คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Cinderella
“สนุกจังเลยฮะ แม่ฮะ”
“จ๋า ?”
“แบคฮยอนจะเป็นแบบซินเดอเรลลาได้มั้ยฮะ” แบคฮยอนเด็กน้อยมองหน้าแม่สุดที่รักของตน
“ได้สิจ๊ะ แบคฮยอน” หญิงสาวยิ้มให้กับลูกชายก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมา “ราตรีสวัสดิ์จ้ะ”
.
.
10 ปีต่อมา
“แม่ครับผมคิดถึงแม่นะครับ” ร่างบางเงยหน้ามองรูปของมารดาบนผนังที่ล่วงลับไปเมื่อ 8 ปีที่ผ่านมา เช้านี้ก็เป็นอีกวันที่ต้องทำงาน ทำงาน และทำงาน
หนึ่ง...ตักน้ำ
สอง ...ซักผ้า
สาม ...ทำกับข้าว
และอีกมากมาย
‘แม่ครับแบคฮยอนอยากเจอเจ้าชาย T^T’
แบคฮยอนค่อยๆสาวเชือกตักน้ำ เสียงลูกกรอเชือกดังครูดคราด ร่างบางต้องออกแรงเยอะมากเพราะมันเป็นสนิม ระหว่างที่ร่างบางกำลังเอื้อมมือหยิบถังน้ำ ก็มีใครบางคนซุ่มดูอยู่
“ทำอะไรเอ่ยยย” ร่างสูงกระโดดกอดแบคฮยอน
“อ๊ะ!” ร่างบางเผลอปล่อยถังน้ำตกลงไปในบ่อด้วยความตกใจ “เทา! นายทำถังน้ำตกลงไปนะรู้มั้ย!”
“อะไร นายทำตกลงไปเองต่างหาก มาโทษชั้นได้ไง” เทาปล่อยมือจากเอวของแบคฮยอน
“ไม่ต้องเลยนะ นายเก็บมาให้ชั้นเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่ต้องเดี๋ยวพาไปซื้อถังใหม่ให้” เทาจูงมือร่างบางที่กำลังโกธร แล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนม้าสีดำสนิท ก่อนที่จะดึงมือพยุงร่างบางขึ้นมานั่งข้างหลัง
“ไปกันเถอะ”
เทา เด็กหนุ่มอายุไล่เลี่ยกับ แบคฮยอน ที่เพิ่งย้ายมาข้างบ้านของแบคฮยอนเมื่อ 10 ปีก่อน หลังจากแม่ของแบคฮยอนเสีย ครอบครัวของเทาก็คอยดูแลแบคฮยอนอยู่เสมอ แม้จะชวนให้มาอยู่ด้วยกัน หรือ จะให้เงิน แบคฮยอนก็จะปฏิเสธด้วยความเกรงใจเสมอ ครอบครัวของเทาเป็นครอบครัวที่รวยมากรองจากองค์ชายจงอิน ที่ปกครองอาณาจักรแห่งนี้
ทั้งสองคนใช้เวลาช่วงเช้าเดินตลาดถึงจะซื้อถังน้ำแล้วก็ยังเดินดูของอย่างอื่นอีก จนกระทั่งไปหยุดกับป้ายขนาดใหญ่มีข้อความว่า
ประกาศ
ณ พระราชวังจะมีงานเต้นรำขององค์ชายจงอิน ขอเชิญประชาชนทุกคนมาร่วมงานเต้นรำวันนี้ ณ เวลา 21.00 น.
ป.ล.แขกทุกคนต้องแต่งกายด้วยชุดราตรี
แบคฮยอนเห็นป้ายประกาศก็ยิ้มร่าแต่อยู่ๆก็หุบยิ้มทันที จนเทาต้องหันมาถาม
“นายเป็นอะไรของนาย เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวซึม ตามไม่ทันรู้ป่ะ”
“ก็ตอนแรกอ่ะอยากไปงานของเจ้าชาย แต่ ชั้นไม่มีชุดนี่” แบคฮยอนพูดเสียงอ่อย
“เรื่องแค่นี้เดี๋ยวชั้นซื้อให้ก็ได้”
“ไม่ๆ นายอย่าทำอย่างนี้สิ ชั้นเกรงใจนะ”
“ไม่ต้องเกรงใจน่า”
“ไม่ ไม่เอา” เนื่องจากพูดยังไงเทาก็ไม่ฟัง แบคฮยอนเลยเบี่ยงเบนความสนใจ ไปที่ซุ้มใหญ่กลางตลาดแทน
“เค้าทำอะไรกันน่ะเทา ไปดูเร็วๆ น่าสนุกจัง”ร่างบางจูงมือร่างสูงไปที่ซุ้มนั้น
“เร่เข้ามาพ่อแม่พี่น้อง จับฉลากชิงโชค ของรางวัลมากมาย”
“เทาไปเล่นกันเถอะ”
“โอ้ย ของแบบนี้มันก็หลอกเพแหล่ะ ไม่มีหรอกของรางวัลดีๆน่ะ ต่อให้มีคิดว่าจะจับได้หรอ”
“เชื่อมือกันหน่อยสิ” แบคฮยอนเดินเบียดเข้าไปในกลุ่มคน โดยเทาก็วิ่งตามเข้าไป แบคฮยอนจ่ายเงินให้กับเจ้าของโดยไม่ยืมเทาแม้แต่น้อย ก่อนจะล้วงเข้าไปในถังใบใหญ่ แบคฮยอนชูมือขึ้นพร้อมกับลูกกลมๆสีขาว แบคฮยอนส่งให้กับเจ้าของร้านที่แกะลูกกลมๆนั้นออก แล้วหยิบกระดาษขึ้นมา
“ยินดีด้วยนะ หนูได้เงิน 5000 บาท ใช้ให้ดีล่ะ” คุณลุงพูดพลางส่งธนบัตรให้กับแบคฮยอนที่รับมาอย่างดีใจ
“นี่ นายจะเอาเงินนั่นไปทำอะไรอ่ะ” เทาถาม
“ไม่บอกหรอก” เมื่อแบคฮยอนไม่บอกเทาก็ไม่ว่าอะไร เมื่อทั้งสองถึงบ้านเทาก็ขอแยก เข้าบ้านไปก่อน ร่างเล็กที่อยู่หน้าบ้านของตนพอเห็นเทาเข้าบ้านไปแล้วร่างเล็กก็กลับเข้าไปในเมือง
.
.
.
ณ พระราชวัง
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายขององค์ชายจงอินที่ดูเหมือนว่าจะไม่สนุกกับงานเลี้ยงแม้ว่าจะมีสาวๆน่ารักมากมายเข้ามาทักทาย แต่พระองค์ก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย จนกระทั่งได้เวลาเต้นรำที่เจ้าชายต้องเปิดฟลอร์ แต่ก็ไม่สนใจ กลับนั่งที่บัลลังก์ไม่ไปไหน แต่แล้ว ก็มีสตรีเพศ ไม่สิ บุรุษเพศหน้าตาน่ารัก อ้อนแอ้น ราวกับผู้หญิงที่เรียกสายตาของเจ้าชายให้หันไปมองตามอย่างละไม่ได้ องค์ชายจงอินลุกจากบัลลังก์เดินตรงเข้ามาหาหนุ่มน้อยน่ารักผู้นี้ องค์ชายเอื้อมมือจับแขนของร่างบาง ทำให้ร่างบางหันมาด้วยหน้าแดงระเรื่อ
“เธอ...ไม่สิ นายเป็นใครน่ะชั้นไม่เคยเห็นมาก่อนเลย นายชื่ออะไร” องค์ชายจงอินมองใบหน้าหวานที่กำลังเคอะเขิน
“แบคฮยอนครับ”
“เต้นรำกับชั้น ซักเพลงสิ” อยู่ๆเจ้าชายจงอิน ก็โค้งให้กับแบคฮยอน
“แบคฮยอน...เต้น...ไม่เป็น...อ่ะครับ”
“ไม่เป็นไร ชั้นจะสอนให้เอง”เจ้าชายจับมือร่างบางเอาไว้ จนร่างบางต้องหันหน้าหนี แต่แล้วร่างบางก็สบสายตากับใครบางคน ‘เทา’ อยู่ๆเทาก็เดินตรงเข้ามาที่แบคฮยอน แล้วคว้ามืออีกข้างเอาไว้
“ขอโทษนะครับ แต่คืนนี้แบคฮยอนคงไม่ว่าง” เทาบอกกับเจ้าชายอย่างสุภาพก่อนจะดึงแบคฮยอนออกมา ‘แบคฮยอน ชั้นจะตามหานาย’
ที่ระเบียงหลังของวัง
“เทา ปล่อยนะ ชั้นเจ็บ” แบคฮยอนสะบัดมือออก
“ขอโทษ”
“ชั้นเกือบจะได้เต้นรำกับเจ้าชายแล้วนะ นายไม่น่ามา...”
“เต้นกับชั้น...”
“ห้ะ”
“เต้นกับชั้นแทนเจ้าชายนั่น” เทามองหน้าแบคฮยอนอย่างจริงจัง จนร่างบางเผลอหน้าแดงใส่
“ก็ได้-///-” แล้วทั้งสองคนก็เต้นรำกันจนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงคืน เทาก็พาแบคฮยอนกลับบ้านโดยรถม้าของตระกูล เมื่อรถม้ามาจอดที่ถนนหน้าบ้านของทั้งคู่ เทาลงมาแล้วจับมือแบคฮยอนให้ลงมาด้วย
แต่แทนที่จะเข้าบ้านเทากลับกุมมือแบคฮยอนไว้แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ หนักแน่น
“คราวหลังน่ะจะไปไหนก็บอกชั้นสิ อย่าแอบไปคนเดียวแบบนั้น” และแล้วเทาก็ทำสิ่งที่แบคฮยอนคาดไม่ถึง เทาก้มลงมอบจุมพิตที่หน้าผากของแบคฮยอนอย่างอ่อนโยน
“ราตรีสวัสดิ์นะ แบคฮยอน”
.
.
.
เช้าวันถัดมามีการประกาศหาตัวเด็กหนุ่ม แบคฮยอน เพื่ออภิเษกสมรสกับเจ้าชาย ทั่วทั้งเมืองต่างตื่นเต้น คนที่ดูจะไม่ค่อยมีความสุขซักเท่าไรคงจะเป็น เทา คนข้างบ้านของคนที่เจ้าชายต้องการ
“แบคฮยอน ถ้าเจ้าชายมาแล้วนายจะไปมั้ย” เทายืนพิงรั้วบ้านที่ติดกับแบคฮยอน
“ก็ต้องไปน่ะสิ ใครๆก็อยากไปอยู่ในวังอยู่แล้ว”
“นั่นสินะ” แบคฮยอนสังเกตเห็นสีหน้าของร่างสูงเปลี่ยนไป
“ไม่อยากให้ชั้นไปหรอ คิดถึงชั้นล่ะสิ”
“ใครจะไปคิดถึงคนอย่างนาย น่ารำคาญจะตาย” เทาหลบหน้าแบคฮยอน “ชั้นว่าชั้นเข้าบ้านดีกว่า บายนะ ขอให้โชคดี” แล้วเทาก็หันหลังเดินไป
หลังจากเวลาผ่านไป ราชรถขององค์ชายคิมจงอินก็มาปรากฏหน้าบ้านของแบคฮยอน เทามองเห็นเจ้าชายได้จากทางหน้าต่าง เดินเข้าไปในบ้านหลังน้อยของแบคฮยอน ร่างบางคุยอะไรอยู่สักพักหนึ่งก็หันหลังเข้าไปในบ้าน ‘หึ คงเข้าไปเก็บของสินะ แบคฮยอน’ เทาคิดช้าๆพลางหันหน้าหลบมาจากทางหน้าต่าง ‘ไม่อยากให้นายไปเลย จริงๆนะ’
หลังจากนั้นสักพักราชรถขององค์ชายก็ขับออกไปไกล เทาเดินลงมาข้างล่างไปยืนเกาะรั้วที่เคยใช้พิงเวลาคุยกับแบคฮยอนทุกวัน
“นี่นายไปจริงๆใช่มั้ย คิดถึงนาย...จัง” เทาล้มลงนั่งพิงรั้ว น้ำตาที่ไม่เคยมีให้ใครเห็นค่อยปรากฏบนใบหน้าคม
“ชั้นยังไม่มีโอกาสได้บอกว่าชั้น...”
“ว่านาย ทำไม ฮะ?” ร่างบางโผล่หน้ามาจากรั้ว ก้มลงบีบจมูกเทา
“แบคฮยอน...นะ นายไม่ได้ไป...กะ กับเจ้าชายหรอ” เทากระโดดขึ้นมาด้วยความตกใจ
“ไม่ได้ไปหรอก”
“ทำไมล่ะ นั่นมันโอกาสที่ดีมากเลยนะ”
“ไม่รู้สิ แต่อยู่กับเจ้าชายมันคงไม่มีความสุขเท่า อยู่กับ...นาย” แบคฮยอนยิ้มหวานให้กับเทา
“จะบ้ารึไง นายคิดจะทำอะไรน่ะ”
“เดี๋ยวสิ แล้วเมื่อกี๊นายยังไม่ได้บอกชั้นว่าอะไรล่ะ”
“หนอย หลอกกันอย่างนี้ อยากรู้ใช่มั้ย” เทากระโจนข้ามรั้วอย่างชำนาญไปทับอยู่บนตัวแบคฮยอน
“ชั้นรักนายไงล่ะ”
“อะไรนะ” หน้าอวดดีของแบคฮยอนกลับขึ้นสีและชาอย่างประหลาด
“แล้วนายล่ะ รู้สึกยังไง”
“ม่ะ...ไม่บอกหรอก”
“หึ ไม่บอกใช่มั้ยชั้นจะนั่งทับนายไปยังงี้แหล่ะ”
“อ๊า บอกแล้วๆๆๆๆ”
“เอา ว่ายังไง” เทาค่อยๆคลายตัว
“ชั้น..ก็ รัก นายเหมือนกัน”
.
.
.
“หลังจากนั้นทั้งสองก็อยู่อย่างมีความสุข จบแล้วจ้ะ” เสียงหวานๆของร่างบางดังขึ้น
“อ๊า แล้วเกิดอะไรต่อละครับ/คะ”
“เกิดอะไรต่อน่ะหรอ ซินเดอเรลลาก็แต่งงานกับชายหนุ่มข้างบ้าน ส่วนเจ้าชายก็พบรักกับเจ้าหญิงเมืองอื่น(ไม่ใช่ใคร คยองซู นั่นแหล่ะทุกคน ><)” แบคฮยอนเล่าให้กับเด็กตัวน้อยๆฟัง
“สนุกจังเลย ครับ/ค่ะ”
“นี่ เล่าอะไรอยู่หรอ”
“อ๊ะ พี่เทา พี่แบคฮยอนกำลังเล่านิทานเรื่องซินเดอเรลลาให้ฟังค่ะ” เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักวิ่งไปดึงชายเสื้อเทา
“อ๋อ อยากฟังต่อมั้ย พี่จะเล่าให้ฟัง”
“อยากฮะๆๆ”
“ได้เลย” เทาเดินตรงไปที่แบคฮยอน “หลังจากงานแต่งงาน ชายหนุ่มข้างบ้านก็อุ้มซินเดอเรลลาขึ้นมาแบบนี้” แล้วเทาก็อุ้มแบคฮยอนในท่าอุ้มเจ้าสาว “แล้วชายหนุ่มก็พูดว่า ชั้นรักเธอนะแบคฮยอน จุ๊บ” เทาจูบที่แก้มของแบคฮยอนเบาๆ
“อี๊ (เสียงเด็กผู้ชาย) / ว้ายยย -////- เอาอีกค่ะๆ (สาววายแต่เด็กนะน้อง)”
“เอาอีกหรอ” เทายื่นหน้าเข้าไปใกล้แบคฮยอน
“เทา ไม่เอานะ...อ๊ะ อุ๊บ”
“จุ๊บ”
THE EN:D----------------------------------------------------------------
จบแล้วอีกหนึ่งตอน ไว้ว่างๆจะมาลง love you kid ต่อ
แต่ตอนนี้ไรท์ต้องเข้าค่ายก่อนนะ บ๊ายบาย J
ความคิดเห็น