คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter03 :Love
การนั่งรอเอลซ่าเซ็นเอกสารการค้าในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ประสบการณ์ที่เพลินเพลินของแจ็ค ฟรอสต์ เอลซ่ายังคงตั้งหน้าตั้งตาเซ็นเอกสารนั้นอยู่โดยไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย เธอยังคงโกรธเรื่องที่แจ็คฉวยโอกาสลอบกอดเธอจากข้างหลัง และบังอาจทำให้เธอขายหน้าต่อหน้าทหารเกือบจะทั้งวังที่กรูกันเข้ามาในห้องทำงานของเธอ ถึงอย่างนั้นระหว่างเอลซ่าทำงานแจ็คก็พยายามเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นการสร้างลานน้ำแข็งขึ้นมาภายในห้องทำงานของเธอหรือเสกให้ภายในห้องมีหิมะตกเป็นระยะๆแม้ว่าเอลซ่าจะไม่สนใจมันซักนิดก็ตาม
“เอลซ่า”
“……..”
“นี่ เอลซ่า”
“……..”
“ได้ยินฉันไหม เอลซ่า” แจ็คดีดนิ้วสองสามทีเพื่อเรียกให้คนตรงหน้านั้นหันมาหาตน
แต่ยังคงไร้เสียงคำตอบจากคนตรงหน้าที่ตอนนี้ไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ ตอนนั้นเอง
แจ็คพึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนผิดเต็มประตู เอลซ่าคงกำลังโกรธเขาอยู่แน่ๆ เขาค่อยๆเดินไปหาเอลซ่าช้าๆก่อนที่จะก้มหน้าเล็กน้อย
“ข้าขอโทษ” แจ็คก้มหน้าพูดรับผิด เอลซ่าเงยหน้าขึ้นมามองเขาเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร ขอแค่ครั้งหน้าอย่าทำแบบนี้อีกแล้วกัน” เอลซ่ายิ้มให้เด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นเชิงว่าให้อภัย นั่นทำให้เด็กหนุ่มหน้าขึ้นสีทันที
แจ็คเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะไม่อยากให้เธอเห็นใบหน้าของเขาในตอนนี้ต่างหาก
‘น่าอายชะมัด’
‘แต่ไอ้ความรู้สึกร้อนๆบนใบหน้านี่มันอะไรกันนะ’
แจ็คคิดก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนพื้นห้องอย่างเงียบๆ
“เฮ้อ พักก่อนดีกว่า” เอลซ่าขยี้ตาของตัวเองเบาๆก่อนที่จะบิดขี้เกียจเล็กน้อยเพื่อสลัดความปวดเมื่อยจากการเซ็นเอกสารน่าเบื่อนี่ให้ออกไปจากตัวของเธอ ก่อนที่มองไปข้างหลังและพบว่าเทพผู้พิทักษ์ตัวแสบกำลังแอบมองเธออยู่
“เจ้าไม่ทำงานแล้วเหรอ?”แจ็คกวาดตามองไปยังกองเอกสารขนาดใหญ่ซึ่งตอนนี้กองที่ยังไม่เสร็จดูเหมือนว่าจะลดจำนวนลงไปเยอะแล้ว
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ไหวแล้ว ที่เหลือเอาไว้ค่อยจัดการพรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้คงต้องไว้แค่นี้ก่อนล่ะนะ” เอลซ่าทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพลางถอนหายใจเล็กน้อย
แจ็คค่อยๆเดินมามาก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาข้างๆเอลซ่า
“นี่เอลซ่า วันๆข้าเห็นเจ้าทำแต่งานเจ้าไม่เบื่อบ้างรึไง”
“เบื่อสิ แต่ฉันต้องทำเพราะว่ามันเป็นหน้าที่ของฉันนี่นา” เอลซ่าพูดเสียงเบา
“ถ้างั้น ข้าว่าเจ้าควรจะหาอะไรสนุกๆทำบ้างนะเอลซ่า” แจ็คพูดอย่างละเหี่ยใจ “ดูเจ้าตอนนี้สิหน้าตาเคร่งเครียดดูไม่มีความสุขเลยนะ เจ้าควรจะหาอะไรที่เจ้าทำแล้วมีความสุขบ้าง ขมวดคิ้วเยอะเดี๋ยวก็กลายเป็นป้าแก่จริงๆหรอก”
แจ็คยิ้มกว้าง ก่อนที่จะโดนเอลซ่าหยิบหมอนที่อยู่ข้างๆขึ้นมาฟาดใส่หน้าเขาเต็มๆ แต่เด็กหนุ่มกลับยิ้มร่าอย่างมีความสุข
นานเป็นสิบๆปีแล้วที่เขาไม่เคยได้คุยกับใครมาก่อนแล้วมีความสุขแบบนี้
“ฉันมีเรื่องจะอยากถามนายหน่อย”
“ว่าไง”
“นายช่วยเล่าเรื่องเกี่ยวกับเทพผู้พิทักษ์ให้ฉันฟังหน่อยสิ นายได้พลังมายังไงกันน่ะ” เอลซ่าเปิดประเด็นถามคำถามใส่คนตรงหน้าเธอทันที นั่นทำให้แจ็คหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจ ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องของตนเองให้หญิงสาวตรงหน้าฟัง
“ก่อนอื่นก็ต้องขอเล่าตั้งแต่แรกเลยแล้วกัน ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ318ปีที่แล้ว ข้าเป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่ชอบเล่นสนุกไปวันๆตามประสาเด็ก ข้ามีน้องสาวคนนึงเธอชื่อ เอมม่า วันนึงเราไปเล่นกันที่บึงน้ำแข็ง ข้าเริ่มสังเกตุได้ถึงความผิดปกติภายใต้เท้าของเธอ ข้าใช้ไม้คล้องแกะคล้องเธอเพื่อให้เธออยู่ห่างจากบริเวณรอยน้ำแข็งร้าว แต่เจ้าเชื่อไหม? ข้ากลับเป็นคนตกลงไปในบึงน้ำแข็งนั้นซะเอง”
แจ็คยิ้มบางๆให้เอลซ่า แต่รอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
เอลซ่าบางเบิกตาโพลงอย่างประหลาดปนกับตกใจกับเรื่องที่เด็กหนุ่มเล่า เอลซ่าไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนตรงหน้าที่ดูเหมือนว่าจะสนุกสนานและเป็นคนไม่ยึดติดอะไรจะมีเบื้องหลังที่เศร้าขนาดนี้
“เล่าต่อแล้วกัน หลังจากนั้นข้าก็ตื่นขึ้นมาจากบึงน้ำแข็งนั่น พร้อมกับพลังในการควบคุมสายลมและการสร้างความหนาวเย็น ตอนนั้นข้าจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ สิ่งที่จำได้อย่างเดียวคือ ข้าคือ แจ็ค ฟรอสต์ หึ ข้ารู้ได้ไงน่ะเหรอ ก็เพราะดวงจันทร์บอกกับข้ามาอย่างงั้นน่ะสิ จบละ”
“หา เรื่องที่นายได้พลังมามีแค่นี้เองเหรอ?” เอลซ่าเบิกตากว้าง
“ใช่ ตอนแรกข้าก็ควบคุมพลังไม่ค่อยได้เหมือนกัน ข้าฝึกนานพอสมควรเลยล่ะกว่าข้าจะควบคุมพลังตัวเองได้ไม่ให้แช่แข็งทุกสิ่งที่ข้าจับ ฮ่าๆๆๆ”แจ็คหัวเราะพร้อมกับเสกเกล็ดน้ำแข็งลวดลายสวยงามออกมาจากมือ มันค่อยๆลอยไปตกบนมือเอลซ่าก่อนที่จะระเหยกลายเป็นละอองน้ำส่องแสงระยิบระยับเป็นประกายอย่างสวยงาม
“ถ้าฉันทำได้อย่างนายก็ดีน่ะสิ”เอลซ่าพูดอย่างอิจฉา เธอพยายามควบคุมพลังของเธอมาตลอดแต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จซักที การที่แจ็คแสดงความสามารถควบคุมพลังน้ำแข็งนั่นต่อหน้าเธอนั่นทำให้เธอรู้สึกว่าถ้าทำแบบนั้นได้คงดีไม่ใช่น้อย สายตายังคงมองแจ็คอย่างอิจฉาปนกับความรู้สึกอยากควบคุมพลังของตนเองให้ได้แบบนั้นบ้าง
“เจ้าทำได้อยู่แล้ว องค์ราชินี เจ้าแค่ต้องฝึกฝนนิดหน่อยเดี๋ยวเจ้าก็ใช้พลังได้สนุกๆแบบข้าโดยไม่ต้องกลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว” แจ็คยิ้มอย่างอบอุ่น มือสองข้างยื่นไปตบใหล่เอลซ่าเบาๆ
“นาย….”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะสอนเธอควบคุมพลังเอง” แจ็คค่อยๆยื่นมือไปจับมือของเอลซ่า เกล็ดน้ำแข็งลวดลายสวยงามค่อยปรากฏขึ้นบนมือของทั้งสองคนอย่างช้าๆ
เอลซ่ามองมันอย่างตกตะลึง เธอดึงมือของเธอออกจากมือของแจ็คทันที
“แต่ฉันไม่อยากทำร้ายนาย ฉันไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว” เอลซ่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอทำร้ายแจ็คเข้า
“นี่ เอลซ่า ข้าเป็นเทพผู้พิทักษ์แห่งฤดูหนาวนะ! พิทช์ แบล็ค ข้ายังปราบมาแล้ว แค่สอนเจ้าควบคุมพลังไม่เกินมือข้าหรอกน่า”
“ใครกัน พิทช์ แบล็ค?” เอลซ่าเอียงคอถามอย่างสงสัย
แจ็คอึ้งไปเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองก้าวขาพลาดไปข้างหนึ่ง
“อ้อ ก็แค่ผีตัวนึงน่ะ ว่าแต่ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้าเกี่ยวกับการฝึกใช้พลังน่ะ” แจ็คพูดปด เขารีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“เรื่องที่จะให้ฉันฝึกกับนายน่ะเหรอ”เอลซ่าถาม
“ใช่ ข้าว่าเจ้าควรจะฝึกฝนพลังของเจ้า เพราะว่านับวันมันจะยิ่งควบคุมได้ยากและจะยิ่งรุนแรงขึ้น ของแบบนี้มันต้องฝึกฝนเป็นประจำอยู่เสมอถึงจะควบคุมได้นั่นแหละ”
เอลซ่ามองหน้าแจ็ค เขาทำให้เธอนึกถึงคำพูดของตาเฒ่าโทรลล์ที่เธอเคยพบตั้งแต่สมัยเด็กๆครั้งที่ไปขอให้เขาช่วยถอนคำสาปน้ำแข็งออกจากหัวของอันนา เหตุการณ์ในครั้งนั้นไม่อาจถูกลบออกจากความทรงจำของเธอไปได้ มันทำให้เธอหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา ยิ่งหวาดกลัวมากเท่าไหร่พลังที่เธอมีอยู่ก็ยิ่งควบคุมยากมากขึ้นเท่านั้น
เธอกลัวว่าจะเผลอใช้พลังของตัวเองไปทำร้ายใครเข้า
โดยเฉพาะคนตรงหน้าเธอในตอนนี้…
“เอลซ่า เจ้าเป็นอะไรไปน่ะ”แจ็คพยายามเขย่าไหล่ทั้งสองข้างของเอลซ่าเพื่อปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์
“มะ..ไม่มีอะไร”
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เรื่องฝึกการใช้พลัง ต่อไปนี้ข้าจะมาหาเจ้าทุกๆเช้า แล้วเราค่อยออกไปฝึกพลังกันแถวๆภูเขาน้ำแข็ง ตกลงนะ” แจ็คลุกขึ้นจากโซฟา เขาค่อยๆเดินไปทางหน้าต่างก่อนที่จะเปิดหน้าต่างออกเตรียมจะออกจากปราสาท
เอลซ่าเห็นแจ็คกำลังจะไปจึงรีบเดินเข้าไปจับใหล่แจ็คทันที
“เดี๋ยวก่อน ฉันไปตกลงกับนายตอนไหนไม่ทราบ?”
เอลซ่ากอดอก สายตายังมองแจ็คอยู่อย่างไม่วางตา
“เอาน่า ถือว่าข้าจะช่วยสอนเจ้า ถือเป็นค่าเสียหายที่ข้าทำให้องค์ราชินีต้องอาย” แจ็คหัวเราะกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะส่งยิ้มทะเล้นให้กับหญิงสาวตรงหน้า
“อาย? อายอะไร” เอลซ่ารีบถามแจ็คทันที รูปแจ็คแอบลอบกอดเธอจากข้างหลังผุดขึ้นมาในหัวทันที
“ก็ทหารที่แห่เข้ามาในห้องเจ้าไง รึว่า…? เป็นข้าล่ะ หึ หลงรักข้าแล้วล่ะสิ ”แจ็คยิ้มกริ่มพลางพูดกระแซะหญิงสาวข้างๆตน
“รัก!? ดูเหมือนว่านายจะไม่ได้เข้าใจอะไรเรื่องความรักแม้แต่นิดเดียวเลยนะ คุณเทพพิทักษ์ฤดูหนาว!”
“ไม่แน่ครั้งหน้าที่เราเจอกันเจ้าอาจจะสอนข้าเรื่องความรัก องค์ราชินี” แจ็คขยิบตาให้เอลซ่าหนึ่งที ก่อนที่จะเรียกสายลมให้พาตัวเขาออกไปจากปราสาท
“โอ้ย นายนี่มัน…..” เอลซ่าขึ้นเสียงสูงไล่ตามหลังเด็กหนุ่มไปแต่เธอไม่รู้จะคิดหาคำพูดอะไรออกมาพูด เธอรีบปิดประตูหน้าต่างก่อนที่จะหันกลับมาในห้องด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวโดยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแดงขนาดไหน
รักงั้นเหรอ? เจอกันครั้งหน้านายโดนเละแน่ ตาบ้า
ความคิดเห็น