รักอลวล ของคู่กัดอลเวง

ลำดับตอนที่ #3 : ตระกูล คาบายาชิ และผู้ดูแลทั้ง 7

" นายจะให้ ฉันทำอะไร ว่ามา "  " เดี๋ยวขอคิด ก่อนแล้วกันนะ แล้วจะส่งข้อความไปบอก  "  " นี่นาย.. "  " เอ่อ..คุณหนูครับ ได้เวลากลับบ้านแล้วครับ เดี๋ยวคุณหนูต้องไปเรียนกับโกปิโก้ต่อนะครับ "  " ฝากไว้ก่อนเถอะ  นายโทโคยามะ  ฮอนดะ "  พูดจบเอมิ พร้อมด้วยผู้ดูแลทั้งสองคน ก้อเดินไปจากไป " น่าหมันไส้ ไอ้พวกนั้นจริงๆ คุณหนูอย่างนั้น คุณหนูอย่างนี้ เชอะ " " หึงเค้าล่ะ ซิ "  " อะไรนะ ฉันไม่มีทางญาติดีกับยัยนั่นหรอก "  " แต่สีหน้านายมันฟ้องนี่ แดงเชียว " " ปะเปล่านะเว้ย เปลี่ยนเรื่องได้แล้ว "  
" อ้าว ลัช กับ มายมิ้นล่ะ " " มาแล้วครับคุณหนู ขอโทษนะครับที่ให้รอ ผมมัวทำเวรอยู่น่ะครับ ส่วน มายมิ้นซ้อมอญู่ครับ บอกว่าเดี๋ยวกลับเอง ไม่อยากให้คุณหนูรอน่ะ ครับ"  " ก้อได้ งั้นรีบไปกันเถอะ ฉันต้องรีบไปติวหนังสือกับ โกปิโก้ต่อน่ะ เดี๋ยวต้องแวะไปรับ โกปิโก้ที่มหาวิทยาลัย K อีกซินะ " " ครับคุนหนู "  ร๔แล่นมาเรื่อยๆ จนมาถึงมหาวิทยาลัย K 
 " อ้าว ทำไมโกปิโก้ไม่มารอล่ะ " " เดี๋ยวผมไปตามเองครับ "  " ไม่เป็นไร ลัช เดี๋ยวฉันไปเอง "  " แต่มันจะดูไม่ดีนะครับ " " ฮึ่ม "  เอมิหันไปทำหน้ายักษ์ใส่ผู้ดูแลทั้ง 3 คน " กะ ก็ได้ครับ ..น่ากลัวจัง "  เอมิลงจากรถ ตรงเข้าไปในมหาวิทยาลัย ท่ามกลางเสียงของ พวดหนุ่มๆ และสาวๆทั้งหลาย " ดูดิ่น่ารักชะมัดเลย .. อยู่ ม.ปลายแน่อ่ะ .. มารับแฟนรึไงนะ " มีชายคนหนึ่งหน้าตาดีมาก เดินเข้ามาหาเธอ แล้วพูดว่า " สวัสดีครับไม่ทราบว่ามาหาใครครับ "   " คือว่าฉัน "  เอมิพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นไปมอง " อ้าวหายไปไหนแล้วล่ะ "  " กรุณา มองมาข้างหลังครับ " " โกปิโก้ ตกใจหมดเลย ..หายไปไหนมาน่ะ "  " ผมมัวแต่เรียนเพลินน่ะครับ เรารีบกลับบ้านกันดีกว่านะ เอมิจัง "   " ค่ารับทราบเจ้าค่า " เอมิ และโกปิโก้ เดินไปขึ้นรถ เพื่อกลับบ้าน หลังจากนั้น รถก้แล่นจนมาถึง ตระกูล คาบายาชิ  เอมิเดินลงจากรถมา ก็พบกับ แม่บ้าน และคนงานที่แต่งตัว ดีมากมารอต้อนรับอยู่  " ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ คุณหนูน้อย " และถ้ามองตรงไปในกลาง แถวด้านในสุด ก้จะพบกับ ชายรูปร่างสูงโปร่งยืนอยู่ ชายคนนั้นหันมาทักเอมิ " หวัดดีจร้า ลูกสาวสุด เลิฟ ของพ่อ "  " คุณพ่อคะ เมื่อไรจะเลิกทำ แบบนี้ซักที เสียเวลาการทำงานเปล่าๆ นะคะ "  " ไม่เป็นไรหรอกลูก ดีออก "  " แต่คุณพ่อคะ.... "  เอมิ ยังพูดไม่ทันจบก็มีผู้ชายคนหนึ่ง พูดขึ้นมาแทรกว่า " คุณหนูครับ คุณหนู ไม่ควรพูดแบบนั้นกับ คุณพ่อนะครับ "  " อะไรกัน ซูกัส ก็เป็นไปด้วยหรอ
เนี่ย "  " ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ "  " คู้ก้าคุง " เสียงผู้ดูแลอีกคนหนึ่ง ทักทายเอมิ เอมิสนิทกับผู้ดูแล คนนี้มาก เพราะดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุด เอมิรีบวิ่งเข้าไปหาทันที " คูก้าดูทุกคนซิไม่มีใครเข้าข้าง เอมิเลย "  "คุณหนูครับรีบไปอาบนำเถอะครับ" "ก้อได้ๆ อืมๆ ไปแล้วคร้า" " คุณหนูครับผมเตรียมนำอุ่นไว้แล้วครับ" "มายมิ้น ขอบใจมากจ๊ะ"  และผู้ดูแลคนสุดท้าย ก็อายุรุ่นเดียวกับ เอมิ อยู่ชมรมคาราเต้ อยู่ที่โรงเรียน เอมิจึงไม่ค่อยได้เจอ เอมินุ่งผ้าขนหนูออกมา และพูดกับผู้ดูแลว่า "สดชื่นจังเลยนะ" ผู้ดูแลต่างพากันเลือดกำดาวไหล เว้นแต่คูก้าที่เพียงหน้าแดงเท่านั้น
  ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู ก๊อกๆๆๆ และก็มีคนพรุ่งพรวดออกมา "เอมิช่วยพ่อด้วย อาทิตย์หน้าไปประชุมแทนพ่อหน่อยซี่น้า"  "ประชุมอะไรคะ"  "ก็เรื่องนำเที่ยวนั่นแหละ ตกลงกับเค้าไม่ได้อ่ะ เอมิไปแทนพ่อหน่อยน้า" "คงเป็นกลุ่มของตระกูล โทโคยามะ ซินะคะ"  "คุณหนูตัดใจให้ได้นะครับ"  "ไม่ต้องห่วงหรอก ชั้นตัดไปตั้งแต่ 5 ขวบแล้วหละทุกคน 55555555"  เอมิหัวเราะ พร้อมเอียงหน้าหันหลังมือชนแก้ม  "คุณหนูเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ"  "เปล่าหรอก..วันนี้ยกเลิกกิจกรรมทุกอย่างนะ เอมิง่วงมากเลย" "ได้ครับ"  เอมิเดินไปนอนที่เตียงด้วยสายตาที่ดูเศร้าสร้อย "คุณหนูจะฝันแบบนั้นอีกมั้ยนะ" "นั่นน่ะซิ" ผู้ดูแลต่างหารือกัน
                                    ความฝันนั้นคืออะไร โปรดติดตามตอนต่อไปนะค้า