SF B.A.P ALL DAEHYUN

ลำดับตอนที่ #23 : [JAEDAE] ระยะทำใจ 2

"สุดท้ายก็ต้องเป็นฉันที่ไปอยู่ดี ยูยองแจ"  

ทำเป็นพูดดี ทำเป็นพูดเท่ห์  หันหลังกลับมาน้ำตาล่วงดังแหมะ  เจ็บเหี้ยๆแต่ก็เลือกที่จะหันหลังกลับมา เอาวะต้องทนได้ดิดีกว่ามานั่งสวมเขาให้คนที่เธอแสนดีทุกอย่าง สองขาเริ่มก้าวเดินออกอย่างรวดเร็ว  แต่ก็คงเร็วไม่ทันอีกคนที่คว้าข้อมือผมแน่น 

"อย่าพึ่งไปดิ คุยกันก่อน"  ยองแจพยายามพูดกับผมด้วยความใจเย็น ใช่เขาฉลาด เขาฉลาดที่รู้ว่าผมเป็นคนใจอ่อน พูดดีๆกับผมผมก็หนีเขาไปไหนไม่ได้หรอกอย่างเช่นตอนนี่ 

"กูเจ็บนะเว้ย กูต้องมองมึงกับเขารักกันอีกขนาดไหนวะ มึงถึงจะพอ" เสียงพูดของผมมันเบา เบามาก จนผมไม่รู้ว่ามันเกิดจากการเป็นไข้ หรือว่าผมอ่อนแรงกับคนตรงหน้าแล้วจริงๆ 

"มึงกำลังทำให้กูลำบากนะแดฮยอน" ผมมองข้อมือตัวเองที่โดนกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ มันควรจะเจ็บใช่ไหม แต่ผมไม่เจ็บที่มือวะ ผมกำลังเจ็บที่ใจ เจ็บกับคำพูดของเขาเหมือนมันไม่แคร์ผมเลย 

"ลำบากก็ปล่อยมือสิ แล้วกลับไปหาจีอึนซะเขารอนายอยู่" 

"ไม่ไป!!"  เอ้าไอ้เหี้ย ตอนนี้ในใจผมกำลังตีกันว่าจะต่อยหรือถีบมันดี ทำไมมันเหี้ยขนาดนี้วะแม่ง

"กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้มึงรอกู ทำไมมึงไม่เชื่อใจกูวะ!!" มันตะโกนใส่ผมเสียงดังลั่นไปหมด แม้แต่จีอึนที่ยืนอยู่ยังตกใจ เพราะยูยองแจไม่ใช่คนขี้โวยวายแบบนี้ 

"ให้กูรอแบบลมๆแร้งๆน่ะเหรอเอาสิ มึงเดินไปหาจีอึนแล้วบอกเลิกให้กูดูตอนนี้เลย กูรอมึงมานานเกินไปแล้ว"

"อีกไม่นานเลยแดฮยอน ถ้ามึงรอกูสักนิด"

"มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยผิดสัญญา"

ผมจ้องหน้ามันด้วยความรู้สึกหลากหลาย ใจหนึ่งอยากจะเชื่อแต่ภาพที่ผมเห็นแม่งรักกันจะปานนั้นทำยังไงก็เชื่อไม่ลงแล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่า เมื่อจีอึนตบหน้ายองแจที่เดินเข้าไปหาดังลั่นไปหมด น้ำตาเธอไหลออกมา จนทำให้ผมคิดได้ว่าผมมันเลวจริงๆ ทำร้ายผู้หญิงดีๆคนนึงไปได้ยังไง 

[ ยองแจ  ]

"เพี๊ยะ!!!"    หน้าผมสบัดตามแรงมือของเธอ กลิ่นคาวเลือดในปากทำให้ผมมีสติ สติที่รู้ว่าผมทำเหี้ยกับคนที่ผมรักทั้งสองคน คนนึงก็แสนดี อีกคนก็รักผมจนยอมทำตัวเป็นเงาที่อยู่ข้างๆผม แต่ผมเองแหละที่ต้องการมีทั้งสองคนไว้พร้อมกัน  แต่วันนี้มันมาถึง มาถึงเวลาที่ผมต้องเลือก 

"ทำไมแจทำกับเราแบบนี้!!"  เสียงสั่นเคลือของเธอทำให้ผมเกลียดตัวเอง

"เราขอโทษ" 

"แจบอกเราสิ ว่าแจเลือกเรา เลือกเราได้ไหม" ผมมองมือเล็กที่กำปลายเสื้อผมแน่นและเลื่อนมาที่ใบหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำตา จีอึนไม่ควรเจ็บเลยสักนิดและแดฮยอนก็ไม่ควรเจ็บเหมือนกัน

อ่า ผมคงรักแดฮยอนเขาเต็มเปาแล้วสินะ เลวสุดคงไม่ใช่ใครผมเอง 

"เรารักแดฮยอนต่อให้ไม่ใช่วันนี้ สักวันเราก็ต้องมาบอกจีอึนอยู่ดี"  ผมบอกกับเธอออกมาตามตรง ไม่ใช่ผมเลือกไม่ได้ แต่เธอแสนดีจนผมไม่มีเหตุผลที่จะเลิกต่างหาก

ผมหันมามองแดฮยอนที่ตอนนี้กำลังร้องไห้ ผมไม่ชอบน้ำตาของมันเลยแม่ง

"เรารักยองแจมากเลยนะ" น้ำเสียงของเธออ่อนลง 

"เรารักแดฮยอนด้วย" 

"เรารักทั้งคู่เลย เราไม่เคยเอะใจเลยว่าแจกับแด้เป็นมากกว่าเพื่อนกัน"

"เรารักแจไม่พอเหรอ ถึงได้มีคนอื่น" มือเล็กกำชายเสื้อของผมแน่น

"คนอื่นที่ไม่ใช่แด้เราคงไม่เจ็บขนาดนี้" 

"แต่เราเกลียดทั้งคู่ไม่ลงเลยสักนิด"  เธอพูดแล้วปล่อยมือออกช้าๆ กลับคำพูดสุดท้ายก่อนจะเดินไปจากตรงนี้ ด้วยรอยยิ้มที่คิดว่ามันสวยที่สุดแม้จะรู้ว่าเธอฝืนก็ตามที 

"รักกันนานๆให้สมกับที่เรายอมเจ็บนะ ขอให้โชคดี" เธอเป็นคนดีจริงๆ 

[แดฮยอน]

ผมมองภาพตรงหน้าอย่างอธิบายไม่ถูก แต่ยองแจมันยังหน้านิ่งซะอย่างงั้น จีอึนเดินไปแล้วแต่มันกลับยืนนิ่งแล้วจ้องมาที่ผม

 ผมเสียใจที่ทำให้เธอเจ็บ เจ็บเพราะผมขนาดนี้ แล้วมันก็ผิดที่ผมขาดยูยองแจไม่ได้

ตอนนี้มันบอกมันเลือกผมใช่ไหม ผมจะทำยังไงดี

.

.

.

.

. 

"คบกับกูนะแดฮยอน!!!!!"  

มึงกล้าขอกูคบทั้งที่มึงพึ่งเลิกกับจีอึนเมื่อกี้เนี่ยนะ ไอ้หน้าด้านเอ่ย!! ตะโกนหาพ่อง

_________________________________

สั้นเหมือนเดิม งงก็ช่างมัน งงเหมือนกัน

 ลืมเนื้อเรื่องกลับไปอ่านใหม่นะคะ เพราะเราก็ลืม

ปีหน้าเจอกัน...