คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ แรกพบ
บทนำ แรกพบ
ณ มุมหนึ่งของประเทศสวิสเซอร์แลนด์ เด็กสาววัย
แอนนิสวิ่งไปดึงเจ้าพัมมิสให้ออกมาห่างๆเขาคนนั้น เธอนั่งคุกเข่าอยู่ไม่ห่างจากเขามากนัก
“พัมมิส!! หยุดเห่าได้แล้ว นี่ฉันเอง...”แอนนิสเรียกชื่อพลางเกาคางของมันอย่างที่เคยทำ พอมันรู้ว่านายของมันยืนอยู่ ข้างๆ มันจึงสงบลง
“นี่สุนัขของเจ้าหรือ”ชายผู้นั้นเอ่ยถามพัมมิส
“....ค่ะ แต่ว่า...ปกติพัมมิสไม่เคยเห่าหรือกัดใครนี่นา มันเป็นเด็กดี” แอนนิสน้อยตอบอย่างใส่ซื่อ
“แล้วมันชอบเดินสะเปะสะปะแบบนี้บ่อยๆหรือ”เขาถามเสียงเรียบเช่นครั้งแรก
“เปล่านะคะ มันจะเป็นแบบนี้เฉพาะอยู่นอกเขตบ้านเท่านั้น ถ้ามันชินแล้วก็จะไม่เป้นอย่างนี้ค่ะ คือ.....มันตาบอดน่ะค่ะ”เธอตอบเสียงอ่อนลงช่วงหลัง
“แล้วทำไมเจ้าไม่หาเพื่อนตัวใหม่ล่ะ เล่นกับมันจะสนุกอะไร”เขาถามอีก
“แล้วทำไมต้องเปลี่ยนด้วยล่ะคะ เล่นกับมันก็ดีอยู่แล้วนี่”แอนนิสตอบไปอย่างที่ใจคิด แล้วหันไปลูบขนของพัมมิสที่นอนหมอบอยู่ข้างๆ ทำให้เขาคนนั้นหัวเราะหึๆ
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ ทาทำธุระเหมือนคุณแม่เหรอ”แอนนิสเอียงคอถาม
“ข้าอาศัยอยู่ที่นี่ แล้ว...แม่ของเจ้ามาทำธุระที่นี่หรือ”
“ค่ะ คุณแม่ชอบมาทำธุระที่นี่บ่อยๆ แล้วก็ชอบปล่อยให้หนูกับเจ้าพัมมิสมาเล่นอยู่ที่นี่”
“แล้วคุณชอบมานั่งเล่นอยู่ที่นี่บ่อยๆเหรอคะ หนูไม่เคยเห็นเลย”
“ใช่ แต่เราคงคลาดกันตลอด”
“ถ้าอย่างงั้น....เรามาเป็นเพื่อนกันดีมั๊ย มาครั้งหน้าเราจะได้มาเล่นด้วยกันไง”แอนนิสพูดอย่างนิสัยเด็กที่รักสนุกและมองโลกในแง่ดี
“เอาอย่างนั้นหรือ”เขาเลิกคิ้วถาม
“อื้อ!!”แอนนิสพยักหน้า
“แอนนิส!!! ได้เวลากลับบ้านแล้วลูก”เอริน่าตะโกนหาลูกอยูบนยอดเนินซึ่งเป็นที่ตั้งของคฤหาสน์
“หนูต้องกลับแล้ว”แอนนิสทำหน้าเสียดาย
เธอวิ่งไปยังทุ่งลาเวนเดอร์ที่อยู่ไม่ใกลกับต้นโอ๊ค ก่อนจะเด็ดดอกลาเวนเดอร์สีม่วงๆขึ้นมา
“อะ...หนูให้ค่ะ แทนคำสัญญาของเรา”
ชายหนุ่มรับมันมาอย่างกึ่งงงกึ่งตกใจ แต่ไม่ทันได้ถามอะไรเธอกับเจ้าสุนัขตัวโตนั่นก็วิ่งไปซะไกลแล้ว เขามองดอกไม่ในมือแล้วคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองไปที่แอนนิสที่หันมามองเขาเหมือนกัน
แอนนิสหันมายิ้มให้เขา แล้วโบกมือลาก่อนจะเดินขึ้นเดินขึ้นเนินต่อไป
..................................................................................................
“ทำอะไรอยู่ล่ะลูก แม่เรียกตั้งนาน ทำไมพึ่งมา”
“หนูเล่นอยู่กับเพื่อนใหม่ค่ะแม่ นู่นไง....อ้าว”แอนนิสชี้ไปที่ใต้ต้นโอ๊ค แต่ว่าตอนนี้เขาคนนั้นหายไปซะแล้ว ตอนเหลียวมองเมื่อกี้ยังอยู่เลย
“ไม่เห็นมีเลยลูก ไปกันเถอะ ใกล้จะได้เวลาอาหารค่ำแล้ว” เอริน่าดันหลังลูกสาวให้ขึ้นรถ โดยมีเจ้าพัมมิสกระโดดขันมาตาม
แอนนิสหันไปมองยังต้นโอ๊คที่อยู่เบื้องหลังหวังจะได้พบกับเขา แต่สิ่งที่เห็นก็เป็นเพียงภาพของลมที่พัดกลีบดอกไม้ให้หลุดร่วงแล้วปลิวตามลมไป ส่วนเขาคนนั้น แม้แต่เงาก็ไม่มี
7 ขวบ ผมสีน้ำตาลทองถูกถักเปียแกะไว้ด้านหลัง นามว่า ‘แอนดิส’ นั่งเกาะกระจกรถลีมูซีนคันหรูสีดำเงาอยู่เบาะด้านหลังสุดกับ‘เอริน่า’สาววัย 30 ผู้เป็นมารดา ตาใสๆสีน้ำตาลอ่อนๆคู่นั้นมองตรงไปยังคฤหาสน์วลาดส์เกอร์ที่ตั้งอยู่บนที่ดินนับร้อยไร่ แถบชานเมืองอันหางไกลทางด้านตะวันตกของ สวิสเซอร์แลนด์ ที่ล้อมรอบไปด้วยดอกไม้สีสันสดใสนาๆชนิดที่ผู้เป็นเจ้าของได้สั่งให้ปลูกขึ้นเป็นพิเศษ จนบัดนี้มันกลายเป็นทุ่งดอกไม้ไปเสียแล้ว
และนั้นก็คือจุดหมายปลายทางของรถลีมูซีนคันนั้น
รถแล่นผ่านประตูรั้วที่ดูจะกลายเป็นอุโมงค์เพราะโดนไม้เลื่อยนานาพันธ์ที่ปลูกอยู่ข้างประตูเลื่อยปกคลุมจนทึบ ดำมืดดูน่ากลัวเข้ามา
ตัวคฤหาสน์อยู่ห่างออกไปอีกประมาณ 500เมตร ตามสองข้างทางเต็มไปด้วยไม้พุ่มสีเขียวสดที่ถูกตัดแต่งเป็นระเบียบสวยงามเป็นทางยาวไปจนถึงตัวคฤหาสน์
เมื่อรถจอดสนิท คนรถลงไปเปิดประตูเอริน่าให้ก้าวลงจากรถ โดยมีแอนนิสน้อยก้าวตามลงมาพร้อมกับสุนัขพันธ์...ตัวโตขนยาวเฟื่อย
เอริน่าหันมาหาบุตรสาว
“แอนนิส!! แม่จะเข้าไปคุยธุระข้างใน ลูกไปเล่นกับพัมมิสรอแม่ที่ทุ่งตรงนั้นก่อนได้ไหมจ๊ะ”
เธอบอกลูกสาว
แอนนิสน้อยชำเลืองไปมองจั้มมิสที่ยังคงยืนนิ่งอย่างไม่รับรู้อะไร
“ก็ได้ค่ะ แล้วคุณแม่จะเข้าไปนานมั๊ยคะ”เธอถามกลับมารดาพลางชำเลืองไปมองคฤหาสน์หลังใหญ่อันเงียบสงบ เงียบมากจนน่ากลัว แม้แต่เสียงนกสักตัวก็ไม่มี
“ไม้นานหรอกจ่ะ แล้วแม่จะรีบทำธุระให้เสร็จนะ”
เอริน่าขยี้ผมลูกสาวเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน
แอนนิสหันไปมองทุ่งกว้างที่อยู่เบื้องล่างแต่ยังอดไม่ได้ที่จะหันหลังไปมองคฤหาสน์อยู่ดี แต่ด้วยความเป็นเด็ก ทำให้เธอไม่ได้คิดอะไรนาน เธอวิ่งลงไปยังทุ่งดอกไม้เบื้องหน้า มีดอกสีเหลือง สีแดง สีส้มเต็มไปหมด พวกมันส่งกลิ่นโชยตามสายลมเย็นๆไปทั่วบริเวณ จนลืมหันไปมองเพื่อนเล่นตัวโตที่เธอนำมาด้วย
เจ้าพัมมิสตามกลิ่นผู้เป็นนายไม่เจอ มันจึงเดินสะเปะสะปะชนโน่นชนนี่ไปเรื่อยๆ เพราะโดนกลิ่นดอกไม้กลบไปหมด มันเดินคลำทางไปเรื่อยๆจนชนเข้ากับสิ่งๆหนึ่งซึ่งมีกลิ่นแปลกๆ ไม่ใช่กลิ่นของนายมัน ไม่ใช่กลิ่นดอกไม้ แต่กลับเป็นกลิ่นคาวแปลกๆ ด้วยสันชาติยานของสุนัข มันจึงเห่าเสีงดัง จนทำให้แอนนิสที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับธรรมชาติรู้สึกตัวขึ้นมาได้ ว่าเจ้าเพื่อนตังโตของหลอนหายไป แอนนิสจึงเริ่มตามเสียงเห่าไป
“พัมมิส!! แกอยู่ไหนน่ะ พัมมิส!! พัมมิส!!! พัมมิ....”
แอนิสเจอเจ้าพัมมิสกำลังยืนเห่าผู้ชายใส่ชุดคลุมสีดำอยู่ เขานั่งชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งอยูใต้ต้นโอ๊ค ใช้ดวงตาสีฟ้า...ไม่สิ!!! สีเทาต่างหาก ชำเลืองมองเจ้าพัมมิสสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ ผิวสีขาวที่ดูเหมือนจะซีดนิดๆโผล่ออกมาจากจากเสื้คลุม สายตาและใบหน้าและสายตาคมๆคู่นั้นเบนเป้าหมายมายังแอนนิสที่ร้องเสียงดังอยู่เมื่อตะกี้
“เอ่อออ....ขอโทษนะคะที่สุนัขของหนู่ไปรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ”
อ๊ากกกกก ในที่สุดก็ได้เอากลับมาลอีกครั้ง ดีใจๆ ฝากด้วยนะคะทุกคน ><
ความคิดเห็น