คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : DAY3 :: Trust
DAY3
ฉันรักนายนะปาร์คชานยอล
นายจะบอกว่านายรักฉันมากกว่าใช่มั้ย ? ฮะๆ
นายอย่าทิ้งฉันเลยนะชานยอล
ชานยอล ขอร้องละ
ชานยอล อย่าไป...
.
.
“ฮึก” ร่างสูงสะดุ้งตื่นอีกครั้งหลังความฝันที่เขาเองก้ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร คนในฝันเขานั้นเป็นใครกันแน่..
ยันตัวลุกขึ้นปรับสายตาให้เข้ากับแสงภายในห้องที่ตอนนี้เริ่มสว่างขึ้นมาบ้างแล้ว ก่อนจะกวาดสายตาทั่วห้อง แต่ก้พบแต่ความว่างเปล่า
“หายไปไหนแต่เช้า..” ยังเช้ามืดอยู่เลย แต่ร่างที่เคยนอนข้างกายเขาเมื่อคืนกลับหายไปซ่ะอย่างนั้น
ชานยอลดึงผ้าห่มออกจากตัว ก่อนจะลุกไปยังห้องน้ำ เปิดประตูดูแต่ก้ไม่พบใครเลย ร่างสุงจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องนอนเพื่อตามหา
“คุณ คุณอยู่ไหน ?”
“คุณ ... หายไปไหนของเขานะ” หาจนครบทุกห้องแล้ว ไม่ว่าจะเป็นครัว ห้องน้ำทั้งในและนอกห้อง หรือแม้กระทั่งระเบียง
“คุณหายไปไหนนะ ทำไมผมรู้สึกใจไม่ดีแบบนี้เนี่ย” ชานยอลพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินหาอีกรอบ เมื่อไม่พบร่างของผีน้อยที่ตามหา เขาจึงกลับเข้ามาให้ห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง
“ฮัลโหล.. ได้ข่าวว่าตามหาผมหรอ”
ภาพตรงหน้าทำเอาชานยอลแทบพุ่งตัวเข้าใจ ร่างสูงตรงดิ่งเข้ามาที่เตียงทันที แถมยังลืมปิดประตูห้องนอนตัวเองอีกต่างหาก กระโจนขึ้นบนที่นอนจากที่ยับอยู่แล้วยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่
“ใครใช้ให้คุณหายไปแบบนี้เนี่ย ?” ชานยอลได้ทีรีบต่อว่าร่างตรงหน้า ไม่พอแค่นั้น ร่างสูงยังจับแขนเล็กจนแน่นอีกต่างหาก
“แล้วใครใช้ให้คุณหาผมละ” ไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทหรอกนะ แต่เห็นหัวเสียขนาดนี้แล้วก้ขอสักหน่อยละกัน
“แล้วใครใช้ให้คุณหาย ?” ชานยอลยังถามคำถามเดิมไม่เลิก เขาอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วใครใช้ให้คุณหา ?” นี่ก้ยังกวนประสาทไม่เลิก
“นี่คุณ ! ผมเป็นห่วงคุณนะ ผมถึงตามหาคุณเนี่ย !”
“เป็นห่วงผมทำไมหรอ ?” เอียงหน้าเข้าไปใกล้แล้วถามขึ้น ชานยอลที่เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปถึงกับทำหน้าไม่ถูก ร่างสูงหลุบตาลงไปมา ก่อนจะเงยหน้าต่อปาก
“มากันสองคน คุณหายไปแบบนี้ มันไม่ถูกนะ !” ใช้เสียงดังกลบเกลื่อน ร่างเล็กตรงหน้าแทบกลั้นขำไม่อยู่ ไม่รู้ทำไมชานยอลต้องร้อนรนแบบนี้ด้วย แต่ตลกดีชะมัด !
“ไม่ถูกยังไงหรอ ?” ยังไม่วายกวนต่อ
นี่กะจะให้ชานยอลสติแตกตายตามเขาไปจนได้
“นี่คุณ! “ ชานยอลที่ไม่รู้จะพูดคำไหนต่อ ได้แต่ถลึงตาใส่อย่างโมโห คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง ไหงมากวนกันแบบนี้ละ ?
“ฮะ ว่าไง” ยัง ยังไม่หยุด
“ว่าไงงั้นหรอ?” ชานยอลเริ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ฮะ ว่าไง...” เสียงเล็กขาดหายไปทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค
ใช่แล้ว ชานยอลจัดการเขาด้วยวิธีที่คาดไม่ถึง...
ริมฝีปากอิ่มรูปหัวใจถูกบดขยี้ด้วยริมฝีปากของชานยอลหลังจากที่กำลังจะพูดต่อปาก ชานยอลไม่เพียงแค่ทาบลงไปอย่างที่ควรทำ แต่เขากลับขมเม้นจนอีกคนคล้อยตาม ลิ้นหน้าถูกสอดเข้าโพรงปากอิ่มทันทีที่มันเผยอออก ร่างเล็กตรงใจไม่น้อยที่ชานยอลล่วงล้ำเข้ามาไกลเพียงนี้
เนิ่นนานกว่าที่จูบดูดดื่มนั่นจะคลาย ทั้งหมดทั้งมวล ชานยอลเป็นฝ่ายควบคุม จนร่างเล็กตามแทบไม่ทัน ทำเพียงแค่รับความรู้สึกที่ถูกส่งผ่านทางริมฝีปากเพียงเท่านั้น
มันทำให้เขารู้สึกดีแปลกๆ ใช่ มันรู้สึกดีมากๆเหมือนได้จูบกับคนที่เขาคุ้นเคยกันดี เหมือนจูบที่เขาเคยได้ลิ้มลองมาหลายครั้ง แต่มันยังไม่ชินสักที แต่ไม่คยแม้แจะตามเกมทันเลยสักครั้ง
ความรู้สึกที่คืออะไร...
“คุณ เป็นอะไร” ชานยอลเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ถอนจูบออกมาแล้ว ร่างตรงหน้ากลับเอาแต่เงียบและหลบตา เหมือนใช้ความคิด ร่างเล็กค่อยๆเงยหน้าขึ้นสบตาร่างสูงก่อนจะจ้องลึกลงไป
ดวงตาที่คุ้นเคย
สันจมูกโด่งที่คุ้นตานั่น..
ไหนจะริมฝีปากที่ได้ลิ้มชิมเมื่อกี้นี้
ทำไม...
ทำไมกลับรู้สึกเหมือนเคยสัมผัสมาหมดแล้ว มันไม่ใช่ความรู้สึกครั้งแรก
มันเหมือนกับว่า
กี่ครั้ง ก้ยังหวาน
ยังหอม
ยังน่าลิ้มลอง
ยังคุ้นเคย...
“เปล่า” ตอบออกไปเสียงแผ่ว จะให้บอกไปได้ยังไงว่ารู้สึกแบบไหน ชานยอลคงไม่รับฟังเขาหรอก จะหาว่าเขาคิดไปเองซะมากกว่า
“ผมจูบคุณกี่ครั้งแล้วเนี่ย”
“หือ”
“ผมเพิ่งจูบคุณแบบนี้ครั้งแรกใช่มั้ย” ชานยอลตอนนี้คิ้วเริ่มเข้ามาชนกันแล้ว เหมือนเข้ากำลังสับสนอะไรอยู่
“ชะ ใช่”
“ทำไมผมรู้สึกว่าคุ้นปากคุณแบบนี้ละ” ชานยอลมองตากลมนั่นอย่างไม่เข้าใจ
เห้.. แบบนี้มันไม่ตลกนะ
.
.
.
.
.
หลังจากที่จูบ... ทั้งที่ปากยังอมน้ำลายบูดอยู่กันไปแต่เช้าตรู่ ชานยอลก้ขอผมจูบอยู่เรื่อยๆ จนผมเอือมระอา ยอมให้จูบโน่นหอมนี่ไปเรื่อย
นี่เขาลืมคุณแบคฮยอนคนนั้นไปแล้วหรือไงน่ะ ?
หรือจะเปลี่ยนใจมาเป็นผม ?
บ้าน่า
คิดบ้าอะไรของผมเนี่ยยยย
“ส่ายหัวอีกและ คุณคิดอะไรบ้าๆอยู่ใช่มั้ยหะ”
“ปะ เปล่าซะหน่อย”
“ไม่ต้องมาปฏิเสธ... บอกมา”
“...”
“คุณคิด...
...ถึงจูบของผมนั่นใช่มั้ย”
“อะ ไอบ้า ”
ปั่ก !
“อ๊ะ ! “
หะ เห้ยย
“ขะ ขอโทษ คุณเป็นอะไรมั้ย ?”
“โอยย ทำไมแรงคุณเยอะแบบนี้เนี้ยยย”
“ใครบอกให้คุณแกล้งผมแบบนั้นกันละ ก้สมควรแล้วไม่ใช่หรอ ?” สมควรแล้วครับ แค่ผลักจนติดตู้เย็น แค่นั้นเอ๊งงงง
“ผมแทบสิงตู้เย็นแหน่ะ” พูดพลางยกมือลูบแขนข้างที่ชนดูเย็นป้อยๆ
น่าจะผลักให้สิงไปเลยนี่ ดูๆ ยังมีหน้ามายิ้มอีก
ผมอยากจะบ้าตายกับปาร์คชานยอลลลลลลลลลล !
.
.
.
.
ซ่า ซ่า
(เสียงคลื่นนะครับ โปรดเข้าใจ)
ตอนนี้ชานยอลกับผีน้อยออกมาจากห้องพักของตัวเองได้สักที ถ้าไม่ใช่เพราะหิวจนท้องไส้กิ่ว และเพราะความเรื่องมากอยากกินอาหารทะเลของปาร์คชานยอล อย่าหวังว่าจะได้ออกจากโรงแรมแพงหูร้อนฉ่าฉ่านั้น
เหมือนกะจะนอนจุกอยู่ในโรงแรมให้คุ้มราคาห้องโดยไม่ออกไปข้างนอกเสียเวลาแม้แต่นาที
“ผมนึกว่าคุณจะไม่ออกจากห้องแล้วนะเนี่ย” เสียงเล็กดังขึ้นหลังจากที่ออกมาเดินอยู่ริมหาดได้สักพัก ชานยอลปรายตามองคนที่ชอบหาเรื่องเขาแวบนึง ก่อนจะมองหาร้านทีพอจะฝากท้องได้ในมื้อนี้
“พูดงี้หมายความว่าไง ?” ปากก้ขยับถามไป ส่วนตาก้มองหาร้านไปเรื่อยๆ เขาไม่ได้เอาหูฟังลงมา เพราะคิดว่าคนเยอะแบบนี้คงไม่มีใครมาสนใจหรอกว่าเขาพูดอะไรกับใคร
“ก้เปล่า ก้นึกว่าคุณจะนอนจนคุ้มค่าห้อง”
“กลับไประวังโดนจูบนะ”
“อะ โอเค ๆ ผมจะเงียบปากละ คุณจูบจนปากผมเจ่อหมดแล้วเนี่ย”
“แต่คุณก้ชอบนี่ “
“ได้ทีละเอาใหญ่” ร่างเล็กสบถเบาๆ จนชานยอลอดไม่ได้ทีจะหัวเราะกับท่าทางนั้น
“โอ้ะ ร้านนั้น” ชานอยลเดินตรงไปยังร้านข้างหน้าที่ดูแล้วไม่เห็นจะต่างอะไรกับร้านที่ผ่านมาสักเท่าไหร่ แต่ทำไมเขาถึงเลือกร้านนี้กันนะ
ร่างสูงยืนดูเมนูอาหารอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสั่งอาหารทะเลสามสี่อย่างกับพนักงาน ชานยอลเลือกที่นั่งที่ค่อนข้างปลอดคนเหมือนทุกครั้ง บรรยากาศโดยรอบค่อนข้างดี หรือเรียกว่าดีมากได้เลยละ
ริมทะเลที่มีลมพัดหวิวๆพอสบายๆ นักท่องเที่ยวที่ไม่พลุกพล่านมากเกินไปในเวลานี้ และคนตรงหน้าที่นั่งตากลมมองทอดไปยังทะเลอย่างไม่มีจุดหมาย
ทำไมใบหน้าเพียงแค่เสี้ยวเดียวถึงได้น่ามองเช่นนี้นะ
เมื่อรู้ตัวว่าถูกแอบมอง เจ้าตัวเลยหัวหน้ากลับมาอัตโนมัติ และหวังว่าคนมองจะหลบตา แต่ไม่ อีกคนกลับจ้องหน้าเขาแล้วอมยิ้ม
“หือ ?” เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่อีกคนก้เอาแต่ยิ้ม ไม่ตอบอะไรมาสักคำ
“...”
“มองหน้าผมบ่อยๆ ระวังหลงนะ” ไหนๆก้ไหนๆละ ขอกัดสักหน่อย ชอบทำตัวมีปัญหาอยู่เรื่อย
“ก่อนหน้านี้ก้ไม่ได้มองบ่อยนะ...”
“...”
“แต่ทำไมผมหลงคุณขนาดนี้ได้ละ ?”
“...” อา ไอบ้าชานยอล ผีก้เขินเป็นนะเว้ยยยย
“ฮะๆ เขินหรอ ผมพูดจริงนะ”
ยัง ยังไม่หยุด อย่าทำหน้าจริงจังแบบนั้นได้มั้ยยยย
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ทำไม ผมพูดไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้ หุบปากเดี๋ยวนี้”
“ฮะๆ ก้ได้” ชานยอลทำท่าหุบปากทันที
นี่เขาเอาอารมณ์ที่เกิดขึ้นกับแบคฮยอนไปไว้ไหนหมด ชานยอลเหมือนคนไม่ได้เพิ่งเลิกกับแฟนเลยสักนิด ร่างสูงดูร่าเริงเหมือนปกติ
ไม่สิ มากกว่าปกติด้วยซ้ำ
ดูเขามีความสุขแปลกๆ
“ดูมีความสุขจังนะ ได้ข่าวเพิ่งเลิกกับแฟนไม่ใช่ ?” เหมือนจี้จุด ชานยอลชะงักตัวไปชั่วครู่
ร่างเล็กรู้สึกเหมือนตัวเองพูดอะไรผิดไปอย่างมหันต์ เขาจะถูกฆ่าหมกป่ามั้ยย ? (จะให้บอกกี่ทีว่าแกตายแล้ว)
“เลิกกับแฟนแบบนั้น ก้เหมือนเอาบ่วงออกจากคอนั่นแหล่ะ ฉันควรจะมีความสุขขึ้นสิ ถูกมั้ย ?” ชานยอลพูดราวกับไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องแบคฮยอน แต่แววตาที่เขากำลังพยายามซ่อนจากร่างตรงหน้านั้น มันไม่มิดสักเท่าไหร่
“คุณก้ไม่ได้อยากเลิกกับเขาสักหน่อยนี่ อยู่กับผม คุณไม่ต้องปกปิดอะไรหรอกนะ” ร่างเล็กพยายามพูดให้อีกคนผ่อนคลาย เขารู้ว่าชานยอลรู้สึก แต่ก้พยายามปกปิดมันเอาไว้ไม่แสดงออกให้เขาเห็น
มันไม่น่ามองเอาซะเลย รอยยิ้มบนความเศร้านั่นน่ะ..
“ผมเปล่า ...”
“ไว้ใจผมสักคนสิ” ชานยอลเงยหน้าขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างเล็กมองอยู่ ทำให้ทั้งสองสบตากันโดนบังเอิญ ดวงตากลมที่แสดงออกถึงความจริงใจ ทำเอาชานยอลใจสั่นรัว
“...”
“ไว้ใจที่จะพูดเรื่องในใจของคุณกับผม แค่คุณบอกให้ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง คิดอะไรอยู่ และอยากให้ผมช่วยยังไง”
“....”
“ได้มั้ยชานยอล ให้เป็นผมได้มั้ย”
เขาแค่อยากช่วย แค่อยากช่วยเท่านั้น
“... อื้มม ผมจะบอกคุณ คนเดียว”
รอยยิ้มแห่งความดีใจผุดขึ้นบนหน้าหวาน
เขาไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาไว้ใจร่างตรงหน้าที่เพิ่งเจอกันแค่3วันนี่ เขารู้สึกเหมือนรู้จักกันมาหลายปี รู้จักกันมากนานจนเหมือนไม่มีอะไรที่จะเข้ากันไม่ได้ ไม่เคยมีอะไรที่ทำให้เขารู้สึกไม่ไว้ใจ
.
.
.
อาหารเช้าที่ได้ทานเอาเกือบเที่ยงของชานยอลผ่านไปด้วยดี และดูท่าทางร่างสูงจะเจริญอาหารมากกว่าปกติ เพราะไม่เขาไม่ได้ทานแค่เท่าที่สั่งมาในตอนแรก แต่ชานยอลกลับสั่งโน่นนี่มาราวกับคนอดอยากปากแห้ง และที่สำคัญ ราคาอาหารที่นี่โคตรรรรรรรรรรรแพงเลยละ มื้อเดียวหมดไปเกือบสองพันแหน่ะ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่หยี่ระกับเงินที่จ่ายไปเท่าไหร่เลยนะ
“คนบ้าอะไรกินข้าวมื้อนึงเกือบสองพัน” ร่างเล็กที่เดินมองตามแผ่นหลังกว้าง เบะปากพูดลอยๆใส่ แต่ก้ไม่ได้ตั้งใจจะให้อีกคนไม่ได้ยินหรอก
“ตังผมนะ อีกอย่าง ผมก้ไม่ได้เอามันไปทิ้งฟรีๆด้วย ผมจ่ายมันแลกกับความสุขของผม” ชานยอลพูดโดยไม่หันหลังมามองแม้แต่น้อย ตอนนี้เขากำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศริมทะเลที่แสนสดชื่น โดยมีลมเย็นๆและภาพสาวๆในชุดบิกินี่เป็นทิวทัศน์สวยๆ
โอยย ทำไมรู้สึกกระชุ่มกระชวยแบบนี้นะ
“ความสุขคุณแพงชิบเป๋ง” แต่ร่างที่ตามหลังก้ยังคงบ่นกระปอดกระแปดไม่ยอมหยุด ชานยอลจึงหยุดเท้าลงกับที่ แต่ดูเหมือนร่างที่ตามหลังนั่นจะเอาแต่มองรอบๆไปโดยลืมมองว่าร่างตรงหน้าหยุดเดินแล้ว
นั่นทำให้ร่างของผีน้อย ทะลุผ่านร่างสูงไปโดยที่ทั้งเจ้าของร่าง และคนที่ถูกเดินผ่านตกใจไม่น้อย
ชานยอลตอนนี้รู้สึกเหมือนถูกผีหลอกตอนกลางวันเลย =0=
“เห้ ใครใช้ให้คุณหยุดเดิน” ได้ทีหันมาแขวะใส่ซะหน่อย เขาเองก้รู้สึกตกใจไม่น้อยที่จู่ๆร่างกายของเขาก้กลายเป็นสสารที่ลอยในอากาศ เดินทะลุผ่านร่างกายของชานยอลไป ทั้งที่จริงแล้วเขาควรจะเดินชนชานยอลมากกว่า
“ผมคิดว่าคุณจะชนผมเหมือน เวลาที่ดูในหนังอ่ะ” ชานยอลยังตกใจไม่หาย เขางงไม่น้อยที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด
“จะมาอินกับหนังอะไรตอนนี้เนี่ย “ ร่างเล็กหัวเสียไม่น้อย
“ผมขอโทษนะ อย่าอารมณ์เสียสิ”
“คุณนี่...”
“ทำไมคุณถึงทะลุผ่านผมละ”
“ไม่รู้สิ เพราะผมลืมตัวมั้ง”
“ลืมตัว?” ชานยอลทวนคำพูดของร่างตรงหน้า
“ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ แล้วคุณก้มาหยุดเนี่ยย ไม่ชนเข้าให้มันก้ดีเท่าแล้ว”
“ดีกับผีอ่ะดิ ผมหัวใจแทบวาย”
“สมน้ำหน้า ใครใช้ให้เล่นบ้าๆ” แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ก่อนจะกลับหลังเดินนำหน้าร่างสูงไปซะอย่างนั้น ชานยอลรีบเดินตามไปทันที ทั้งที่ใจยังนึกกลัวว่าหากเขาเล่นอะไรที่แผลงกว่านี้ วันหลังอาจจะเป็นเขาที่หัวใจวายตามผีน้อยนี้ไปก้เป็นได้
หลังจากที่เดินมาได้เรื่อยๆ ท่ามกลางความเงียบระหว่างคนทั้งสอง ชานยอลที่เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตลอดเพราะเอาแต่ลอบมองแผ่นหลังเล็กของร่างที่เดินนำเขามาตั้งแต่ตอนนั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทุกครั้งที่มีผีน้อยนี่อยู่ด้วย เขาถึงรู้สึกดี
มันดีมากเสียจนอธิบายไม่ถูกว่าเพราะเหตุใดถึงรู้สึกแบบนั้นกับคนที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นาน
เขารู้สึกแปลกใจทุกครั้งเมื่อกลับมาย้อนถามตัวเองว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร
เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ก้เหมือนมีคนจงใจ
เหมือนเพิ่งเคยเกิดขึ้น แต่ก้เหมือนเคยผ่านมันมาแล้ว
มันเป็นเรื่องแปลกมาก แต่เขาก้รู้สึกดีที่มันเกิดขึ้น ทุกครั้ง
กึก กึก
“ชานยอล... คุณดูนั่น” ชานยอลหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเอง มองตามปลายนิ้วเรียวที่ชี้ไปยังบ้านพักริมทะเลหลังสีขาวสะอาดตา ภายในมีคนอยู่ราวสองสามคนที่บริเวณสวนหย่อมของบ้าน มองจากตรงนี้เหมือนบ้านพักส่วนตัวมากกว่า
“ทำไม?” ชานยอลมองกลับมายังคนที่ชี้ ก่อนจะถามว่า บ้านหลังนั้นมีอะไรพิเศษ ก้แค่บ้านพักตากอากาศทั่วไปนี่นา
“เรามาลองพักที่นี่ดูได้มั้ย ?” อยู่ๆร่างเล็กก้พูดออกมาแบบนั้น ตากลมไม่ละสายตาไปจากตำแหน่งเดิมเลย เหมือนมีบางอย่างเรียกความสนใจเขาตลอดเวลาจนไม่อาจละสายตาไปได้
“ทำไม ...บ้านนั้นมีคนพักอยู่นะคุณ” ชานยอลเกิดความไม่เข้าใจกับความต้องการของคนตรงหน้า นึกอะไรถึงอยากจะมาพักที่นี่ละ ?
หรือว่า ผีน้อยนึกอะไรขึ้นได้
“ผมว่าผมเคยอยู่ที่นี่ ...ไม่ผิดแน่” เสียงเอ่ยขึ้นมา ตากลมโตนั่นไม่ปรายมามองเขาแม้แต่น้อย เอาแต่จดจ้องบ้านหลังนั้นไม่วางตา จนชานยอลรู้สึกได้ว่า ที่นี่ต้องมีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับผีน้อยนี่เป็นแน่
“คุณนึกอะไรออกอีกมั้ย ?” ชานยอลเอ่ยถามอีกครั้ง
“ไม่ .. ผมแค่รู้สึกอยากเข้าไป” ยังยืนยันคำเดิมว่าต้องการเข้าไปในบ้านหลังนี้ให้ได้ ชานยอลเลยทำได้แค่ถอนใจ
ก้ในเมื่อบ้านหลังนั้นมีคนพักอยู่ แล้วมันเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะเข้าไปขอพักต่อ อีกอย่าง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านนี่เป็นบ้านส่วนตัวหรือบ้านเช่าแก่นักท่องเที่ยวกันแน่
“ผมจะลองถามดูให้นะ” แต่ในเมื่อมองไปที่อีกคนแล้ว เขาก้นึกเห็นใจ ชานยอลเลยตัดสินใจเข้าไปถามคนที่บ้านพักนั่นทันที
“ขอโทษนะครับ บ้านนี่เป็นบ้านส่วนตัวของคุณหรือเป็นบ้านพักครับ” ชานยอลเลือกที่จะถามคุณลุงที่ดูท่าทางใจดีด้วยรอยยิ้ม เพื่อไม่เป็นการล่วงเกินเกินไปชานยอลจึงยืนถามอยู่นอกรั้วเตี้ยๆของบ้าน
“เป็นบ้านพักของรีสอร์ทข้างในน่ะ” คุณลุงก้ตอบเขากลับด้วยใบหน้ามีรอยยิ้มเช่นกัน
ชานยอลเอ่ยขอบคุณคุณลุงอีกครั้งก่อนจะเดินตรงไปยังรีสอร์ทด้านในที่ลุงคนนั้นชี้บอก
สอบถามอยู่นานจึงได้ความว่า เป็นบ้านพักริมหาดหลังเดียวของรีอร์ทนี่ แต่มันเคยถูกใช้เป็นบ้านส่วนตัวมาก่อนที่จะถูกเปิดให้พัก เลยดูเป็นเหมือนบ้านพักตากอากาศส่วนตัวเสียมากกว่า และที่สำคัญ แขกที่พักอยู่ก้ยังไม่มีกำหนดว่าจะเช็กเอาท์วันนี้ ดังนั้น..
“คุณบอกให้เขาออกก่อนไม่ได้หรอ ?” เสียงเล็กดังขึ้นเมื่อฟังพนักงานของรีสอร์ทพูดจบ และสรุปได้ว่า ไม่สามารถเปิดบ้านหลังนั้นให้เขาพักได้ เพราะติดแขกที่มาเช่าอยู่ก่อน
“จะบ้าหรอคุณ” ชานยอลหันไปตำหนิผีน้อยทันที
จะบ้ารึไง จะไปบอกให้คนเช่าก่อนออก แล้วตัวเองก้เช่าต่อนี่นะ คนดีๆที่ไหนเขาทำกันละ
“คุณ ว่าอะไรนะคะ” พนักงานหน้าเคาท์เตอร์เอ่ยถาม เมื่อเห็นชานยอลพูดอะไรสักอย่างออกมา ชานยอลที่รู้ตัวจึงถามคำถามอื่นกลบเกลื่อน
“อ่อ ผมพูดว่าจะไปพักที่ไหนละเนี่ย”
“ห้องพักของรีสอร์ทมีอยู่นะคะ” พนักงานยื่นข้อเสนอให้แก่ชานยอล
ร่างสูงนึกในใจ จะให้เขาเช็กเอาท์ออกจากโรงแรมหรูนั่นมานอนตากลมที่รีสอร์ทนี่น่ะหรอ ?
ไม่มีทางอ่ะ !
“คุณ..” อา อย่าทำเสียงอ้อนแบบนั้นสิ
“คุณ...” บอกว่าอย่าอ้อนไง
“ชานยอล...”
“ผมต้องทำยังไงเพื่อที่จะได้พักบ้านหลังนั้นครับ” ชานยอลเอ่ยถามพนักงานอีกครั้ง
พนักงานทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที จะให้ไปไล่แขกที่พักอยู่ก่อนมันก้ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำสักนิด
“นะครับ ช่วยหน่อย ผมต้องการพักที่นั่นจริงๆ” ชานยอลทำสีหน้าอ้อนวอนใส่พนักงานสาว ความหล่อเหลาของเขาคงใช้ได้ไม่มากก้น้อยละน่า
“เอ่อ.. เดี๋ยวถามให้นะคะ แต่ไม่รับปากนะคะว่าจะได้รึเปล่า” พนักงานรีบยกโทรศัพท์ที่หน้าเคาท์เตอร์ขึ้นมากดเบอร์อะไรสักอย่าง
ชานยอลยืนดูด้วยความตั้งใจ ไม่ต่างจากผีน้อยข้างๆเลยสักนิด
“คะๆ ได้คะ บ่ายสามใช่มั้ยคะ ได้คะ สวัสดีคะ”
แกรก .. พนักงานวางสายที่คุยอยู่ก่อนจะส่งยิ้มให้ชานยอล
“แขกที่พักอยู่จะเช็กเอาท์วันนี้ตอนบ่ายสามโมงคะ คุณจะเช็กอินได้ตอน6โมงเย็นนะคะ เพราะเดี๋ยวแม่บ้านจะต้องเข้าไปทำความสะอาดบ้านพักก่อน”
“ครับ ขอบคุณครับ ผมจองไว้เลยนะครับ”
“ได้เลยคะ รบกวนเซ็นชื่อตรงนี้นะคะ”
ชานยอลเซ็นลายมือยุกยิกลงบนกระดาษ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้พนักงานอีกครั้ง
“คุณน่ารักที่สุดอ่ะ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นหลังจากที่เดินออกมาจากรีสอร์ทนั่น
“คุณก้รักผมสิ”
ชานยอลพูดพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มให้ ก่อนจะเดินผ่านหนี้น้อยที่นิ่งไปกับคำพูดเมื่อกี้
ชานยอลลล
ไอบ้า
100%
รักผมสิ รักผมสิ รักผมสิ
ฮรึ่ยยยยย ขนลุกแทน ฮ่าๆๆ
ติดตามหน่อยนะฮะ ฝากสกรีมกันด้วยเน้ออ
#ฟิคผีเจ็ดวัน
ความคิดเห็น