[Fic iKON] HappyChanwooDay [Junhoe x Chanwoo]

ข้อมูลเบื้องต้น

มาลงเลทไปหนึ่งวัน

ไม่ว่ากันโน๊ะ

ตอนแรกจะลงตั้งแต่เมื่อวานแล้วแหละ

แต่พอแต่งเสร็จ

คุณแม่ก็ทำร้ายฉันด้วยการปิดเน็ท

ㅠㅠ

เอาเป็นว่า Happy BirthDay ย้อนหลังนะคะ

Jung Chan Woo

เนื้อเรื่อง

GooJung iKON [Junhoe x Chanwoo] #HappyChanwooDay

 

 

 

[Bobby]

 

 

 

วันนี้วันที่เท่าไหร่?

 

 

 

26 มกราไง..

 

 

 

แล้วมันเป็นวันอะไร

 

 

 

วันจันทร์ไงถามได้

 

 

 

โอ๊ะ!! ไม่ใช่ผิดประเด็น

 

 

 

วันนี้น่ะ ก็วันเกิดจองชานอูมักเน่วงไอคอนไอเล่า!! และไอ้เจ้าของวันเกิดมันก็หายหัวไปไหนตั้งแต่เช้ากับไอ้ยุนฮยองก็ไม่รู้ ปล่อยให้สมาชิกที่เหลืออีกห้าคนที่รอฉลองงานวันเกิดของเจ้าตัวรอเกลออยู่

 

 

 

ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นไงประเด็นมันอยู่ที่หนึ่งในห้าสมาชิคห้าคนที่เหลืออยู่เนี่ยกำลังนั่งพึมพำราวกับสาปแช่งอะไรซักอย่างซึ่งคงไม่พ้นเจ้าคนที่พามักเน่ของวงออกจากหอไปตั้งแต่เช้าจนตอนนี้จะสามทุ่มละยังไม่กลับมาเลย พึมพำสาปแช่งมันไม่พอสินะเลยต้องแผ่รังสีอัมหิตออกมาตลอดเวลาแบบนี้น่ะ

 

 

 

ก็เข้าใจอะนะว่านั้นแฟน หายออกไปกับผู้ชายคนอื่นตั้งแต่เช้าจะหงุดหงิดจะหึงจะหวงก็คงจะไม่แปลก แต่ทำไมมึงต้องมานั่งแผ่รังสีอาฆาตอยู่ในห้องนั่งเล่นท่ามกลางสายรุ้งและลูกโปร่งแบบนี้ ฮือออ บ๊อบไม่เข้าใจ ทำไมต้องมานั่งทำหน้าโหดขมุบขมิบปากสาปแช่งแผ่รังสีอัมหิตในห้องนั่งเล่นให้พวกกูกลัวด้วย ไอ่น้องเอ้ย ถ้ามึงจะหันมาสังเกตุพวกกูสักนิดไม่จ้องไปทางประตูนะ มึงจะเห็นว่าพวกพี่เองทั้งสี่คนน่ะแทบจะขี่คอกันอยู่แล้วเฮ้ย TㅠT

 

 

 

"อะ..ไอ้เน่..."

 

 

 

"อะไร!!" 

 

 

 

ง่อวววว บ๊อบแค่เรียกเฉยๆนะไม่ได้จะแย่งชานอูววว ไม่เห็นต้องทำสายตาเหมือนจะฆ่ากันเลย TㅅT (ติดอีโมเพื่อเพิ่มความมุ้งมิ้งในตัวบ๊อบครับ)

 

 

 

"กะ แกจะนั่งจ้องประตูอีกนานไหม"

 

 

 

คือมันจ้องนานมากจริงๆนะครับ ดีน่ะนั่นประตูและมันไม่ใช่ปลากัดไม่งั้นท้องไปนานและ(?)

 

 

 

 

"ทำไม? มีปัญหาอะไรรึไง?"

 

 

 

"ปะ ปล่าวววว"

 

 

 

ฮือออ บ๊อบไม่กล้าสู้จริง ถ้าเถียงมันตอนนี้มันต้องลุกขึ้นมาเลาะฟันกระต่ายของบ๊อบทิ้งแน่ๆไม่เอานะ บ๊อบกลัวอ่ะ *กระชับกอดฮันบินแน่นขึ้น*

 

 

 

[End Bobby Part]

 

 

 

 

[Junhoe]

 

 

 

หายไปไหนทั้งวันกับยุนฮยองฮยองนะ ชานอู....

 

 

 

ไม่รู้รึไงวะ ว่าเป็นห่วงน่ะ หึ!! ผมคงจะไม่หงุดหงิดเท่าไหร่หรอกครับ ถ้าเค้าหายไปแค่แป๊ปเดียวแต่นี้ออกจากหอพักไปตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า และตอนนี้จะสามทุ่มอยู่แล้ว อีกไม่ถึงสี่ชั่วโมงก็จะหมดวันเกิดเจ้าตัว แต่เจ้าของวันเกิดกลับหายหัวไปกับยุนฮยองฮยองตั้งแต่เช้าแบบนี้ หึ อย่าให้รู้นะว่าเล่นชู้กัน จะเอาให้ตายทั้งสองคนเลย ไม่ต้องเป็นมันแล้วนักร้งนักร้องน่ะ 

 

 

 

โว้ยยยยย! หงุดหงิดแล้วนั่นไอ้จีวอนฮยองจะกอดฮันบินฮยองอีกนานไหมวะ ขัดลูกหูลูกตา เข้าใจอารมณ์คนกลัวแฟนเล่นชู้ป่ะวะ ฮึ่มๆๆๆ จับมาเลาะฟันหน้าออกจะดีไหม! 

 

 

 

แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาวะ!!!

 

 

 

แก็ก!

 

 

 

"อะ อ้าวพวกฮยองยังไม่นอนกันอีกเหรอครับ?"

 

 

 

เกือบจะยิ้มออกมาล่ะนะถ้าไม่เหลือบไปเห็นมือที่จับกันอยู่ของสองคนนั้นก่อน และเหมือนจะรู้ตัวชานอูถึงได้ดึงมือออกจากการเกาะกุมของยุนฮยองฮยอง

 

 

 

หึ

 

 

 

"ชานอูววววว พวกเรารอฉลองวันเกิดนายอยู่นะ หายไหไหนมาทั้งวันนะ"

 

 

 

"เออ ผมไป.."

 

 

 

"ช่างเถอะ เรานายมาเป่าเค้กดีกว่าชานอูอ่าาา"

 

 

 

เมื่อพี่ใหญ่ตัวเล็กว่าอย่างนั้นทุกคนเลยเดินไปล้อมวงกันที่โต๊ะเพื่อร้องเพลงและเป่าเค้กกัน ไม่สิ เว้นผมไว้คนหนึ่งแล้วกัน...

 

 

 

แซงอิลชุคคาฮัมนิดา ~ แซงอิลชุคคาฮัมนิดา ~ ซารางฮานึน ชานอูชี่ ~ แซงอิลชุคคาฮัมนิดา ~ าาา

 

 

 

ฟู่วววว

 

 

 

"โตขึ้นอีกปีแล้วนะชานอูยาาา"

 

 

 

"หยุดสูงได้แล้วนะสงสารฮยองมั้ง"

 

 

 

 และอีกต่างๆนาๆ ผมไม่สนใจฟังหรอกผมสนแค่ชานอูที่ยิ้มและหัวเราะไปกับพวกฮยองเท่านั้นแหละ ผมนั่งมองซักพัก

ยุนฮยองฮยองก็มองมาทางผมแล้วกระซิบอะไรกันซักอย่างก่อนจะชี้มาทางผมพร้อมกับชานอูที่หันมาทางผมพร้อมกันหันไปพูดอะไรชักอย่างกับสมาชิกคนอื่น 

 

 

 

"อ่าาา ฮับบินง่วงแล้วเหรอ ป่ะเดี๋ยวบ๊อบพาไปนอนนะ"

 

 

 

"ดงฮยอกอ่า เราก็ไปนอนกันเถอะ"

 

 

 

บ๊อบฮยอง ฮันบินฮยอง ดงฮยอกฮยอง และ จินฮวานฮยองพากันเดินเข้าห้องนอนไป เหลือแต่ยุนฮยองฮยองกับชานอูที่คุยอะไรซักอย่างกับอยู่เบาๆและมองมาที่ผมเป็นพักๆก่อนที่ยุนฮยองฮยองจะถอนหายใจและขยี้ชานอูเบาๆก่อนจะหันมาทางผมและเดินเข้าห้องไป

 

 

 

เมื่อเหลือแค่ผมกับชานอู ชานอูก็เดินมานั่งลงข้างผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา และผมก็จะไม่พูดเหมือนกัน

 

 

 

การที่พวกเค้าสองคนหายไปด้วยกันทั้งวันในวันพิเศษแบบนี้มันทำให้ผมคิดมาก....

 

 

 

"จุนเน่.."

 

 

 

และสุดท้ายก็เป็นชานอูที่ทนไม่ไหวเอยออกมาก่อน

 

 

 

"อะไร"

 

 

 

"...."

 

 

 

เพราะน้ำเสียงที่ออกจะหงุดหงิดและแข็งกร้าวของผมล่ะมั้งทำให้ชานอูชะงักและหันมามองหน้าผม

 

 

 

"ขอโทษ..."

 

 

 

"เรื่องอะไรล่ะ"

 

 

 

"ที่หายไปทั้งวันโดยไม่บอกแล้วก็ที่จับมือกับยุนฮยองฮยองตอนเข้ามา"

 

 

 

หึ ชานอูรู้เสมอแหละว่าผมหงุดหงิดเพราะอะไร แต่จะดีกว่านี้ถ้าจะหัดทำตัวไม่ให้ผมหงุดหงิดซะบ้าง

 

 

 

"...."

 

 

 

"จุนเน่"

 

 

 

"ไปไหนมาทั้งวันแล้วทำไมต้องไปกันสองคน ตอนเข้ามาในหอทำไมต้องจับมือกัน แล้วทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย ทำไมยุนฮยองฮยองต้องปิดเครื่อง ตอบมาให้หมด"

 

 

 

ครับ ชานอูไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย นั้นเป็นอีกเหตุผลที่ผมหงุดหงิดทั้งที่บอกให้เอาติดตัวไปด้วยทุกที่แท้ๆ แล้วตอนโทรหายุนฮยองฮยอง ฮยองแกดันปิดเครื่องอีก

 

 

 

"เออ..."

 

 

 

ดูเหมือนคำถามจะยาวไป เจ้าตัวเลยได้แต่กระพริบตาโตๆนั้นปริบๆ

 

 

 

"ถะ ถามอีกทีได้ไหม?" เจ้าตัวพูดพร้อมกับยื่นมือมาจับมือผมก่อนจะเอาไปว่างไว้บนตักและบีบมือผมเล่นเบาๆ

 

 

 

ให้ตายเถอะ แค่ชานอูทำแบบนี้ใจผมมันก็อ่อนให้เค้าไปกว่าครึ่งแล้ว

 

 

 

"ไปไหนมาทั้งวัน?"

 

 

 

"ไปร้านยุนฮยองฮยองมา แม่พี่เค้าไม่สบายพี่เค้าเลยต้องไปช่วยตอนนั้นพวกฮยองกับนายยังไม่ตื่นพอดีฉันเลยขอออกไปด้วย"

 

 

 

"แล้วทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย"

 

 

 

"รีบน่ะ ยุนฮยองฮยองต้องรีบไปเปิดร้าน ฉันนึกว่ายุนฮยองฮยองเขียนโพสล์อิสไว้แล้วน่ะเลยไม่ได้ทิ้งข้อความไว้ด้วย"

 

 

 

"แล้วยุนฮยองฮยองปิดเครื่องทำไม"

 

 

 

"ป่าวหรอกฮยองเค้าไม่ได้ปิดหรอก เพราะฮยองเค้านึกได้ว่าต้องบอกพวกนายเค้าเลยเอาโทรศัพท์ออกมาจะส่งข้อความแต่มันแลนด์ดิ้งลงหม้อซุปซะก่อนน่ะ"

 

 

 

เหอะ!ให้ตายสิ ซุ้มซ่ามกันทั้งพี่ทั้งน้อง

 

 

 

"แล้วทำไมต้องจับมือกันตอนเปิดประตูเข้ามา"

 

 

 

"ก็อากาศข้างนอกมันหนาวมือฉันแข็งฮยองเค้าเลยเอามือฉันไปจับน่ะเพราะฉันไม่มีถุงมือ"

 

 

 

โอเค เคลียร์!!!

 

 

 

"คราวหลังอย่าทำนี้อีกเข้าใจไหม ยิ่งโทรศัพท์น่ะ ห้ามลืมเป็น อัน ขาด เข้า ใจ ไหม?"

 

 

 

พูดพร้อมกันดึงมือเจ้าตัวที่บีบมือผมเล่นอยู่ให้เข้ามาไกล้จนหน้าเจ้าต้วแนบไปอกผมพร้อมกับตวัดแขนกอดเจ้าตัวไว้หลวมๆ

 

 

 

"อือ เข้า ใจ แล้ว ครับ"

 

 

 

ตอบพร้อมกับพลิกตัวขึ้นมานั่งบนตกผมเอาซบแก้มป่องๆด้านซ้ายของเจ้าตัวแนบกับซอกคอผมพร้อมกับส่งยิ้มกว้างมาให้

 

 

 

 

"ดีมาก!"

 

 

 

 

ใช่ว่าผมจะเป็นคนหายโกรธง่ายๆหรอกนะครับ แต่เจ้าตัวอธิบายแล้วแถมอ้อนให้หายโกรธซะขนาดนี้ ขืนโกรธต่อไปผมต้องกลายเป็นแฟนที่งี่เง่าไม่มีเหตุผลมากแน่ๆ ผมไม่ชอบให้ชานอูเป็นแฟนแบบนั้นเพราะงั้นผมก็จะไม่เป็นแฟนแบบนั้นเหมือนกัน แฟร์ๆไง

 

 

 

"นี่"

 

 

 

"หืม?"

 

 

 

"จุนเน่ว่าพวกฮยองจะโกรธเราไหม?"

 

 

 

"กลัวทำไมล่ะหืม?"

 

 

 

"ก็พวกฮยองอุตส่าเตรียมปาร์ตี้ฉลองงานวันเกิดกับฉันแต่ฉันดันหายไปทั้งวันเลยนี้นา"

 

 

 

พูดพร้อมกับยู่ปากและขมวกคิ้วหน่อยๆ หืม? ไม่มีใครสอนเหรอว่าอย่าทำหน้าแบบนี้ตอนนั่งอยู่บนตักแฟนแถมแก้มป่องๆยังคงซบอยู่กับซอกคอแบบนั้นน่ะ น่าฟัก เอ้ย!! น่าฟัดซะไม่มี หึหึหึ

 

 

 

"ไม่หรอก ต่อให้นายไม่อยู่เดี๋ยวถ้ารอจนเบื่อพวกฮยองเค้าก็เป่าเค้กกันเองนั่นแหละ"

 

 

 

"อืม"

 

 

 

เราไม่ได้พูดอะไรกันต่อหลังจากนั้น ชานอูยังนั่งอยู่บนตักผมเหมือนเดิมและผมยังกอดเอวเค้าไว้หลวมๆเหมือนเดิม มันจะโรแมนติกมากถ้าตรงที่เราสองคนนั่งกันอยู่ตอนนี้คือริมแม่น้ำฮั่นมีดาวให้ดูบนท้องฟ้า ไม่ใช่ในห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยกระดาษสีรุ้งและลูกโป่งที่ลอยอยู่ติดกับเพดานห้อง พวกคุณคงจะนึกถึงห้องที่ตกแต่งไปด้วยลูกโป่งลากสีสัน กระดาษรุ้งที่ติดระโยงระยางพร้อมกับป้ายวันเกิดน่ารักๆใช่ไหมล่ะ 

 

 

 

ขอบอกเลยว่าสภาพห้องนั่งเล่นตอนนี้ห่างไกลกับว่าห้องปาร์ตี้งานวันเกิดน่ารักๆมาก ลูโป่งที่สายถือยาวจนพันกันเป็นก้อนๆกับกระดาษสีรุ้งที่ติดทับๆกันจนเหมือนสายไฟที่พันกันเป็นก้อนใหญ่ๆ และป้าย Happy BirthDay Jung Chanwoo ที่เขียนด้วยไวท์บอร์ดสีน้ำเงิน ที่ต่อให้จะพยายามให้มันออกมาดีแค่ไหน มันก็เละอยู่ดี งานแฮนด์เมดที่ภาคภูมิใจของพวกฮยองสมองนิ่มพวกนั้นแหละ

 

 

 

"ชานอู"

 

 

 

"ว่า?"

 

 

 

"วันนี้วันเกิดนายใช่ไหม?"

 

 

 

"อื้ม!! มีอะไรรึเปล่า?"

 

 

 

"มีของขวัญจะให้น่ะ"

 

 

 

"อะไรงั้นเหรอ?" 

 

 

 

ผมไม่ตอบแต่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแทน ก่อนจะยิบกลองแบนๆยาวๆออกมาให้เจ้าตัว

 

 

 

"อะไรงั้นเหรอ?"

 

 

 

รับไปพร้อมกับเลิกซบที่ซอกคอผม ลุกขึ้นนั่งดีๆแต่ถึงอย่างนั้นแขนของเจ้าตัวก็ยังคงคล้องคอผมไว้ตอนที่เจ้าตัวเปิดกล่องออกอยู่ดี

 

 

 

"อ่ะ!"

 

 

 

อุทานพร้อมกับยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นว่ามันคืออะไร

 

 

 

ในกล่องนั้นมีสร้อยคอสองเส้นที่ทำจากเงินบริสุทธิ์และแหวนลายเรียบๆที่ทำจากเงินบริสุทธิ์เช่นเดียวกันอยู่สองวง

 

ที่สำคัญมันเป็นแหวนและสร้อยสั่งทำ แพงนะครับแต่วันเกิดชานอูนี้ผมก็แค่อยากจะให้อะไรกับเค้าบ้าง ถือเป็นการหมั่นไปในตัว

 

 

 

"สวยจัง.."

 

 

 

"ชอบไหม?"

 

 

 

"อือ มากๆเลย ขอบคุณนะ"

 

 

 

"แค่นี้เอง ฉันใส่ให้เลยไหม?"

 

 

 

"อื้ม!"

 

 

 

ผมหยิบสร้อยคอกับแหวนขึ้นมาวงหนึ่งก่อนจะหวานคล้องกับสร้อยทำเป็นจี้ และบรรจงสวมมันลงบนลำคอของชานอู 

 

 

 

"เหมาะกับนายดีน่ะ"

 

 

 

"ขอบคุณ"

 

 

 

พูดพร้อมกับยิ้มออกมา หึ น่ารักซะจริง ฟัดได้ม๊ะ..

 

 

 

"ให้เราใส่ให้จุนเน่ไหม?"

 

 

 

ถามเฉยๆสิ เอียงคอทำไม มันน่ารักไม่รู้รึไง....

 

 

 

"อือ"

 

 

 

พอได้ยินเจ้าตัวก็ยิ้มกว้าง ยิบสร้อยและแหวนออกมาคล้องกันก่อนจะพลิกตัวมานั่งคล่อมผมแล้วเอาสร้อยมาส้วมให้กับผม..

 

 

 

อือ ตัวชานอูนี้หอมจังเลยน่ะ ทั้งๆที่วันนี้ทั้งวันเจ้าตัวอยู่แต่ร้านเนื้ออย่างแท้ๆ แต่กลิ่นกลับไม่ติดตัวเจ้าตัวเลยซักนิด ถึงจะได้กลิ่นจางๆจากเสื้อผ้าก็เถอะ แต่ไอ้ซอกคอหอมๆที่จ่ออยู่ตรงจมูกผมตอนนี้ทำให้ไม่ได้กลิ่นอะไรเลยนอกจากกลิ่นหอมประจำตัวของคนตรงหน้า

 

 

 

"อือ จุนเน่ หยุดเลยนะ"

 

 

 

ชานอูร้องห้ามเมื่อผมกดจมูกและไล่ไปตามซอกคอของเจ้าตัวเบาๆ และเมื่อผมยังไม่หยุดชานอูจึงขืนตัวออกและใช้มือดันหน้าผมเบาๆ แต่หนี้ไม่พ้นหรอกนะจะบอกให้ ชานอูสู้แรงผมได้ที่ไหนล่ะ :)

 

 

 

"อือ!! จุนเน่!! บอกให้หยุด อ๊ะ อย่ากัด"

 

 

 

ปากบอกห้ามแต่อะไรคือการที่ไล่นิ้วชี้ลงมาเขี่ยวนที่อกผมวะครับ 

 

 

 

"ชานอู ถ้าไม่อยากเจ็บสะโพกอย่ายั่ว"

 

 

 

ผมพูดพร้อมกับย้ายจากซอกคอเลื่อนขึ่นมาขบเบาๆที่ใบหูคนขี้ยั่ว 

 

 

 

"อ๊ะ ไม่ได้ยั่วสักหน่อย อือ จุนเน่ อ๊ะ อย่าทำรอยสิ"

 

 

 

บอกไม่ได้ยั่วแล้วอะไรคือการที่เอียงคอให้ผมทำรอยได้ถนัดแถมยัง เคลื่อนย้ายสะโพกไปมาอีก คนไม่ยั่วเค้าทำกันแบบนี้เหรอวะ!

 

 

 

"ยั่วทำไมหืม?"

 

 

 

ผมพูดก่อนจะล้วงเข้าไปลูบไล้ที่เอวบางของคนที่นั่งคล่อมอยู่บนตักพร้อมกับจมูกที่ยังคงไซร์คอชานอูไปมา หืม นั้นไงยังไม่ทันไรเจ้าตัวก็ดันหน้าผมขึ้นมาจากซอกคอก่อนจะจูบที่สันกรามของผมเบาๆ แล้วเลื่อนมาที่ริมฝีปากของผมแทน ผมปล่อยให้เจ้าตัวใช้ลิ้นไล้เลียที่ริมฝีปากพร้อมกัดขบกัดเล็กน้อยก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกับลิ้นเล็กนั้นพร้อมกับดูดแรงๆอย่างทนไม่ไหว

 

 

 

"อ๊า อืม อือ.."

 

 

 

เสียงของชานอูครางออกมาเมื่อผมเลื่อนมือขึ้นไปบดขยี้ยอดอกเค้าเบาๆ

 

 

 

"อือ พะ พอก่อน"

 

 

 

"หืม?"

 

 

 

"นี่มันโซฟากลางห้องนั่งเล่นน่ะ"

 

 

 

"งั้นไปห้องนอนกัน"

 

 

 

พูดพร้อมกับอุ้มคนตัวบางกว่าขึ้นมาแนบอก ก่อนจะรีบก้าวเดินไปที่ห้องนอนของเรา 

 

 

 

ตุ้บ

 

 

 

"อือ จุนเน่อ่า ล็อกประตูสิ"

 

 

 

พูดพร้อมกับยู่ปาก หึหึหึ ชานอูตอนนี้แหละที่ผมชอบที่สุด ตาที่ปอยๆเพราะแรงอารมณ์และสีหน้าน่ารักๆของเจ้าน่ะยั่วผมแปลกๆ

 

 

 

กริ๊ก

 

 

 

ล็อกประตูเสร็จผมก็เดินขึ้นมาคล่อมชานอูที่นอนยั่วอยู่บนเตียง

 

 

 

"ทำไมวันนี้ถึงยั่วนักล่ะ หืม?"

 

 

 

"ก็วันนี้วันเกิดฉันนี้"

 

 

 

"แล้ว?"

 

 

 

"ยังไงจุนเน่ก็จะให้ของขวัญฉันแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่รึไง งือ จุนเน่อ่า ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ"

 

 

 

คำตอบที่มาพร้อมกับ ประโยคขอร้องเนี่ย มันช่างยั่วผมจริงๆเลยน่าาา หึหึหึ

 

 

 

"ถึงเช้าเลยไหม"

 

 

 

"บ้า!! พรุ่งนี้มีซ้อมนะ แค่ ไม่ไหวแล้วค่อยพอ.."

 

 

 

ผมได้บอกทุกคนไปรึยังครับ? จองชานอูน่ะ ไม่ใสนะบอกไว้เลย ร้อนแรงด้วย และจะยิ่งร้อนแรงมากขึ้นเมื่อมานอนครางอยู่ใต้ร่างของผมแบบนี้ หึหึหึ



ตัดไปที่แสงจันทร์ที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาเลยแล้วกัน

 

 

 

End.


 

******@******

ฟิคชั่ววูปอีกแล้ว

โมเม้นไม่มีแล้วไง

หน้าด้านพอที่จะแต่งแล้วกัน

ฟิคสั้นกูจองเรื่องที่สอง

ฟิคนี้หลากอารมณ์มาก

ก็นั้นแหละบอกแล้วว่าฟิคชั่ววูบ

เอาอะไรกับมันมาก

NC ไม่มีหรอกนะจะบอกให้

อ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอความกรุณาเม้นสักหน่อยนะคะ

และขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

******@******