หลอกรัก กั๊กหัวใจยัยจอมดื้อ! ♥

ตอนที่ 4 :

3

It’s special cuz I put my heart in it.

                “เฮ้ย! ไม่เปิดแล้วจะเอาพิซซ่ายังไง -“-“ ฉันยืนกอดอก หันไปประจันหน้ากับสลาฟ

                “เดี๋ยวมันชอบแฟนฉัน -O-“

                ฉันถอนหายใจฟึดฟัด แล้วเดินไปนั่งรอที่โซฟาตัวเดิม ปล่อยให้สลาฟจัดการรับพิซซ่า และค่าพิซซ่า เขาเดินถือถุงพิซซ่าเข้ามาในบ้าน โดยไม่ลืมล็อคคอฉันแล้วลากเข้าไปในครัว

                “ฉันเอาชิ้นนี้นะ” ฉันชี้ชิ้นที่เล็งไว้ พลางแกะซอส

                “ทำไมผู้หญิงชอบกินชิ้นเล็กๆ” มันกินได้เยอะเว้ย = =

                ฉันเทซอสใส่พิซซ่าอย่างไม่สนใจอะไรคนขี้บ่นตรงหน้า ว่าแต่เยอะขนาดนี้จะกินหมดมั๊ยเนี่ย = =;

                “โทรเรียกยัยเกรซมากินดีมั๊ย” ฉันขอความเห็นจากคนตรงหน้า

                “ไม่”

                “อ้าว ทำไมล่ะ =3=”

                “อยากอยู่กับเธอสองคนมากกว่า ^-^” พูดก่อนจะยิ้มหวานละลายใจสาวๆ

                “เดี๋ยวฉันมา” ฉันเดินไปกดโทรศัพท์หายัยเกรซ รอไม่นานปลายสายก็รับ

                [สวัสดีค่า] ฉันใช้เบอร์บ้านโทรไป ฮี่ๆๆ

                “สั่งเค้กหน่อยค่า -..-“

                [เอ๋ ทำไมไม่โทรอีกเบอร์ล่ะคะ -“-]

                “มากินพิซซ่ากัน ฮ่าๆๆ” แล้วฉันก็หลุดหัวเราะออกมา

                [ฉันขายเค้ก ไม่ใช่พิซซ่าค่ะ!]

                “ยัยบ้า ฉันแคลร์ไง -_-;” จำเสียงฉันไม่ได้จริงๆ หรอเนี่ย

                [ยัยแคลร์ ฉันยุ่งอยู่ วันนี้พ่อกับแม่ทิ้งร้านไว้ให้เนี่ย หายไปไหนก็ไม่รู้ โว้ย!] อาละวาดแล้วเพื่อนฉัน =_=

                “ฉันจะชวนแกมากินพิซซ่า” ว่าพลางกัดชิ้นที่อยู่ในมือ

                [ฉันไม่ว่าง ไม่รู้ทำไมวันนี้คนเยอะมาก อยากจะกรี๊ด -_-*]

                “ไม่เป็นไรฉันจะกินเผื่อ -,.-“

                [พรุ่งนี้มาร้านฉันมั๊ย]

                “ชวนไปชิมเค้กหรอ *O*”

                [ชวนมาช่วยทำงานโว้ย -_-]

                “ใช้แรงงานเพื่อน”

                [ชวนมาช่วยทำเค้ก มามั๊ย]

                “พรุ่งนี้หรอ กี่โมง?”

                “นี่ ทำไมหายไปนานจัง ฉันนั่งกินคนเดียวไปสามชิ้นแล้วนะ -^-“ สลาฟเดินมาโอบเอวฉัน แล้วซบหัวลงบนไหล่

                “ฉันคุยกับยัยเกรซอยู่ -*-“

                [หกโมง]

                “โอเคๆ เดี๋ยวเจอกัน”

                “บอกเกรซด้วยว่าฉันคิดถึง” สลาฟตะโกน พยายามให้เสียงลอดเข้าไปในโทรศัพท์

                [ไม่ต้องมาคิดถึงฉันโว้ย เมื่อเช้าก็เพิ่งมาขโมยเค้กไป -*-]

                “คิกๆๆ” ฉันแอบหัวเราะคิกคัก เมื่อสลาฟโดนระเบิดจากเกรซไปเต็มๆ

                [โอเค แค่นี้แหละ ไปทำงานแล้ว] ยัยเกรซพูดก่อนจะวางสายไป

                “หัวเราะอะไรครับที่รัก”

                “อยู่เฉยๆ น่า -_-“ ฉันปรามสลาฟเมื่อเขาเริ่มเอาจมูกมาซุกซนกับแก้มของฉัน

                “ทำไมเธอชอบใจร้ายกับแฟนเธอจัง T^T”

                “ฉันจะกินพิซซ่า -“- “ ฉันยัดพิซซ่าชิ้นสุดท้ายใส่ปาก ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบชิ้นที่สอง “เฮ้ย นายกินไปกี่ชิ้นแล้วเนี่ย =[]=” ฉันถามเสียงดังเมื่อเห็นเขาหยิบพิซซ่า

                “สี่” ตอบสั้นๆ แล้วกินต่อ

                โอ้พระเจ้า สำหรับฉันสองชิ้นก็เยอะแล้วนะ = =;

                “จะกินอะไรเยอะนักหนา”

                “ฟิตไว้สำหรับคืนนี้ไงครับที่รัก >_<”

                “สลาฟ ถ้านายพูดจาแบบนี้อีก ฉันจะไปค้างที่ร้านกับยัยเกรซนะ!”

                “ไม่พูดแล้วก็ได้ T^T”

                “ดี กินพิซซ่าของนายไปซะ” ยังเหลือพิซซ่าอีกตั้งชิ้นนึง ท่าทางฉันคงจะต้องขอบาย = = “ฉันอยากไปหายัยเกรซจัง”

                “ไออำอะไออ่ะ -)o(-“ (ไปทำอะไรอ่ะ)

                “ฉันอยากไปหาเจ้าทอมมี่อ่ะ >w<” ฉันหมายถึงสุนัขพันธุ์ซามอยด์สีขาวจั๊วะของยัยเกรซ

                “ไอ้หมาเวรที่ชอบเห่าตอนฉันไปอ่ะนะ”

                “มันก็เห่าทุกคนแหละ มันดีใจ -_-;”

                “เธอพูดอย่างกับรู้” เอ๊ะ นี่พูดยังไง -*- “เธอเป็นหมาหรือไง”

                “ไอ้บ้าสลาฟ หุบปากนายไปเลย -_-^” ฉันพูดก่อนจะยัดพิซซ่าชิ้นสุดท้ายเข้าปากแล้วดูดนิ้วที่เปื้อนซอส “เดี๋ยวนายเก็บขยะ แล้วเอาไปทิ้งด้วยนะ ฉันขึ้นห้องละ”

                “จะไปดูคลิป... หรอ J”

                ฉันจิ๊ปากเบาๆ แล้วกระทืบเท้าดังๆ แทนคำว่า ‘หุบปากโว้ย’

                วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าเพราะตั้งใจจะไปช่วยยัยเกรซทำเค้กที่ร้านตามที่สัญญาไว้นั่นแหละ แต่ก็ไปสายอยู่ดี -O-; ฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว กำลังชั่งใจอยู่ว่าจะพาไอ้บ้าสลาฟไปดีมั๊ย แต่ว่า... ไม่ดีกว่า ให้เขานอนอย่างนี้แหละ ดีแล้ว

                คิดได้ดังนั้น ฉันก็คว้าเสื้อคลุมสีน้ำตาลที่แขวนอยู่สวมทับ ก่อนจะเดินข้ามถนนไปทันที อ้อ บ้านฉันอยู่ริมถนน ตรงข้ามเป็นร้านบาร์บี้ (ชื่อร้านทำผม) แล้วเดินไปทางซ้ายอีกหน่อยก็จะเจอร้านยัยเกรซที่ชื่อ bonjour! ฉันคิดว่ายัยเกรซจะมีรสนิยมคิดชื่อที่ดีกว่านี้ซะอีก แต่ช่างเถอะ มันเป็นร้านของพ่อแม่เธอนี่

                ถึงจะเดินไปได้ แต่ก็เหนื่อยเอาการเหมือนกัน แถมข้างนอกนี่หนาวชะมัด

                “ไฮ เกรซ!” ฉันโบกมือให้เพื่อนสาวที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูขาว... คิดว่าเธอชอบสีส้มซะอีก

                “มาก็ดีแล้ว แคลร์ ไปทำแอแคลร์เลย” เกรซแทบจะไม่ได้คิสทักทายฉันด้วยซ้ำ แก้มเธอเปื้อนแป้งทำขนมอยู่นิดหน่อยท่าทางดูยุ่งมาก ขนาดเล็บมือที่มักจะมีสีติดอยู่ตลอด ตอนนี้ยังล้างออกซะสะอาดเอี่ยม

                ฉันคิดว่าร้านยัยนี่จะมีคนงานพอแล้วซะอีก

                “โอเคๆ” ฉันถอดเสื้อคลุมวางไว้บนเคาน์เตอร์คิดเงินก่อนจะเดินไปตรงสำหรับทำขนม

                “เอ๊ะ แกเปลี่ยนสีผมหรอ o_O”

                “ช่ายย~”

                ร้านยัยเกรซแบ่งออกเป็นสองส่วน ข้างหลังจะใช้ทำขนม และล้างจาน ข้างหน้าก็เป็นที่นั่งชิวๆ ตรงกลางมีโต๊ะขนมปังแบบบุฟเฟ่ต์ ข้างๆ เคาน์เตอร์มีตู้แช่เค้กวางอยู่

                ในร้านตกแต่งสไตล์วินเทจซึ่งมันเป็นแนวที่ฉันชอบพอสมควร อยากจะบอกว่าฉัน ยัยเกรซ แล้วก็ยัยบริทช่วยกันคิดส่วนนึงล่ะ นอกร้านก็ยังมีโต๊ะเล็กๆ อีกสองสามโต๊ะ

                อืม... คิดไปคิดมา ฉันว่าที่นี่คนงานน้อยเกินไปด้วยซ้ำ = =

                “แกบีบครีมใส่แอแคลร์ก็พอนะ เสร็จแล้วจะให้ช่วยทำอย่างอื่น” กะจะไม่ให้พักเลยใช่มั๊ย -_-

                ฉันไม่ได้ค้านอะไร พยายามตั้งใจบีบครีมใส่ในตัวเอแคลร์ให้เรียบร้อยที่สุด อยากจะบอกว่าร้านยัยเกรซก้มีชื่อในย่านนี้เหมือนกันนะ เออ แล้วยัยบริทหายไปไหนเนี่ย ไม่เห็นยัยเกรซโทรไปตามบ้างเลย =_=;

                “เกรซ แกเห็นบริทมั๊ย”

                “ยัยแคลร์ แกทำงานไปก่อนเหอะ ฉันอยากกรี๊ด TOT”

                “เป็นอะไรของแกยะ -_-;;”

                “ฉันปรับเตาไม่เป็น T^T แจ๊คออกไปซื้อแป้งเพิ่ม” ยัยบ้าเอ๊ย เป็นลูกเจ้าของร้านแต่ปรับเตาไม่เป็นเนี่ยนะ =_=;; “ฉันเข้าใจแล้วว่างานเบเกอรี่ของพ่อกับแม่มันหนักแค่ไหน” ยัยเกรซส่งเสียงเหมือนจะร้องไห้

                สิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือ... นั่งบีบครีมใส่ในลูกเอแคลร์

                “ฮัลโหล!”

                “( -_-)!” ยัยเกรซหันขวับไปทางต้นเสียง “สลาฟ *O* แกมาก็ดีแล้ว เข้าไปข้างในเลย กรี๊ด! อย่างน้อยฉันก็มีเพื่อนช่วยแล้ว T_T แจ๊ค! นายกลับมาแล้ว ช่วยไปดูเตาที่ ฉันกลัวเค้กจะไหม้ TOT” ยัยเกรซสั่งงานเป็นฉากๆ

                ...อะไรนะ? สลาฟหรอ?

                “ไฮ ดาร์ลิ่ง~” สลาฟเดินมากอดฉันจากข้างหลัง พร้อมกับหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

                “แกจะมาสวีทอะไรกันตอนนี้ยะ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ พวกแกคบกันหรอ O_o? ช่างเถอะ แกจดไว้นะ ว่าฉันต้องถามแกเรื่องคบกับสลาฟได้ไง เดี๋ยวฉันไปดูเค้กในเตาก่อน”

                เรื่องอะไรฉันจะจดยะ K

                “มาทำอะไรเอ่ย”

                “มาช่วยยัยเกรซน่ะสิ ถามได้” ฉันตอบอย่างเซ็งๆ “นายก็ช่วยแกะมือออกจากเอวฉันแล้วมาช่วยบีบครีมเอแคลร์ซะ”

                สลาฟทำท่าเซ้งนิดหน่อย แต่ก็ยอมโดยดี วันนี้มีผู้ช่วยมาเพิ่มสองคนยัยเกรซน่าจะดีใจนะ เหอะๆ

                “กรี๊ด สลาฟ นายช่วยฉัน T___T” ยัยเกรซแทบจะก้มกราบเมื่อมองมาแล้วเห็นสลาฟกำลังบีบครีมใส่ตัวเอแคลร์

                “ไม่เป็นไร จ่ายค่าจ้างฉันงามๆ ละกัน”

                “เอาไป 200 ดอลล่าร์”

                “เจ๋ง เกรซ! ฉันรักเธอจัง”

                “หน้าไม่อาย! บอกรักผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าแฟน” ฉันแกล้งกระทุ้งศอกใส่สีข้างสลาฟเบาๆ

                “หึงล่ะสิ”

                “ก็นิดหน่อย” ฉันหัวเราะคิกคัก ก่อนจะบีบครีมใส่เอแคลร์ตัวสุดท้าย...

                พระเจ้า! ตัวสุดท้าย เสร็จแล้ว!

                “เสร็จแล้ว” สลาฟเอ่ยพร้อมกับบิดขี้เกียจ

                “เจ๋ง! มายาเอาไปจัดเลย”

                พนักงานที่ชื่อมายาเดินมาหยิบถาดเอแคลร์ไป แจ๊ควางถุงแป้งแทน (เขาเป็นผู้ชายคนเดียว) เกรซจัดการตวงแป้งอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะบอก (สั่ง) ให้ฉันตกไข่ใส่ลงไป

                “ไม่ยักรู้ว่าเธอก็ทำเค้กเป็นด้วย” แค่ตอกไข่... เด็กอนุบาลยังทำได้เลยมั้ง -*-

                “ตอกไข่เสร็จแล้ว ให้ทำอะไรต่อ” ฉันตะโกนถามเพื่อนรักที่กำลังวิ่งวุ่นอยู่ แตดูท่าจะวุ่นน้อยลงแล้ว

                “แกรอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวมายาต้มชาเสร็จ แล้วทำเค้กก้อนนั่นเสร็จก็โอแล้ว”

                นี่ก็ใกล้จะเปิดร้านแล้ว ร้านยัยเกรซเปิดแปดโมง

                ฉันกระโดดขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ที่ว่างๆ ก่อนจะปัดแป้งที่เปื้อนตามแขนออก โชคร้ายที่ฉันไม่ได้ใส่ผ้ากันเปื้อนแบบเกรซ

                “ฟู่~” สลาฟเป่าแป้งในมือใส่หน้าฉัน ก่อนจะหัวเราะคิกคัก

                “เดี๋ยวยัยเกรซก็ฆ่าหรอก เธอตวงไว้แล้วนะ -*-“ ฉันดุพลางเช็ดแป้งที่หน้าออก

                “ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันหยิบมาจากถุงแป้งอีกที”

                “นายคงอยากโดนยัยเกรซฆ่าสินะ = =” ฉันมองหน้าเขาเอือมๆ ก่อนจะสะบัดผมสีม่วงอันภาคภูมิใจของตัวเอง ไม่รู้ว่ามันเปื้อนแป้งรึเปล่า

                “แดฟ เธอมาทำส่วนนี้ต่อเลย เสร็จแล้ว! >O<” เกรซยืดแขน ก่อนจะถอนผ้ากันเปื้อนออก “เดี๋ยวนะ... ไปเอาแป้งจากไหนมาเล่นยะ! ถ้าส่วนผสมผิดพลาด แม่ฆ่าฉันตายแน่!”

                “สลาฟเอามา -O-“ ฉันรีบชี้ไปที่ต้นเหตุ ก่อนจะล้างแขนแล้วเดินออกไปนั่งที่โต๊ะด้านหน้า “ฉันขอชาร้อนได้มั๊ย”

                “กรี๊ด!! ไอ้เลวสลาฟ!”

                “ชากุหลาบได้มั๊ยคะ” เสียงหนึ่งดังออกมา

                “อะไรก็ได้ ฉันได้หมด J”

                สักพักใหญ่ๆ ยัยเกรซก็จัดร้านเสร็จ (ไปส่วนหนี่ง) ที่เหลือหน้าที่ลูกจ้าง แล้วก็ทะเลาะกับสลาฟเรียบร้อยแล้วด้วย ตอนนี้เราสามคนกำลังนั่งจิบชากุหลาบกันอยู่ หอมชะมัดเลย...

                “ฉันขอครัวซองค์ตัวนึงสิ”

                “ยัยเพื่อนบ้า ช่วยนิดเดียว สั่งซะเยอะเลย”

                “ฉันขอแค่ชา กับครัวซองค์เองนะ -^-“

                “ว่าแต่พวกแกคบกันได้ไง” คำถามนี้ทำเอาฉันที่กำลังจิบชาแทบสำลัก

                “สลาฟขืนใจฉัน”

                “อย่าบอกนะว่าพวกแก...!” เกรซเอามือปิดปาก

                “คิดอะไรให้สร้างสรรค์หน่อยเส่ ฉันไม่ใช่พวก One night เหมือนยัยบริทนะ” ฉันพูดก่อนจะฉีกครัวซองค์ “ว่าแต่ยัยนั่นหายไปไหน ไม่เห็นติดต่อมาเลย -_-“

                “ได้ข่าวว่าปิดมือถือ ไปตามหารักแท้” ยัยเกรซตอบก่อนจะจิบชาบ้าง

                “อี๋ ฉันจะอ้วก”

                “บริทนีย์ก็คงอยากหารักแท้แบบฉันล่ะมั้ง” สลาฟที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นลอยๆ

                “รักแท้แกคือไอ้สลาฟหรอ = =”

                “เลิกพูดคำว่ารักแท้ทีเถอะ ฉันจะอ้วก”

                “ทำงานเหนื่อยมั๊ย” สลาฟถามบ้าง

                “ฉันโคตรอยากให้แม่กลับมาเลย T^T” ยัยเกรซคร่ำครวญ

                “เดี๋ยวนะ... แกพาเจ้าทอมมี่มารึเปล่า”

                “กรี๊ด! ฉันอยากกลับบ้านแล้ว TOT พามาแม่ก็ได้ฆ่าฉันน่ะสิ มันอยู่บ้านคนเดียว T^T”

                “เดี๋ยวฉันไปดูให้เอามั๊ย” ฉันรีบเสนอ “แล้วเที่ยงก็ไปลั้นลากันที่บ้านแกอีกที” ยัยเกรซบอกว่าพ่อกับแม่จะกลับมาประมาณเที่ยง

                “ฉันอยากให้แกอยู่ช่วยงานที่ร้านมากกว่านะ -_-“

                “ทอมมี่อยู่คนเดียวมันจะเหงานะ J” ฉันลุกจากโต๊ะไปหยิบเสื้อคลุมที่วางไว้บนเคาน์เตอร์ “บ๊ายบายเพื่อนรัก เจอกันตอนเที่ยง” ฉันก้มลงหอมแก้มยัยเกรซเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป

 

‘One of my favorite menu J’

Clair.

________________________________________________________.,

อะโล่๕ รีดเดอร์ <3

ตอนนี้มี 55 เม้นละน้า กรี๊ดๆ (บ้ามาก) ทะลุเป้ามาก ดีใจสุดๆ J

ก้กะลังคิดอยู่ว่าจะแต่งบริทนีย์ต่อเลยดีมั๊ย จะได้รู้กันว่าชีหายไปไหน -..-

อันนี้จะเป้นแนวรักสามเศร้าด้วย หุหุ แอร๊ย ไม่เอาไม่บอกละ -x-

ยังไงก้ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นมาๆ เลยนะค้า >w<!

LUFF CHUUU xx ❤

PS. เปิดมาเห้น rating 100 เปอร์เซ็นแอบตกใจ5555

ขอขอบคุณคนกดมากค่ะ อ้อ แล้วก้โดยเฉพาะคนที่แอดแฟน รักมากสุดๆ :D

ขอสักเม้นสองเม้นนะคะ :)

thanks theme :)
emer .gency