คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3
3
“สรุปให้กูไปบ้านมึงทำไมวะ แอบสุกเมียแล้วไม่บอกเพื่อนหรือไง” ยูคยอมมันมองผมอย่าสงสัยแบบสุดตีนว่าทำไมมันจะต้องไปบ้านผม เพราะปกติผมไม่เคยชวนนอกจากมันเสนอหน้ามาเองทั้งนั้น
“อย่าถามมากน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงก็รู้เองแหละ” ผมตอบแบบขอไปที
“บอกเลยไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้ เออคืนนี้กูไปนอนหอมึงด้วยนะ”
“ก็แล้วแต่ จะว่าไปมึงผีเข้าปะวะ ปกติแม่งอยู่ติดบ้านยังกับเจ้าที่เจ้าทาง กูแทบจะต้องจุดธูปเชิญมึงถึงจะออกมา ทีวันนี้อยากเสือกมานอนหอกูแถมชวนกูมาแดกเหล้าอีก แอบคิดอะไรกับกูปะเนี่ย กูยิ่งหล่อๆอยู่” ผมจัดการตบหัวมันไปหนึ่งทีเพราะความหมั่นไส้กับความหลงตัวเองของมัน ช่างกล้า ชอบมึงชอบหมาดีกว่า ใครได้มึงเป็นแฟนแม่งคงลำบากสัด นิสัยเหมือนคนบ้าแบบมึงเนี่ย
“เจ็บสัด ล้อนิดล้อหน่อยรุนแรงตลอด”
“แล้วนี่ไอ้เหี้ยจุนฮงมันจะมาไหมวะ จะเที่ยงคืนแล้วนะ”
“น่าจะหาหนทางหนีเมียมาแดกกับพวกเราเนี่ยแหละ” ไอ้ยูคพูดอย่างสบายๆเพราะมันเป็นเรื่องปกติที่ไอ้จุนฮงมันจะต้องแอบหนีอาจารย์แดฮยอนเพื่อจะแอบชิ่งมากงเหล้ากับพวกผมประจำและไอ้คนชวนทุกครั้งก็คือไอ้ยูค แต่ครั้งนี้ที่แปลกหน่อยเพราะเป็นผมชวนเพราะอยากจะแกล้งคน
ไอ้สากห้องนั้นผมจงใจทำให้มันเละโดนการชวนไอ้เพื่อนพวกนี้มากปาร์ตี้ และถุงยางที่ผมจงใจวางบนเตียงมันไม่ใช่ของผมนะครับ ผมแค่แกะห่อว่างไว้เชยๆ ท่ามองดีๆจะรูว่ามันยังไม่ได้ใช้ แต่ผมเชื่อว่าอีกคนคงไม่รู้หรอกที่ผมจำได้ว่าพ่อแม่มันค่อนข้างหวงมันพอสมควร ถึงจะรู้แต่ผมว่ามันคงโมโหจนไม่ได้สังเกตแน่ๆ คิดแล้วก็ขำ ป่านนี้มันจะหาอะไรแดกหรือยัง ของในตู้เย็นก็มีท่าโง่อันนี้ก็ช่วยไม่ได้นะครับ
“มึงยิ้มอะไรของมึงวะ เมาแล้วเหรอไง”
“เปล่า” ผมยักไหล่ใส่มัน ก่อนจะปาขวดใส่มันอย่างแรง “ไอ้ตอแหล” กูได้ยินไอ้สัด
“มึงนี้ทำร้ายร่างกายกูตลอด”
“ไอ้จุนฮงมาแล้ว เอ๋… หนีบเมียมาด้วย” ผมเมินไอ้ยูคที่บ่นเป็นหมีแดกผึ้งไปสนใจคู่รักต่างสีที่ตอนนี้อาจารย์แดฮยอนหน้าบึ้งตึง แต่ก็ยังหันมาพยักหน้ารับคำทักทายผมกับไอ้ยูคก่อน
“สวัสดีครับอาจารย์”
“ครับ ผมขอตัว” ร่างสูงโปร่งของอาจารย์เดินแยกไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนตัวเองที่อีกโต๊ะ
“ไงมึงทำอะไรให้เมียอาจารย์มึงโกรธมาละครับเพื่อน” มาแล้วครับยูคยอมผู้ยึดคติเรื่องของชาวบ้านคืองานของมัน และผมก็ใช้คติเดียวกับมันนั้นแหละ
“ก็เพราะกูจะมาแดกกับพวกมึงเนี่ยละ เขาเลยจะมาหาเพื่อนที่นี่”
“แล้วไงวะ”
“แล้วแปลกตรงไหน”
“แล้วตีนกูนี่ไง เพื่อนที่ว่าแฟนเก่ามันไงไอ้สัด”
“กากสัด” ไอ้ยูค
“หมาคาบไปแดก” ผมเอง ก่อนจะหันไปแท็กมือกับไอ้ยูคยอมที่ขำอยู่กับสีหน้าซีดๆของเพื่อนสนิท หน้ามันทั้งเครียดเหมือนคนจะร้องไห้ จากที่พวกผมขำกันอยู่แล้วกลายเป็นระเบิดหัวเราะกันเต็มที่จนโต๊ะข้างๆหันมามองกันถึงจะหยุด
“พวกมึงแม่งแทนที่จะรู้สึกสงสารกู เสือกซ้ำเติมไอ้พวกชั่ว!” พูดจบมันตบหัวพวกผมกันคนละทีอย่างไม่ปราณี เจ็บนะไอ้สัส
ระหว่างที่พวกผมคุยกันสับเพเหระอยู่เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นพร้อมกันสั่น สั่นทีสะเทือนยันไข่เสียวไส้เลยแม่ง
“กูไปรับโทรศัพท์แปป” ผมหันไปบอกพวกมันก่อนจะลุกไปรับโทรศัพท์ข้างนอกร้าน ผมมองเบอร์อย่างแปลกใจ ก่อนจะกรอกเสียงลงไปอย่างสุภาพ
“สวัสดีครับ”
“ดีพ่องไอ้สัส” ทันทีที่รับสายทำเอาเส้นเลือดที่ตีนกระตุก แต่ก็พยายามกัดฟันตอบไปอย่างสุภาพ
“โทรผิดเหรอครับ”
“ผิดบ้าผิดบ้าผิดบออะไรเหล่า!! มึงไอ้เด็กเปรต ไอ้ชั่ว ไอ้เลว มึงกลับบ้านมาให้กูด่าเลยนะ มึงเอากูมาปล่อยที่บ้านมึงแล้วมึงก็หายไปพร้อมขยะนะไอ้เหี้ย รู้ไหมกูเหนื่อยที่ต้องเก็บสากเน่าๆที่มึงทิ้งไว้ อ้อ ถุงยางมึงอะคราวหลังใช้เองเก็บเองนะไอ้สัด ถ้าเก็บไม่ได้ก็แดกเข้าไปไอ้เวร” ผมยกโทรศัพท์ให้ออกห่างจากหูทันทีที่ปลายสายเริ่มว๊ากออกมา
“แดกนกหวีดเป็นอาหารเหรอครับ เสียงแหลมชิบหาย”
“ไอ้สัด!!”
“จะโทรมาแค่นี้ผมไปละ อ้อคืนนี้ผมไม่กลับ”
“เออ!!! ตู๊ดๆๆๆๆ…..”
ไปเอาเบอร์กูมาจากไหนวะ???
มือเรียวปาโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนเตียงอย่างโมโหเมื่อถึงหน้าไอ้เด็กแบมแบม ความโมโหมันเริ่มปะทุทุกครั้งๆที่เขามองนาฬิกา จนป่านนี้เที่ยงคืนยังไม่กลับมาเขาจึงต้องโทรไปขอเบอร์มันมาจากม๊าเพื่อโทรไปเพื่อด่าโดยเฉพาะ จนตอนนี้ยังไม่สาแก่ใจเลยด้วยซ้ำ
“ตื๊ดๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์เครื่องที่ร่างบางที่นั่งอยู่ปลายเตียงดังขึ้นอีกครั้ง มือเรียวขยี้หัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะยืนแขนไปหยิบโทรศัพท์มาดูรายชื่อคนที่โทรเข้ามา ‘ปาร์ค จินยอง’
โทรมาถูกจังหวะโคตรเลยว่ะเพื่อนรัก
“ไงมึงตายยัง” ทันทีที่กดรับสายพบเจอคำอวยพรก่อนนอนเลยครับ
“ยังไม่ตายครับเพื่อน มึงกูมีไรให้ช่วยวะ”
“นี้มึงจะไม่ถามหน่อยเหรอกูโทรมาทำไม”
“ไม่วะมึงไม่ค่อยมีสาระ”
“กูไม่ช่วยมึงหรอกเพื่อนหัวค_ย”
“ขี้งอนนะเราอะ กิ้วๆ”
“เออไอ้ห่ามีไรให้ช่วยว่ามา”
“เร็วๆนี้ครับ”
“เรื่องมากชิบหายแต่มึงอยู่เมกาไม่ใช่เหรอวะ กูอยู่เกาหลีจะช่วยอะไรมึงได้”
“ใครบอกมึงกูอยู่เมกากูพึ่งลงเครื่องไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง
กูถึงอยากให้มึงช่วยไง”
“ไอ้เหี้ย มึงมาไอ้สั้นมันไม่ว่าเหรอวะติดมึงอย่างกับแม่”
“มันไม่รู้หรอก มึงก็เงียบๆไว้อย่าหาภาระมาให้กูตอนนี้”
“เออ กูว่างสายก่อนละกัน”
“เออ”
ไอ้จินยองว่างสายไปผมก็เริ่มง่วงแต่เตียงไม่มีผ้าปูที่นอนนี้ดิแม่ง
ห้องผมไม่มีผ้าปู แต่ห้องมันต้องมี
มีแน่ๆ หึๆ คิดได้อย่างนั้นก็ลุกสิครับ
ผมลุกเดินไปห้องมันด้วยสัญชาตญาณว่าไอ้ห้องที่ดูมีกลิ่นอายความเหี้ยต้องเป็นห้องมันแน่
ผมเปิดประตูห้องออกแล้วเดินสำรวจทันที ผมคิดไม่ผิดห้องมันจริงๆ
รูปหน้ามันโชว์หราเต็มห้องมันต้องมันหน้ามากถึงได้กล้าอัดรูปตัวเองใส่กรอบทองอันเท่าฝาบ้าน
เหอะ
ขอบอกว่าห้องมันสะอาดมาก ข้าวของเป็นระเบียบเรียนร้อย
แม้แต่เตียงนอนผ้าปูที่นอนไม่มีแม้แต่รอยยับสักนิดเดียว
“กูขอละกัน”
ผมพูดบอกรูปมันก่อนจะดึงผ้าปู ปอกหมอน ผ้าห่ม เรียกว่าครบสูตร
ผมกลับมาจัดการห้องตัวเองอย่างอารมณ์ดีข้าวของผมครบเรียบร้อย
ห้องจากเศษซากลายเป็นห้องที่แสนน่าอยู่เมคอินมาร์ค ต้วน นอนละครับฝันดี
(แบมแบม พูด)
ผมกลับบ้านมาด้วยความง่วง ไอ้ยูคยอมแม่งล่อแดกยันเช้าที่ผับไม่พอต่อยันห้อง
ไอ้ผมก็ดันบ้าจี้ไปนั่งแดกด้วย เมาเหมือนหมาเผลอๆแค่หมายังมากไป
ส่วนเรื่องไอ้พี่เอินผมขอพักยกผมต้องการพักผ่อน
ผมเปิดประตูห้องเข้าไปต้องชะงักเมื่อข้าวของหายไป
อยากจะลุกปโวยวายแต่ตอนนี้ผมไม่ไหวครับขอนอนเอาแรงก่อน
ตื่นมาเสร็จกูแน่ขอบอกไว้เลย
(จบแบมแบมพูด)
_________________________________________
ไรท์ลบๆแต่งๆหลายรอบจนเลิกแต่งไปพักนึงตีมือแปป
ตอนนี้ก็แก้หลายรอบ ถามว่าคิดว่าดีไหมไรท์ก็ไม่รู้และคิดว่ามันยังไม่โอเค
ยังไงช่วยแนะนำด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น