คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter04 :ลางร้าย
ท่ามกลางความว่างเปล่า ณ ยอดปราสาทแห่งอาณาจักรเอเรนเดลล์ยามดึก ลมหนาวเย็นที่พัดผ่านไปมา เริ่มที่จะค่อยๆเบาลงบ้างแล้ว เด็กหนุ่มค่อยๆกวาดสายตามองอาณาจักรนี้จากบนยอดของปราสาท พร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย
“เมื่อกี้นี้ข้าพูดแบบนั้นต่อหน้าเธอออกไปได้ยังไงกัน น่าอายชะมัด” เด็กหนุ่มหาวเบาๆ ก่อนที่จะนั่งกอดเข่า สายตายังคงจ้องมองพระจันทร์ที่ตอนนี้มันสุกสว่างเหมือนกับวันแรกที่เขามาที่นี่
“ท่านจะเล่นตลกอะไรกับข้าอีกรึเปล่านะ บุรุษในดวงจันทร์”
ตอนนั้นเอง แสงจันทร์ค่อยๆสาดส่องเข้ามายังยอดปราสาท ปรากฏเป็นรูปสัญลักษณ์บางอย่างอยู่บนเสื้อของแจ็ค มันเป็นเหมือนกับอักษรโบราณบางอย่าง มันทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนในร่างกายอย่างบอกไม่ถูก เด็กหนุ่มอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เขาไม่เคยนึกว่าก่อนว่าบุรุษบนดวงจันทร์จะทำแบบนี้ได้ด้วย ความเจ็บปวดถูกฉายขึ้นบนใบหน้าของเด็กหนุ่มว่าดวงจันทร์ต้องการจะบอกอะไรเขากันแน่
“เฮ้ๆ นี่มันะไรกันเนี่ย”
แจ็คส่งสัญญาณมือไปที่ดวงจันทร์เป็นเชิงสงสัยก่อนที่จิ้มย้ำๆที่เสื้อของเขาที่ตอนนี้ถูกฉายไว้ด้วยอักษรโบราณประหลาด
“ท่านต้องการจะบอกอะไรข้ากันแน่บุรุษแห่งดวงจันทร์ แล้วไอ้นี่มันภาษาอะไรเนี่ย” แจ็คร้อง “นี่ ข้ารู้นะว่าบางทีข้าอาจเล่นอะไรเลยเถิดไปหน่อย แต่ท่านช่วยบอกอะไรกับข้าแบบที่คนอื่นเขาบอกกันหน่อยจะได้ไหม แล้วเมื่อไหร่ไอ้นี่มันจะหายไปเนี่ย? ” ถึงเด็กหนุ่มจะโวยวายยังไงอักษรที่ยังคงปรากฏอยู่บนตัวเขาก็ไม่มีท่าทีที่จะหายไปแม้แต่นิดเดียว
“หยุดนะ!”แจ็คยังคงโวยวายต่อไปอย่างไม่หยุด แต่ยิ่งดิ้นรนเท่าไหร่เขากลับยิ่งรู้สึกทรมานมากขึ้นเท่านั้น มันปวดร้าวไปหมดเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ตอนนี้ทุกอณูในร่างกายมันปั่นป่วนไปหมด แจ็คเริ่มควบคุมพลังของตนเองไม่ได้ สายลมรอบๆตัวเขาเริ่มพัดโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง แจ็คพยายามใช้ไม้เท้าของเขาควบคุมสายตารอบตัว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล มันยังคงพัดแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั่งแจ็คตกจากยอดปราสาท ร่างค่อยๆร่วงสู่พื้น แต่แทนที่เขาจะรู้สึกเจ็บเขากลับไม่รู้สึกอะไรแม้แต่นิดเดียว
อึ้ก…
เด็กหนุ่มค่อยๆพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้น ตอนนี้ความรู้สึกทรมานและกระอักกระอ่วนหายไปแล้ว สายตาหันกลับไปมองพระจันทร์อย่างโมโหแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ท่านเป็นอะไรของท่าน! ต้องลงโทษกันแรงขนาดนี้เลยรึไง!”
แจ็คยังคงโวยวายใส่ดวงจันทร์อย่างไม่หยุด แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่า ดวงจันทร์ฉายแสงลงมาบนพื้นอีกรอบเป็นรูปบางอย่าง
กล่องของขวัญ
ฟัน
ไข่อีสเตอร์
กองทราย
เกล็ดน้ำแข็ง
รูปทั้ง5ปรากฏขึ้นจากแสงของดวงจันทร์พร้อมกับหมุนไปมารอบๆตัวเขา มันค่อยๆรวมตัวกันกลายเป็นแสงก่อนที่จะพุ่งขึ้นสู่ฟ้า ไปยังทิศเหนือ
“นี่มัน..? หรือว่าจะ…”
“สายลม พาข้าไปขั้วโลกเหนือ”แจ็คออกคำสั่งให้สายลมพาตัวเขาไปยังขั้วโลกเหนือทันที ตอนนี้เขารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ….
ณ ขั้วโลกเหนืออาณาจักรของนอร์ธ
ท่ามกลางความหนาวเย็นจับใจของขั้วโลกเหนือ ดินแดนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะและภูเขาน้ำแข็ง ไม่มีใครอาศัยอยู่เลยนอกจากหิมะและหิมะ
เว้นซะแต่ พวกเอลฟ์และเยติที่อาศัยอยู่ในห้องทำงานของซานต้าครอส
“โอ้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย”กระต่ายยักษ์เตะกำแพงอย่างแรง พลางร้องโวยวายอย่างหัวเสีย
ร่างสูงบิดตัวเร่าๆอย่างเจ็บปวดมือทั้งสองยังคงจับเท้าที่ตอนนี้มันระบมจากการเตะกำแพงเพื่อระบายอารมณ์
“ใจเย็นน่าบันนี่ เขาคงเหตุผลของเขาแหละ ใช่มั้ยแซนดี้” นางฟ้าฟันน้ำนมพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปทางชายตัวเล็กใส่ชุดสีทอง
ซึ่งตอนนี้ใบหน้าของแซนดี้ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ที่ปากยังคงมีคราบทรายติดอยู่เต็มไปหมด สีหน้าของทั้งสองยังคงแฝงไปด้วยความกระอักกระอ่วนที่ไม่ต่างอะไรกับกระต่ายยักษ์ตรงหน้าเช่นเดียวกัน
“เอาล่ะ…มาเริ่มประชุมกัน..เอิ้ก” เสียงหนึ่งดังมาจากในห้อง นอร์ธค่อยๆเปิดประตูออกมา
สีหน้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ต้องไปปล่อยของเก่าทิ้งในห้องน้ำอย่างแน่นอน
“เดี๋ยวนะ ข้ารู้สึกเหมือนขาดใครไป…”
“เจ้าไม่ต้องเรียกไอ้บ้านั่นมาหรอก แค่นี้ข้าก็จะตายอยู่แล้ว….”
ปัง!!!
“แอ่ก!”
บันนี่ร้องเสียงหลงจากการที่ถูกผู้ไม่หวังดีเปิดประตูเข้าใส่หน้าเต็มๆ
“อ้าว! ว่าไง แล้วนี่ทำไมมีกันแค่3คน แล้วพี่จิงโจ้แกไปไหนแล้วล่ะ”แจ็คเปิดประตูเข้ามาพอดี เขาค่อยๆเดินเข้าไปทักทายเทพผู้พิทักษ์คนอื่นๆก่อนที่จะสังเกตุว่าตอนนี้บันนี่นอนสลบเหมือดอยู่กับพื้นข้างประตูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อ๋อ นอนอยู่นี่นี่เอง” แจ็คพูด
“ว่าแต่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?” แจ็คยังคงสงสัยกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทำไมบุรุษถึงดวงจันทร์ถึงทำแบบนี้ได้นะ…
“เจ้ามาพอดีเลย แจ็ค อยากได้นมอุ่นๆกับคุ้กกี้หน่อยไหมล่ะ รองท้องก่อนประชุม” บางทีแจ็คก็สงสัยเหลือเกินว่าทำไมสถานการณ์แย่ขนาดนี้นอร์ธยังอารมณ์ดีได้
ก็แหงละก็เขาอารมณ์ดีตลอดนี่นา
“ไม่ละ ข้าไม่หิว แล้วนี่ท่านเป็นอะไรหน้ายังกับพึ่งไปอ้วกมายังงั้นแหละ”แจ็คมองใบหน้าของชายแก่ร่างยักษ์ตรงหน้าที่ตอนนี้เขายังคงยิ้มได้แม้สภาพร่างกายในตอนนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“บางทีข้าก็รู้สึกเป็นห่วงท่านจริงๆนะนอร์ธ”แจ็คถอนหายใจ
“เออนี่… เจ้าไม่ข้าหรอก ที่น่าห่วงจริงๆคือหมอนั่นต่างหาก” นอร์ธชี้นิ้วไปทางบันนี่ที่ตอนนี้นอนสลบเหมือดอยู่ข้างๆประตู ใบหน้าในตอนนี้ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นเช่นเดียวกับแซนดี้
โผล๊ะ!!
“เฮ้ย! อะไรวะ!?” บันนี่สดุ้งตื่นทันทีเมื่อพบว่าก้อนหิมะเย็นๆนับสิบๆลูกถูกปามาที่ตัวเขาอยู่อย่างไม่หยุด
“อ้าว ก็ข้าเห็นเจ้าสลบ ก็เลยอยากปลุกให้ตื่นก็แค่นั้นเอง ไม่มีเจตนาไม่ดีเลยน้า พี่จิงโจ้”
“แกไอ้….” บันนี่เตรียมหยิบบูมเมอร์แรงอาวุธคู่กายขึ้นมาเตรียมจะปาใส่คนตรงหน้าทันที
“พอ-ได้-แล้ว!!” ทูธขึ้นเสียงจนดูน่ากลัว บันนี่รีบเก็บบูมเมอร์แรงทันที เมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่โชว์นิ้วกลางไปให้แจ็คเป็นการตอบแทน
“เริ่มประชุมกันเถอะ ตามข้ามา”นอร์ธพูดเป็นเชิงห้ามศึก
เทพผู้พิทักษ์ทั้ง5ค่อยๆเดินตามนอร์ธไป ระหว่างทางภายในโรงงานแจ็คสังเกตุเห็นเยติมากมายที่ตอนนี้กำลังประกอบของเล่นอยู่ และพวกเอลฟ์ตัวป่วนขาประจำ วิ่งเล่นไปมารอบๆโรงงานอย่างร่าเริง บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานภายในโรงงานประกอบของเล่นของนอร์ธ มันให้ความรู้สึกที่ดีเหมือนกับครั้งแรกที่เขาเคยมาที่นี่อยู่เสมอ ทั้ง5เดินมาสักพักจนถึงหน้าห้องประชุม นอร์ธค่อยๆล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าก่อนที่จะหยิบกุญแจดอกนึงออกมาไขเปิดประตูห้องประชุม
“เอาละ หาที่นั่งแล้วเริ่มประชุมได้”
ทูธเลือกที่จะนั่งข้างบันนี่เพื่อให้แจ็คได้นั่งกับแซนดี้เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะจากเรื่องไม่เป็นเรื่องกันระหว่างการประชุม แจ็คยิ้มให้เธอเป็นเชิงรู้ทันก่อนที่จะค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ประชุม
“เอาล่ะ ข้าคิดว่าพวกเราทั้ง5คน ถูกบุรุษแห่งดวงจันทร์เรียกมาด้วยเอ่อ วิธีที่มันอาจจะรุนแรงไปหน่อยสำหรับคำเชิญ”
“เจ้าว่า หน่อย เรอะ!?” บันนี่ทุบโต๊ะ
ถึงแม้พวกเขาจะไม่ค่อยลงรอยเท่าไหร่นักแต่นี่เป็นครั้งแรกที่แจ็คเห็นด้วยกับความคิดของบันนี่
“บันนี่…”ทูธกดเสียงต่ำ
“ขอโทษที ข้าใจร้อนไปหน่อย” บันนี่ยิ้มแหยๆก่อนที่จะเกาหัวตัวเองเบาๆ
“สรุป เอาตรงๆไม่อ้อมค้อมเลยนะนอร์ธ ท่านรู้หรือไม่ว่าบุรุษบนดวงจันทร์ต้องการจะบอกอะไรกับพวกเรา”แจ็คถาม
“อืม…”นอร์ธขวดคิ้วจนแทบจะชนกันพลางหยีตาของเขามองดูผู้พิทักษ์ทุกคนในห้อง
“บอกตามตรง”นอร์ธบิดขี้เกียจ “ข้าเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” นอร์ธพูดพลางลูบเคราของตนเองเล็กน้อย
“แต่ว่า” เขาพูดต่อ “บางทีข้าคิดว่าเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับพิทช์ แบล็ค”
“อะไรนะ พิทช์เหรอ? ก็พวกเราจัดการมันไปแล้วหนิ” บันนี่ร้องเสียงแหว
“ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่ลางสังหรณ์ในพุงข้ามันบอกว่า….ใช่แน่นอน!” นอร์ธหัวเราะเสียงดังพลางตบพุงเล็กน้อย ก่อนที่จะหยุดหัวเราะเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของแจ็คในตอนนี้ ความรู้สึก โกรธ โมโห ขัดใจ ถูกฉายขึ้นบนใบหน้าของแจ็คอย่างชัดเจน
บรรยากาศการประชุมอึมครึมไปด้วยความเครียดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
“ถ้ามันกลับมา เราก็จะฝังมันอีกครั้งเหมือนที่เราเคยพูดไว้” ทูธพูดขึ้น
“ข้าคิดว่า…เรื่องนี้มันต้องมีอะไรบางอย่าง อยู่ๆมันจะคืนชีพขึ้นมาได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง” แจ็คเปิดประเด็น ผู้พิทักษ์ทุกคนหันมามองแจ็คกันเป็นตาเดียว
“ก็ถูกของเจ้า” นอร์ธพูด “ข้าอาจจะสรุปเรื่องง่ายไปหน่อย แต่ว่าทุกครั้งที่เกิดเรื่องเจ้านั่นมักจะมาเกี่ยวข้องเสมอ เจ้าเองก็น่าจะรู้ไม่ใช่เรอะแจ็ค”
“ก็ใช่ แต่แค่พิทช์ แบล็ค กลับมาไม่น่าถึงขั้นจะทำอะไรรุนแรงแบบนี้นี่นา”บันนี่แย้ง
“ใช่! โดยเฉพาะ อักษรบ้าๆที่มันขึ้นมาอยู่บนตัวข้าตอนนั้น ทำเอาข้าแทบบ้า
โอย..ข้ายังคลื่นใส้อยู่เลย”แจ็คเอามือปิดปากตัวเอง
“อักษรรึ? เจ้าว่ามีอักษรแปลกๆปรากฏขึ้นบนตัวเจ้างั้นเหรอ?” นอร์ทถาม ตอนนี้สายตาของผู้พิทักษ์ทุกคนในห้องจับจ้องอยู่ที่แจ็ค ฟรอสต์ อย่างประหลาดใจ
“ใช่ พวกท่านก็น่าจะได้เห็นมันเหมือนกันนี่ สภาพพวกท่านก็ไม่ต่างอะไรกับข้าไม่ใช่รึไง?”
“อักษรนั่นหน้าตาเป็นยังไงแจ็ค?”นอร์ทถามต่อ
“เอ่อ…ก็ประมาณนี้ได้ละมั้ง” แจ็คค่อยๆใช้ไม้เท้าเคาะลงบนโต๊ะเบาๆก่อนที่น้ำแข็งจะก่อตัวปรากฏเป็นรูปตัวอักษรโบราณเหมือนกับที่เคยปรากฏอยู่บนตัวเขา
“นะ…นี่มัน ไม่จริงน่า..” นอร์ทหน้าซีดเผือด เขากุมขมับ พร้อมกับสั่นหัวไปมา
“หมายความว่าไง?” ทูธ บันนี่ และแจ็ค ถามพร้อมกัน แซนดี้ทำเครื่องเป็นเป็นรูป “???” อยู่บนหัวของเขา
“เลิกประชุม” นอร์ทสั่งเลิกประชุมอย่างรวดเร็วก่อนที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ สองเท้าก้าวอาดๆไปยังกำแพงห้องประชุม มือหนาค่อยๆทาบลงบนกำแพง ก่อนที่จะค่อยๆพึมพำเบาๆกับฝาผนัง ทันใดทันผนังค่อยเลื่อนออกทันที เผยให้เห็นบันใดลับที่ถูกซ่อนอยู่หลังกำแพง
“เดี๋ยว นี่มันอะไรกัน นอร์ท” แจ็คเอื้อมมือไปแตะไหล่ของนอร์ทด้วยความรู้สึกงุนงง
“เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว มันไม่ปลอดภัย ตามข้ามาถ้าพวกเจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ” นอร์ทพูดอย่างรวดเร็ว สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที สองเท้าค่อยๆก้าวลงบันใดอย่างช้าๆสองมือยังคงกำหมัดแน่น ทิ้งให้บันนี่ แจ็ค แซนดี้ และทูธมองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนที่พวกเขาจะรีบก้าวลงบันใดตามนอร์ทลงไปทันที
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ…
ความคิดเห็น