คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter02 : Beginning
“นายว่ายังไงนะ? นายจะให้ฉันฝึกการใช้พลังเหรอ” เอลซ่าก้าวเท้าถอยหลังเล็กน้อย
“อืม” แจ็คพยักหน้า
“ฝึกกับนาย?”
“อืม” แจ็คพยักหน้าอีกครั้ง ส่วนเอลซ่าเดินถอยหลังไปสองก้าว
เอลซ่ากลืนน้ำลาย เรียนกับหมอนี่เนี่ยนะ
แค่คิดก็แย่แล้ว
“เป็นอะไรไปล่ะ ข้าจะสอนให้เจ้าใช้พลัง จะได้ไม่ต้องมานั่งขดตัวกลัวพลังตัวเองแบบที่เจ้าเคยเป็น ไม่ดีหรือไง?” แจ็คพูดจี้ปมเอลซ่าหวังว่าเธออาจจะยอมให้ความร่วมมือกับการสอนการควบคุมพลังบ้าง
แต่เหมือนว่าเขาจะคิดผิดซะแล้ว
“ไม่” เอลซ่าตอบ
“ฉันก็มีหน้าที่ของฉันที่ต้องทำ หน้าที่ในฐานะ ของ ราชินีแห่งเมืองเอเรนเดลล์ ฉันไม่มีเวลาไปฝึกอะไรนั่นกับนายหรอก แล้วอีกอย่าง จะให้ฉันละหน้าที่ไปฝึกกับโจรที่ไหนก็ไม่รู้ ที่อยู่ๆบุกรุกเข้ามาในปราสาท แล้วฉันจะตอบคำถามกับคนอื่นว่ายังไง?” เอลซ่าตอบเสียงเย็นสมมาดองค์ราชินี นั่นทำให้คนตรงหน้าถึงกับนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง
อะไรนะ เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าโจรงั้นเรอะ ให้ตายสิ ข้าคือ แจ็ค ฟรอสต์ เทพผู้พิทักษ์แห่งฤดูหนาวเชียวนะ นี่ข้าดูเหมือนโจรมากเลยหรือเนี่ย ยัยราชินีเย็นชา เด็กหนุ่มสบถในความคิดตัวเองอย่างหัวเสีย
หึ แต่ยังไงข้าคือแจ็ค ฟรอสต์ นะ
ไม่มาเสียทีแพ้ปะทะคารมให้กับยัยราชินีเย็นชาอย่างเจ้าหรอกน่า
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรไปเลยนี่นา เจ้าก็บอกพวกเขาว่า ติดธุระอย่างอื่น…อย่างไปขัดรองเท้า อะไรก็ได้” แจ็คยิ้มกริ่ม ก่อนจะหยิบไม้เท้าที่ถืออยู่ขึ้นมาควงเล่น
“นายนี่มัน…” เอลซ่ากดเสียงต่ำ
“ช่างเถอะ ฉันไม่มีเวลามายืนเถียงอยู่กับนายหรอก ฉันเองก็ต้องไปหน้าที่ ที่ต้องไปทำเหมือนกัน”เอลซ่ารีบพูด เมื่อเห็นว่า แจ็คมองสบตาเธออยู่ ก่อนที่เธอจะเปิดประตูห้องแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงานของเธอทันที
“เป็นราชินีสบายออกจะสบาย ก็แค่นั่งอยู่บนบัลลังค์สั่งคนอื่นไปวันๆไม่เห็นมีอะไรมากเลยนี่”แจ็คพูดขัดขึ้นมาทันที
“นี่ขอโทษนะ คุณผู้พิทักษ์ฤดูหนาว! ดูเหมือนว่านายจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการที่เป็น ฉัน ซักเท่าไหร่เลยนะ การเป็นราชินี ไม่ได้สบาย ต้องทำงานคอยตรวจดูทุกข์สุขของอาณาประชาราษฎ์ ต้องทำงานโน่นนี่นั่นเยอะแยะไปหมด มันไม่ได้สบายอย่างที่นายคิดหรอกนะ”เอลซ่ามองแจ็คด้วยสายตาที่เย็นเฉียบก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงาน
“ทำงานอะไรเหรอ ข้าไปด้วยสิ” แจ็ครีบลอยตัวมาข้างหน้าเอลซ่าทันที
เอลซ่าไม่สนใจ เธอเดินอ้อมผ่านตัวเขา ไปยังโต๊ะทำงานของเธอ ก่อนที่จะหยิบเอกสาร และ จดหมาย ฉบับต่างๆตรงหน้า ขึ้นมาอ่านทีละฉบับ
“หึ แค่จดหมายไม่กี่ฉบับ ถ้ามันลำบากขนาดนั้นเดี๋ยวข้าช่วยเขียนให้ก็ได้” แจ็คพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาดูเอลซ่าเขียนตอบกลับจดหมายการค้าทีละฉบับอย่างสบายใจ
“ดี งั้นเริ่มจากจดหมายพวกนั้นหน่อยเป็นไง”เอลซ่าพูดเสียงเรียบก่อนจะชี้นิ้วไปทางมุมหนึ่งของห้อง
สายตาของผู้พิทักษ์หนุ่มค้างอยู่กับภาพที่เห็นตรงหน้า มันเป็นกองจดหมายขนาดยักษ์หลายร้อยฉบับกองอยู่มุมห้องอย่างเกะกะสายตาเขายิ่งนัก ถ้าต้องนั่งอ่านเจ้านี่ทั้งวันต้องเก็บไปฝันร้ายแน่ๆ แจ็คยืนรากงอกอยู่ตรงหน้ากองเอกสารขนาดมหึมา สายตายังคงไม่ละไปจากกองเอกสารนั้นแม้แต่นิดเดียว
“ไงล่ะ ทีนี้นายยังคิดว่าการเป็นราชินีมันสบายอยู่อีกไหม?”เอลซ่าเลิกคิ้ว
แจ็คอ้าปากค้าง ที่ผ่านมาเขานึกมาตลอดว่าการเป็นราชาหรือราชินีมีหน้าที่แค่ชิ้นิ้วสั่งคนอื่นเท่านั้น ซึ่งในตอนนี้ดูเหมือนว่าภาพเอลซ่าที่กำลังอ่านและเซ็นเอกสารและใบรับรองกับจดหมายค้าขายจากต่างเมืองจะทำให้เขาต้องเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ใหม่ซะแล้ว
“ว้า..น่าเบื่อชะมัด”แจ็ค พึมพำกับตัวเองเบาๆแต่เสียงนั้นก็ไม่อาจรอดหูของคนตรงหน้าไปได้
“ถ้ามันน่าเบื่อนัก นายก็ออกไปเล่นข้างนอกซะสิ” เอลซ่ายังคงเขียนตอบรับเอกสารนั้นอย่างไม่หยุดพร้อมกับโต้ตอบแจ็คไปด้วยในเวลาเดียวกัน
“หึ เจ้าเองก็เบื่อเหมือนกันไม่ใช่รึไง เอลซ่า”แจ็คพูดขึ้น ตอนนี้เขากำลังลอยไปมาในห้องทำงานอย่างสบายอารมณ์ พลางส่งยิ้มทะเล้นๆตามฉบับของเขาให้กับเอลซ่าเป็นระยะๆ
“ใช่ ฉันเบื่อ แต่ยังไงฉันก็ต้องทำเพราะมันเป็นหน้าที่ของฉัน ไม่เหมือนนายหรอกวันๆเอาแต่แกล้งคน”เอลซ่าตอบเสียงเย็นใส่
“แกล้งคนงั้นรึ หึ งั้นเรามาหาอะไรทำแก้เครียดกันหน่อยมั้ยล่ะ เอลซ่า…”
ร่างบางสะดุ้งตกใจสุดขีด เมื่อรู้สึกว่าถูกโอบกอดจากด้านหลัง
“นายจะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” เอลซ่าร้องสุดเสียงพร้อมกับดิ้นในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มอย่างสุดฤทธิ์เพื่อปลดมือหนาที่ตอนนี้กำลังโอบกอดร่างของเธออยู่ แต่ดูเหมือนว่านั่นจะทำให้เด็กหนุ่มที่ตอนนี้กำลังกอดเธออยู่ยิ่งกอดเธอแน่ขึ้น
“นี่เอลซ่า เจ้ารู้รึเปล่าว่าการกอดสามารถบรรเทาความเศร้าและความเครียดได้นะ”
แจ็คพูดกระซิบที่หูของเอลซ่าเบาๆ มือทั้งสองยังคงโอบกอดร่างตรงหน้าอย่างสบายใจ โดยไม่สนว่าตอนนี้คนที่ถูกกอดนั้นหน้าแดงขนาดไหน
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! คนโรคจิต!” เอลซ่ายังคงดิ้นไปมาในอ้อมแขนของแจ็ค แต่ดูเหมือนว่าดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากมือหนาที่พันธนาการตัวเธออยู่ได้เลย
“ทหาร!!”เอลซ่าร้องแผดเสียงก้องเรียกทหารราชองครักษ์อีกไม่นานก็คงจะแห่กันมาทั้งวัง
และแน่นอนคนที่บุกรุกเข้ามาคงจะต้องออกอาการตื่นตกใจหรือหาทางหนีทีไล่
แต่ไม่ใช่กับ แจ็ค ฟรอสต์
“ว้า..งานกร่อยซะแล้วสิ” แจ็คยิ้มกริ่ม รอยยิ้มฉายอยู่บนใบหน้าของเด็กหนุ่มซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่หวาดกลัวโทษของการบุกรุกห้องขององค์ราชินีแม้แต่นิดเดียว
“อีกซักพักทหารก็จะเข้ามาในห้องนี้ เจ้าไม่มีทางหนีไปไหนได้หรอก”เอลซ่ายังคงดิ้นขัดขืนอ้อมกอดของเด็กหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้
“พอดีว่า…ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่ทำแบบนั้นนะ องค์ราชินี” เด็กหนุ่มค่อยๆคลายกอดจากเอลซ่า ก่อนที่จะเดินไปยืนตรงกลางห้อง พร้อมกับยิ้มทะเล้นๆใส่ร่างตรงหน้าอย่างไม่สะทกสะท้านในความผิดแม้แต่นิดเดียว
เพียงไม่ถึงนาที ทหารเกือบจะทั้งวังก็แห่กันมาอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงานของเอลซ่าทันทีก่อนที่จะพังประตูเข้ามาข้างใน แต่ละคนถืออาวุธครบมือเตรียมสังหารบุคคลไม่พึงปรารถนาที่บุกรุกเข้ามาในปราสาทได้ทุกเมื่อ
“เอ่อ มีอะไรรึเปล่าขอรับ องค์ราชินี” ทหารคนหนึ่งพูดขึ้น พลางกวาดสายตามองรอบๆห้องอย่างสงสัย
“มีโจรบุกเข้ามาในห้องของเรา ท่านยืนรออะไรอยู่เล่า รีบจับเขาไปขังคุกสิ!” เอลซ่าร้อง พร้อมกับชี้มือไปยังแจ็ค ซึ่งตอนนี้กำลังยืนควงไม้เท้าเป็นท่าดรัมเมเยอร์เดินขบวนพาเหรดอยู่กลางห้องทำงานของราชินีแห่งเอเรนเดลล์โดยไม่มีท่าทีหวาดหวั่นหรือตกใจกลัวแม้แต่น้อย
“ขอประทานอภัยพะยะค่ะองค์ราชินี แต่กระหม่อม ไม่เห็นคนแปลกหน้าในห้องพระองค์จริงๆพะยะค่ะ” ทหารราชองค์รักษ์ก้มหัวเล็กน้อย
“อะไรกัน…”
“เจ้าลืมไปแล้วรึไงว่าพวกเขามองไม่เห็นช้า โอ้ย ฮ่าๆๆๆ ข้าอยากจะขำให้ตัวงอไปเลย” แจ็คพูดหัวเราะเสียงดังก่อนที่จะทิ้งตัวเกลือกกลิ้งหัวเราะไปมาอยู่กลางพื้นห้องทำงานพลางมองใบหน้าของเอลซ่าที่ตอนนี้แดงซ่านด้วยความอายอย่างสนุกสนาน
“เอ่อ พอดีว่า ข้าได้ยินเสียงแปลกๆท่านช่วยไปตรวจดูในปราสาทหน่อยได้ไหมว่ามีโจรบุกเข้ามารึเปล่า”
“พะยะค่ะ องค์ราชินี” ทหารทั้งหมดขานเสียงพร้อมกันก่อนที่จะแยกย้ายไปสำรวจผู้บุกรุกตามปราสาทอย่างรวดเร็ว
“นาย…...” เอลซ่ากดเสียงต่ำ ก่อนที่จะหันมาทางเด็กหนุ่มตัวแสบที่บังอาจมาทำให้เธออับอาย
“ฮ่าๆๆ”แจ็คหัวเราะร่าก่อนที่จะเอี้ยวตัวหลบก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์ที่เอลซ่าเสกขึ้นมาปาใส่เขาเพื่อให้รู้จักสำนึกซะบ้าง
“ฉันบอกเเล้ว ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับนายหรอก ฉันต้องทำงาน” เอลซ่าเดินไปที่โต๊ะทำงานช้าๆก่อนที่จะลงมือเซนต์ตอบรับเอกสารกองยักษ์ต่างๆอีกครั้ง ก่อนที่จะฟิวขาดอีกครั้งเมื่อเห็นว่า แจ็คแช่แข็งขวดหมึกทั้งขวดเพียงแค่เอามือแตะขวดหมึกเท่านั้น
“นี่นายจะตามกวนฉันไปถึงเมื่อไหร่กันฮึ”เอลซ่าแค่นเสียงอย่างรำคาญใส่คนตรงหน้า
เมื่อไหร่หมอนี่จะไปซะที น่ารำคาญชะมัดเลย
“จนกว่าเจ้าจะยอมมากับข้า องค์ราชินี”
“ไม่-มี-ทาง” เอลซ่าพูดย้ำคำพูดแต่ละคำอย่างหนักเเน่นก่อนที่จะละลายน้ำแข็งของแจ็คและลงมือเซนต์ตอบรับเอกสารอีกครั้ง
ฮึ ข้าจะทำให้เจ้ายอมมากับข้าให้ได้คอยดู ยัยราชินีเย็นชา
ความคิดเห็น