~!!หนุ่มสุดเฮี้ยว ขอป่วนหัวใจ ยัยจอมเป๋อ!!~

ลำดับตอนที่ #1 : ~ความซวยเริ่มปรากฎ~

1

                "แอ้เอาสมุดการบ้านวิชาเลขมาป่ะ"

                "เอามาสิ ทำไมอ่ะ จะขอลอกการบ้านฉันเหรอ"

                "จะบ้าเหรอ เดี๋ยวปั๊ดเลยนิ -_-^ใครกันแน่ที่ลอกใคร"

                "งั้นมีเรื่องอะไรล่ะ" ฉันพูดพลางค้นหาสมุดการบ้านวิชาเลขที่ซุกซ่อนอยู่ในกระเป๋าอันเละเทะไม่เป็นระเบียบของฉัน เผอิญว่าคาบนี้อาจารย์ไม่มา พวกเราก็เลยคุยเล่นกันได้ รู้สึกว่าอาจารย์จะไปอบรมอะไรสักอย่างที่ชลบุรีนี่แหละ คาบนี้ก็เลยว่าง

                "ก็วันนี้อาจารย์จะตรวจสมุดแล้วให้คะแนนอ่ะ"

                "อืมๆ รู้แล้ว -_-" ฉันตอบอันไปด้วยความรำคาญ แต่ว่าสมุดของฉันมันอยู่ไหนน้า ฉันว่าฉันยัดมันใส่ลงไปในกระเป๋าแล้วนิ หายากจังแหะ สงสัยต่อไปนี้ต้องจัดกระเป๋าให้มันดีกว่านี้หน่อยแล้ว เฮ้อ...

                "แล้ว'จารย์เก็บกี่คะแนนอ่ะ"

                "เมื่อวานไม่ได้ฟังอาจารย์พูดเหรอ มัวทำไรอยู่ หา -0-!!"

                ยัยบ้าอันเอ๊ย ไม่เห็นจะต้องตะโกนก็ได้นิ นั่งก็ติดกันยังกับปาท่องโก๋ ยังจะแหกปากอีก  แล้วสมุดมันอยู่ไหนเนี่ย ชักมีน้ำโหแล้วนะ หาตั้งนานไปซุกอยู่ที่ไหน

                "-_-^"

                "ก็ได้ๆ อาจารย์เก็บ 25 คะแนน แล้วทำไรอยู่อ่ะ เห็นค้นกระเป๋านานแล้วนะเนี่ย ระวังแมงสาบกัดมือนะจ๊ะ น้องสาว"

                "หุบปากแป๊ปได้ป่ะ -_-^^"

                "จำไว้เลยนะ T-T^"

                ยัยอันคงเริ่มเห็นว่า ฉันเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาแล้ว ก็เลยนั่งหุบปากเงียบไปเลย แต่ว่าทำไมอาจารย์เก็บคะแนนเยอะจังอ่ะตั้ง 25 คะแนน เทอมที่แล้วฉันได้คะแนนวิชาเลขแค่ 38/50 เองอ่ะ สำหรับคะแนนเทอมนี้ อาจารย์บอกว่าจะเก็บคะแนนงาน 25 คะแนน สอบกลางภาค 10 คะแนน สอบปลายภาค 15 คะแนน รวมเป็น 50 บาท เฮ้ย 50 คะแนนถ้วน งั้นเทอมนี้ฉันต้องได้อย่างน้อย 42 คะแนน ถึงจะได้เกรด 4

                อาจารย์เก็บคะแนนสมุด 25 คะแนน นี่หมายความว่าคะแนนงานก็คือคะแนนสมุดเหรอ เก็บคะแนนอย่างนี้เลยเหรอ ทำไปได้นะอาจารย์ งั้นถ้าฉันได้ 25 คะแนนนี้มา ฉันก็ต้องทำคะแนนอีกแค่ 17 คะแนนเอง เกรด 4 ก็จะลอยมาอยู่ในสมุดพกของฉันอย่างง่ายดาย ดีแฮะ^^

                "อันอัน แล้ว 25 คะแนนเนี้ยหารป่ะ"

                "..."

                เงียบครับท่าน ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก (แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนฟ่ะ) สงสัยจะงอนไม่ยอมตอบเลย ต้องรีบง้อซะแล้ว

                "อย่างอนน่า ดูซิหน้าหงิกเชียว เดี๋ยวไม่สวยน้า ^^"

                "แล้วใครล่ะที่เป็นคนบอกว่า ให้หุบปากนะ เชอะ..."

                "เอาน่า... เอาเป็นว่าฉันขอโทษล่ะกันนะ เลิกงอนเถอะ น้าา~"

                "25 คะแนน ไม่มีหาร""

                "จริงอ่ะ จริงนะ ไม่ได้โกหกกันนะ"

                "ไม่โกหกหรอกน่า แต่ต้องทำการบ้านครบตามที่อาจารย์สั่งนะถึงจะได้เต็ม"

                ว้าว~ ดีชะมัด 25 คะแนนไม่มีหาร การบ้านฉันก็ทำเองตลอด... (ซะที่ไหน ลอกคนอื่นเป็นส่วนใหญ่) เย้ๆ งานนี้วิชาเลขต้องได้เกรด 4 แน่ ฮิๆๆ ^-^   เอ๋  แล้วสมุดอยู่ไหนนะ ค้นในกระเป๋าจนทั่วแล้วก็ไม่เจอ ถ้ากระเป๋ามันพูดได้ มันก็คงจะพูดว่า 

                'จะล้วงหาอะไรนักหนา ล้วงอยู่ได้ ล้วงจนฉันหมดไส้หมดพุงแล้วนะเนี่ย'

                ในกระเป๋าไม่มีสมุดหรือว่ามันจะอยู่ใต้โต๊ะ ว่าแล้วฉันก็เริ่มปฏิบัติการรื้อค้นตามล่าหาสมุดการบ้านวิชาเลข             

                พึ่บๆ ปัง ตึง

                ฉันค้นทั่วใต้โต๊ะจนสมุดหนังสือเรี่ยราดเต็มใต้โต๊ะและบนโต๊ะไปหมด แต่ก็ยังหาไม่เจอซักที  ส่วนอันก็ได้แต่มองฉันรื้อค้นใต้โต๊ะตาปริบๆ

                ฮือๆๆ สมุดที่รักจ๋าอยู่ที่ไหนจ๊ะ รีบออกมาหาแม่เร็ว โมะๆๆ เอ๊ะหรือว่า...T0T

                "เป็นไรไปอ่ะ"

                "..."

                "แอ้" ฉันได้แต่นิ่งเงียบ พูดไม่ได้คายไม่ออก เหมือนมีอะไรติดอยู่ที่คอ T_T

                "..."

                "อ้อแอ้ -0-!!"

                "อันอันT_T" พออันตะโกนเสร็จ ฉันก็เรียกชื่ออันอย่างเศร้าสร้อย

                "เป็นไร"

                "สมุดการบ้านเลขไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนอ่ะ"

                "หายเหรอ"

                "ไม่ใช่หรอก สงสัยจะลืมไว้ที่บ้านอ่ะ T^T"

                "ตายห่าแล้ว"

                อันตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ว่าแต่ว่าทำไมยัยนี่ชอบตะโกนนักนะ

                "ห่าลงเหรอ"

                "ใช่ ห่าลงแล้ว สมุดส่งได้แค่วันนี้วันเดียวนะ แล้วก็ต้องเป็นในคาบอาจารย์ด้วย"

                "...T0T..."

                เกรด 4 ที่วาดฝันไว้เมื่อกี้พังทลายลงเมื่อหิมะถล่มยังไงหยั่งงั้นเลย ทำไงดีคะแนนตั้งเยอะ T_T... คาบเลขคาบไหนนะ อ๋อ คาบเลขคาบที่ 5 คาบที่ 5!!  ยังพอมีหวัง โทรไปที่บ้านให้พ่อแม่เอามาให้ดีกว่า T_0

                "เดี๋ยวฉันโทรไปบอกให้ที่บ้านเอามาให้"

                "อืมๆ เร็วๆ เข้าล่ะ" แล้วฉันก็รีบโทรไปที่บ้านทันที

                ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...

                โทรติดแต่ว่าทำไมไม่มีคนรับนะ T_T พ่อแม่ไปไหนกันเนี่ย แล้วบทสนทนาเมื่อตอนเช้าก็แล่นเข้ามาสู่หัวสมองของฉันที่กำลังมึนตึ๊บอยู่ตอนนี้

                'ดิม อ้อแอ้ วันนี้แม่กับพ่อจะไปเยี่ยมยายนะ คงจะกลับมาอาทิตย์หน้าน่ะแหละ'

                'ครับ รับทราบแล้วครับ^-^'

                'ทำเป็นยิ้ม ดูแลน้องด้วยนะ อย่าทะเลาะกันล่ะ'

                'ครับๆ ไม่ต้องห่วง'

                'อ้อแอ้ อยู่กับพี่เค้าดีๆนะ อย่าดื้อล่ะ'

                '...'

                'อ้อแอ้ได้ยินที่แม่พูดไหม'

                'คะ? อ๋อ...ค่ะ'

                นั่นไง ทำไมลืมไปได้นะ สงสัยจะมัวเอาแต่กินข้าวเลยไม่ได้ฟังที่แม่พูด แล้วทำไงดีล่ะ ซวยแล้วไง ทำไมต้องมาลืมเอาวันนี้ด้วยนะ T-T

                "เป็นไงมั่ง"

                "ลืมไป พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน ไปเยี่ยมยายที่เชียงใหม่นู่น"

                "อ้าว... แล้วจะทำยังไงอ่ะ ถ้าไม่ส่งสมุดวันนี้อดได้คะแนนแน่ๆ"

                "...T_T" ทำไงดี ทำไงดี นี่ก็จะหมดคาบ 2 อยู่แล้ว พระเจ้าโปรดช่วยลูกด้วย

                ปิ๊ง~

                แล้วไอเดียอันบรรเจิดก็ปรากฎอยู่ในหัวฉัน เอาไงเอากันวะวันนี้ ต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น ไม่งั้นต้องอดได้เกรด 4 แน่ พระเจ้าโปรดช่วยฉันอีกครั้งด้วยเถอะ เพี้ยง~

                "อันอัน เธอเป็นเพื่อนฉันใช่มะ"

                "ถามอะไรแปลกๆ ก็ต้องใช่นะสิเราเป็นเพื่อนที่ซี้กันที่สุดในโลกนี่^^"

                อันพูดไปยิ้มไป โดยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองในอีกไม่นานนี้

                "งั้นเวลามีปัญหาก็ต้องช่วยกันใช่มะ -_-"

                "โอ๊ะ...ก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วล่ะ"

                "ห้ามกลับคำนะ"

                "อืม"

                "งั้นเอาหูมานี่"

                "หือ 0_0 ได้ๆ" ขอโทษนะอัน แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะช่วยฉันได้นะ ฉันรีบกระซิบที่ข้างหูของอัน และเล่าแผนการที่จะไปเอาสมุดการบ้านวิชาเลขมา 

                มันก็แค่ฉันจะปีนข้ามกำแพงทางด้านหลังของโรงเรียนโดยให้อันเป็นเก้าอี้ให้ฉันเหยียบเพื่อปีนข้ามกำแพงมันก็เท่านั้น พอข้ามกำแพงออกมานอกโรงเรียนได้ ฉันก็จะรีบกลับไปที่บ้าน ไปเอาสมุดออกมา และก็รีบกลับมาก่อนที่คาบ 5 วิชาเลขจะเริ่ม  โดยฉันจะเข้ามาทางประตูโรงเรียน เพราะหลังจากนักเรียนกินข้าวเสร็จ ลุงยามหน้าโรงเรียนก็จะไปเปลี่ยนเวรกับป้ายามซึ่งเป็นเมียแกที่ไปกินข้าวก่อน ช่วงนั้นก็เลยปลอดภัยจากลุงยามป้ายามสองผัวเมียนั่นเอง

                "เป็นไง เป็นแผนที่ดีใช่มะ"

                "ดีบ้าอะไรเล่า ฉันต้องเป็นเก้าอี้ให้เนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ ตัวเธอหนักจะตาย"

                "ไหนว่าเป็นเพื่อนกัน มีอะไรก็จะช่วยกันไง -_-"

                "'งั้นเราเลิกคบกันเถอะ"

                "อันอันจ๋า~ ได้โปรดเห็นใจเด็กน้อยตาดำๆคนนี้เถอะน้าา~ Please..."

                "..."

                "*_*"

                ฉันพยายามทำหน้าให้ดูน่าสงสารที่สุด พร้อมส่งสายตาปิ๊งๆ อันน่าอนาถไปยังอัน และดูเหมือนจะได้ผลดีซะด้วย เพราะว่าอันค่อยๆ ผงกหัวอย่างช้าๆ พร้อมน้ำตาคลอเบ้า ท่าทางแบบนี้แปลว่ายอมตกลงใช่ม้า (ช่างเป็นความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นโดยแท้)  ^-^ เย้ๆ ดีใจจัง วู้ๆ

                "เอาไว้กลับมาฉันจะเลี้ยงเธอยกใหญ่เลย"

                "อืม T_T"

                "รักอันอันมากมายเลย จุ๊บๆ ^3^" (ไม่ได้สนใจน้ำตาที่กำลังคลอเบ้าของเพื่อนเล้ย)

                "แล้วจะไปตอนไหนอ่ะ"

                "ก็คงคาบ 4 คาบกินข้าวอ่ะ ช่วงนั้นคงไม่ค่อยมีคนเดินไปทางด้านหลังโรงเรียน"

                "อืม เข้าใจแล้ว T_T"