SF B.A.P ALL DAEHYUN

ลำดับตอนที่ #20 : [LODAE] คัพเค้ก5 (อัพแล้วเด้อ~)

 

'ผมขอค่ามัดจำไว้ก่อนนะ'  

 

 

โอ๊ยหลอกหลอนมาก ไอ้เสียงของไอ้เด็กบ้านี้ตามผมไปทุกที่จริงๆ ภาพที่มันหอมแก้มผมยังติดตาอยู่เลยให้ตายเหอะ-///-  

 

 

"ดำหน้ามึงแดงๆนะวันนี้"

 

 

"บ้า!!!"

 

 

"แล้วจะเสียงดังทำไมวะครับ?" ไอ้แบคส่ายหน้าก่อนจะหันกลับไปตั้งใจเรียนต่อสร้างความแปลกใจให้ผมมากที่ไอ้แบคตั้งใจเรียน แต่ถ้าผมตอนนี้ไม่มีอารมณ์เรียนแล้วละ

 

 

"เฮ้อ~"

 

 

"ถอนหายใจมากๆแก่เร็วนะมึง" ไอ้แบคมันพูดทั้งที่ยังไม่หันมามองผมสักนิด

 

 

"ไม่ต้องมาห่วงว่ากูจะแก่เร็วหรือเปล่า รู้ว่ากูหน้าตาดีพอ"

 

 

"หราาา~"

 

 

"เออออออ"

 

 

สรุปทั้งชั่วโมงผมกับมันก็ไม่ได้เรียนเถียงกันไปกันมาจนเพื่อนในคลาสแทบจะปาขวดน้ำใส่พวกผมเพราะสร้างเสียงดังน่ารำคาน

 

 

"กลับบ้านเลยปะมึง"ไอ้แบคถามผม

 

 

"ไม่อะ กูอยากไปเดินห้างสักหน่อย" ผมตอบมันไป ผมอยากไปแอบดูเจ้าของร้านขายสร้อยที่ให้ผมฟรีว่าเป็นใคร

 

 

"งั้นกูไปเฝ้าร้านก่อนนะมึง"

 

 

"โอเคร บาย"

 

 

"เออๆ"

 

 

ผมเดินออกจากมหาลัยไปรอรถเมล์อย่างปกติ โหยแต่เหมือนวันนี้ฝนจะตกเลยอะ ไม่เอานะผมไม่ชอบฝนเดี๋ยวไข้กินอีก แต่ถือว่าโชคช่วยรภเมล์ที่ผมจะไปมาพอดี พระเจ้ายังเมตตาผู้ชายหล่อๆคนนี้อยู่

 

 

ร่างบางไม่รอช้าก้าวขาขึ้นรถเมล์คันใหญ่ทันทีแต่เหมือนจะรีบมากจนไม่ได้มองขั้นบันไดและสะดุดจนเกือบล้มหน้าทิ่ม แต่ดีที่มีคนคว้าแขนเขาไว้ซะก่อน 

 

 

"ขอบคุณครับ" ผมขอบคุณทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าแต่เสียงที่ได้ยินทำให้ผมเงยหน้ามองทันที

 

 

"ขาเคร็ดยังไม่ทันหายดี รอบนี้พี่จะเอาขาหักเลยไหม"

 

 

"ไอ้เด็กเปรต!!"  

 

 

"ผมช่วยพี่แต่พี่เรียกผมเด็กเปรตเหรอ? ไม่สำนึกบุญคุณคนเลย" หมอนั้นพูดเชิงตัดเพ้อและดึงร่างผมขึ้นบนรถเมล์ แต่ใบหน้าหมอนั้นบึงนิดๆ งอนเหรอเนี่ย ผมรู้สึกผิดนะ!

 

 

"ขอโทษ" ผมพูดเบาๆ

 

 

"อะไรนะ?"

 

 

"บอกว่าขอโทษ!" อายนะเว้ย

 

 

 

"ผมไม่ค่อยได้ยินขออีกที"

 

 

"ฉันขอโทษ!!! ได้ยินไหม!!"

 

 

"ขอโทษใครนะ?" 

 

 

"ขอโทษนายไง"

 

 

"ใครชื่อนาย?"

 

 

"ขอโทษจุนฮง"

 

 

"ก็แค่นั้น" ไอ้บ้าเอ๋ย!! อึยย!!

 

 

ผมรีบหาที่นั่งทันทีเพราะทนกับไอ้หน้าล้อเลียนของหมอนั้นไม่ไหว ไหนจะคนบนรถเมล์ที่มองมาอีกเพราะผมตะโกนเสียงดังไปทำให้กลายเป็นจุดสนใจแบบนี้ บางคนก็ยิ้ม บางคนก็ซุบซิบ อายแทบแทรกแผ่นดินหนี อยากจะกลายร่างเป็นล้อรถเมล์ซะตอนนี้เลย

 

ผมเห็นที่นั่งว่างตรงข้างหน้าข้างๆหญิงสาวกลางคนที่ดูอ่อนกว่าวัยและผมไม่รอช้าที่จะนั่งลงทันทีเพราะผมอาจจะโดนไอ้เด็กจุนฮงลากไปนั่งกับมันก็ได้ 

 

 

 

"พี่แทนที่จะนั่งกับผม" คิดแล้วไม่มีผิด หมอนี้เดินตามมาโหนเสาข้างๆผมพร้อมคำบ่น 

 

 

"ฉันไม่อยากนั่งกับนาย"

 

 

"แต่ผมอยากนั่งกับพี่" ผมใจผมมันมีปัญหาหรือเปล่ามันเต้นแรงมาก

 

 

ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีน้อยๆทำเอาร่างสูงหมั้นเขี้ยว เอื้อมมือไปหยิกแก้มป่อง เออมันป่องขึ้นนะอ้วนขึ้นปะครับ

 

 

 

"ย๊า! อย่ามาจับนะเฟ้ย!" มือเรียวปัดมือหนาออกทันที

 

 

"แก้มพี่แดงอะ น่าร๊ากน่ารัก~"

 

 

"ไอ้บ้า!" ใบหน้าหวานขึ้นสีมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว 

 

 

"พี่เขินผมเหรอ หน้าแดงมากเลยนะ"ร่างสูงยังคงหยอกร่างบางเป็นหมาหยอกแมวต่อไป

 

 

"อย่ามากมั่วเว้ย อากาศมันร้อน!!"

 

 

"ฝนตกนี้ร้อนเหรอพี่?"

 

 

"เออร้อน!!"

 

 

"เสียงดัง"

 

 

"เรื่องของฉัน!"

 

 

"เรื่องของพี่ก็เรื่องของใจผมเนี่ยแหละ"

 

 

"เสี่ยว!!" ผมหันไปแว๊ดใส่หน้าหมอนั้นทันที มุกโบราณ แต่หมอนั้นทำเป็นไม่ได้ยินและเปลี่ยนเรื่อง

 

 

"อ่าใช่ผมมีเรื่องจะบอกพี่"

 

 

"อะไรอีก!"

 

 

"ช่วงนี้ผมเบลอมาก"

 

 

"แล้วมาบอดฉันทำไม ไปตัดแว่นสิ?"คิดไม่ได้หรือไง

 

 

"เบลอแบบว่ารักแถบ..." อะไรวะเบลอแบบว่ารักแถบ?

 

 

"อะไรอะ" ผมผวนคำไม่เป็นจริงๆนะเนี่ย

 

 

"ผมให้พี่ไปคิด และมาตอบผมด้วยว่าเบลอเหมือนผมไหม ผมไปละบายย" พูดจบหมอนั้นก็เดินกดออดลงจากรถเมล์ไปทันที ทิ้งไว้เพียงผม

 

 

แล้วสรุปมันผวนว่าไงเนี่ย!!!

 

 

 

 

---------------------------

กราบงามๆสามที ที่หายไปชาติเศษ

รีไรท์มาใหม่แม้จะไม่ได้สนุกอะไรแค่ก็ตั้งใจเต็มที่ค่ะ ><