ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [EXO] TaoBaek is everywhere.

    ลำดับตอนที่ #13 : Where i'm in love ? [45%]

    • อัปเดตล่าสุด 26 ธ.ค. 57


     
     © Tenpoints!
     

     “  ประกาศ ผู้โดยสารที่ต้องการจะเดินทางไป ท่าอากาศยานนานาชาติเคปทาวน์ ประเทศแอฟริกาใต้ ขึ้นเครื่องได้ที่ประตูทางออกที่ 4 ค่ะ

     

    ขาเรียวก้าวฉับๆตรงขึ้นเครื่อง ถึงจะมากับสมาชิกอีก 2 คนในหน่วยแพทย์อาสา แต่ บยอนแบคฮยอน คุณหมอที่เพิ่งเรียนจบใหม่ๆเลือกที่จะ เดินทางคนเดียว คุณหมอหน้าใสที่เบื่อชีวิตในเมืองอยากจะมาหาประสบการณ์ช่วยเหลือชนเผ่าในแอฟริกาที่ด้อยโอกาส

     

    แบคฮยอนนั่งลงที่หมายเลขของตัวเอง ร่างบางหาวเล็กน้อย นั่งเครื่องบิน 13 ชม.กว่าจะถึงคงแทบจะเป็นลม ร่างบางเหลือบไปมองเก้าอี้ด้านข้างเล็กที่ยังคงว่างเปล่า เขาเลือกที่จะนั่งติดหน้าต่างเพราะอยากจะดูภูมิทัศน์ของแอฟริกาใต้เมื่อเครื่องลง

     

    ตึ๊งง

                   

                    สัญญาณรัดเข็มขัดดังขึ้นแสดงว่าใกล้จะออกเดินทางแล้ว มือบางรัดเข็มขัดที่เอว ก่อนจะเหลือบมองอีกครั้ง เก้าอี้ข้างตนยังคงว่างเปล่า

     

    เอ่อ ผมขอโทษครับ ผู้ชายคนหนึ่งเดินมานั่งข้างแบคฮยอน พลางพูดกับ แอร์โฮสเตท ท่าทางภูมิฐาน ที่ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไร กับการมาสายของชายหนุ่มร่างสูงที่ไม่ตรงต่อเวลา สายการบินนี้ไม่มีแอร์หรือสจ๊วตที่เพิ่งบรรจุใหม่ เพราะเป็นสายการบินที่ค่อนข้างมีระดับและเข้มงวด จึงต้องการคนที่มีความสามารถมาก

     

    แบคฮยอนหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านโดยไม่ได้สนใจคนมาสายด้างข้างแม้แต่น้อย เขากำลังดื่มด่ำกับหนังสือวินิจฉัยอาการของผู้ป่วยทางจิตที่มีแนวโน้มว่าจะทำร้ายตนเองและคนรอบข้างสูง ที่เขียนโดยนายแพทย์ชื่อดังของอังกฤษ

     

    เสียงประกาศของนักบินทำให้รู้ว่าได้เวลาที่เครื่องบินจะออกเดินทางข้ามทวีป ข้ามมหาสมุทรแล้ว แบคฮยอนเลิกให้ความสนใจหนังสือชั่วคราวก่อนจะมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ชมเชยกับบรรยากาศยามค่ำคืน ของกรุงโซล แสงสีมากมายตามตึกสูงต่างๆดูงดงามมาก แม้จะเป็นเวลาดึกมากแต่กลับยิ่งมีแสงสว่างขึ้นมากมาย

     

    ร่างบางเหลือบตามองชายหนุ่มข้างๆ ที่เริ่มหยิบตัวกล้อง เลนส์ และอุปกรณ์ต่างๆ มากมายออกมาจากกระเป๋า เมื่อเครื่องบินคงที่ แบคฮยอนจึงได้เห็นเต็มๆตา ว่าชายหนุ่มด้านข้างกำลังขะมักเขม้น เช็ดตัวเลนส์กล้องขนาดไหน แบคฮยอนคว้าหนังสือเล่มเดิมมาอ่านโดยไม่ได้นึกอยากเสวนากับคนข้างๆสักเท่าไร แต่จู่ๆ ชายหนุ่มคนนั้นก็เริ่มทักทายแบคฮยอนก่อน เสียงแหบพร่าแต่ฟังดูมีเสน่ห์ และ เจือไปด้วยความขี้เล่น

     

    จะเรียนหมอหรอครับ ชายหนุ่มตาเฉี่ยว พยักเพยิดไปทางหนังสือของร่างบาง

     

    เปล่า เรียนจบแล้ว

     

    ชายหนุ่มดูอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณดูเด็กมากเลยนะเนี่ย เอ่อ... ผมชื่อ จื่อเทาครับ เรียกเทาเฉยๆก็ได้ ร่างสูงหยุดไปเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางกลอกตา แล้ว คุณ...

     

    แบคฮยอน บยอนแบคฮยอน เหลือบมองมือหนาที่ยื่นมา ก่อนจะจับมือตามมารยาท เขานึกว่าร่างสูงคงจะไม่ได้อะไรต่อ แต่เขากลับคิดผิด...

     

    แล้วจะไปทำอะไรที่แอฟริกาหรอครับ คุณหมอบยอน เทาหยิบกล้องมานั่งเช็ดอีกครั้ง แบคฮยอนรู้สึกฉุนมากกับคนไม่มีมารยาท สนิทเหรอก็ไม่ได้สนิท แต่กลับมาเรียกคุณหมอบยอนหน้าตาเฉย ราวกับรู้จักกันมานาน ร่างบางหงุดหงิดที่ถูกขัดการอ่านหนังสือ จนอยากจะตอบกลับไปว่า เรื่องของฉันแต่คงจะไม่ดี

     

    ไปเป็นแพทย์อาสาน่ะ

     

    หือ เป็นคนดีมากเลยนะครับ ส่วนผมมาเพื่อเงินน่ะครับ รีบอธิบายต่อเมื่อเห็นสีหน้างงงวยของอีกฝ่าย ฮ่าๆๆ หมายถึงมาทำงานน่ะครับ ผมเป็นช่างถ่ายรูปอิสระน่ะ

     

    ขอโทษนะคะ ช่วยกรุณาเก็บสิ่งของลงจากโต๊ะหย้าที่นั่งด้วยนะคะ อีกไม่กี่นาทีเราจะเริ่มแจกอาหารแล้วค่ะ ระหว่างที่เทาเก็บของแบคฮยอนก็หันมาอ่านหนังสือต่อ หลังจากนั้นเหล่าแอร์โฮสเตทก็เริ่มต้นบริการอาหารให้กับผู้โดยสาร แบคฮยอนหยิบรายการอาหารของทางสายการบินมาดู ซึ่งมีตัวเลือกให้แค่สองอย่างในแต่ละมื้อ และแจกแจงว่าในแต่ละชุดประกอบด้วยอะไร

     

    รับพาสต้าเบคอน หรือว่า ไก่บาร์บีคิวคะ

     

    ขอเป็นไก่ดีกว่าครับ ผมแพ้นม แบคฮยอนตอบ

    อ่า ของผมขอพาสต้าครับ ทั้งสองคนรับถาดอาหารที่ประกอบด้วย ขนมปัง เครื่องปรุง น้ำเปล่าเหมือนกัน ต่างกันที่อาหารหลักของทั้งสอง

     

    คุณหมอบยอนแพ้นมวัวหรอครับ แล้วตอนเด็กๆกินนมอะไรครับ…” เกือบหลุดออกไปแล้วว่า ร่างบางตัวเล็กเพราะกินนมน้อยรึเปล่า ดีที่ยั้งไว้ทัน

     

    ก็นมแพะ ไม่ก็นมวัวที่สกัดแลคโตสน่ะ

     

     

     

                    หลังจากทานอาหารเสร็จแบคฮยอนก็แทบจะหลับทันที แต่คนข้างๆกลับไม่มีท่าทีว่าจะง่วงเลย กลับนั่งดูหนังของสายการบินอย่างใจจดใจจ่อ แบคฮยอนถึงจะง่วงขนาดไหน แต่ก็เป็นพวกนอนหลับยาก ยิ่งต้องมานอนในเครื่องบินที่ไม่ค่อยสบายเหมือนเตียงที่บ้าน ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ เทาผละจากหนังรักโรแมนติกตลอดกาลอย่างไททานิค มาดูคนร่างบางที่นอนพลิกไปมา

     

    นอนไม่หลับหรอครับ

     

    อืมมม มันไม่ค่อยสบายน่ะ ร่างสูงหยิบหูฟังที่เก้าอี้หน้าแบคฮยอนมาแล้วยื่นให้

     

    ฉันไม่ดูหนังเป็นเพื่อนนายหรอกนะ ฉันง่วง แบคฮยอนสั่นหัว

     

    ผมก็ไม่ได้ชวนคุณมาดูด้วยสักหน่อย ผมจะให้คุณฟังเพลงต่างหาก เทาถือวิสาสะคว้ารีโมทของแบคฮยอนมาเลือกเพลงให้ ฟังเพลงน่ะ ช่วยให้นอนหลับสบายขึ้นนะ รู้มั้ย

     

    แบคฮยอนจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อยที่โดนสอน (?) ก่อนจะรับหูฟังมาใส่ และไม่กี่นาทีต่อมาคนหลับยาก ก็หลับปุ๋ยซะงั้น เทาหัวเราะในลำคอเบาๆ กับท่าทางน่าเอ็นดูของคุณหมอจอมหยิ่ง

     

     

    แบคฮยอนตื่นขึ้นมาตอนเช้ามาก อีก 3 ชม.จะถึงแอฟริกา บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเห็นว่าคนข้างๆก็ตื่นอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าตื่นเช้าหรือยังไม่นอนกันแน่ แบคฮยอนหยิบแปรงสีฟัน ยาสีฟัน แล้วก็ครีมล้างหน้า แปรงฟันไปก็นึกอะไรไป อืม เพลงที่ฟังเมื่อคืนเพลงอะไรหว่า เอาไว้ไปถามเทาแล้วกัน

     

     

                    ร่างบางเดินกลับมานั่งที่เก้าอีกแล้วก็สะกิดเทาที่ฟังเพลงอยู่ เทาดึงหูฟังออกแล้วหันมามองคนตัวเล็กกว่า

     

    เพลงที่เปิดให้ฟังเมื่อคืนน่ะ เพลงของใครอ่ะ

     

    “Bruno Mars ไง เทาทำหน้าอึ้งๆ ไม่รู้จักหรอไม่อยากจะเชื่อว่าแบคฮยอนไม่รู้จัก Bruno Mars ที่ร้องเพลง Lazy song ที่ดังมาก ไหนจะเพลง when I was your man อีก สงสัยคนตัวเล็กนี้อยู่กับตำรับตำรามากไปมั้ง

     

    ไม่รู้จัก แบคฮยอนอมปากพองๆ กะอีแค่ไม่รู้จักนักร้อง มันผิดตรงไหนไม่ทราบ

     

    รู้จักแต่ อัลเบิร์ต จะตาย... เทาประชดเพราะเห็นท่าทางน่ารักของแบคฮยอน

     

    ไอน์สไตน์... ว่าแต่เพลงแรกน่ะ เพลงอะไรขี้เกียจทะเลาะกับคนที่เพิ่งมารู้จักบนเครื่องบิน ยังไงชีวิตนี้ก็คงไม่เจอกันแล้วหล่ะ

     

    หืม อ๋อ... just the way you are”

     

    เพราะดีนะ ฉันชอบ แบคฮยอนคิดในใจ คงต้องไปฟังเพลงแทนอ่านหนังสือแล้วล่ะ รู้สึกว่าเขาจะตามไม่ค่อยทันเท่าไหร่

     

     

    ---------------------------------------------------20%-------------------------------------------------------------

     

    คุณหมอบยอน -///-

    เอาเรื่องนี้ไปก่อนนะคะ game of love มันแต่งไม่ออกอ่ะ

    ไม่พูดพร่ำทำเพลงค่ะ ขอบคุณที่ติดตามฟิคธรรมดาๆ

    ของข้าพเจ้า T^T ซึ้งงงใจ จุ๊บบบ  

    BAEKHYUN’S PART

     

    ตึ๊ง

     

    ในที่สุดก็ถึงสักที แอฟริกาใต้ ประเทศแห่งสายรุ้ง ดีนะที่มาก่อนเจ้าพวกนั้น(บุรุษพยาบาลอาสา อีก 2 คน อิอิ) 2 วัน จะได้ไปเที่ยวก่อนทำงาน ^^   ส่วนเครื่องมือแพทย์ก็ให้พวกมันแบกมานี่แหล่ะ เอาเป้มาใบเดียวก็พอ อยากลงจากเครื่องจะแย่และ รู้สึกเบื่อขี้หน้าคนใกล้ตัว บ๊ายบาย จื่อเทา...

     

    ไปก่อนนะเทา คว้าเป้ใบเก่ง ก่อนจะโบกมือตามมารยาท แล้วรีบแจ้นหนีตามฉบับแบคฮยอน

     

    โชคดีครับ ได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังมา ให้ตายสิ ไม่มีมารยาทจริงๆ อย่าหันไปมอง เดี๋ยวคนจะนึกว่ารู้จักกัน ผมจะคิดถึงคุณ อะไรนะ คิดๆ คุณๆ ช่างมันเถอะ -3-

     

    สนามบินเคปทาวน์นี่ก็ใหญ่ดีเนอะ มีคนมากมายหลายเชื้อชาติสมกับเป็นประเทศสายรุ้งจริงๆ ไปไหนก่อนดีนะ อ่า ก่อนอื่นต้องไปเช็คอินที่โรงแรมแล้วจะได้เที่ยวให้เต็มที่ เอาล่ะ หาแท็กซี่สักคันนั่งไปที่โรงแรมก่อน

     

    “Taxi !!” โบกมือเรียกแท็กซี่คันหนึ่ง ใช้เวลาตั้ง 10 นาที -*-

     

    “Can you take me to this hotel? (ช่วยพาฉันไปที่โรงแรมนี้ได้ไหม)พูดไป ชี้ไปที่เอกสารของทางโรงแรม คุณลุงผิวสีท่าทางใจดี พยักหน้าให้ แล้วตอบภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว

     

    ว้าวววว แอฟริกาใต้สวยงามจริงๆ แค่มองผ่านกระจกรถยังสวยขนาดนี้ แล้วถ้าได้ลงไปเที่ยวจริงจัง มันจะอลังการขนาดไหนอ่ะ นั่นๆ สนามซอกเกอร์ซิตี้ โอ้ย อยากดูบอลลลล เห็นแบบนี้ แบคฮยอนก็ชอบฟุตบอลนะครับ

     

    อ๊ะๆ ถึงแล้ว โรงแรม xxx ดีที่สุดในแอฟริกาใต้น่ะ มาทั้งที่ก็ต้องมาโรงแรมนี้ จัดไปบยอนแบคฮยอน เต็มที่กับชีวิต

     

     

    หลังจากเช็คอินและเก็บของเรียบร้อย ร่างบางก็คว้ากล้อง และกระเป๋าเงิน เตรียมพร้อมที่จะไปเที่ยวตัวเมืองแอฟริกาใต้ให้สมใจอยาก โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีดวงตาเฉี่ยวคม มองอยู่จากล๊อบบี้ของโรงแรม

     

    ได้เจอกันอีกแล้วนะ คุณหมอบยอน’   

     

     

     

    อื้มมมมมมมมมมม แบคฮยอนบิดแขน สะบัดไล่ความเมื่อยล้าจากการเที่ยว แล้วเดินไปกดกล้องดูรูปต่างๆที่เพิ่งถ่ายมาไป แล้วนัยน์ตาคู่สวย ก็สังเกตเห็นใครบางคน นั่งดื่มกาแฟชิลๆ ในล๊อบบี้

     

    จื่อเทา มาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ยดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง ไยแบคฮยอนผู้นี้ถึงได้บังเอิญเจอคนๆนี้เป็นรอบที่ 2 ของวัน(เขาเรียกว่า ด้ายแดงจ้ะ -////-) พอรู้ว่าเจอใครแบคฮยอนก็รีบแฝงตัวหลบหลังเสา เพื่อดูให้แน่ใจ

     

    ฮึ้ย หายไปไหนแล้ววะมองซ้ายมองขวากวาดตาทั่วล๊อบบี้ก็หามนุษย์ล่องหนคนดังกล่าวไม่เจอ

     

    มองหาใครอยู่หรอครับ เงาสูงจากด้านหลังแบคฮยอนพร้อมทั้งเสียง และ สัมผัสที่ไหล่ก็รู้แล้วว่าใคร

     

    บังเอิญจังเจอกันอีกแล้ว สำหรับเทามันอาจหมายถึง พรหมลิขิต แต่สำหรับแบคฮยอน...

     

    มันหมายถึง เวรกรรม ต่างหากล่ะ...

     

     

     

    โอ้ยยยย ทำไมชีวิตของบยอนแบคฮยอนถึงอาภัพเช่นนี้ TT แทนที่จะได้มาเที่ยวก่อนทำงานกับถูกคนที่เจอบนเครื่องบินลากไปด้วย ดูมันสิ ท่าทางมีความสุข กับการช๊อปปิ้งเลือกซื้อของโอท๊อป (?) ของแอฟริกาจริงๆ อ้อ ทุกคนคงสงสัยว่า ตอนต้นเรื่องผมดูเป็นคนหยิ่งๆ ในมาดคุณหมอบยอนสุดเนี้ยบ สงบนิ่ง ทำไมถึงมาเวิ่นเว้อเพ้อพก ให้ทุกคนอ่านได้ หึหึหึ นั่นมันแค่ภาพลักษณ์ภายนอกเท่านั้นแหล่ะ ความจริงผมก็เป็นปุถุชนธรรมดา ที่ปิดกั้นอารมณ์ได้เก่ง เราจะเพ้อให้ใครรู้ไม่ได้ เดี๋ยวเค้าจะรู้ว่าเราอาร์ต(ตัวแม่) ถถถถถ

     

    ดูสิครับ แบคฮยอน สวยมากเลยยยย ลูกแพนด้าที่กำลังมีความสุขโดยไม่ได้ดูคนข้างๆเลยว่ามีความสุขหรือความทุกข์ กำลังดี๊ด๊าชี้ให้แบคฮยอนดูกำไลของเผ่าเอ็นเดเบเล

     

    โอ้วว นั่นก็น่ากิน ตรงนู้นก็มีของ เราไปกันเถอะคุณหมอบยอนนนน

     

    บยอนอยากจิครายยยยยยยยยย

     

     

    ย้อนกลับไปเมื่อคืน

    .

    .

    .

    บังเอิญจังเจอกันอีกแล้ว

     

    อ้าวววว นายเองหรอ จือเทา แบคฮยอนทำเป็นเกาหัวแก้เขินนิดๆ แต่ความจริงแล้วอยากจะดึงผมให้สิ้นซาก แต่ทำไม่ได้เดี๋ยวหัวล้าน

     

    ไปเที่ยวมาหรอครับ เทาชี้ไปที่กล้องที่หน้าอกแบคฮยอน แหม พอดีเลย พรุ่งนี้ผมก็ว่าจะไปเดินเล่นเหมือนกัน ไปด้วยกันสิครับ

     

    ไม่ดีกว่ามั้ง ชั้นชอบเที่ยวคนเดียวน่ะ นี่เราหนีไอ้แพนด้านี่ไม่พ้นจริงๆหรา TT

     

    ไปด้วยกันก็ดีนะครับ ประหยัดค่าเดินทางด้วย ^^ ช่วยกันออกคนละครึ่งหืมมม ประหยัดค่าเดินทาง

     

    งั้นชั้นไปด้วยก็ได้ นี่ไม่อยากทำร้ายน้ำใจนายหรอกนะ ถึงไปด้วย นี่แบคฮยอนพูดเลย แบคฮยอนไม่ได๊ไม่ได้งกเลย จริงๆนะ ว่าไงนะ ไม่เชื่อหรอ เชื่อสิๆ ถ้าไม่เชื่อแบคฮยอนจะโกรธแล้วนะ

     

    งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปที่นู่น...ที่นี่...ที่นั่น เทาดูมีความสุขกับการพูดถึงที่กินที่เที่ยวและที่เที่ยวที่กิน กินๆๆๆ เที่ยวๆๆๆ ทั้งหมดคือสิ่งที่แบคฮยอนจับใจความได้

    .

    .

    .

     

    ท่องไว้แบคฮยอน แค่วันเดียว เดี๋ยวเย็นนี้คยองซูกับจงอินก็จะมาล่ะ แล้วพรุ่งนี้เราจะได้ไปทำงาน ใจเย็นแบคฮยอน ใจเย็นๆ

     

                    หลังจากทริปหรรษาพาเพลินสิ้นสุดลงด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้าเหมือนไปรบในสงครามกรุงทรอยก็ไม่ปาน(?) ทั้งสองคนก็กลับมานอนตายที่โรงแรม โดยที่ไม่มีแรงพอจะกระเสือ กกระสนกลับขึ้นห้องของตัวเอง จึงนอนให้เป็นที่อุจาดตาตรงล๊อบบี้ ที่รอบล้อมไปด้วยยสายตาประชาชีฝรั่งไทยจีนเกาหลีญี่ปุ่นแอฟริกาพม่าลาวเขมร (ยังกับโรงเรียนนานาชาติ 55555 อิอิ)

     

                    ร่างของผู้มาใหม่สองคนก้าวเข้ามาในโรงแรม ร่างเล็กกดโทรศัพท์ยิกๆ โทรหาใครบางคนที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ส่วนอีกคนที่ค่อนข้างกลมกลืนไปกับชาวผิวสีในแอฟริกาก็ยืนหอบของเป็นแบคกราวด์ให้กับคนตัวเล็ก พวกเขาก็เป็นแค่ชายหนุ่มชาวต่างแดนในโรงแรมอันแสนกว้างใหญ่ พวกเขาจะไปหารุ่นพี่แบคฮยอนได้ที่ไหน ฟ้าช่วยบอกที...

     

    ทำไมพี่แบคฮยอนไม่รับโทรศัพท์นะ ร่างเล็กที่เริ่มอารมณ์เสียแทบจะจิ้มโทรศัพท์ให้ทะลุเป็นรูเลยทีเดียว

     

    ใจเย็นๆน่า เดี๋ยวก็เจอเอง ชายหนุ่มผิวสี(คล้ำ)ตบบ่าชายตาโตเบาๆ ระหว่างนี้เราก็ไปหาไรกินกันก่อน ไม่ก็ไปเดินซื้อของ เอามะๆ

     

    นี่มาทำงานนะ ไม่ได้มาเที่ยว นายอย่า... พี่แบคฮยอนนนนนนน โบกมือสุดชีวิตยิ่งกว่าโบกมือเรียกแท็กซี่ในวันที่รถติด แดดออก พี่แบคฮยอนครับบ ทำไมมานอนตรงนี้เนี่ย

     

    อ๋อ เปล่าๆ ไปเดินเที่ยวมา เหนื่อยน่ะ

     

    ไปกับใครมาหรอครั... อ่าๆ คนนี้หรอครับ แบคฮยอนใช้นิ้วชี้ไปที่ชายหนุ่มที่นั่งสัปหงกข้างๆ

     

    เห้ๆๆ คยองซู ฉันได้คีย์การ์ดมาแล้วน้า พี่แบคฮยอน ซาอูโบนา (สวัสดี) ครับ แล้วนี่ใครเนี่ย

     

    เอ่อออ นี่คือ หวงจือเทา เทาๆ มือเล็กจับที่ไหล่ของคนตัวสูงแล้วออกแรงเขย่าจนคนหน้าง่วงสะลึมสะลือตื่น รู้จักกันบนเครื่องบินน่ะ

     

    อ่าๆ บุรุษพยาบาลทั้งสองคนพยักหน้าหงึกหงักๆ

     

    งั้นเราขึ้นไปนอนกันเถอะ เทา เทาห้องนายอยู่ไหนล่ะ แบคฮยอนสะกิดคนที่ยังไม่ตื่นดี

     

    401

     

    โอ้เกรททท เหมือนนรกชังหรือดั่งสวรรค์แกล้ง แบคฮยอนอยู่ห้อง 414 มันไม่ใช่ห้องติดกัน แต่มันดันตรงข้ามกัน เหอะๆ

     

     

    ---------------------------------------------------45%-------------------------------------------------------------

     

    กลับมาแล้ววววววววววววววว แบบไม่ครบด้วย 555555

    ขอทอล์คยาวๆแพรพนะ

    คือตอนนี้เราเพิ่งสอบเข้าม.4 อะไรแบบนี้เสร็จอ่ะ

    แล้วแบบอ่านหนังสืออย่างเดียว เพิ่งได้มาแต่งฟิค

    ขอโทษทุกคนนะคะ ที่หายไปโดยไม่บอกไร คือไม่ว่างมาบอกจริงๆ

    ก็จะรีบมาแต่งนะคะ ขอบคุณทุกคนนะคะที่ยังอยู่ถึงตรงนี้

    ซารางเฮ ยังไม่ลืมกันใช่มั้ยยย

    ENJOY READING :D 

     

      

     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×