คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1..........100%
ตอนที่1
เสียงอาชาเหยียบย่ำธุลีดินก้องกระหึ่มไปตามทางที่ทอดยาวสู่อาณาจักรอันยิ่งใหญ่ของแคว้นสัจจาวรรดิ์ แคว้นบ้านใกล้เรือนเคียงของแคว้นธาราศิลป์ที่ปกครองโดยเจ้าหลวงธราธร เจ้าของนัยน์ตาสีนิลกาฬ ผิวขาวผุดผาดราวอิสตรี ที่ประทับนั่งอยู่บนรถม้า สายพระเนตรทอดมองสองข้างทางที่เต็มไปด้วยพฤษชาติสีเขียวสดแซมดอกผลละลานตา ธรรมชาติช่างรังสรรค์ทุกอย่างได้อย่างงดงามและลงตัว
ขบวนเสด็จขบวนใหญ่เคลื่อนไปเรื่อยๆเหมือนกับความคิดของคนบนรถม้า การเสด็จมาเยือนต่างเมืองในคราวนี้พระองค์คงปฏิเสธไม่ได้ว่า พระองค์มาด้วยเหตุผลทางการเมืองโดยเฉพาะ เพราะแคว้นใหญ่สองแคว้นอย่างธาราศิลป์ของพระองค์ และกสวงศ์ของเจ้าหลวงอาทิกรกำลังมีปัญหาเรื่องข้อพิพาทของรอยต่อสองแคว้น และอาจจะเกิดศึกขึ้นในเร็ววันนี้ แคว้นสัจจาวรรดิ์ที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อใดๆกับข้อพิพาทหากแต่มีพื้นที่ติดกับทางตอนเหนือทั้งสองแคว้น จึงทำให้แคว้นสัจจาวรรดิ์กลายเป็นชิ้นเนื้อก้อนโตที่พยักฆ์เคี้ยวคมและหมาป่าจอมโอหังกำลังจะเยื้อแย่งกัน ด้วยเหตุผลเดียวกันคือแคว้นๆนี้จะเป็นตัวแปรว่าใครจะแพ้หรือชนะ เพราะหากเจ้าหลวงสุรเมษฐ์เข้ากับฝ่ายไหน ฝ่ายนั้นก็จะมีกำลังทหารและอาวุธเพิ่มขึ้นไปด้วย
ณ เชิงผาสุดแดนพื้นที่ทับซ้อนของแคว้นธาราศิลป์และสัจจาวรรดิ์ ตะวันยอแสงลงเคียงเหลี่ยมเขา ขบวนเสด็จจึงลดความเร็วลง ก่อนหยุดนิ่ง เมื่อได้เจอจุดสำหรับตั้งพลับพลาที่ประทับ เพียงชั่วครู่พลับพลาก็สร้างเสร็จราวเนรมิต หากแต่เจ้าของพลับพลากับไม่ใคร่จะใส่ใจกับมันนัก แล้วตรัสเรียกองครักษ์คนสนิทที่กำลังวางเวรยามอารักขาความปลอดภัยให้มาพบพระองค์
“ฝ่าบาทตรัสเรียกหากระหม่อมหรือ” เตมีองครักษ์คนสนิทเอ่ยขึ้นเมื่อก้าวเข้ามาในพลับพลา ร่างสูงสง่าองอาจหันมามองตามเสียงแล้วตอบออกไป
“ใช่...เราจะขึ้นไปที่ผาสุดแคว้นหน่อย จะไปด้วยกันไหม”
“จะเสด็จไปทำไมพระเจ้าค่ะ” เตมีถามกลับบ้าง
“ก็ไม่ทำไม ไปเฉยๆ...มีอะไรไหม” คนตอบตอบกลับมาอย่าเรียบๆพร้อมกับคำถามที่ทำเอาคนฟังถึงกลับสะดุ้งนิดๆ
“ใครจะกล้าล่ะพระเจ้า กระหม่อมยังอยากมีหัวอยู่บนบ่า มิบังอาจมีปัญหาหรอกพระเจ้าค่ะ”
“งั้นก็ดี รีบไปเตรียมม้าได้แล้ว”
“พระเจ้าค่ะ” เตมีรับคำบัญชาแล้วรีบกลับออกมาจัดแจงหาม้าทรงตามรับสั่ง
.
ร่างสูงสง่าประทับอยู่บนหลังอาชาสีหมอก โดยมีองครักษ์เตมีและทหารอีกสามคนตามมาอารักขาความปลอดภัยอยู่ใกล้ๆ ทั้งหมดควบม้าวิ่งเหยาะแหยะตามกันจนเกือบถึงริมผาสุดแดนแล้วเจ้าหลวงธราธรจึงมีรับสั่งอีกครั้ง
“พวกเจ้ารออยู่ตรงนี้แหละ เราอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ” สุรเสียงบ่งบอกว่าทรงต้องการเช่นนั้นจริงๆ องครักษ์เตมีและทหารที่ตามเสด็จจึงหยุดม้า ปล่อยให้เจ้าหลวงธราธรเสด็จไปตามลำพังดังที่ทรงปรารถนา
ริมผาสุดแคว้นต้นไม้ใหญ่อายุหลายสิบปียังยืนตระง่านแผ่กิ่งก้านอยู่ริมผา สายลมโชยเอื่อยระเรื่อยริ่ว มองเห็นทิวทัศน์ไกลสุดลูกหูลูกตา สุริยันเคลื่อนมาใกล้ลาลับไปหลังเหลี่ยมเขาเต็มที ปล่อยแสงสีส้มอมทองระบายทั่วทั้งปลายฟ้า เป็นปฏิมากรรมชิ้นเอกที่ธรรมชาติรังสรรค์ขึ้นมาอย่างสวยงามลงตัว
เจ้าหลวงธราธรเสด็จมาประทับนั่งลงที่โขดหินใต้ร่มไม้ใหญ่ริมผา สายพระเนตรทอดมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย แล้วทรงหลับพระเนตรสีนิลกาฬลง ทิ้งองค์อิงต้นไม้พักกายที่เหนื่อยล้า ปล่อยวางความทุกข์ในพระหฤทัยให้ปลิวไปกับสายลม
เวลาผ่านไปนานจนจันทร์ฉายประกายแสงแทนสุริยา องครักษ์เตมีจึงตัดสินใจขึ้นมาตาม เพราะเกรงว่าจะไม่ปลอดภัย เตมีค่อยๆส่งเสียงเรียกเบาๆเมื่อขึ้นมาเห็นเจ้าเหนือหัวกำลังบรรทมหลับอยู่ ใจนึงก็ไม่อยากจะปลุกเพราะเห็นว่าพระองค์ทรงไม่ได้บรรทมมาหลายคืนแล้วเพราะราชกิจที่มากมาย แต่เพื่อความปลอดภัยให้เสด็จกลับไปบรรทมต่อที่พลับพลาจะดีกว่า
“ฝ่าบาท ฝ่าบาท ค่ำแล้วพระเจ้าค่ะ เสด็จกลับเถอะ เดี๋ยวคนทางโน้นจะเป็นห่วง”
“นี่เราหลับไปนานขนาดนี้เชียวหรือนี่” คนที่พึ่งตื่นบรรทมมองออกไปรอบๆกาย แล้วลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ
“ขอโทษที หลับเพลินไปหน่อย น่าอายจริง ทำไม่ปลุกเสียทีปล่อยให้หลับเสียนานเชียว” ทรงแย้มพระสรวลนิดๆให้เตมี
“กระหม่อมเห็นฝ่าบาทเหน็จเหนื่อยจากราชกิจมาหลายวัน ทรงได้พักบ้างก็คงจะดี จะได้มีแรงว่าจะทำอย่างไรกับแคว้นกสวงศ์และสัจจาวรรดิ์ดี”
“ไม่เห็นต้องคิดเลยเตมี กับกสวงศ์มีทางเดียวคือรบเท่านั้น ส่วนสัจจาวรรดิ์ก็ต้องดูท่าทีกันก่อน เจ้าหลวงสุรเมษฐ์ทรงเป็นผู้ใหญ่น่าจะทรงมีความยุติธรรมไม่เอนเอียงเข้ากับฝ่ายใด”
“แต่หาก‘ไม่’ เมืองแรกที่เราจะถล่มให้ราบคาบก็คือสัจจาวรรดิ์”
“ฝ่าบาทจะทำเช่นนั้นจริงๆหรือพระเจ้าค่ะ”
“ใช่ และข้าก็สั่งทหารให้เคลื่อนพลจำนวนหนึ่งตามมาในอีกสามวันหลังจากข้าออกจากพระนคร ให้ไปตรึงกำลังให้ใกล้ตะเข็บชายแดนมากที่สุด เพื่อเกิดอะไรขึ้นมาจะได้ไม่เสียทีใคร หรือหากจะกลับไปถล่มสัจจาวรรดิ์ก็จะได้ทำได้เร็วขึ้น”
“ทำเช่นนั้น จะไม่เท่ากับเราเปิดศึกสองทางหรือพระเจ้าค่ะ”
“เราก็อย่าให้แคว้นกสวงศ์รู้เรื่องนี้เสียก็สิ้นเรื่อง ยกกำลังบุกสัจจาวรรดิ์แบบเงียบๆ โดยไม่ให้ได้ทันตั้งตัว นี่คือวิธีที่ดีที่สุด เราตัดสินใจแล้วถ้าสัจจาวรรดิ์ไม่อยู่ตรงกลางหรือเข้าข้างฝ่ายเรา เราจะถล่มสัจจาวรรดิ์ให้ราบคาบ” เจ้าหลวงธราธรทรงย้ำคำหนักแน่น เตมีรับฟังอย่างเงียบๆเพื่อคิดตาม แต่กลับมีเสียงๆหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล้ไม่ไกลอุทานเล็ดลอดออกมาอย่างตกใจ
“ถล่มสัจจาวรรดิ์!”
หญิงสาวผิวขาวผุดผาดที่ขึ้นมานอนเลยอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ริมผาตั้งแต่ช่วงบ่ายก่อนเจ้าหลวงธราธรเสด็จมา บังเอิญตื่นขึ้นมาได้ยินพอดี หลังจากอุทานออกไปแล้วนางจึงรีบยกมือขึ้นปิดปาก แล้วพยายามปีนลงจากต้นไม้ เพื่อจะหนีให้เร็วที่สุดก่อนจะถูกจับได้ว่าล่วงรู้ความลับของคนที่อยู่ใต้ต้นไม้
“เสียงใครน่ะ” เสียงทรงพลังดังขึ้น แต่อีกฝ่ายไม่ใคร่จะตอบ รีบกระโดดลงจากต้นไม้ทั้งที่ยังสูงจากพื้นพอสมควร ผลที่ออกมาคือนางพลัดตกลงมาจากต้นไม้ แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้นางหยุด นางรีบตะลีตะลานวิ่งต่ออย่างลืมความเจ็บปวด โดยมีเสียงคำสั่งของเจ้าหลวงธราธรร้องสั่งตามหลังนางไป
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เราบอกให้หยุด” คนถูกสั่งให้หยุดหาได้สนใจยังคงวิ่งล้มลุกคลุกคลานต่อไปอย่างรักตัวกลัวตาย
“ฉิบหายกันละงานนี้ เตมี ตามไปจับนางเร็ว” เจ้าหลวงธราธรรับสั่งอย่างฉุนขาด เตมีจึงรีบรับคำอย่างรู้งาน คนสั่งเองก็รีบวิ่งตามนางไปเช่นกัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ จะหยุดหรือไม่หยุด” เจ้าหลวงธราธรร้องสั่งระคนหอบ
“ไม่” หญิงสาวปฏิเสธพลางวิ่งไม่หยุด จังหวะนั้นองครักษ์เตมีที่ตามมาจนจวนตัวตัดสินใจกระโดดตะคุบตัวเจ้าหล่อนเอาไว้ แล้วล้มกลิ้งไปกับพื้นหญ้าด้วยกันตามแรงที่องครักษ์เตมีโถมเข้าใส่ เจ้าหลวงธราธรที่วิ่งตามมารีบเข้าไปกระชากตัวหญิงสาวออกจากอ้อมแขนของเตมี
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าใครส่งเจ้ามา เจ้ารู้เจ้าเห็นและได้ยินอะไรบ้าง” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตวาดลั่น พลางบีบต้นแขนจำเลยให้สารภาพความจริง
“เราไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น”
“อย่ามาปากแข็ง”
“เราไม่รู้จริงๆ ปล่อยเราไปเถอะ” หญิงสาวพยายามอ้อนวอนขอชีวิต เพราะพระหัตถ์แข็งแรงระจากต้นแขนมากำที่ต้นคอของนางจนแน่น
“จะบอกหรือไม่บอก ถ้าเจ้าไม่บอก ข้าจะฆ่าเจ้าซะ” แรงกดจากมือใหญ่กำที่ต้นคอของนางแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนหญิงสาวเริ่มหายใจติดขัด แต่นางก็ยังใจแข็งไม่ปริปากบอก มีเพียงสายตาตัดพ้อที่จ้องมองเจ้าของคำถาม ก่อนจะหลับตาลงอย่างรู้ชะตากรรม
“โธ่เว่ย!”
“ไอ้เด็กบ้า ทำไมใจแข็งนักวะ” เจ้าหลวงธราธรถึงกับหัวเสีย ใจอ่อนกับเหวี่ยงหญิงสาวจนล้มไปกองกับพื้น
“ข้าควรทำอย่างไงกับเจ้าดี จับโยนลงหน้าผาเสียดีไหม หรือจะให้เรียกทหารมาจากเจ้าไปข่มเหงดี” เมื่อได้ยินคำตรัสหญิงสาวถึงกับน้ำตานองหน้าอย่างหวาดกลัว
“จะบอกหรือไม่บอก ข้าหมดความอดทนกับเจ้าแล้วจริงๆนะ ถ้าไม่บอกก็เลือกเอาว่าจะตายแบบไหน” เจ้าหลวงธราธรทรงยื่นคำขาด แต่หญิงสาวก็ยังคงนิ่ง
“ตามใจ อย่างนั้นข้าเลือกให้ก็แล้วกัน”
“ด้วยความมีมนุษยธรรมอยู่บ้าง ข้าจะให้เตมีจับเจ้าโยนลงหน้าผาก็แล้วกัน ถ้าเจ้ารอดไปได้ก็ถือว่าเจ้าโชคดี แต่ด้วยความสูงขนาดนี้ ข้าว่า...รอดยาก” เจ้าหลวงธราธรทรงขู่เมื่อรู้ว่าทรงใช้ไม้แข็งกับนางไม่ได้
“เตมี มาจัดการเร็วเข้า เราเสียเวลามามากแล้ว” รับสั่งพลางถอดผ้าโพกพระเศียรโยนให้องครักษ์เตมี
“มัดแขนมัดขานางแล้วจับโยนลงหน้าผาไปได้” เตมีหยิบผ้าเดินเข้ามาหาหญิงสาวเพื่อทำตามรับสั่ง แขนและขาค่อยๆถูกพันธนาการจนแน่น ในขณะที่สายตาวิงวอนกำลังอ้อนขอชีวิตต่อองครักษ์เตมี
“อย่ามองข้าด้วยสายตาแบบนั้น มันจะทำให้ข้ารู้สึกผิด”
“ข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอก มันขึ้นอยู่ที่เจ้าแล้วว่าจะยอมบอกมาดีๆหรือเปล่า”
“ถ้าข้ายอมบอกแล้วท่านจะไม่ฆ่าข้าใช่ไหม” หญิงสาวเอ่ยถามเตมี
“พูดยังกับเจ้ามีทางเลือก” เจ้าหลวงธราธรตรัสขึ้นลอยๆ หญิงสาวถึงกับหันไปมองตาขวาง
“ฝ่าบาทเดี๋ยวกระหม่อมจัดการเอง” เตมีเห็นท่าไม่ดีจึงชิงพูดตัดบทเสียก่อน เจ้าหลวงธราธรทำท่าฮึดฮัดแต่ก็จำยอมตามนั้น
“ข้ารับปากว่าจะไม่ให้เจ้าหลวงฆ่าเจ้า แต่เจ้าต้องบอกมาให้หมดว่าได้ยินอะไรบ้าง”
“ท่านสัญญาแล้วนะ” หญิงสาวยกนิ้วก้อยขึ้นทวงคำสัญญาก่อนจะตอบ
“ข้าสัญญา” เตมียิ้มนิดๆแล้วเกี่ยวก้อยสัญญา
“ข้าทราบเพียงว่าพวกท่านจะถล่มสัจจาวรรดิ์ ถ้าแคว้นสัจจาวรรดิ์เข้าข้างแคว้นกสวงศ์ ข้าได้ยินแค่นี้จริงๆ”
“เฮ่อ...ได้ยินแค่นี้....งั้นเหรอ” เมื่อได้ยินคำตอบเจ้าหลวงถึงกับกำพระหัตถ์แน่น
“ใช่...จริงๆนะ ข้าได้ยินแค่นี้จริงๆ” หญิงสาวตอบอย่างซื่อๆ เตมีถึงกับส่ายหน้าไปมา
“สำหรับเจ้ามันอาจเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับพวกเราเรื่องนี้เป็นความลับ และเป็นเรื่องใหญ่มาก เจ้าเข้าใจใช่ไหม” เจ้าหลวงธราธรตรัสขึ้นอย่างจริงจัง
“ข้าก็ไม่ได้ว่ามันเรื่องเล็ก แต่ข้าได้ยินแค่นี้ต่างหากเล่า” หญิงสาวยังเถียงไปข้างๆคูๆ
“ฆ่านางซะเตมี” เจ้าหลวงธราธรประกาศิตคำขาด เตมีมองหน้าเจ้าชีวิตสลับกับหญิงสาวที่พึ่งรู้จักได้ไม่กี่นาทีอย่างชั่งใจ
“ไหนท่านสัญญาแล้วว่าจะไม่ฆ่าข้าไง” หญิงสาวหันไปทวงสัญญาต่อเตมี
“ไม่มีสัจจะในหมู่โจรหรอกแม่สาวน้อย เจ้ารู้มากเกินไปแล้ว จัดการได้แล้วเตมี” เจ้าของนัยน์ตาสีนิลกาฬตรัสย้ำอีกครั้ง เตมีออกอาการลังเลมองคนทั้งสองไปมา แล้วตัดสินใจเอ่ยขึ้น
“ฝ่าบาทพระทัยเย็นๆก่อนเถอะพระเจ้าค่ะ นางเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร อย่าถึงต้องฆ่าแกงกันเลย เพียงให้นางรับปากว่าจะไม่นำเรื่องที่ได้ยินไปแพร่งพรายก็น่าพอแล้ว”
“เจ้าวางใจคนง่ายไปแล้วเตมี นางเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ ขืนนำเรื่องไปบอกเจ้าหลวงสุรเมษฐ์ เราจะไม่แย่รึ”
“ก็เพราะนางเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้นี่แหละพระเจ้าค่ะ จึงควรละชีวิตนาง เพราะถึงนางเอาไปพูดได้ใครเขาจะเชื่อ”
“ระหว่างคำพูดของเจ้าหลวงกับคำพูดของนาง คำของเจ้าหลวงน่าเชื่อถือกว่านางนัก...เจ้าว่าเช่นนั้นไหม” เตมีทิ้งหางเสียไปทางหญิงสาวที่นั่งลุ้นคำพิพากษาชะตาชีวิตอยู่
“ใช่ ท่านผู้นี้พูดถูก”
“ก็ได้ข้าจะชีวิตเจ้า แต่เจ้าต้องสัญญาและรักษาสัจสัญญาเช่นที่เตมีให้ไว้ต่อเจ้า” น้ำเสียงที่เคยดุดันกลับอ่อนลง
“ได้ซิ ข้าสัญญา” หญิงสาวรับปาก แต่อีกฝ่ายยังไม่พอใจนักจึงกล่าวต่อ
“สัญญาว่าจะเรื่องนี้เป็นความลับ ถ้าหากวันใดเจ้าผิดสัญญา ข้าก็จะตามล่าเจ้าสุดหล้าฟ้าเขียวข้าก็จะตามไปให้จงได้ และแม้นเจ้าหนีรอดไปได้ ข้าก็ขอสาปแช่งให้....” เจ้าหลวงธราธรทรงหยุดคิดนิดหนึ่งแล้วกล่าวออกไป “ขอให้เจ้าขึ้นคานหาสามีไม่ได้ หรือไม่ก็ได้สามีแก่ ชดใช้กรรมที่เจ้าผิดสัญญาไปตลอดชีวิตของเจ้า”
“พูดตามซิ” ชายร่างสูงที่ถูกเรียกขานว่าเจ้าหลวงส่งเสียงดุ หญิงสาวงุงงงกับคำแช่งชัก จึงหยักหน้าหงึกหงักแล้วกล่าวตามที่ทรงตรัส
“ข้าสัญญาว่าข้าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ถ้าหากวันใดข้าผิดสัญญา ขอให้ข้าขึ้นคานหาสามีไม่ได้ หรือไม่ก็ได้สามีแก่ ชดใช้กรรมที่ข้าผิดคำสัญญาไปตลอดชีวิตของข้า” หญิงสาวกล่าวตามอย่างว่าง่าย
“ข้าสัญญาแล้ว ทีนี้ข้าไปได้แล้วใช่ไหม”
“เชิญ...ไปให้ไกลๆเลยยิ่งดี อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีกเป็นอันใช้ได้” หญิงสาวยักไหล่มนให้กับคำไล่
“รีบๆแก้มัดให้ข้าซิ ข้าจะได้ไปให้พ้นๆ ข้าก็ไม่ใครจะเห็นหน้าท่านอีกเช่นกันลาทีลาขาด” หญิงสาวต่อปากต่อคำ เตมีจึงรีบเข้ามาแก้มัดให้นาง ก่อนที่เจ้าเหนือหัวของเขาจะเปลี่ยนใจ เมื่อแก้มัดเสร็จหญิงสาวก็รีบยืนขึ้น แล้วกล่าวคำขอบใจองครักษ์เตมี
“ขอบใจท่านมากนะ ท่านเป็นคนดีจริงๆ”
“แต่...จะดีกว่านี้หากท่านไม่มีนายแย่ๆเช่นเขา”
“เจ้า!” เจ้าหลวงธราธรทรงชี้หน้าเด็กสาวอย่างกริ้วเป็นที่สุด
“ไปได้แล้วไป ก่อนที่จะทรงเป็นใจ” เตมีรีบไล่หญิงสาว
“ก็ได้ข้าไปละ”
“โชคดี”
“เช่นกัน ขอให้ท่านโชคดี” หญิงสาวพูดแล้วหันหลังเดินออกไป
“เดี๋ยว...” สุรเสียงเข้มๆตรัสขึ้นก่อนที่นางจะลับหายไป
“เจ้าชื่ออะไร”
“ถามทำไม”
“ข้าจะได้จำเอาไว้สลักหน้าหลุมศพเจ้าถ้าเจ้าผิดสัญญา”
“ข้าชื่อ แก้วกัญญา จำชื่อข้าไว้ดีๆล่ะ ขอบใจสำหรับป้ายหน้าหลุมศพ แต่ข้ายังไม่คิดจะใช้มันตอนนี้หรอก อย่าลืมชื่อข้าซะก่อนก็แล้วกัน” หญิงสาวพูดพลางโบกมืออำลา แล้ววิ่งหายลับไปหลังต้นไม้
“ไอ้เด็กบ้า!” ทรงสบถออกมาอย่างกริ้วๆ แล้วหันไปมองทางเตมี
“ยืนเซ่ออยู่ได้ รีบกลับได้แล้วไป ยิ่งเห็นหน้าเจ้าแล้วยิ่งอารมณ์เสีย เพราะเจ้าคนเดียว ที่ทำให้ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม บังอาจมาต่อล้อต่อเถียงกับเรา”
“กระหม่อมขอพระราชทานอภัย” เตมีรีบกล่าวขอโทษอีกครั้ง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คลายโมโหลงไปได้นัก ทรงโบกพระหัตถ์ไล่ ให้ไปก่อน เตมีจึงจำต้องทำตามนั้น
เจ้าหลวงธราธรทรงยืนสงบพระสติด้วยการเตะลมแตะแล้งสบายอารมณ์ แต่อยู่ๆก็สดุดพระเนตรกับของชิ้นหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ กำไลข้อมือวงค่อนไปทางเล็ก หล่นอยู่ที่พื้นหญ้า เพชรน้ำงามจรัสแสงจันทร์ที่เริ่มสาดส่องสู่พื้นพิภพ ประกายระยับตามรูปทรง ลวดลายวิจิตรประณีตบรรจง เป็นงานชิ้นเยี่ยมที่ไม่ใช่สักแต่ว่ามีเงินแล้วจะได้มีไว้ครอบครอง นอกจากกษัตริย์แล้วก็น้อยคนนักที่จะมีขอมีของมีค่าเช่นนี้ไว้ในครอบครอง
เจ้าหลวงธราธรหยิบกำไลวงงามขึ้นมาทอดพระเนตร พลางมองออกไปรอบๆบริเวณที่ประทับยืนอยู่เพื่อหาเจ้าของ แต่เจอเพียงความว่างเปล่า พระองค์จึงสรุปแบบง่ายๆว่า
“เป็นไปไม่ได้แน่ว่าจะเป็นสมบัติของไอ้เด็กบ้านั่น คงขโมยเขามาแหงๆ เด็กกะโปโลพันธุ์นั้นจะเป็นเจ้าของสิ่งของล้ำค่าเช่นนี้ได้อย่างไรกัน สมน้ำหน้าจริงๆขโมยของๆคนอื่นเขามามันก็เป็นอย่างนี้แหละ” เจ้าหลวงธราธรตรัสพลางเก็บกำไลใส่เข้าไปในฉลองพระองค์ แล้วทรงแย้มพระสรวลออกมานิดๆ ที่อย่างน้อยก็ได้เอาคืนเจ้าเด็กคนนั้นบ้าง
ผู้ที่ตามเสด็จตั้งขบวนใหม่อีกครั้งก่อนรุ่งสางหลังจากที่ได้พักผ่อนกันอย่างเต็มที่ ขบวนเริ่มเคลื่อนออกไปจนถึงกำแพงเมืองของสัจจาวรรดิ์ตอนเช้าตรู่พอดี เจ้าหลวงสุรเมษฐ์ทรงมีรับสั่งให้ดูแลแขกบ้านแขกเมืองเป็นอย่างดี โดยส่งองค์ชายสิปปกรองค์รัชทายาทมารับเสด็จถึงหน้ากำแพงวัง
“สัจจาวรรดิ์ยินดีตอนรับพระเจ้าค่ะ” ชายหนุ่มรูปร่างสง่างามไม่แพ้กันเอ่ยทักทายขึ้น
“ยินดีเช่นกันที่ได้มีโอกาสมาเยือน”
“เชิญเสด็จพระเจ้าค่ะ” องค์ชายสิปปกรตรัสเชื้อเชิญพลางเสด็จนำไปยังที่ประทับรับรองที่จัดไว้ พระตำหนักสีขาวขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ประดับประดาทั้งภายนอกและภายในอย่างสวยงาม
“พอดีเจ้าหลวงทรงพระประชวร ก็เลยมีรับสั่งให้หม่อมฉันมาจัดการทุกอย่างแทนพระองค์ หากมีสิ่งใดขาดตกบกพร่องหม่อมฉันก็ขอพระราชทานอภัยด้วย” องค์ชายสิปปกรกล่าวอย่างนอบน้อม
“เป็นเกียรติของเราอย่างยิ่งที่ได้รับไมตรีนี้ เราต่างหากที่ต้องขออภัยพราะมาก่อนถึงวันงานเสียหลายวัน”
“หามิได้พระเจ้าค่ะ หม่อมฉันถือเป็นเกียรติของสัจจาวรรดิ์เช่นกัน”
“สัจจาวรรดิ์นี่ช่างดูกว้างใหญ่ยิ่งนักนะพระเจ้าค่ะ” เจ้าหลวงธราธรตรัสแฝงความใน และดูอีกฝ่ายก็ทรงเข้าพระทัยในความหมายที่ทรงจะสื่อ
“ถ้าหากโปรดจะเยี่ยมชมสัจจาวรรดิ์ หม่อมฉันจะเป็นคนพาเสด็จเอง”
“ขอบพระทัยอีกครั้ง...องค์ชายสิปปกร”
“ไม่เป็นไร มิได้ พระเจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นวันนี้ก็ทรงพักผ่อนตามพระราชอัธยาศัยเถิดพระเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวช่วงเย็นๆหม่อมฉันจะส่งคนมารับไปยังพระตำหนักที่จัดพระราชทานเลี้ยงพระกระยาหารค่ำที่เจ้าหลวงทรงจัดถวาย แล้ววันพรุ่งนี้หม่อมฉันจะมานำเสด็จไปเยี่ยมชมสัจจาวรรดิ์ หม่อมฉันขอทูลลา” องค์ชายสิปปกรค้อมพระเศียรอย่างให้เกียรติอีกฝ่ายที่อวุโสกว่าทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิแล้วเสด็จออกไป พอองค์ชายสิปปกรลับไปจากพระตำหนักเตมีก็เปิดประเด็นขึ้นในทันที
“เจ้าหลวงสุรเมษฐ์ทรงฉลาดล้ำ ที่ส่งลูกชายออกมารับหน้าแทน เป็นการประกาศไปในตัวว่าทรงเป็นมิตรแต่ก็มิทรงอ่อนข้อต่อผู้ใด”
“ถ้าเป็นเราๆก็คงทำอย่างนี้เช่นกัน”
“หม่อมฉันก็หวังว่าจะทรงทำเช่นนี้กับเจ้าหลวงแห่งกสวงศ์เช่นกัน” เตมีเสริมต่อ
“อันนี้เราก็คงต้องมาดูกันแล้วแหละว่าจะทรงออกหัวหรือออกก้อยหรือออกกลาง เราก็คงทำได้แค่โยนเหรียญถามทางเท่านั้น” เจ้าหลวงธราธรตรัสขึ้นพลางเสด็จไปประทับยังพระเก้าอี้ริมระเบียง เอนองค์ลงประทับในท่าที่สบายๆ เพื่อคลายความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง เตมีเห็นเช่นนั้นจึงเลิกซักถาม ค้อมคำนับแล้วออกมารักษาเวรยามอยู่ด้านนอก
ความคิดเห็น