SF EXO ALL BAEKHYUN [A GOOD BOY]

ลำดับตอนที่ #6 : [HUNBAEK] สาวสุดติสกับหนุ่มสุดกวน ตอนที่3

          

 ฉันนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างชั่งใจว่าจะโทรหาไอ้หน้าตายนั้นดีไหม ก็ตั้งแต่วันนั้นหมอนั้นก็หายไปเลยอะ นี้ก็สองอาทิตย์ละ แต่เดี๋ยวอย่าคิดว่าฉันคิดถึงหมอนั้นเด็ดขาดเลยนะ! แค่ฉันต้องตามตัวหมอนั้นมาวาดรูปให้เสร็จ ไม่ได้คิดถึงอะไรเลยสักนิด

'โทรก็โทรวะ ฮู้ว~' ฉันต่อสายหาหมอนั้นทันที จะโทรดีหรอวะ ตัดสายดีไหม เฮ้ยมาขนาดนี้ละ ตัดสายเหอะ เอาไงดีวะ  

 

(อันยอง~ ใครโทรมาเหรอคร๊าบ ของชื่อเสียงเรียงนามหน่อยคร๊าบ)


ไม่ทันละ! แต่หมอนี้ไม่เคยจำเบอร์โทรศัพท์ฉันเลยงั้นเหรอ น่าต่อยจริงๆเลยเบอร์คนสวยไม่หัดจำ เสียชาติเกิดนะ!  ฉันได้แต่บ่นอยู่ในใจก่อนจะกรอกเสียงไปเซ้งๆ หมอนี้นิสัยเสียอะ!

'แบคฮยอน'

 

(ใครนะครับ อะไรหยอยๆนะผมไม่ได้ยิน ขอเสียงดังหน่อยครับ)

 

'แบคฮยอน!'

 

(ใครนะครับ)

 

'ก็บอกว่าแบคฮยอน!!ไงแบคฮยอนอะแบคฮยอนได้ยินย๊างงงง!!!!!'

 

(โอ๊ย!!! ได้ยินแล้วเธอจะตะโกนทำไหมเนี่ยแก้วหูจะแตก!!)

'ก็กลัวนายไม่ได้ยิน!!!!!!!!!!!!!' 

 

(พอๆได้ยินแล้วๆ ว่าแต่เธอโทรมาหาฉันคิดถึงเหรอไง) หมอนี้พูดเสียงกวนประสาทฉัน T^To เกลียดเสียงแบบนี้ที่สุดอะ

 

(นั้นแน่~ มีเงียบ คิดถึงกันจริงๆละซี๊)

 

'ใครคิดถึงนายไม่ทราบไอ้บ้า'



(อะๆ ใครจะไปรู้ผมยิ่งหล่อๆอยู่นะคุณ) แบคฮยอนเบ้หน้าอย่างหมั้งไส้คนบ้าอะไรหลงตัวเองชะมัด



'อย่าหวังนะค่ะ คุณนักแสดงสุดหล่อเริศในปฐพีไม่มีใครเทียบเทียม ดิฉันนางสาวแบคฮยอนแค่ต้องการจะทราบว่าคุณโอเซฮุนมีเวลาว่างวันไหนบ้างค่ะ ดิฉันต้องการทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จเร็วๆ'

(งั้นเธอก็ต้องรอย๊าวววววมากกกก เพราะคิวงานของฉันนิแน่นเอี๊ยด!!เธอต้องเข้าใจนะ นักแสดงหนุ่มไฟแรงอย่างกะผมเนี่ยไม่ค่อยจะมีเวลาว่างสักเท่าไร สรุปง่ายๆฉัน! ไม่! ว่าง! จบนะ บายยยย ปิ๊ด!)ไอ้บ้า กล้ามาว่างสายใส่ฉันได้ยังไงยะ เดี๋ยวต่อยคคว้ำหรอก ไอ้บ้าหน้าตาายย 
 
'แล้วงานฉันละ!! อย่ามาปัดความรับผิดชอบนะเว้ยยย'




[SEHUN]



ผมนั่งกลั้นขำอยู่กลางกองถ่ายละคร แค่คิดถึงหน้าหัวใจผมก็ชุ่มชื้นละ ยิ่งหน้าเวลาโกรธนะโครตน่ารักเลย ขอบอก ก็อย่างที่ผมบอกแบคฮยอนไปน่ะครับ ช่วงนี้ผมติดงานถ่ายละคร ถ่ายเอ็มวี ถ่ายแบบอีก งานแน่นจนเวลานอนจะไม่มีแล้วครับเนี่ย แต่ผมไม่ท้อครับเพื่ออนาคตยาวไกล


'นั่งอารมณ์ดีเลยนะค่ะ น้องเซฮุนนี่ของเจ้'


'ฮาๆ นิดหน่อยละครับ'


'คุยกลับสาวใช่ไหมค่ะน้อง ยิ้มตาหยีละเนี่ยยยย' พี่กะเทบช่างแต่งหน้าแซวซะผมเขินเลยนะเนี่ย 


'ก็นิดหน่อยครับ'


'ใครคือสาวโชคดีคนนั้นค่ะน้อง สวยสู้ผีได้หรือเปล่าาาา'


'ผมมีรูปครับ' พูดจบผมก็ดึงโทรศัพท์จากกระเป๋ากลางเกงยืนให้เจ้แกดู พอเจ้แกเห็นเท่านั้นละก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรไม่รู้ครับ มีเลศนัย  ผมเริ่มระแวงเจ้แกละ


'น้องเซฮุนนี้ไม่รู้เหรอค่ะ ว่าน้องสวยๆในรูปเนี่ย......'



'ทำไมครับ!'



'เมื่อกี้เองนะค่ะ เมื่อกี้เอง'



'น้องคนเนี่ยเดินถือรูปน้องเซฮุนเข้ามาในกองถ่ายละค่ะ'



'ห๊า!!'



'เดี๋ยวครับเจ้ เขาพึ่งว่างสายจากผมไป เมื่อกี้เองนะ เจ้หลอกผมเปล่าเนี่ยย จะเป็นไปได้ไง เจ้บอกถือรูปผมเข้ามาแต่ผมยังไม่เคยยิ้มให้เข้าวาดเลยนะเจ้!!'

'โถ่!! น้องเซฮุนค่ะ รูปน้องยิ้มในอินเตอร์เน็ตก็มีเยอะเยะค่ะ!!'


'แต่เธอยังนัดผมไปวาดรูปอยู่เลยนะครับ' 


'งั้นก็...' เจ้แกเอามืเท้าคางเหมือนคิดอะไรสักอย่าง ก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา 


'งั้นน้องเซฮุนก็ลุยได้เลยค่ะ น้องเขาวาดรูปเสร็จแล้วแต่ก็ยังนัดน้องเซฮุนไปวาดรูปนี้ก็แสดงว่า.....น้องเข้าก็คงชอบน้องฮุนของเจ้เหมือนกันค่าาา'


'จริงเหรอเจ้!!'


'ลุยได้เลยค่ะ 


'รีบไปเลยค่ะน้องเซฮุน ตอนนี้น่าจะพึ่งออกไปจากกองถ่ายไปเลย'


'ขอบคุณนะครับเจ้'


'สู้ๆค่ะ' เจ้แก่ไม่ได้โกหกให้ผมมีหวังใช่ไหมครับ ลองดูสักตั้งละกันครับ ผมรีบวิ่งจากห้องแต่งห้นามาทางเข้ากองถ่ายให้เร็วที่สุดขอร้อง รอให้ผมสารภาพก่อนนนน




 

G  Minor!