รักคร่อมจังหวะ

ในโลกที่มีผู้คนมากมาย และการใช้ชีวิตที่วุ่นวายปะปนกันไปในแต่ละวัน

ฉันที่เป็นคนที่ไม่มีสังคม ไม่สุงสิงกลับใคร ก็จะมีผลกระทบกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย

ฉันเด็กสาวที่ขี้เอาแต่ใจ และฉลาดเฉลียว แต่ข้อเสียของฉันก็คือ ฉันเป็นคนโลกส่วนตัวสูงนิดหน่อย

แต่ก็พอเข้ากับสังคมได้บ้าง

เดือนหน้าฉันก็อายุ 18 ปี และกำลังจะย้ายโรงเรียนไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วน สาเหตุการย้ายโรงเรียนนั้น เนื่องจากพ่อกับแม่เลิกกัน ฉันเลยได้ไปอยู่กับพ่อ แต่ตอนนี้พ่อฉันได้มีครอบครัวใหม่แล้ว ฉันจึงตัดสินใจย้ายมาอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัดแทน

แต่ก็น่ะ ฉันกับแม่ก็ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ เนื่องจากแม่ฉันทิ้งฉันไปตั้งแต่ฉันยังเล็ก แต่ฉันก็เลือกไม่ได้หรอก พ่อกับแม่ก็ต่างมีเหตุผลของตัวเอง

“สโนว์ เดี๋ยวแม่ต้องรีบไปประชุมน่ะ ทำกับข้าวกินเองแล้วกัน วันนี้แม่น่าจะกลับดึก ดูแลตัวเองน่ะจ้ะ” ^^

ก็น่ะ แม่ฉันเป็นเลขาประจำของบริษัทแห่งหนึ่ง แม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเท่าไหร่ ถึงทางบ้านของแม่จะพอมีฐานะอยู่บ้างก็จริง แต่ก็สู้ความเอาใจใส่ของพ่อไม่ได้

“ค่ะ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะลางานพาไปสมัครเรียนน่ะจ้ะ แม่ไปก่อนล่ะ”

เห้อ แต่ละวันเราแทบจะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แม่บอกจะลางานพาฉันไปสมัครเรียนแต่ฉันคิดว่า แม่คงไม่ว่างหรอก งานแม่ยุ่งมาก หาเวลาว่างแทบไม่ได้ แต่ฉันก็ชินแล้วล่ะ

…

วันต่อมา

“สโนว์ วันนี้แม่มีประชุมสำคัญคงพาไปสมัครเรียนไม่ได้ เดี๋ยวแม่ให้พี่ เจเดน พาไปแทนแล้วกันน่ะ”

‘เจเดน’ เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง เขาอายุห่างจากฉันแค่ 2 ปี แต่เขาเรียนอยู่ต่างโรงเรียนกับที่ฉันจะไปสมัคร เขาเป็นพี่ชายที่ดีมาก ดีกับฉันในทุกๆเรื่อง คอยช่วยเหลือฉันตลอด

“ค่ะ”

เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ฉันยืนรอเจเดนที่หน้าบ้าน เพื่อที่จะไปสมัครเรียน สักพักเจเดนก็มา

เขาขับรถมาจอดหน้าบ้านฉันพลางเปิดประตูลงจากรถเดินเข้ามาหาฉัน

“ไง สโนว์ ไม่เจอกันนานเลย ฉันคิดถึงเธอจะแย่ มากอดทีสิ”

เขาเดินเข้ามาหาฉันพรางอ้าแขนทั้งสองข้างพร้อมที่จะมากอดฉัน แต่ฉันที่เอามือยันหน้าอกเข้าไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้

“นี่ ฉันรีบอยู่น่ะ นายมาช้าแล้วยังลีลาอีก ให้ตายเถอะ”

“โหว หงุดหงิดไรมาเหนี้ยแมวน้อยของพี่ ทะเลาะกับแม่มาเหรอ”

“ไม่ใช่”!

“คงจะหงุดหงิดที่แม่ไม่มีเวลาพาไปสมัครเรียนสิน่ะ”

“.....”

“เงียบแบบนี้คงใช่สิน่ะ เอาน่า แม่เธองานยุ่งต้องเข้าใจน่ะว่าเขาทำเพื่อเธอ เพื่ออนาคตของเธอน่ะ”

“ฉันรู้ แต่ถามความต้องการของฉันรึยังล่ะ หึ่”!

“ 555 ยัยแมวน้อยเอ้ย ป่ะๆ พี่พาไปสมัครเรียน เดี๋ยวจะสายก่อน”

เจเดนเดินมาเปิดประตูรถให้ฉันจากนั้นเราทั้งคู่ก็มุ่นหน้าไปยังโรงเรียน

แต่ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่า แม่หาโรงเรียนอะไรไว้ให้ฉันรู้แต่เพียงว่าเป็นโรงเรียนหญิงล้วน ก็ดี จะได้ไม่วุ่นวาย

“นี่เจเดน โรงเรียนที่ฉันจะไปสมัครชื่อโรงเรียนอะไรเหรอ”?

“นี่เธอไม่รู้เหรอ มาสมัครเรียนแบบที่ชื่อโรงเรียนยังไม่รู้นี่น่ะ”?

“ก็ฉันกับแม่ก็ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แต่ละวันคุยกันไม่กี่ประโยค คุยไม่ทันจบแม่ก็ไปทำงานก่อน ฉันก็เลยไม่ทันได้ถาม”

“เห้อ…โรงเรียนที่เธอจะไปชื่อ โรงเรียนสตรีวัฒธนา”

“อ่อ โอเค ถ้าไม่มีนายฉันคงตัวคนเดียว”

“ไม่เป็นไรน่ะ ฉันจะคอยช่วยเหลือเธอเอง เธอก็เปรียบเหมือนน้องสาวฉันนั่นแหละ”

“ขอบใจน่ะ เจเดน”^^

“ว่าแต่ เมื่อไหร่จะเรียกฉันว่าพี่สักทีห้ะ”?

ฉันได้แต่นั่งอมยิ้มโดยไม่ตอบอะไร เราก็ได้เดินทางมาถึง โรงเรียน แล้ว

เจเดน มาทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองให้ฉันและดำเนิดการทุกอย่างเรียบร้อย ทางโรงเรียนได้แจ้งให้เริ่มมาเข้าเรียนวันจันทร์ได้เลย

“นี่ ให้ฉันพาไปซื้อของเตรียมไปเรียนไหม เพราะแม่เธอก็คงไม่มีเวลาอีกนั่นแหละ”

“อื้อ ก็ได้”

เจเดนพาฉันไปห้างหรูแห่งหนึ่ง ฉันที่เห็นราคาป้ายสินค้าแต่ละอย่างคือแทบลมจับ แต่เจเดนคือไม่สะทกสะท้านอะไร เนื่องจากฐานะทางบ้านเขาซื้อของทั้งห้างยังได้

“นี่เจเดน ของมันดูแพงไปน่ะ ไปที่อื่นเถอะ”

ฉันสะกิดแขนเจเดนพลางกระซิบหูเขาเบาๆ มือก็พยายามดึงแขนเขาออกจากร้าน

“นี่ ฉันเจเดน มีอะไรที่ฉันซื้อไม่ได้บ้างล่ะ เลี้ยงเธอทั้งชีวิตฉันก็ทำได้สบายๆ”

“จ้า รู้ว่ารวย แต่ฉันเกรงใจหนิ”

“บอกแล้วไง เธอคือน้องสาวของฉัน”

เจเดน คือเดินหยิบของลงตระกร้าอย่างเดียว ฉันก็ได้แต่ยืนมองแบบช่วยไม่ได้

เห้อ นี่แหละนิสัยของเจเดนล่ะ เขาคือสายเปย์สุดๆ อีกทั้งยังเป็นที่พึ่งที่ดีอีกด้วย

เมื่อซื้อของเสร็จแล้วเราสองคนจึงได้เดินทางกลับ เจเดน ขับรถไปส่งฉันที่บ้านเหมือนเดิม ระหว่างทางเขาก็แนะนำการเข้าเรียน นู่น นี่ นั่น ให้ฉันอย่างตั้งใจ

แต่ฉันออกแนวจะรำคาญมากกว่า ฉันไม่ใช่พึ่งออกจากป่าน่ะ ทำเหมือนฉันไม่เคยไปโรงเรียน ตานี่ชอบเล่นใหญ่ตลอด

เจเดน ขับรถมาส่งฉันที่บ้านพร้อมกับเสนอตัวที่จะไปรับไปส่งฉัน เพราะโรงเรียนฉันเป็นทางผ่านโรงเรียนเขาพอดี

อืมม ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์ไปโรงเรียน ฉันไม่ชอบความวุ่นวายเจเดนคอยรับส่งก็ถือว่าฉันสบายสุดๆ

“โอเค ตามนั้น แต่นายห้ามตื่นสายล่ะ”

“ระดับฉันเด็กเรียนจะตาย ไม่มีคำว่าสาย”

เขาพูดอวยตัวเองอย่างดูดี พร้อมกับความมั่นใจที่เอ่อล้นแต่..

“ไม่มีคำว่าสาย มีแต่คำว่าขาดใช่ไหม”?

ฉันที่ดับอนาคตเจเดนอย่างจังทำให้เขางอลแก้มป่องเลยทีเดียว 555 ตามประสาพี่น้องที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ฉันกับเจเดนเลยรู้ใจกันราวกับคลานตามกันมาเลยล่ะ