คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 4 (35%)
4
4
เช้าวันใหม่ของมีตื่นตัวเล็กน้อย
ง่ายๆคือผมระแวงกลัวมาก กลัวจะโดนอุ้มฆ่าแต่ตื่นมาแล้วไม่เจออะไรถือว่าดีไป เพราะงั้นเพื่อความปลอดภัย
ผมออกจากบ้านไปสำรวจเส้นทางดีกว่าครับเพราะผมไม่ได้อยู่ที่นี่มานานถนนหนทางบอกเลยจำไม่ได้แล้วผมควรจะไปทางไหนดีเนี่ย
ไปหน้าปากซอยก่อนละกันอย่างน้อยหน้าจะมีรถแท็กซี่สักคัน
เหนื่อยโคตรไม่คิดเลยว่าหน้าปากซอยแม่งจะไกลขนาดนี้
ไกลไม่พอแถมยังวกวนอีกต่างหากนี้เอาซะคิดว่าตัวเองเป็นโทมัสหาทางออกจากเขาวงกตเลยทีเดียวแต่ตอนนี้เขาออกมาได้แล้วถือเป็นเรื่องดี
ถนนหนทางรอบๆมันเหมือนๆกันไปหมดวันนี้มีหลงแน่นอน
แต่ไม่เป็นไรชีวิตคือการเรียนรู้ ยิ่งเลอะยิ่งเยอะประสบการณ์ ผมโบกแท็กซี่ขึ้นด้วยความรวดเร็วแบบนี้แหละคนหน้าตาดี อ่าวไม่เกี่ยวเหรอ ช่างมันเถอะ
“ไปไหนครับน้อง”
“ไปห้างที่ใกล้ที่สุดครับพี่”
“ได้เลยครับ”
ถึงแล้วฮะห้างที่ใกล้ที่สุด ให้ทายว่าห้างที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหน ทะแด่น แด่น แดน
แด๊นนนน …… ฝั่งตรงข้าม
ห่างกันเพียงถนนกั้น เสียตรงไปเป็นร้อยบาทเพราะพี่แท็กซี่แม่งพาอ้อม คิดซะว่าเป็นค่าโง่ล่ะกัน
ทันทีที่เดินเข้าห้างอู้หูความบังเอิญมีจริง
เรื่องจริงยิ่งกว่านิยายเพราะผมเจอ “จินยอง!!!!!!!!!!!!!” ตะโกนสุดเสียงเท่าที่คนหล่อคนนึงจะทำได้
“ไอ้มาร์ค?”
มันวิ่งเข้ามาหาผมด้วยความเร็วแสงไอ้เราก็นึกว่าจะมากอด
แต่ที่ไหนได้วิ่งเข้ามาตบหัวผม คราวนี้ละเข้ามากอดผมจริง หอมหัวผมด้วย สูดดมขนาดนี้เอากลับบ้านไหม
“ พอได้แล้วม๊างง” ผมว่าก่อนจะดันมันออกไป
แหนะมีหัวเราะไอ้สัด
“กูก็นึกว่ามึงอยู่ไกลกว่านี้ซะอีก
มึงรู้ไหมบ้านกูอยู่ซอยฝั่งตรงข้ามห้างนี้เอง”
“เหมือนกัน เหยดดดด” ผมนี้กระโดดโลดเต้นเลยครับ
เพราะถ้าบ้านไอ้จินยองอยู่แค่นี้หนีมาอยู่บ้านมันไม่ใช่เรื่องยาก “ขอกอดอีกที” ผมกอดมันเต็มแรงเพราะมันคือแสงสว่างที่สุดในชีวิตของผมแล้วตอนนี้
“แล้วนี้มึงมาทำอะไร”
“มาซักผ้ามั้ง มาเดินห้างเนี่ย”
“กวนตีน” มันบอกพร้อมตบหัวผม
“ตบอยู่ได้หัวคนนะไม่ใช่ลูกบอล” ผมบ่นเล็กน้อย ก่อนที่พวกเราจะเดินดูของในห้างกันด้วยความแฮปปี้ชีวิตดี๊ดีแบบสุดสันต์ จัดแจงซื้อข้าวของแบบครบคันก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผมลืมสิ่งบางอย่างไป
“มึงกูลืมซื้อของบางอย่าง” ผมบอกมัน
“แล้วมึงลืมอะไรเดี๋ยวกูไปซื้อให้”
“แน่นะ?” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“เออ มึงจะเอาอะไร”
“ถุงยาง”
“ฮะ! มึงจะเอาไปทำอะไร
นี้มึงมาแค่วันเดียวมึงจะใช้แล้วเหรอ มึงนี่มันเหี้ยจริงๆ” มาเป็นชุดเลยครับทีนี้
“กูไม่ได้จะเอาไปใช้ จะเอาไปแกล้งคน” จินยองมองผมอย่างสงสัย
“แกล้งใคร”
“เออน่า แต่มึงบอกว่ามึงจะซื้อให้
ไปซื้อมาเลย”
“ถ้าคนขายถามว่าเอาไปใช้กับใคร
ก็จะชี้มาที่มึงค่อยดู”
“ได้เลยเพื่อนรัก”
ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์เพราะคนขายคงไม่ขี้เสือกขนาดนั้นหรอก
ต่อให้เขาถามจริงก็แค่เข้าใจผิดปะวะผมแคร์ซะที่ไหนละ อิอิ
“งั้นมึงรอกูอยู่ตรงนี้
ห้ามเดินไปไหนเด็ดขาดเข้าใจไหม เดี๋ยวกูจะไปส่งมึงกลับบ้านเอง รับทราบ?”
“คร๊าบบบ” ผมลากเสียงตอบด้วยอย่ากวนประสาท จนเพื่อนรักหันมาชูนิ้วกลางให้
ไม่อ่อนโยนกับน้องเอินเลยอ่ะ
“กวนตีน” มันพูดจบแล้วก็หายไปนานเลยครับ
ร้านอยู่แค่นี้เอง
สักพักมันกลับมาพร้อมใครบ้างคนในชุดเครื่องแบบแคชเชียร์รอยยิ้มกรุ่มกริ่มชิบหาย จะพาเขามาทำไมวะ
“คนนี้เลยครับ
พอดีผมไม่ค่อยแน่ใจขนาดพี่ช่วยดูให้หน่อย” จินยองมันหันไปพูดกับเขา
“
จากที่ดูผมว่าไซต์เล็กสุดน่าจะได้ครับ” คำว่าเล็ก
พูดเบาๆก็เจ็บ…
“เดี๋ยวก่อนนี้มันอะไรกัน”
“กูไม่รู้ว่ามึงจะใส่ไซต์ไหนวะ
กูเลยเรียกพี่เขามาช่วยดูพี่เข้าบอกว่าแค่มองด้วยตาเปล่าพี่เขาก็รู้แล้วขนาดเท่าไหน
แม่นด้วยนะกูลองแล้วแสดงว่าของมึงก็แค่เนี่ย” ไอ้ท่าทางแค่เนี่ยของมัน หยามกันมากเลยไอ้เวร
ไอ้เพื่อนเลว
“เดี๋ยวกลับมานะครับที่รัก ไปจ่ายเงินก่อน
รอผมสักแปปนึงเราคอยมาใช้กันนะ”
What!!
คนที่อยู่ไหนระแวกนั้นหันมามองผมกับมันหมด
ตอนแรกผมว่าจะไม่แคร์ ตอนนี้ผมควรแคร์แล้วละนะ ได้ยินเสียงว่าหล่อๆทั้งคู่ไม่น่าเป็นเกย์เลยนะเสียดาย
เสียดายเหมือนกันครับเสียดายที่ไม่ได้แก้ตัวว่า เอินชอบหญิงโว้ยยยย
“ไอ้เพื่อนเหี้ย!!!!” ด่าสิครับ
ไม่ต้องรอใครมาตัดริบบิ้น ความอับอายอันนี้มันช่างรุนแรง
ขอยืนถอนหายใจแรงๆ
ความจริงก็ด่ามันมากไปไม่เราเป็นคนฝากมันไม่ซื้อเองแต่ก็เจ็บใจไอ้เจ้าของร้านนี่แหละ
หล่อมาดแมนอยากกับวอนบินขนาดนี้คิดได้ยังไงให้เขาใส่ไซต์เล็กสุด เดี่ยวมึงเจอมังกรทองผงาด ฮ่วย
“เอาน่าขำๆเพื่อนรัก กูหยอก”
“หยอกที่ตีนกูนี่”
ร่างบางหันไปแห้วใส่เพื่อนที่เอาแต่ขำเขา
ใบหน้าหวานยู่ลงเล็กน้อยเพราะความอับอายที่ได้รับจากเพื่อนรัก
“โอ๋ ไม่งอนเว้ย
เดี๋ยวกูเลี้ยงชาบูเป็นไง”
“ซิสเลอร์”
“ห่ะ?”
“อยากกินซิสเลอร์”
“แดกแพงไปอีก ไอ้คุณชาย”
“ไม่เลี้ยงก็ไม่ต้องเลี้ยง
กลับบ้านแล้วกัน”
“เลี้ยงๆ ไปแดกเร็ว”
ผมยิ้มทันทีเมื่อได้ยินคำพูดจากเพื่อนรัก
ก่อนจะต้องรีบออกเดินเมื่อไอ้จินยองคว้าข้อมือผมไปจับแล้วลาก อิเห้
เหมือนคู่เกย์ง้องอนกันเป็นที่สุด
สุดแสนจะรับไม่ได้
แต่พอนึกถึงของฟรีก็นะ
.
.
.
รับได้ก็ได้ครับ
________35%________
กราบสวัสดีผู้อ่านทุกท่าน
กลับมาแล้วนะคะ
งื้อ
ไม่รู้จำกันได้ไหม พึ่งได้กลับมาดูคลังนิยายว่าเอ๊ะ!
เราหยุดอัพนานเลยนะ นานจริงค่ะตั้งแต่ปี58
ฮรือออ
ขอโทษผู้อ่านทุกท่าน
มาแล้วก็อัพไม่ครบร้อยอีกด้วย
เราก็ไม่คิดว่าเราจะเอ้อระเหย
ลอยชายขนาดนี้เหมือนกัน
ยังไงก็จะกลับมาอัพนะทุกคน
ช้าบ้างเร็วบ้างแต่ไม่น่าจะมากไปกว่านี้แล้ว
ยังไงก็ติดตามนะค๊า
ความคิดเห็น