คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตำนานก๊วนซ่า
"เวย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ ตื่นได้แล้วลูกกกกกกก"ผู้เป็นมารดาส่งเสียงปลุกลูกชายอันเป็นที่รักของหล่อน
"ขออีก 5 นาทีคร้าบแม่"เด็กผู้ชายที่ชื่อเวย์พูด พลางเงยหน้ามองนาฬิกาที่มันเพิ่งจะ ตี 5 ครึ่งเองนะ แล้วเขาก็เอาหน้าซุกกับหมอน แล้วก็หลับไปเหมือนเดิม
"พี่เวย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ ตื่นได้แล้ววววววววววว"คราวนี้เป็นเสียงน้องสาวของเขา
"อะไรกันยัยวีน จะปลุกพี่ทำไมนักหนา เนี่ยยังเช้าอยู่เลย"
"เช้าบ้าเช้าบออะไรกันล่ะพี่นี่มัน 7 โมง ครึ่งแล้ว เร็วเข้า"
"อ๊ากกกกกกกกก ว่าไงนะ 7 โมงครึ่ง ตาย ๆ ๆ "
"ตอนนี้ยังไม่ตายหรอกพี่ แต่ถ้าอีก 10 นาทีพี่ไม่ลงไปฉันกับพี่ได้เดินไปโรงเรียนแน่"
"เออ ๆ รู้แล้ว ๆ ขอ 5 นาทีแค่นั้นแหละ บอกพ่อด้วยนะว่ารอก่อน"
"โห่ เค้าอีกแล้ว ทีตอนเค้าตื่นสายพี่ไม่เห็นขอให้เลย"
"เหอะน่า ไปเหอะเร็ว ๆฉันจะอาบน้ำ"
"คร่า"แล้วยัยน้องสาวตัวแสบของผมก็ออกจากห้องผมไป ส่วนผมก็จรลีเข้าห้องน้ำ ผมอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แต่งตัวทั้งหมด 5 นาที แล้วก้อวิ่งปรุ๊ดดดดด ลงมายังชั้นล่างของบ้านทันที
"แม่คร้าบ เวย์ไปก่อนนะคร้าบ"
"อ้าวเวย์ ไปแล้วหรอ ไม่กินข้าวก่อนล่ะ"
"แหะ ๆกินไม่ทันแล้วครับแม่ เดี๋ยวพ่อหนีก่อน ผมเอาขนมปังไปกินก็แล้วกัน"
"พี่เวย์ เร็วเข้าดิ ถ้าขืนช้าอีกนิดเดียวเราเดินแน่"
"ไปแล้วคร้าบบบบบบบบ"แล้วผมกับน้องสาวก็วิ่งไปขึ้นรถ พวกเราเลือกที่จะนั่งหลังกันทั้งคู่ เนื่องจากรังสีอำมหิตที่พ่อปล่อยออกมานั้นร้ายแรงเกินที่พวกคนใดคนนึงจะนั่งข้าง ๆ ได้ พ่อเหลือบมามองข้างหลังแว้บนึง แล้วก็ออกรถไปเลย ตลอดทางผมกับยัยวีนนั่งเงียบกริบไม่มีใครหลุดอะไรออกมาซักคำ ขนมปังที่ถูกถืออยู่ในมือก้อไม่ได้กิน ผมหันไปมองหน้ายัยวีน ยัยวีนส่งสายตามาถามผมประมานว่าพี่ แล้วเราจารอดจาพ่อไหม๊เนี่ยผมเลยส่ายหน้า ไม่รุ้เหมือนกาน แล้วซักพัก พ่อก็เบรกรถเล่นเอาผมกับยัยวีนจูบเบาะรถกันเต็ม ๆ
"เอ้า พวกแกลงไปได้"พ่อบอก
"หวัดดีคร้าบ / หวัดดีค่ะ"แล้วผมกับยัยวีนก้อรีบกุลีกุจอลงจากรถทันที ยังไม่ทันที่ผมกับน้องจะเข้าโรงเรียนเลยพ่อขับรถไปโน่นนนนนนนแล้ว ผมหันไปมองหน้ากับยัยวีน แล้วเราก็เดินเข้าโรงเรียนพร้อมกัน
"นี่วีน แกเรียนห้องไหนอ่ะปีนี้อ่ะ"
"โห่พี่เวย์ วีนก็เรียนห้องเดียวกับพี่เวย์นั่นล่ะ ว่าแต่ไอ้ขนมปังนั่นน่ะจะถืออีกนานไหม๊"ยัยวีนพูดพลางชี้มาที่มือผม
"ของแกล่ะ"
"หมดแล้ว"
"0.0ห๊า หมดแล้ว แกทำอะไรกับมันกันแน่ยัยวีน กินหรือกระซวกมัน"
"เรื่องของวีนน่า สรุปจะไม่กินใช่มะ วีนจะได้กินให้"
"ไม่ตอ้งเลย กินโว๊ยหิวเหมือนกัน ว่าแต่อ้องเอียนเอาอู่ไอ๋เอี่ย"คำหลังผมพูดไม่ค่อยชัดเพราะขนมปังเข้าไปคำเบ้อเริ่ม
"ตึก 3 ไปยั้งอ่ะ"
"ไป งั้นไปกัน"
"โห่ ไม่เอาหรอก เดินกับพี่จนเขาคิดว่าเราเป็นแฟนกันทั้งโรงเรียนแล้ว"
"เหอ ๆใครจะคิดงั้นฉันกะแกหน้าตาเหมือนกันยังกับแกะ รู้ก้อรู้ว่าฝาแฝด ใครคิดงั้นนี่สงสัยในหัวไม่มีอะไรนอกจากขี้เลื่อยแน่ ๆ"
"น่านล่ะ งั้นก็พี่ไม่กลัวสาวหึงหรอ"
"บ๊ะ แกนี่ไงเนี่ย มีพี่ชายเป็นถึงสมาชิกก๊วนซ่าส์ ไม่ปลื้มใจมั่งหรอ"
"เหอ ๆ ขี้เกียจทะเลาะด้วยแล้ว ไปเข้าห้องเรียนกัน"ในที่สุดก้อเดินมากับผมจนได้
ครืดดดดดด
"ว่าไง มายเฟรนด์ สบายดีกานรึเปล่า"ผมส่งเสียงทักทันทีที่เปิดประตูเข้าไป"
"มาแล้วหรอ ไอ้คุณชายเวย์นิส อ้าวน้องวีนนัสสุดสวยก้อมาด้วยหรอจ๊ะ"
"เฮ้ย ๆหยุดเลยไอ้ไมน์เนอร์ นี่น้องฉันนะ"ผมพูด
"โห่ น้องเนิ้งรายกานหาไอ้เวย์ แกกะวีนเกิดห่างกันแค่ 1 นาทีนับพี่นับน้องเรยหรอ"
"พี่เวย์ ถ้าสมมติก๊วนซ่าของพี่จะมีสมาชิกหายไป 1 จะว่าวีนป๊ะ"
"เอาเลยวีน พี่ไม่ว่าตามสบาย"
"อ๊ากกกก เวย์นิสสุดหล่อทำไมทำกับเพื่อนงี้อ่าคร้าบ"
"เหอ ๆ พอเหอะ ๆ"เมเจอร์เพื่อนอีกคนของผมพูดขึ้นมา
"ว่าแต่ เค้าจัดที่นั่งให้รึยังอ่ะ"
"จัดแล้ว นั่งเหมือนเดิม เวย์กับวีนที่โต๊ะหลังสุด พี่นั่งข้างหน้าวีนกับไอ้ไมน์ ส่วนไอ้ราฟกับไอ้เอลฟ์ก็นั่งข้างหน้าพี่"
"โห่ นั่งกับพี่เวย์อีกแระ อยากนั่งกะพี่เมจอ่ะ"
"นี่ ยัยน้องสาวตัวดี นั่งกับฉันแล้วมันเสียหายตรงไหนมิทราบ "
"ไม่เสียหายหรอก ถ้าพี่ไม่นอนกรนเสียงดังจนวีนเรียนไม่รู้เรื่อง"สิ้นคำพูดยัยวีนแค่นั้นแหละ ผองเพื่อนของผมก้อฮากันลั่น
"กร๊าก ๆ ๆ ๆ เป็นไงคุณชายเวย์นิส ถูกน้องสาวย้อนซะเถียงไม่ออกเลยหรอ"
"เฮ่ย นั่งที่ได้แล้ว อาจารย์มา ๆ "ผมเฉไฉเปลี่ยนเรื่องพูด ด้วยความอาย
"เฮ้ย ไอ้พวกข้างหน้าอ่ะ ได้ยินรึเปล่า คุณชายเวย์นิสบอกว่าอาจารย์มานั่งที่ได้แล้ว คุณชายจะเรียน"ไอ้ราฟ ตะโกนไปยังหน้าห้องทำเอาคนทั้งห้องหันมามองผมเป็นตาเดียวกัน เหอ ๆฝากไว้ก่อนนะไอ้ราฟ แกนะแก เดี๋ยวจะเอาคืนซะให้เข็ด ก้ออย่างที่รู้ ก๊วนซ่าส์อยากพวกผม น้อยครั้งนักที่จะได้ยินคำว่า ตั้งใจเรียน จากปากพวกผม แต่ถึงไงก็ตาม พวกผมก็เรียนได้ดีกันทุกคน 555+ ภูมิใจในความเก่งของตัวเองจิง ๆ
"นักเรียนคาวววววร้บบบบบบบบบ"เสียงไอ้เมจเพื่อนผม มันทำหน้าที่เป็นหัวหน้าห้อง ไม่ใส่สิ คนบอกนักเรียนเคารพ ส่วนหน้าที่หัวหน้าห้องยกให้ นายแว่นที่เป็นเบ๊มันต่างหาก
"นี่นายเมเจอร์ เคารพ ไม่ใช่คาวร้บ"
"นั่นล่ะ 'จารย์มันก้อเหมือนกัน"ดูมันต่อปากต่อคำ
"เอาล่ะวันนี้มีเรื่องมาแจ้งให้ทราบไม่มาก เรื่องแรกก็คือเรื่อ......."แล้วอาจารย์ก็ร่ายยาวววววววววววววววว ส่วนผมก้อเอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะเข้าสู่นิทรา เพราะว่าถึงยังไง ยัยวีนมันก้อต้องบอกผมอยู่ดี
".........สุดท้าย นักเรียนที่พักอยู่หอพักทุกคน ปีนี้ทางโรงเรียนได้กำหนดว่าทุกคนต้องขนของที่ตัวเองขนกลับไปบ้านเมื่อปิดเทอมกลับมาให้หมดภายในเย็นนี้ แค่นี้ล่ะ กลับบ้านได้" ผมเด้งพรวดขึ้นมาทันที
"วีน เมื่อกี๊อาจารย์บอกว่าอะไรนะ"
"ทำไมพี่เวย์ ดีใจจัดจนคิดว่าฝันรึไง"
"บ้าหรอ เรือ่งขนของน่ะ"
"ก้อให้ขนมาภ....0.0อ๊ากกกกกกกกกกกก ตายแล้ววววววว"
"เออ เพิ่งออกเชียวนะแก ทำไงดีวะเนี่ยถ้าแม่ไม่อยู่บ้านล่ะซวยแน่"
"เอาไงดีพี่ เอาไงดี รถก็ไม่ได้เอามาด้วย"
"แป๊บนะ ไอ้เพื่อน ๆที่รักทั้งหลายวันนี้ครายเอารถมามั่ง"ผมหันไปตะโกนถามเพื่อนผม
"ฉัน/ฉัน/ฉัน/ฉัน"น่านนนนนน งี้สิเพื่อนรักพร้อมใจกันตอบเชียว
"เออดีแระ งั้นเอารถแกแล้วกันไอ้ไมน์ เดี๋ยวฉันแวะไปเอาของที่บ้านให้นะ"
"แล้วพวกแกจะเอารถฉันไปทำไม๊"
"ก้อพวกฉันไม่ได้เอารถมา แล้วเดี๋ยวแม่จะไม่อยู่บ้าน ต้องรีบไปตอนนี้เรย"
"เออๆ อย่าลืมแวะเอากระเป๋าฉันนะเว่ย"
"เอออออออ ไปยัยวีน รถไอ้ไมน์เนี่ยแหละ"
"ไปพี่"แล้วผมกับยัยวีนก้อวิ่งไปยังโรงรถ แล้วก็ตรงไปยังรถของไอ้ไมน์ทันที ผมเป็นคนขับ ยัยวีนเป็นคนนั่ง
"วีน แกโทรหาแม่ก่อนเลยนะ บอกว่าอย่าเพิ่งไปไหน"ผมพูดขณะที่ขับรถออกมาด้วยความเร็ว 140 กม/ชม
"พี่เวย์ขับเบา ๆ ก็ได้ เดี๋ยวก็ได้ลงไปจูบกับดินกันหรอก"
"เออเหอะน่า แกนั่นแหละโทรหาแม่เร็วเข้า"แล้วยัยวีนก็หยิบโทรศัพท์ของมันขึ้นมาโทรหาแม่อย่างเร่งด่วน แล้วซักพักมันก็วางสายไป
"แม่ว่าไงมั่งวีน"
"แม่บอกว่า ดีแล้วที่โทรมาก่อน เพราะว่าแม่กำลังจะออกไป เดี๋ยวพอเราไปถึงแม่จะไปแล้ว แม่ให้ป้าแม่บ้านเก็บไว้ให้"
"ฮู่ว์โล่ง งั้นเราไปบ้านไอ้ไมน์ก่อนก้อแล้วกัน"
"อืมไปดิ"แล้วผมก็เลี้ยวรถเข้าไปทางบ้านไอ้ไมน์
"คุณป้าคร้าบบ/คุณป้าขา ผมเวย์นิส /นู๋วีนนัส พวกเรามาเอาของไมเนอร์คร้าบ/คร่า"
"อ้าว เวย์นิส วีนนัส มาเอาของให้ไมเนอร์หรอ"
"คร้าบ กระเป๋าเสื้อผ้าอ่ะครับ"
"อ่ะนี่จ้ะ เอาไปเลย แล้วนู๋ 2 คนจะไปไหนต่อล่ะจ๊ะ"
"ว่าจะไปบ้านอ่าค่ะ พวกเราก้อไปเอากระเป๋าเหมอืนกัน"
"อ๋อ อืม ๆ ฝากความคิดถึงถึงคุณแม่ด้วยน้า"
"ค่ะ คุณป้า งั้นพวกนู๋ไปกันก่อนนะคะ"
"จ้า ๆ "แล้วผมกับยัยวีนก้อมุ่งตรงสู่บ้าน
"นี่วีน พี่ว่า เราเอารถเราไปเรยดีกว่า"
"เอาไป 2 คนเลยอ่ะหรอ"
"แล้วแต่วีนดิ เพราะพี่ไปไหนก้อไปกะไอ้พวกนี้อยู่แล้ว"
"งั้นเอาของวีนไปก็แล้วกัน"
"อืม ๆ"แล้วผมก็เลี้ยวรถเข้าบ้าน
"พี่เวย์รอนี่นะ เดี๋ยววีนไปเอากระเป๋าแล้วก้อรถ แล้วค่อยออกไปพร้อมกัน"
"จ้า"แล้วผมก้จอดรถรอยัยน้องสาวตัวดีของผมอยุ่หน้าบ้าน ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงรถสตาร์ท แล้วก้อขับออกมา รถสปอร์ตบ้านผมน่ะเอง
"ไปยั้งอ่ะพี่เวย์"
"ไปดิไป"แล้วยัยวีนก็ขับรถแล่นฉิวววววววววววออกไปเลย ยัยคนนี้สอนเท่าไรก้อไม่จำจิง ๆว่าขับรถอ่ะ ให้มันเบา ๆหน่อยยยยยย ส่วนผมก้อขับรถไอ้ไมน์ตามมา
ความคิดเห็น