SF GOT7 JACKMARK

ลำดับตอนที่ #1 : [JACKMARK] 1

ผมนั่งมองการแข็งขันฟันดาบอย่างงงวย ผมไม่รู้กติกากาแข่งขัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคะแนนอันไหนเป็นของคนไหน แน่ละครับ ผมสนแค่กีฬาต่อสู้นอกจากนั้นผมก็ไม่รู้อะไรสักอย่าง ขนาดกีฬาฟุตบอลที่ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบกันนักหนา ผมยังไม่สนใจเลยสักนิดและผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องสนใจเจ้าลูกกลมๆนั้นด้วย 

 

   กีฬาฟันดาบนี้ก็ใช่ว่าผมจะชอบ'ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแข่งผมก็ไม่มาหรอก' ผมว่ามันเป็นกีฬาที่อันตราย ถ้าไอ้หมวกตะข่ายนั้นมันหลุดออกมาแล้วแทงเขาหน้าขึ้นมาทำไงละ ผมไม่เสี่ยงด้วยหรอก

 

เสียงเฮ้ดีใจรอบๆตัวผมจะดังขึ้นเมื่อคนที่พวกเขาเชียร์ทำแต้มได้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าใครทำแต้มได้ แน่นอนว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาดูการแข่งขัน แต่มันเป็นครั้งที่สอง แต่ผมก็ยังไม่รู้กติกา เพราะผมไม่เคยสนการฟันดาบ ผมสนใจแต่นักกีฬา

 

ครั้งแรกคือการมาแบบไม่ได้เต็มใจสักกะนิด ผมคิดไปสาระพัดว่าถ้านั่งๆอยู่แล้วไอ้ดาบยาวนั้นหลุดจากมือพวกเขามาโดนหน้าผมละ มันเสียโฉมนะ(?) คิดจนโดนเพื่อนที่ลากผมมาอยากอิม แจบอม ตบกระบาลเล่น ข้อหาปัญญาอ่อน 

 

สำหรับผมมันไม่ปัญญาอ่อนนะ เราควรปลอดภัยไว้ก่อน มันคือสิ่งที่ทุกคนคววคิดไม่ใช่เหรอไง(?)

 

ตอนนั้นผมไม่อยากจะดูมันมากๆ อยากออกจากสถานที่แข่งขัน แต่อิมแจบอมบอกเขาว่าถ้าออกไปจะอันตรายกว่า รอบสถานที่แข่งขันจะมีแต่นักกีฬาฟันดาบที่มีศักดิ์เป็นตัวสำรองเต็มไปหมด คนพวกนั้นอาจจะทำดาบหลุดมือได้จริงๆ มันบอกผมมาแบบนี้ ผมเลยไม่กล้าออกไปเจอกับพวกน่ากลัวพวกนั้น

 

ผมเดินไปเรื่อยๆในที่นี่ เพราะผมก็ไม่นู้จะไปไหน  ผมไม่อยากดูพวกเขาฟันดาบกันนี้น่า เหมือนผมจะคิดมากจนเดินไม่ดูทางจนไปชนใครไม่รู้แล้วล้ม แต่มันไม่ใช่เขาที่ล้ม มันเป็นผมต่างห่างที่ล้ม

 

'เจ็บมากไหมครับ ลุกไหวหรือเปล่า?" 

 

ผมเงยมองคนตรงหน้า เขาอยู่ในชุดนักกีฬาเต็มรูปแบบ มีเพียงหน้าเท่านั้นที่ไม่ได้ใส่หมวกตะข่าย ใบหน้าแบบนี้ดูยังไงก็ไม่ใช่คนเกาหลี เหมือนตอนที่เขาถามจะเป็นภาษาอังกฤษนะครับ

 

'ผมไม่เป็นไรครับ ผมลุกไหว' ผมตอบเขาเป็นภาษาจีน ผมคิดว่าเขาไม่รู้ แต่ผิดคาด เขายิ้ม และตอบกับผมมาเป็นภาษาจีน

 

'ให้ผมช่วยดีกว่านะ^_^'

 

'เอ่อ ผมลุกเองดีกว่า' ผมเอามือยันพื้นให้เองยืนขึ้นแต่เหมือนขาผมมันจะแพลงจะล้มลงไปกลับพื้น  แต่เขาเอามือสอดใต้วงแขนรับผมไว้พอดีทำให้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ

 

'ผมบอกแล้วให้ผมช่วยดีกว่า ถ้าเมื่อกี้ผมไม่รับ คุณอาจจะล้มขาหักก็ได้นะ' ผมผู้ใส่ใจสุขภาพมากกว่าอะไรทั้งสิ้นจึงยอมให้เขาพยุงอยู่แบบนี้

 

'แล้วนี้คุณจะไปไหน ไม่ไปดูเขาฟันดาบกันเหรอครับ'

 

ผมส่ายหน้าแล้วก็บอกเหตุผมไปตามที่ผมบอกอิมแจบอมตอนแรก ผมกลัวดาบกระเด็นเข้าหน้า

 

'ฮาๆ คุณคิดมากไปหรือเปล่า ผมรับประกันเลยว่าจะไม่มีดาบมาทำให้คุณเสียโฉมแน่นอน ผมพาไปส่งที่นั่งนะ'

 

'คุณไม่ไปแข่งเหรอครับ'

 

'ก็ไปส่งคุณก่อนไงครับ ค่อยๆเดินนะ'

 

ผมไม่อยากจะเชื่อตัวเอง ขนาดคิดแจบอมบอกว่าดาบมันจะไม่ลอยมาผมไม่เชื่อ แต่พอเป็นเขาพูดผมกับเชื่อง่ายๆแบบนี้ 

 

'คุณนั่งตรงไหนเหรอ ผมถามชื่อคุณได้ไหม'

 

'เอ่อ ผมนั่งอยู่ข้างบนสุดนะครับ ผมชื่อมาร์ค"

 

'ครับผมชื่อแจ็คสันนะและผมก็ไม่คิดว่าคุณจะเดินกลับขึ้นไปข้างบนได้'

 

'ผมว่าผมขึ้นไหว'

 

'ขึ้นไม่ไหวหรอก' หรือผมจะขึ้นไม่ไหวจริงๆนะ 

 

'แล้วจะให้ฉันไปนั่งตรงไหนละ' ผมพูดพึมพำๆกับตัวเองแต่เพราะเราอยู่ใกล้กันมากเขาเลยได้ยิน

 

'ไปนั่งตรงนู้นไหมครับ (- -)/' 

 

ผมมองตามที่เขาชี้ใปมันก็คือที่นั่งโค๊ชและคนในครอบครัวไม่ใช่เหรอ แล้วผมจะไปนั่งได้ละ

 

'ไปกันเถอะครับ'

 

'ดะ เดี๋ยวก่อน ตรงนั้นมันเป็นที่ของโค๊ชไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ไปหรอกนะ' 

 

'นั่งได้น่า ไปกันเถอะ'

 

 และผมก็บ้าจี้เดินเขามา ผมมองคนที่พยุงผมอยู่อย่างพิจารณา ผมว่าเขาหน้าจะอายุน้องกว่าผมนะ ผมคงมองเขานานเกินไปเขาเลยรู้สึกตัวละมั้ง

 

'มองแบบนี้ผมก็เขินนะ'

 

'อ่า ขอโทษนนะ'

 

'แต่ผมก็ชอบ เอ้ลถึงแล้วครับนั่งเลย'

 

'นั่งได้จริงๆอะ?'

 

'ได้น่า~'

 

'จะดีเหรอ'

 

'พ่อครับ ผมฝากเขาไว้ตรงนี้แปปนึงนะ เดี๋ยวแข่งเสร็จผมจะรีบมา'

 

'เออๆ ไปเตรียมตัวได้แล้วแกอะ'

 

ผมก้มหัวสวัสดีพ่อของเขา พ่อเขาพยักหน้ารับหน่อย ก่อนจะถามผมไปเรื่อยๆ

 

'ชอบดูฟันดาบเหรอ'

 

'เปล่าครับ'

 

'แล้วมาทำไมละ?'

 

'เพื่อนผมชวนมานะครับ'

 

'แล้วไม่ได้มาเชียร์แจ็คสันมันเหรอ'

 

'ผมพึ่งรู้จักเขาเมื่อกี้เองครับ'

 

'จริงเหรอ'

 

'ครับ'

 

'แล้วนายได้เล่นกีฬาบ้างหรือเปล่า'

 

'ผมเล่นกีฬาต่อสู้ประชิดตัวนะครับ'

 

'นายดูเหมือนไม่ใช่คนเกาหลีนะ'

 

'เอ่อ ผมถือสัญชาติอเมริกาครับ แต่เป็นคนไต้หวัน'

 

'แล้วมาทำปะไรที่เกาหลีละ'

 

'มาเรียนต่อครับ'

 

แล้วเขาก็หันกับไปมองในสนามแข่ง ผมจลยต้องไปมองบ้าง ผมดูไม่เป็นอะ ว่าใครได้แต้ม จะถามพ่อเขา ก็เกรงใจ

 

'แจ็คสันได้แต้มนะ ดูไม่เป็นใช่ไหมละ'

 

'ครับ ผมดูไม่เป็น'

 

และก็ไม่มีการคุยอะไรบนจบการแข่งขัน แจ็คสันวิ่งกลับมาเหงื่อเขาออกเต็มไปหมด แต่มันทำให้เขาดูดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ

 

'ผมชนะละ เก่งใช่ไหม'

 

ผมหันซ้ายหันขวาเขาถามใครถามผมหรือพ่อเขากันแน่ละเนี่ย แต่เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นเขาจะมาถามผมทำไมละ

 

'ผมถามนายนะ' เห็นไหมเขาไม่ผะ

 

'ถามฉันเหรอ?'

 

'ใช่แล้ว'

 

'เก่งมั้ง?'

 

'ไหงงั้นละ ต้องเก่งสิผมชนะนะ'

 

'ฉันดูไม่เป็น'

 

'งั้นถ้าครั้งหน้าเรามาดูด้วยกันไหม'

 

'หา0o0'

 

 

.

 

.

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

 

"มาร์ค!!"

 

"อะไรแจ็คสันตะโกนทำไมใกล้แค่นี้เองอะ"

 

"ก็เพราะใกล้แค่นี้ละทำไมไม่ได้ยิน"

 

"คิดละอะไรเพลินๆนะ"

 

"คิดอะไรเพลิน นอกใจผมเหรอ"

 

"นอกใจอะไรละ แค่สงสัยว่านักกีฬาถึงมานั่งที่คนดูต่างหาก (ยกคิ้ว)"

 

"นายหน้าจะดีใจนะ มีแฟนเป่นอดีตนักกีฬาทีมชาติเนี่ย ดูเกร๋"

 

"ปัญญาอ่อนนะ" ผมผลักหัวหมอนี้เบาๆ อย่างหมั่นไส้ 

 

"โหยใจร้ายอะ"

 

"ใครได้แต้มเหรอ"

 

"ไม่บอก"

 

"ตามใจละกัน คราวหน้าไม่ต้องชวนนะ ไม่มาละ"

 

"ล้อเล่นน่าอย่างอน"

 

ผมลุกจากที่นั่งคนดูแล้วรีบเดินลงมา มันก็เป็นอย่างที่ผมคิดเขาต้องตามผมลงมาหาผมอยู่แล้วละ 

 

 

.

 

.

 

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

 

.

 

 

.

 

'ก็ได้ คราวหน้าฉันจะมากับนาย'

 

 

 

 

 

------------จบ-----------------

ฟิคไรนิ5555+ มามั่วมาก