SF GOT7 JACKMARK

ลำดับตอนที่ #3 : [JACKMARK]3

_____________________________________  
   

แอบชอบ
_______________________________________

 

 

 สายตาคนเรามันมักทำตามใจมากว่าสมองนะครับ ก็เหมือนกับตอนนี้ที่สายตาผมกำลังมองไปที่เขาอย่างไม่ต้องสั่ง สิ่งที่ผมกำลังเป็นตอนนี้เรียกชอบได้ไหมครับ ไม่ได้สิ ต้องเรียกแอบชอบ..

 

 

ช่วงเช้าของทุกวันผมต้องมานั่งรอรถเมล์ไปหามหาลัยทั้งที่ไม่จำเป็น รถที่บ้านก็มีเยอะจะตายไม่เห็นต้องมานั่งรอรถที่มีคนอัดแน่นอย่างกับปลากระป๋องสักนิดถ้าไม่ใช่เพราะเขา..แจ็คสันหวัง

 

ช่วงกลางวันผมก็มานั่งดูเขาซ้อมบาสทั้งที่ผมไม่ชอบกีฬาสักนิด แต่เพราะเขาผมถึงมา บ้างทีผมก็คิดนะว่าเขาจะรำคานแต่ผมจะทำไงได้ละก็เหมือนกับสายตาแต่เปลี่ยนเป็นเท้าที่สั่งให้ผมเดินมาทุกวัน

 

ช่วงเย็นผมตามไปไม่ได้ ผมทนมองภาพบาดตาไม่ไว ผมมองเขากับคนรักอยู่ด้วยกันไม่ได้ ผมเดินตามเขาทั้งๆที่เขามีคนรักอยู่ข้างกายไม่ไหว

 

 

ตอนนี้ก็เป็นช่วงกลางวันที่ผมจะต้องมาดูเขาเล่นบาส สายตาของผมไม่เคยจะมองใครในสนามนอกจากเขา เขาดูโดดเด่นทั้งที่เขาก็เล่นเหมือนคนปกติทั่วไปเล่นกัน แต่เหมือนจะเป็นอุบัติเหตุทำให้เขาสดุดลงไปกับพื้นอย่างแรง อย่างน้งยขาต้องแพลงเป็นแน่ เมื่อเห็นเขาล่มมือผมเกร็งกำกางเกงนักศึกษาจนมันยับไปหมด อยากจะลุกวิ่งเข้าไปพยุงแต่ก็ทำไม่ได้ ผมอย่างจะเข้าไปถามว่าเขาเจ็บไหม ลุกไหวหรือเปล่า แต่ผมก็ได้แต่ค่อยนั่งมองห่างๆอยู่แบบนี้ 

 

สายตาผมจับจ้องไปทุกการกระทำที่เขาทำอยู่ สีหน้าที่แสดงว่าเขาเจ็บมากตอนที่เพื่อนเขาพยุงให้ลุกขึ้น ขาข้างซ้ายที่ต้องกระแพลกเดิน ผมอยากจะไปเจ็บแทน เขารักการเล่นบาสแค่ไหนขามันเป็นส่วนสำคัญมากสำหรับเขามากเท่าไรผมก็รู้แต่ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งมองเขาแค่นั้น

 

 

ผมเดินกลับมาที่ห้องเรียนตัวที่เองหลังจากที่เขาไปที่ห้องพยาบาลของมหาลัย ผมเลือกจะนั่งโต๊ะแถวกลางๆไม่ใกล้อาจาร์ยจนเกินไปและก็ใม่ชิดอาจาร์ยจนเกินไป รอบห้องที่มีนักศึกษาบ้างส่วนเริ่มทยอยกันเข้ามาร่วมถึงเพื่อนของผมด้วย ชเวยองแจ ที่เดินมานั่งลงข้างๆผม

 

 

"ได้ข่าวว่าหมอนั้นล้มเหรอมึง"

 

 

"อืม" ผมพยักหน้าให้เบาๆก่อนจะฝุบหน้าลงไปกับโต๊ะ

 

 

"กูเริ่มเหนื่อยที่จะชอบเขาต่อไปวะมึง" ผมเริ่มจะระบายความรู้สึกกับยองแจ อย่างท้อๆ

 

 

"มึงควรเลิกชอบหมอนั้นได้แล้ว"

 

 

"กูควรจะทำไงดีวะ ให้กูเลิกชอบเขาได้"

 

 

"ลองไปบอกชอบเขาดูไหมให้เขาปฏิเสธมึงตรงๆ มึงอาจจะตัดใจได้ง่ายขึ้น"

 

 

"กูควรทำใช่ไหม"

 

 

"มึงควรทำ เย็นนี้กูจะพามึงไปเอง"

 

 

"แฟนเขาละมึง ให้กูไปบอกชอบต่อหน้าแฟนเขาเหรอไง เดี๋ยวเขาจะทะเลาะกับแฟนเปล่าๆ"

 

 

"ก็ไปก่อนแฟนเขาจะมาดิ ตอนนี้เลยไหมมึง หมอนั้นอยู่ห้องพยาบาลนี้" พูดจบยองแจก็ดึงแขนผมออกมาจากห้องเรียนตรงมาหยุดที่ประตูเข้าห้องพยาบาลทันที

 

 

"เขาไปสิ"

 

 

"กูกลัว"

 

 

"รอบเดียวให้มันจบๆมาร์ค"

 

 

"แต่.." ยองแจเปิดประตูก่อนจะดันเข้ามาในห้องพยาบาลที่ค่อนข้างจะเงียบมาก ผมสูดลมหายใจเข้าก่อนจะมองเตียงในสุดที่มีเขาแจ็คสันนั่งอยู่ ผมก้าวเท้าเดินมาหยุดตรงหน้าเขาและเขาก็มองมาที่ผมเหมือนกัน

 

 

"มีอะไรกับฉันหรือเปล่า?"

 

 

"เอ่อ" ผมพูดไม่ออก

 

 

"หือ?"

 

 

"คือว่า" ทำยังไงดี

 

 

"??"

 

 

"ฉัน"เอาไงเอากันวะ

 

 

"?"

 

 

"ฉันชอบนาย!!" ผมตัดสินใจพูดมันออกไปแล้วรีบหันกลับไปทางประตู ทันทีที่เท้าจะก้าวเดินแต่กับมีมีใหญ่มาดึงแขนผมเอาไว้ แต่ผมก็ไม่กล้าที่หันกลับไปมอง

 

 

"ขอโทษด้วยนะ ฉันมีแฟนแล้ว" 

 

 

"อืม ฉันรู้แล้วแค่อยากมาบอกนายให้รู้เชยๆ"

 

 

"ไปนะ" ผมบอกลาก่อนจะวิ่งออกมานอกห้องพยาบาลที่มียองแจยืนรออยู่ ผมสวมกอดมันทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเต็มหน้า มือของมันลูบหัวหัวผมเบาๆพร้อมคำพูดปลอบประโลมผม

 

"ร้องออกมานะ"

 

"ตอนนี้มึงไม่ได้ตัวคนเดียว"

 

"มึงจะได้รู้ว่ายังมีคนอยู่ข้างมึงเสมอ"

 

 

___________จบ____________

 

แปลกประการใดขอโทษอย่างสูงคะ

พยามเต็มที่ที่แล้ว5555+ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์คะน่ารักมากกำลังใจดีสุดๆ