SF B.A.P ALL DAEHYUN

ลำดับตอนที่ #18 : [HIMDAE] BAD BOYรักอันตรายคุณชายแบดบอย (1)

(ขอเปลี่ยนเป็นฮิมแด้นะค่ะ)

จองแดฮยอนอยากจะบ้าตาย ขอความยุติธรรมครับ 

 

"พี่ต้องออกไปซื้อข้าวให้พวกเราดิ พวกเราน้องพี่นะจะให้ออกไปซื้อเองได้ไง ดึกดื่นแบบนี้ ถ้าพี่ไม่ไป ผมจะฟ้องแม่ค่อยดู"

 

โห น้องๆที่รักของ แล้วกูออกมาคนเดียวดึกดื่นแบบนี้ไม่สงสารกูเลยเนอะ ไอ้แฝดนรกเอ๋ย แม่ครับเอามันกลับมาเกาหลีทำไหมบอกผมที เอามันมาทรมาณสังขารโผ้มมมมม

 

 

ผมก็ทำได้แค่บ่นไปวันๆอะ ก็ต้องทำเพราะเป็นพี่คนโต เขาเอาอะไรมาวัดนะว่าพี่คนโตต้องยอมน้องทุกอย่าง ทำไม่ให้น้องยอมพี่บ้างอะ? 

 

ผมเดินไปเรื่อยๆให้ถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตอย่างไม่รีบร้อน จะรีบทำไมให้พวกมันหิวเล่นสนุกดี แพคแบคกูรักพวกมึงนะ น้องรัก ก๊ากก

 

"โอ๊ย!!!/ขวางทาง"

 

ผมเซล้มลงไปกองกับพื้น ผมเงยมองหน้าหมอนั้นอย่างเอาเรื่องหมายความว่าไงวะ ชนคนอื่นยังไม่ขอโทษอีกกากจริงๆ ผมเจ็บแขนด้วยนะเว๊ย!

 

"หลบไปดิ" มันไปซ้ายผมเลยไปขวางซ้าย มันไปขวาผมก็ไปขวางทางขวา คิดไม่ได้เหรอไงวะ ขอโทษอะเป็นไหม

 

"หลบไป!!"

 

"ขอโทษมาก่อนเดะ"

 

"ฉันทำอะไรผิดละ ต้องขอโทษเธอ"

 

"นายเดินชนฉัน"

 

"ไร้สาระวะ ขอโทษพอใจยัง หลบไปได้ละ"

 

"เออ พูดตั้งแรกก็จบละ"
 

 

ผมปัดเศษฝุ่นบนตัวสองสามทีก่อนจะเดินทางไปซื้ออาหารให้พ่อๆทั้งหลายต่อ

 

"แสบแขนหมดเลย" ผมบ่นงึมงำก่อนจะเลือกเอาของไปจ่ายเงินแล้วจะได้กลับ 

 

"โอ๊ยย!/วันนี้วันอะไรวะเนี่ย!!" ดีนะรอบนี้ผมไม่ล้มเพราะยันตัวเอาไหวพอดี ผมมองไอ้คนที่เดินไม่หัดมองทางและก็

 

"นายอีกแล๊วหร๊ออออออออ!!!!"

 

"ฉันสิต้องพูด หลบไปปะ รอบนี้ฉันไม่ขอโทษด้วยจะบอกให้ไอ้เด็กดำ"

 

ย๊ากก จองแดฮยอนอยากพ่นไฟว่าเตี้ยไม่พอยังว่าดำอีกหยามกันมากนะแก

 

"พลั๊ว!!" ผมเตะขามันปย่างแรงแล้วรีบวิ่งออกไปดีนะผมจ่ายเงินแล้ว สมน่าแบร่~

 

 

ผมเดินกลับมาถึงบ้านก็มัคนออกมาต้อนรับการกลับมาของผมทันที หน้าตาที่แยกกันแทบไม่ออกของฝาแฝดสุดเหมือนแต่ผมแยกออกนะเพราะผมเป็นพี่มันและดูง่ายขึ้นเมื่อมันทำผมกันคนละสี คนหนึ่งสีมังคุด? อีกคนสีน้ำตาล 

 

"ข้าวๆ" ไอ้แบคหรือไอ้หัวน้ำตาลกระโจนเข้ามาโดยไม่ถามสุขภาพแขนกูเลย เจ็บนะเฟ้ย!

 

"โป๊ก!!/เจ็บนะพี่แพคแขกหัวเค้าทำไม!"

 

"ดูแขนพี่แด้ก่อนแล้วแกกระโจนเข้าไปแบบนั้นเจ็บตายห่า ปะพี่ไปทำแผลก่อน"

 อย่างน้อยไอ้แพคก็ยังคงพึ่งได้ในบ้างเรื่องมากกว่าไอ้แบค ไอ้แบคนั้นคือตัวไร้ประโยคของแท้

 

"พี่ไปโดนอะไรมาเนี่ย"

 

"ล้มอะ"

 

"พี่โตแล้วนะยังจะเดินสะดุดล้มอีกเหรอ?"

 

"พี่ไม่ได้สะดุดนะ มีไอ้บ้าคนมาชนพี่ต่างหากสองรอบเลยอะ สองรอบ" 

 

"โอเครๆ เสร็จแล้วครับไปกินข้าวได้ เดี๋ยววันนี้ให้ไอ้แบคล้างจานละกัน"

 

"เฮ้ยอะไรอะพี่แพค!!" เสียงไอ้แบคที่กำลังกินข้าวอยู่ตะโกนแหวกขึ้นมา ก่อนที่จะเจอเสียงเย็นเหยียบของไอ้แพคทำให้มันหยุดโวยวาย

 

"หุบปาก!!"

 

"ครับT^T" 

 

ใครในบ้านก็รู้ไอ้แพคโหดแค่ไหนยิ่งกว่าแม่อีก  มีครั้งหนึ่งตอนผมอยู่ม.6 พวกมันอยู่ม.5 แล้วไอ้แบคเสือกทะลึ่งโดดเรียนหนีเที่ยวและไอ้แพคจับได้ โดนจับขังยัดห้องสี่วันติดเลยครับให้กินข้าวแค่2มื้อและห้ามไปเที่ยวอีกเป็นเดือน ขนาดผมเป็นพี่มันยังขู่ว่า 

 

'ถึงเป็นพี่ผมก็ยัดขังห้องได้เหมือนกันนะ' ความแก่ของกูยังสำคัญอยู่ไหม รู้สึกเหมือนไม่ได้ความเคารพจากน้องเลยจ้ะ(ㅜㅡㅜ)

 

"เดี๋ยวผมไปทำธุระนะพี่กลับดึกๆ" ผมที่นั่งเคี้ยวข้าวอยู่พยักหน้างึกๆและมีเสียงเยสดีใจของไอ้แบคด้วย

 

"ไม่ต้องดีใจนะน้องรัก แกต้องไปด้วย" 

 

"ม่ายยย ปัง!" เสีย ไอ้แบคหายไปพร้อมกับเสียงประตูห้องที่ปิดลง อยู่บ้านคนเดี่ยวอีกละไหนบอกดึกๆออกจากบ้านไม่ได้อันตรายไงเด็กเวรเอ๋ย!

 

ทำไงต่อ ขึ้นห้องนอนสิครับโถ่(ㅠㅊㅠ) good night คร๊าบบ