คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1
1
‘แบมแบมอ่า วิ่งช้าๆหน่อยได้พี่ตามไม่ทันอ่า’ มือเล็กคว้าเสื้อเด็กอีกคนที่ตัวเล็กว่านิดหน่อยไว้แน่น แต่ถูกสะบัดออกอย่างแรงจนล้ม
เจ็บอะ ดวงตากลมที่เริ่มมีน้ำตาคลอรอบดวงตาช้อนมองอีกคนขอให้ช่วยพยุงเขาขึ้นสักหน่อยแต่เหมือนเด็กอีกคนจะไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ
น้องเอินร้องต่อหน้าน้องไม่ได้มะม๊าสอนไว้ ฮึบ!
‘แล้วจะตามแบมมาทำไม ไปอยู่กับม๊ะม๊าดิ’ พูดจบก็รีบวิ่งไปหาเพื่อนที่เรียนประถมห้องเดียวกันทันทีโดยทิ้งอีกคนให้ยืนมองตามตาละห้อย อย่างน่าสงสาร
‘ก็พี่อยากเล่นกับแบมแบมนิหน่า’ เสียงเล็กพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะพยุงตัวเองโดนใช้มือน้อยดันพื้นขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าบ้านหลังใหญ่ไปคนเดียว
ทำไมทุกคนชอบให้น้องเอินอยู่กับม๊ะม๊าละ น้องเอินอยากเล่นกับแบมแบมนิหน่า
แบมแบมใจร้าย
แต่ระหว่างทางเดินกลับบ้านที่อยู่ห่างออกไปเล็ก เขาเจอกับน้องหมาตัวโตจนต้องถอยหลังหนี
มะม๊าน้องเอินกลัวT^T
เฮือก!!
บ้าไปแล้วอี้เอิน
ไปฝันถึงไอ้เด็กบ้านั้นทำไมวะ
“ย๊า!!!!!!”
มือเรียวขยี้หัวตัวเองไปมาจนยุ่งเหยิงไปหมด ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆทำไม่เขาถึงเห็นไอ้เด็กนั้นได้ ไอ้เด็กใจร้ายนั้นเขาไม่อยากเห็นสักหน่อยสวรรค์จะแกล้งเขาเหรอไง
ก๊อกๆ
เสียเคาะประตูเรียกสติคนที่กำลังขยี้หัววตัวเองอยู่ให้กลับมา และรีบลุกไปเปิดประตูให้ผู้เป็นแม่เข้ามา ใบหน้าที่ดูมีจะมีอายุแต่ก็ยังดูดีเสมอดูเป็นกังวลเมื่อได้ยินเสียงเขาตะโกนออกไปเมื่อกี้
ไอ้ความฝันเฮงซวย คนในความฝันแม่งก็เฮงซวย ทำม๊าเขาเป็นห่วงเลยเนี่ย
“เอินเป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
“ฝันถึงเรื่องเฮงซวยน่ะครับม๊า”
เพียะ! มือสวยตีปากลูกชายตัวเองเบาๆที่หลุดคำพูดไม่เข้าหูออกมา จนใบหน้าหล่อปนหวานของลูกตัวเองเบะปาก
“มะม๊าตีปากเอินทำไมอะ”
“พูดจาไม่เพราะ”
“มันเจ็บนะครับ”
“ดี ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวเช้าเร็ว ป๊ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยนะลูก”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ไม่รู้สิ เอินรีบอาบน้ำแล้วลงไปละกัน”
“คร๊าบๆ”
“มาแล้วคร๊าบบบบบ”
ร่างโปร่งบางรีบวิ่งลงจากบันไดไปหาป๊าม๊าที่นั่งรอบนโต๊ะอาหาร จนโดนดุ
“ค่อยๆเดินสิจะรีบวิ่งลงจากบันไดทำไม”
“กลัวป๊ามารอนานไงฮะ”
“คราวหลังไม่ต้องนะลูก เดี๋ยวสะดุดหัวฟาดพื้น ป๊าไม่มีเงินมาซ่อมพื้นใหม่นะ”
“ป๊าอะ!” ใบหน้าหวานเบะปากอีกครั้งจนคนเป็นพ่อหัวเราะเสียงดังกับความขี้งอน งอนซะเป็นผู้หญิงเชียว
“เลิกแกล้งลูกได้แล้วค่ะคุณ” เสียงหวานขัดอีกคนเพราะดูท่าจะแกล้งลูกชายของเขาอีกแล้ว
“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วคุณ”
“ดีคะ พูดเรื่องที่คุณจะบอกลูกได้แล้ว”
“เรื่องอะไรเหรอครับ” ผมถามอยากสงสัย
“แบมแบม”
“ครับ?”
“เอินจำน้องได้ไหม”
“ก็ได้ครับ” พึ่งฝันถึงเมื่อเช้าเองครับ ป๊าจะมาย้ำถึงมันทำไมเหล่า
“ป๊าจะให้เอินไปอยู่กับน้อง”
อ้อก็แค่ให้ไปอยู่กับน้อง ง่ายๆ
.
.
.
.
.
ง่ายกับผีสิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไม่ไป!!ผมไม่ไปนะป๊า”
“ทำไมละลูกเมื่อก่อนหนูติดน้องจะตาย”
“มันเป็นอดีตป๊ามันเป็นอดีต” เป็นอดีตตั้งแต่มันทิ้งให้ผมโดนหมาวิ่งไล่กลับบ้านแล้วโว๊ยยย
“เอินต้องไปป๊าบังคับ”
“ไม่ไปผมไม่ไป ม๊าช่วยพูดหน่อยดิครับ”
“ม๊าอยากให้เอินไปอยู่กับน้อง”
“ม๊าก็เป็นไปอีกคนเหรอ! เอินไม่ไปนะ ยังไงเอินไม่ไป!”
สุดท้ายหลังจากที่ป๊าพูดตอนเย็นผมโดนไล่ให้เก็บข้าวของมาทันทีอย่างปฏิเสธไม่ได้ ผมไม่คิดว่าป๊าม๊าจะรีบให้ผมออกจากบ้านมาขนาดนี้ นี้ไม่รักผมแล้วใช่ไหมเนี่ย ถีบหัวส่งผมแล้วใช่ไหม อย่างงี้ไอ้โจอี้ดีใจตายเลยไม่มีผมคอยขัดขวางมันเวลาจะอ้อนม๊าเอาของ
เฮ้อออออออออออออออออออออออออ
ดวงตากลมมองหาป้ายชื่อตัวเองตามที่ม๊าพูดไว้ว่าเดี๋ยวจะมีคนมารับ ไหนละ ไม่เห็นจะมี ม๊าโกหกเขาเหรอ งานนี้ต้องเคลียร์ ถ้ามาสายเขาจะต่อเครื่องไปเที่ยวญี่ปุ่นต่อเลยเพราะถ้ากลับอเมริกาก็โดนเฉดหัวกลับมาเกาหลีอยู่ดี
ผมล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูกดเบอร์โทรมะม๊า รอสายเพียงไม่นานเสียงที่คุ้นเคยก็ตอบกลับมา
“ฮัลโล ว่าไงลูก”
“ไหนล่ะครับ คนที่มะม๊าจะให้มารับเอินอะ”
“รอหน่อยสิลูก”
“ผมรอมาสามนาทีแล้วนะครับ”
“ใจเย็นสิเอิน ทีตอนไปเที่ยวรอเป็นชั่วโมงยังรอได้เลย”
“มันเหมือนกันที่ไหนะครับ”
“แล้วมันต่างกันตรงไหนละลูก”
“ต่างตรงที่นั้นผมอยากไปแต่ที่นี้ผมไม่อยากมาไงครับมะม๊า”
“พูดอย่างนี้ม๊าเสียใจนะที่เอินไม่รักม๊าแล้วใช่ไหม”
เดี๋ยว…
“เอินไม่เชื่อฟังคำพูดม๊าแล้ว”
เดี๋ยวนะม๊า….
“คำพูดม๊ามันไม่มีความหมายแล้วสินะ เอินถึงไม่ฟัง”
…….
“โตแล้วนี่นะ ม๊าพูดไรก็มะ…”
“โอเคครับ เอินจะหาที่นั่งรออย่างสงบเสงียมเจียมตัว ไม่งอแงไม่ดื้อนะครับ บายยย”
ผมกดตัวสายทันทีที่พูดจบจะว่าเขาเป็นเด็กไม่ดีก็ได้นะตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ มะม๊าตัดเพ้อได้น่ากลัวมากดราม่าเป็นนางเอกหลังละครช่องสามเลยและนี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมกดตัดสายคนอื่น ม๊าภูมิใจไว้นะครับ ม๊าคือผู้ถูกเลือก
ผมถอนหายใจอีกครั้ง ผมจะต้องรออีกนานแค่ไหน อีกสิบวิยังไม่มาเขาจะหนีเที่ยว
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
ศะ….
“มาแล้วครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!”
มารับใคร????????
มาช่างเหมาะเจาะเหลือเกิน
ผมมองคนตัวสูงที่วิ่งมายืนหอบอย่างเหนื่อยๆตรงหน้าผม กลุ่มผมสีดำสนิทและใบหน้าคมมีเหงื่อไหลเต็มไปหมด ดวงตาเรียวจ้องผมอย่างนึกผิดที่มาช้าเอาซะผมโกรธไม่ลง ผมจะไปโกรธคนที่วิ่งมาเหนื่อยหอบในขณะที่ผมยืนรออยู่เชยๆได้ยังไงละ นี่ยังเป็นคนดีอยู่นะ
แต่มารับผมเหรอ??? หน้าคุ้นๆนะ
“พี่อี้เอินใช่ไหมครับ”
“ครับ”
“ขอโทษที่ผมมาช้านะครับ รถวันนี้มันติดมาก”
“ไม่เป็นไรหรอก นั่งพักก่อนไหม” ผมถามอย่างเป็นห่วงเพราะดูท่าทางเหมือนจะหายใจไม่ทัน
“ไม่ดีกว่าครับพี่ยืนรอนานแล้ว”
“งั้นเอาน้ำไหมฉันมีนะ” ผมคุ้ยกระเป๋าเป้สะพายหลังแล้วยื่นขวดที่บรรจุน้ำไว้ครึ่งขวดให้คนตรงหน้าโดยไม่ถามความเห็น ถามไปก็ไม่เอาอยู่ดีล่ะดูแล้ว
“ขอบคุณนะครับ” เขารับไปดื่มอย่างไปอย่างเกรงใจ แต่ก็ดื่มหมดขวดอย่างรวดเร็ว หิวน้ำละสิ
“เอาขวดมาสิ”
“เดี๋ยวผมไปทิ้งเองก็ได้ครับ”
“ไม่ต้อง นายมาช่วยฉันถือกระเป๋าดีกว่า” ผมแบมือไปรับขวดน้ำที่ตอนนี้มันว่างเปล่าจากเขา แต่เขากลับยืนนิ่งไม่ยอมส่งมาสักทีจนผมจนต้องย้ำอีกครั้ง
“เอามาสิ”
คนตรงหน้ายื่นขวดน้ำคืนผมก่อนจะมายกกระเป๋าเสื้อผ้าผมทั้งสองใบไปถือไว้เองทั้งหมด
“เฮ้ยๆ ถือใบเดียวพอเดี๋ยวอีกใบฉันถือเอง”
“ผมถือให้”
“มันหนักนายถือใบเดียวพอ” ผมพยามจะท้วงแต่นอกจากหมอนี้ไม่ฟังยังจะเดินดุ่มไปอีกด้วย อยากถือก็ถือไปดีไม่หนัก
แต่ว่าหมอนี้ชื่ออะไรเนี่ย
“นาย” ผมวิ่งตามไปยืนเดินๆข้างด้วยความลำบากเพราะด้วยช่วงขาที่สั้นกว่า ไม่อยากยอมรับเลยอะว่าตัวเตี้ยหรอกนะ
“ว่าไงครับพี่อี้เอิน”
“เรียกว่ามาร์คดีกว่านะ ฉันจะถามว่านายชื่ออะไร” ชื่ออี้เอินผมให้คนในครอบครัวและเพื่อนสนิทผมเรียกเท่านั้นแหละเพื่อนที่อเมริกามีไม่กี่คนหรอกที่รู้ชื่อจริงของผมไม่ถึงสามคนด้วยซ้ำ
“พี่จำผมไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“จริงๆเหรอครับ”
“จริงสิ”
“แล้วท่าผมบอกว่าผมเป็นคนที่ผลักที่ล้มและปล่อยให้พี่เดินกลับบ้านคนเดียวจนหมาไล่กวดแล้วร้องไห้ไปฟ้องม๊าว่าผมแกล้งล่ะครับ พอจะจำได้ไหม”
“จำได้แล้ว จำได้ขึ้นใจด้วย”
จำได้แบบไม่มีวันลืม
“ไอ้เด็กเฮงซวย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
หวังว่าทุกคนจะชอบแบมมาร์คในแบบเรานะคะ ขออนุญาติเพิ่มความสูงของหนูแบมแบมเพิ่มเล็กน้อยยังไงน้องก็สูงกว่าพี่มาร์คแล้วเนอะ อีกไม่นานคงจะสูงกว่านี้แน่ๆ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค๊าาา
ความคิดเห็น