รักข้ามพิภพ

ลำดับตอนที่ #7 : วันแรกในมหาวิทยาลัย (Rewrite 1)

บทที่ 6 วันแรกในมหาวิทยาลัย

ร่างบางบนโซฟาเบดขยับตัว บิดขี้เกียจตามความเคยชิน ขนตาเป็นแพหนาค่อยๆกระพือขึ้นสองสามที ก่อนปรือตาขึ้นมองไปรอบๆห้อง พลางคิดทบทวนว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ก่อนจะหลับไป

หญิงสาวกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อนึกได้ เธอนั่งอยู่ในรถกับคนขับท่าทางไม่เป็นมิตรแล้วคิดว่าตัวเองเผลอหลับไปเพราะอ่อนเพลียจากการเดินทาง แต่ไม่น่าใช่แค่การหลับธรรมดา เธอไม่เคยหลับลึกขนาดที่ว่าใครอุ้มมานอนแบบนี้แล้วจะไม่รู้ตัว

แล้วที่นี่ที่ไหน เธอมานอนที่นี่ได้ยังไง หญิงสาวก้มลงสำรวจดูเสื้อผ้าตัวเอง พบว่ายังเป็นชุดเดิมที่ใส่เดินทาง จึงถอนใจอย่างโล่งอก

แต่กลับต้องสะดุ้งสุดตัว ขยับตัวหนีด้วยสัญชาติญาณ เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก ร่างสูงสง่า หล่อเนี๊ยบปานเทพบุตรของแกเบรียลปรากฏขึ้นระหว่างกรอบประตู ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

“ตื่นแล้วเหรอลิลลิน กำลังคิดจะมาปลุกอยู่เชียว”

ท่าทางเป็นมิตรและไม่มีพิษภัยของเขาทำให้หญิงสาวเบาใจขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ยังมีฉายแววหวาดระแวงปรากฏบนใบหน้าอย่างชัดเจน

“เอ่อ...ที่นี่ที่ไหนคะ? คุณเป็นใคร? ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แล้วทำไมคุณรู้จักชื่อฉัน?” เธอยิงคำถามใส่เขารัวเป็นชุด

แกเบรียลยิ้มกระชากใจอีกครั้ง เขายิ้มสวยมาก เวลายิ้มยิ่งทำให้หน้าตาหล่อนั่นดูดีขึ้นอีกเป็นกอง ดูสดใสจนคนเห็นอดจะยิ้มตามไม่ได้ เขากล่าวด้วยเสียงทุ้มฟังสบาย

“ที่นี่คือมหาวิทยาลัย M ฉันชื่อแกเบรียลเป็นอธิการบดีของที่นี่ นั่นเลยทำให้ฉันรู้จักเธอไงล่ะสาวน้อย

เมื่อคืนเธอเพลียจากการเดินทางมาก มาถึงนี่ยังหลับอยู่ คนขับรถฉันเลยอุ้มพามานอนที่นี่ ฉันอยากให้เธอพักสบายๆ ก็เลยให้นอนต่อ ไม่ได้ปลุก แต่ตอนนี้ได้เวลาเธอเตรียมตัวไปเรียนได้แล้ว วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่วันแรก อย่าเข้าไปสายจะดีกว่า”

เมื่อเขากล่าวจบ หญิงสาวก็รีบลนลานลุกขึ้นกล่าวทักทายอย่างเป็นทางการ ก่อนหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ขอตัวออกไปเข้าห้องประชุม

“กระเป๋าเดินทางถูกส่งไปที่ห้องพักของเธอแล้ว แต่ฉันขอแนะนำหน่อยนะสาวน้อย ก่อนเข้าห้องประชุมเธอควรไปห้องน้ำซะหน่อย” เขาหยุดพูด อมยิ้มมองหน้าเธอ ที่กำลังทำหน้าเหลอไม่เข้าใจความหมาย

“ตอนนี้หัวเธอยุ่งมาก เดี๋ยวใครเขาก็รู้หมดหรอกว่าเพิ่งตื่นนอน” เขาหัวเราะในลำคอ เหมือนเอ็นดูเธอราวกับเป็นเด็กตัวน้อย

ลิลลินหน้าแดงด้วยความอาย รีบขอตัวออกมา แต่ยังทันได้ยินเสียงแกเบรียลบอกทางไปห้องน้ำกับห้องประชุมไล่หลังมา

ระหว่างจัดการล้างหน้าแปรงฟัน หวีผมให้ตัวเองดูเรียบร้อยขึ้น ใจก็อดคิดถึงท่านอธิการบดีที่เพิ่งเจอไม่ได้ ปกติเธอไม่ค่อยสนใจเพศตรงข้ามเท่าไหร่ พวกเพื่อนผู้ชายก็มีที่หน้าตาดีบ้าง แต่ไม่มีใครหล่อและดูดีขนาดนี้

มีก็แต่อาเธอที่พอจะสู้เขาได้ ต้องยอมรับเลยว่าเขามีเสน่ห์ดึงดูงใจอย่างประหลาด นอกจากหล่อมาก แล้วยังท่าทางเป็นมิตร ใจดีด้วย อย่างนี้ถ้าเพื่อนๆเธอเห็นต้องกรี๊ดแน่ สำหรับเธอแล้วเขาเท่ห์กว่าอาแลคเป็นกอง

หญิงสาวส่องกระจก ยิ้มให้เงาตัวเองที่สะท้อนกลับมา พลางคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ

“เดี๋ยวต้องแอบถ่ายรูปอธิการฯ ส่งไปยั่วน้ำลายยัยปานกับน้ำหวานดีกว่า ให้พวกนั้นอิจฉาในความโชคดีของเรา มาวันแรกก็เจออธิการฯหล่อ ใจดีแบบนี้ มหาลัยนี้คงมีอะไรดีๆอีกแน่”

ออกจากห้องน้ำแล้ว ลิลลินก็เดินตามกลุ่มนักศึกษาคนอื่นๆไปทางที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องประชุม เธอเลือกนั่งใกล้ทางออก เพราะห้องประชุมใกล้เต็มแล้วเหลือที่นั่งไม่มากนัก

ไม่นานบนเวทีก็ปรากฏร่างหญิงสาวสวยมากคนหนึ่ง ขึ้นมาพูดด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจซักนิด ก็เธอยังไม่ได้เรียนภาษาฝรั่งเศสเลยนี่ อาแลคบอกว่าโรงเรียนนี้เรียนภาษาสากล ก็เลยยังไม่ได้เริ่มเรียนภาษาฝรั่งเศสก่อนมา แต่ก็คิดไว้ว่าต้องเรียนไว้บ้าง เวลาออกไปข้างนอกจะได้พูดกับคนอื่นได้ คนที่นี่เขายิ่งไม่อยากจะพูดภาษาอังกฤษกันด้วย

หญิงสาวลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนก็ท่าทางจะมีปัญหาตามมาอีกมากมาย เธอเริ่มสังเกตนักศึกษาคนอื่นๆแทนที่จะนั่งฟังในสิ่งที่ตัวเองไม่เข้าใจ

นักศึกษาที่นั่งอยู่รอบๆตัว ล้วนแล้วแต่หน้าตาดีมากทั้งนั้น เรียกว่าเธอนี่ดูขี้เหร่ที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่ละคนหล่อสวยอย่างกับนายแบบ นางแบบ

“ที่นี่เขาคัดนักเรียนที่หน้าตากันหรือไง ถ้างั้นเราก็ไม่น่าจะผ่านเข้ามาได้เลยนี่” หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทางอย่างไรไม่รู้

อีกอย่างที่สังเกตเห็นคือนักศึกษาชายมากกว่านักศึกษาหญิงหลายเท่าตัว เธอนับจำนวนผู้หญิงได้ประมาณ 10 คน ขณะที่ผู้ชายเกือบร้อย แต่รวมทั้งหมดแล้วก็ยังถือว่าน้อยอยู่สำหรับนักศึกษาปีหนึ่งทั้งหมดของมหาวิทยาลัยนี้ จนเธอชักเริ่มสงสัยว่าตัวเองเข้าผิดห้องแน่แล้ว

ปากบางขยับจะถามข้อข้องใจของตนเองกับหนุ่มหล่อที่นั่งข้างๆ แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยปาก ทุกคนก็ลุกขึ้นพร้อมกัน แยกย้ายออกไปจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว เธอได้แต่หันซ้ายหันขวามองคนอื่นๆลุกออกไปอย่างงง

“เอ่อ…” เธอพยายามเอ่ยถามใครซักคนที่เดินผ่านไป

ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างที่ต้นแขน เมื่อหันไปดูก็เห็นชายหนุ่มหน้าหล่อขั้นเทพอีกคน โครงหน้าเรียวยาว ผมบลอนด์สั้นประบ่า หยิกเป็นลอนน้อยๆ ผิวขาวอย่างคนไม่ค่อยถูกแดดรับกับสีผมและดวงตาสีฟ้า ท่าทางร่าเริง ขี้เล่น ผิดจากคนอื่นๆ ที่หน้าตาเย็นชา ไร้ความรู้สึก กำลังสะกิดแขนเธอ หูเธอได้ยินเขาพูดภาษาอะไรที่เธอไม่เข้าใจอีกแล้ว

“ขอโทษนะ ฉันไม่เข้าใจหรอกว่าเธอพูดอะไร ช่วยพูดเป็นภาษาอังกฤษได้ไหม?” ลิลลินบอกเขาเป็นภาษาอังกฤษ หวังว่าเขาคงจะเข้าใจ

สิ้นเสียงเธอผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างหันมามองกันเป็นตาเดียว ก่อนนิ่งค้างคล้ายมีใครกดปุ่มหยุดไว้อยู่หลายวินาที กว่าที่ทุกคนจะกลับไปเคลื่อนไหวเหมือนเดิม แต่พวกเขายังคงเหลือบตามองมายังเธออยู่ตลอด

“ฉันแปลกใจมากเลยที่เธอเข้ามาเรียนที่นี่ได้ โดยไม่เข้าใจภาษานี้ เธอเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์เลยนะเนี่ย” หนุ่มหล่อผมบลอนด์เอ่ยตอบออกมาเป็นภาษาอังกฤษ  น้ำเสียงแสดงความแปลกใจจริงๆ

คนฟังยิ้มแหยๆรับ ไม่ภูมิใจซักนิดที่ได้รับการบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์เรื่องแบบนี้

“อาฉันบอกว่าที่นี่เรียนด้วยภาษาสากลน่ะ ฉันก็เลยยังไม่ได้เรียนภาษาของที่นี่มา” เธอแก้ตัวเสียงอ่อย

“อืมม ลืมแนะนำตัว ฉันโลคิ ยินดีที่ได้รู้จัก เธอล่ะ?” มือใหญ่ยื่นมือมาข้างหน้า ทำให้มือบางต้องยื่นไปจับมือชายหนุ่ม เขย่าเป็นการทักทายก่อนแนะนำตัวกลับ

“ฉันลิลลิน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน นี่พวกเขาจะไปไหนกันเหรอ? แล้วเมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นเขาพูดอะไรบ้างบนเวที”

“อ้อ..เรากำลังจะไปเข้าห้องเรียนกัน รายชื่อว่าใครอยู่ห้องไหนจะประกาศไว้ที่ห้องโถง จากนั้นก็จะเข้าไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาที่จะดูเลพวกเราตลอด 4 ปีนี้ก่อน หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันเข้าหอพัก วันนี้ไม่มีการเรียน จะเริ่มเรียนกันพรุ่งนี้”

ลิลลินถอนใจอย่างโล่งอก เธออยากอาบน้ำพักผ่อนซะหน่อย ยังไม่อยากเริ่มเรียนวันนี้ ตั้งแต่เดินทางมาถึงนี่เธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย รู้สึกไม่สบายตัวเลย

โลคิอาสาเข้าไปดูรายชื่อให้ หลังจากนั้นก็กลับมาบอกเธอด้วย รอยยิ้มร่าเริงว่าพวกเขาได้อยู่กับอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกัน นักศึกษาปีหนึ่งแบ่งออกเป็น 2 ห้อง ห้องละ 50 คน โดยแต่ละห้องจะมีอาจารย์ที่ปรึกษา 1 คนคอยดูแลตลอดเวลาที่อยู่มหาวิทยาลัยแห่งนี้

หอพักของนักศึกษาทั้งสองห้องจะแยกกันอยู่คนละปีกของอาคาร รายชื่อห้องพักถูกประกาศติดไว้บนบอร์ดด้วย โลคิจูงมือเธอนำทางไปที่ห้องเรียนที่อยู่ใกล้ๆ  ชวนคุยอย่างสนิทสนม ราวกับรู้จักกันมานาน เขาเป็นคนน่ารักมาก ทำให้หญิงสาวรู้สึกโล่งใจขึ้นที่อย่างน้อยก็มีเพื่อนอัธยาศัยดี มาช่วยเหลือตั้งแต่วันแรก

ต่อเมื่อพวกเขาผ่านประตูห้องเรียนเข้ามา เสียงเซ็งแซ่ในห้องก่อนหน้านี้กลับเงียบกริบ สายตาทุกคู่จ้องมาที่พวกเขาด้วยแววตาสงสัยอย่างเปิดเผย

แต่ก่อนที่ใครจะได้กล่าวอะไรออกมา อาจารย์ที่ปรึกษาซึ่งเป็นคนเดียวกับสาวสวยที่ขึ้นไปพูดบนเวทีก็เข้ามาในห้อง พวกเขาจึงต้องนั่งลง ลิลลินฟังอาจารย์พูดไม่รู้เรื่องอีกเหมือนเคย

หลังจากอาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว เธอก็หันไปขอความช่วยเหลือโลคิ ที่น่ารักเหมือนเคย อธิบายให้เธอฟังว่า

“อาจารย์อธิบายเรื่องตารางเรียนซึ่งแจกให้ทุกคนเมื่อกี้นี้ เรื่องกฏระเบียบของหอพักมีติดไว้ในห้องนอนทุกห้อง ถ้าใครมีปัญหาอะไรให้ไปติดต่อที่ห้องพักอาจารย์ได้ อาจารย์จะพักอยู่ที่นี่กับเราตลอด 24 ชม. ส่วนตอนนี้ให้แยกย้ายเข้าห้องพักได้  มื้อเย็นให้มากินอาหารที่โรงอาหารเวลา 6 โมงเย็น มื้อเช้า 7 โมง”

อธิบายจบ เขาก็นำทางเธอไปยังส่วนของหอพัก ซึ่งต้องเดินผ่านระเบียงยาวของปีกตึกทางซ้าย ผ่านสวนกว้างที่กั้นระหว่างปีกตึกทั้งของข้าง ปีกตึกด้านขวาเป็นที่พักของนักศึกษาอีกห้องนึง กลางสวนมีรูปปั้นปีศาจหน้าตาน่ากลัวตั้งอยู่  

 

“ถ้าเดินกลางคืนคนเดียวนี่ต้องหัวใจวายตายแน่  อธิการฯ นี่รสนิยมแปลกๆแฮะ หน้าตาออกจะหล่อเทพแท้ๆ”

ลิลลินคิดในใจอย่างหวาดๆ ขณะเหลือบตามองรูปปั้น อสูรกายมีปีกค้างคาว บนหัวมีเขา ตาโปนแทบถลนออกมา ปากอ้ากว้างมองเห็นเขี้ยวโค้งน่ากลัว

“ถึงห้องฉันแล้ว แวะเข้าไปก่อนไหม?” โลคิบอกพลางดึงแขนหญิงสาวเข้าไปข้างใน เมื่อพวกเขาเดินมาถึงหน้าห้องพักหมายเลข 10 A

ลิลลินแกะแขนเขาออกอย่างสุภาพ ก่อนตอบปฏิเสธแบบไม่ให้เสียน้ำใจ

“ไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ฉันเหนื่อยน่ะอยากพักผ่อน ตั้งแต่มาถึงยังไม่ได้พักเลย ขอบใจนายมากนะโลคิที่ช่วยแนะนำฉันหลายอย่าง”

หญิงสาวกล่าวขอบคุณจากใจจริงก่อนปลีกตัวไปยังห้องพักของตัวเอง โดยมีโลคิส่งสายตาเสียดายตามหลังมา