คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : DAY2 :: LOVE
DAY 2
เช้าวันนี้ผมรีบลุกอออกจากที่นอนก่อนเจ้าของห้องเสียอีก ไม่ต้องถามหรอกว่าเพราะอะไร เพราะยังไงผมก้จะเล่าให้ฟังอยู่ดี อึดอัดใจจะตายอยู่ละ
เรื่องก้ไม่มีไรมาก ก้แค่ไอบ้านั่น.. ใช่ ชานยอลนั่นแหล่ะ รู้มั้ย ว่าเขาถามผมว่าอะไร ?
‘คุณชอบผมหรอ ?’
เป็นประโยคที่ทำเอาผมค้างยันตอนนี้ ไม่รู้นึกบ้าอะไรของเขาถึงได้ถามผมออกมาแบบนั้น หรือเพราะอาการของผมทำให้เขาคิดแบบนั้นกันนะ
แต่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นนี่ จะดูจากอาการผมได้ไง (หรอ ?)
... เออๆ ยอมรับก้ได้ แต่ผมจะไปชอบเขาได้ยังไงละ ผมเป็นผีนะ ส่วนเขาน่ะเป็นคน แถมยังมีแฟนแล้วอีกด้วย
ฮึ่ยย พอคิดถึงภาพเมื่อคืนแล้วขนลุกชิบเป๋ง บรึ๋ยยย
“ยืนสั่นหัวเป็นเจ้าเข้าไปได้” เฮือก ! ตื่นมาตอนไหนว่ะเนี่ยย ตกใจหมด !
เดี๋ยวชานยอลชักจะดูน่ากลัวกว่าผีเสียแล้ว
“เปล่า อากาศมันหนาว” ชานยอลมองตากลมนั่นก่อนจะเหลือบมองฮีตเตอร์มที่อยู่มุมหนึ่งของห้องเขา
“คุณนี่ แก้ตัวเก่งจริงๆเลยนะ” ชานยอลยักไหล่ ก่อนจะเดินผ่านหน้าผีน้อยไปยังเคาท์เตอร์ครัว จัดการหยิบจับซองกาแฟกับแก้วใบโปรดที่เขามักจะใช้มันทุกวันขึ้นมาชงดื่ม
“ผมไม่ได้แก้ตัวสักหน่อย” ผีน้อยเดินเข้าไปอย่างเอาเรื่อง ถึงจะจะจริงอย่างที่โดนว่า แต่เรื่องอะไรเขาจะยอมรับกันละ
“ก้ได้ ไม่แก้ตัวก้ไม่แก้ตัว” ชานยอลหันมาพูด พลางก้มลงจิบกาแฟ
“วันนี้ คุณจะไปมหาลัยฯรึเปล่า”
“ไปสิ แต่อีกชั่วโมง ผมถึงจะออกจากบ้าน คุณจะตามไปด้วยใช่มั้ยละ”
“พูดอย่างกับรู้ใจ ฮิฮิ” ผีน้อยยิ้มขำอย่างน่ารักจนคนมองแทบจะอดยิ้มตามไม่ได้
แต่นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาถามออกไปนั้น ก้อดใจเสียขึ้นมาไม่ได้ ก้อีกคนเล่นตอบปฏิเสธแถมยังเอาข้องอ้างโน่นนี่มาผสมปนเปจนเขาจับไม่ติดแล้ว
บอกเลยว่าเขาหวังให้อีกคนรู้สึกอย่างนั้น ไม่รู้สิ แค่คิดก้มีความสุขแปลกๆแล้ว
ส่วนแบคฮยอนน่ะหรอ เขารู้ชะตากรรมตัวเองนานแล้วละ
อีกไม่นาน แบคฮยอนคงไปจากเขาแน่ๆ
“นี่คุณ”
“หืม” ชานยอลขานรับทั้งที่ตัวเองกำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมชุดนักศึกษา
“คุณกับแฟนคบกันมากี่ปีแล้วละ”
“3”
“โอ้ นานแฮะ” ผีตัวน้อยอุทานออกมา ชานยอลหันไปมองใบหน้านั้นเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาสนใจเสื้อผ้าในมือต่อ
“ก้ไม่เท่าไหร่หรอก” ตอบกลับเสียงเรียบๆ สามปี
“คุณชอบอะไรเขาหรอ ?” อยู่ๆคำถามที่สองก้ตามมา ชานยอลนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
เขาน่าจะจับผิดต่อจากเมื่อคืนด้วยคำถามพวกนี้นะ
“เขาเป็นคนดี”
“...” นั่นหรอดี ? มาเอาเสร็จก้กลับเขาเรียกว่าดีสินะ
“เขาดูแลผมมาตลอดตั้งแต่ผมเกิดอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน”
“...”
“แล้วทำไม..”
“ทำไมเดี๋ยวนี้เขาถึงไม่ค่อยมาใช่มั้ยละ”
“..อืม”
“เขาติดทำโปรเจคใหญ่กับเพื่อนน่ะ แล้วระยะทางระหว่างคอนโดผมกับมหาลัยฯเขามาไกลกันมาก เขาเลยขอออกไปอยู่กับเพื่อนจนกว่าจะเสร็จงาน”
“อ่อออ” นึกว่าไปอยู่กับผัวใหม่
“แล้วแฟนคุณละ” ชานยอลถามกลับแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
“แฟนผมหรอ ตัวผมเองผมยังจำตัวเองไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับแฟนละ”
“นั่นสินะ ...ผมไปอาบน้ำก่อนละกัน”
“เชิญ”
.
.
.
.
.
‘เชิญ’
ปากร้ายขึ้นทุกวันเลยนะผีน้อย คงต้องจัดการบ้างแล้วละ หึหึ
“คุณจะเดินเอ้อระเหยอีกนานมั้ย ไหนว่าอีก20นาทีจะเข้าเรียนแล้วไง ไม่คิดจะไปก่อนเวลาเรียนบ้างหรอชานยอล”
ชานยอลมองเจ้าของเสียงบ่นด้วยสีหน้าเอือมระอา นับวันยิ่งพูดมากยิ่งบ่นมาก
“ผมไม่รีบ คุณจะทำไม” ตอบหน้าตายแล้วเดินต่อ ปล่อยให้ผีน้อยอ้าปากค้างกับคำพูดไม่แยแส
หลังที่เดินไปสักพัก ชานยอลเกิดความรู้สึกแปลกๆ จึงหันหลังกลับไปมองด้านหลัง
เห้อออ
“ไหนบอกให้รีบ” ชานยอลจำใจเดินกลับไปยังที่ร่างเล็กยืนอยู่โดยไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ร่างสูงหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ทันทีก่อนจะเริ่มถาม
“ผมรีบแล้วนะคุณ”
“ผมจำได้” ตากลมจ้องมองบอร์ดประชาสัมพันธ์ไม่วางตา และโปสเตอร์บนบอร์ดนั่นก้ทำเอาชานยอลขมวดคิ้วมุ่น
“เกาะอูโด” มันเป็นบอร์ดประชาสัมพันธ์สถานที่ท่องเที่ยวของพวกนักศึกษา และเกาะอูโดก้เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงติดอันดับ
“ผมจำได้” ร่างเล็กพูดประโยคเดิมซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง
“จำอะไรได้” ชานยอลถามในขณะที่เริ่มออกเดินต่อ ถึงเขาจะบอกว่าไม่รีบ แต่การเข้าคลาสสายก้ไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างเขาควรทำเท่าไหร่นัก
“ผมน่าจะเคยไปที่นั่นนะ ผมไม่รู้ว่าตัวเองจำอะไรได้ แต่ผมรู้จักที่นั่น”
“งั้นหรอ..”
“ชานยอล คุณช่..”
“ผมจะพาคุณไปเย็นนี้”
“หะ !” เขาฟังอะไรผิดไปรึเปล่า ชานยอลจะพาเขาไปเกาะอูโดเย็นนี้งั้นหรอ ?
“ผมเลิกคลาสตอนบ่ายโมง หลังจากผมเรียนเสร็จเราจะกลับไปแพ็คกระเป๋าแล้วไปอูโดกัน”
ชานยอลพูดไปเดินไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันมาสนใจหน้างงๆของร่างข้างๆเลยสักนิด
“ชานยอลอา คุณน่ารักที่สุดเลยยยยยยยยยยยยย” ชานยอลหัวเราะออกมากับเสียงเล็กที่ตะโกนชมเขาไล่หลัง
ความจริงแล้วพรุ่งนี้กับมะรืนเป็นวันที่เขาหยุดเป็นประจำอยู่ แต่เขาไม่ได้จะไปเกาะอูโดเพียงแค่2วันหรอกนะ เขากะจะไปทั้งห้าวันเลยด้วยซ้ำ
เมื่อมาคิดๆดูแล้ว หากร่างเล็กเหลือเวลาเพียงแค่ 7 วันจริงๆ เขาควรรีบตามหาร่างให้วิญญาณน้อยอย่างเร็วที่สุด เพราะเขาไม่รู้ว่าหลังจากเจ็ดวันที่ว่านั้นจะเกิดอะไรขึ้น วิญญาณอีกคนอาจสูญสลาย หรือไม่ก้กลายเป็นผีเร่ร่อนตามเขาไปจนแก่
ฉะนั้นตอนนี้ เขาต้องทำในสิ่งที่ควรทำก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไป แม้จะไม่รู้ว่าการไปเกาะอูโดนี้จะทำให้เจอร่างของอีกคนมั้ย แต่เขาก้ไม่มีทางเลือกอื่นมากกว่านี้อีกแล้วนี่
แค่รอให้อีกคน จำอะไรๆได้เท่านั้น
.
.
.
.
“เลิกคลาสครับ”
“เหิ้มม ประโยคที่ผมรอคอย” เสียงเล็กดังขึ้นข้างๆหูชานยอล ตอนนี้เขาชักจะทำใจได้แล้วละ กับไปการก่อกวนที่ดูเหมือนเจ้าตัวก้ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้นสักเท่าไหร่ คงเพราะพูดมากเป็นนิสัย
“เราจะไปกันตอนไหนหรอชานยอล”
“...”
“แล้วเราจะไปกันกี่วัน”
“...”
“คุณจะขับรถไปใช่มั้ย เพราะผมว่าถ้านั่งรถไปคงเสียเวลาแย่”
“...”
“แล้วคุณคิดว่าผมจะเจอร่างของผมมั้ย”
“...”
“แล้วผมจะคืนร่างได้จริงๆรึเปล่า”
“...”
“แล้วผมจะจำเรื่องของตัวเองได้หมดเลยใช่มั้ย”
“...”
“ชานยอล ทำไมคุณไม่ตอบผมเลยละ”
ชานยอลหลิ่วตามองผีพูดมาก ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาใส่อีกครั้ง
“ฮัลโหล ตอนนี้ผมเพิ่งเลิกคลาส ผมอยู่กับคริส ผมเลยตอบไม่ได้ และเมื่อไหร่คุณจะเลิกพูดมากสักที ไว้ผมถึงห้องแล้วผมจะตอบทุกคำถามเลยนะครับ”
ผีน้อยมองชานยอลตาปริบๆก่อจะหันไปมองคริสที่มองชานยอลแบบงงๆเช่นกัน
“คุยกับใครว่ะ”
“แบคฮยอน”
“ปกติแกไม่ใช้คำพูดนี้นี่”
“วันนี้ฉันอยากใช้”
“เหอะๆ เออๆ พรุ่งนี้ไม่มาใช่มั้ย”
“อืม ไม่มาอีก 5 วันฝากเลคเชอร์ด้วยละกัน”
“แม่งเอ้ย มึงโคตรขี้เกียจเลย”
“เอาน่า ฝากเยี่ยมจงอินด้วยละกัน”
“จะฝากเยอะไปละ”
“กลับก่อนนะ”
“เออ”
.
.
.
.
“ผมขอโทษนะ ผมลืมไปว่าคุณอยู่กับเพื่อน”
“งั้นคุณก้ช่วยเงียบๆจนกว่าจะถึงคอนโดผมละกันนะ”
“ก้ได้” ตอบรับด้วยหน้าหงอยๆ แต่เขาก้ผิดจริงๆน่ะแหล่ะ แต่ทำไงได้ คนมันอยากรู้นี่ก้เลยถาม พอยิ่งอีกคนไม่ตอบเขาก้ยิ่งอยากจะถามเข้าไปใหญ่ไง
ผิดที่ชานยอลนั่นแหล่ะ ไม่ยอมตอบเขาสักที
.
.
.
“ชานยอล กางเกงในคุณ”
ชานยอลมองตามเสียงเรียกก่อนจะตกใจทันที เมื่อร่างเล็กหยิบกางเกงในขงเขาออกมาจากตู้โดยใช้มือหยิบด้วยท่าทางรังเกียจ
ร่างสูงรีบดีดตัวไปคว้ากางเกงในตัวเองมาอย่างรวดเร็ว
“ใครให้คุณหยิบกางเกงในกัน”
“ก้ผมเห็นคุณลืมโน่นนี่เรื่อยอ่ะ ผมก้กลัวคุณลืมกางเกงในไง ไปเกาะเลยนะ ไม่มีกางเกงในคงลมเย็นน่าดู ฮิฮิ”
“คุณนี่มัน...”
“ไม่เอาน่า ผมหวังดีนะ เอาเสื้อยืดไปสัก5ตัว กางเกง 5 ตัว แล้วก้เอาชุดนอนไปสัก2ชุดพอ”
“รู้แล้วน่า”
“เดี๋ยวคุณก้ลืม”
“พูดมาก” ชานยอลว่าพลางเก็บโน่นนี่ใส่กระเป๋าเงอะงะ
“แปรงฟัน โฟมล้างหน้าด้วยนะชานยอล ผมเห็นคุณเก็บแต่ครีมอาบน้ำเข้ากระเป๋า”
“...”
“มีดโกนหนวดของคุณด้วยนะ คุณไม่ใช้แบบอื่นไม่ใช่หรอ ไปหาซื้อใหม่ก้ไม่ถูกใจพอดี”
“คุณรู้ได้ไง” ชานยอลหรี่ตามองอย่างสงสัย เขาคิดว่าเรื่องนี้จะมีแค่แบคฮยอนเท่านั้นที่รู้ เพราะอยู่กันมานาน
“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆก้นึกได้เลยพูดออกมา”
“เหอะ”
“กล้องถ่ายรูปด้วยนะ เผื่ออยากเก็บภาพ แล้วก้สายชาร์จแบตมือถือกับกล้อง เอาเพาว์เวอร์แบลงค์ไปด้วยเลยนะชานยอล เผื่อบนเรือไม่มีที่ชาร์จ”
ชานยอลเดินไปหยิบโน่นนี่ตามคำสั่งของผีน้อย ที่ตอนนี่นั่งไขว่ห้างสั่งเหมือนม่เข้าไปทุกที
แล้วก้@#$%^&*()_+@%##$&^*()(+(#$@... ครบหมดแล้วใช่มั้ยชานยอล ?
“ไปวันพรุ่งนี้ดีมั้ยคุณ แค่เก็บกระเป๋าผมก้อยากนอนแล้วอ่ะ”
“ไม่ได้นะ !”
“โอเคๆ ไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
“นี่ กุญแจรถ” ชานยอลมองมือที่ยื่นมาตรงหน้าพร้อมกับกุญแจรถของเขา
“เก่งกล้าขึ้นทุกวันแล้วนะคุณน่ะ จับโน่นหยิบนี่ได้แบบนี้ ทำไมไม่ไปหาร่างเองเลยละ”
“เขาบอกว่ามีแค่คุณเท่านั้นที่จะช่วยผมเจอร่างได้”
“ใคร”
“จงอิน เพื่อนของคุณไง”
“คิมจงอิน มันเป็นวิญญาณหรอ แล้วทำไม”
“เขาบอกว่าเขายังไม่ถึงเวลาเข้าร่าง ผมก้ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร”
“แล้วทำไม วันนั้นผมไม่เห็นเขา”
“ไม่รู้สิ เขาไม่ปรากฏตัวให้คุณเห็นรึเปล่า”
“ทำไมละ ?”
“ผมไม่รู้ เลิกถามได้แล้ว ผมอยากไปจะแย่แล้วเนี่ย”
“ก้ได้ๆ”
.
.
.
ชานยอลขับรถมาราวๆสองชั่วโมงเห็นจะได้ ตลอดทาง เขาไม่มีทีท่าว่าจะง่วงนอนเลยสักนิด
เพราะอะไรน่ะหรอ
“ชานยอล เราจะเริ่มไปที่ไหนของเกาะก่อนดี”
“คุณหิวมั้ยชานยอล”
“คุณว่า ไปตอนนี้จะมีเรือให้เราข้ามไปเกาะมั้ยนะชานยอล”
“ชานยอลลลลล”
และอีกหลายๆชานยอล..
ผมว่าผมชอบชื่อตัวเองนะ แต่เจ้าผีน้อยนี่ทำผมชักอยากจะเปลี่ยนชื่อซะแล้วสิ
.
.
.
ระยะทางจากคอนโดของชานยอลไปท่าเทียบเรือค่อนข้างไกลพอสมควร ชานยอลจึงจอดพักรถและลงไปหาอะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง
“นั่นแฟนคุณนี่” ในขณะที่เดินเลือกของอยู่ ชานยอลก้ต้องรีบเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงของผีน้อย
“...” ภาพที่เห็นคือ แบคฮยอนกำลังเดินขึ้นรถไปกับผู้ชายคนหนึ่งที่เขารู้จักดี
“นั่นใคร เพื่อนเขาหรอ ?”
“ไม่ใช่” ชานยอลตอบเสียงเรียบก่อนที่มือหน้าจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา กดเบอร์โทรออกหาอีกฝ่ายที่ตอนนี้ขึ้นไปบนรถเรียบร้อยแล้ว
โทรอยู่เกือบสามสายกว่าที่ปลายทางจะรับ
“แบค”
[ว่าไงยอล]
“นายอยู่ไหน ?”
[อยู่ม.ไง เนี่ย ทำงานอยู่เลย]
“หรอ อยู่กับใครละ”
[กับเพื่อนไง]
“หรอ”
[มีอะไรรึเปล่ายอล]
“ฉันเห็นนายขึ้นรถไปกับไอเด็กเซฮุน”
[…]
“นายจะอธิบายอะไรอีกมั้ย?”
[คือ ฉัน คือว่า...]
“คือว่าอะไร !”
[ชานยอลคือ..]
“เลิกร่านได้แล้วแบค เลือกสักคน”
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ
“ไม่แรงไปหน่อยหรอชานยอล”
“เงียบ แล้วไปรอผมที่รถ”
ผีน้อยทำตามอย่างว่าง่าย อารมณ์ชานยอลตอนนี้ไม่เหมาะที่จะปะทะด้วยอย่างแรง แล้วนี่เขาก้ต้องทนอึดอัดไปจนถึงเกาะเลยรึไง
แล้วห้าวันที่เกาะเขาจะโดนชานยอลฆ่าหมกเกาะมั้ยเนี่ย ? (ได้ข่าวว่าแกตายแล้ว)
เออว่ะ !
และตามคาด ชานยอลเอาแต่ทำหน้าเครียดตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้านสะดวกซื้อนั่น
ผมควรจะหายตัวไปตอนนี้เลยดีมั้ย หรือจะไปนั่งเบาะหลังดี โอ้ยยเครียด !
“เลิกทำหน้าซังกะตายได้แล้วคุณ”
“คุณนั่นแหล่ะที่ทำ” แง ลืมไปว่าไม่ควรต่อปากนี่นา ปากนี่ก้ไวเหลือเกิน
“โอเค ผมทำเองแหล่ะ แต่คุณช่วยเลิกยุกยิกแล้วทำตัวให้ปกติได้มั้ย?”
“คุณก้เลิกทำหน้าแบบนั้นสิ ผมอึดอัดนะ”
หลังจากสิ้นประโยคของร่างเล็ก ชานยอลชะลอความเร็วรถจนมันจอดลงในที่สุด ผีน้อยมองเขาด้วยสีหน้างงงวย ชานยอลละสายตาจากถนนมาเป็นใบหน้ากลมข้างๆแทน
“ผมขอยกเลิกคำพูดที่บอกว่าแบคฮยอนเป็นคนดี และผมก้จะเลิกทำหน้าแบบนี้”
“หะ อ อืม” ตอบรับแบบงงๆ
“และคุณก้เลิกทำหน้าแบบนี้ แล้วทำแบบนี้แทน” ชานยอลเอื้อมมือมไปฉีกยิ้มให้ปากอิ่ม ก่อนจะหัวเราะออกมา
“อะไรของคุณ แกล้งผมหรอ”
“ใช่ ก้คุณน่าแกล้งนี่”
“ไม่เห็นจะน่าแกล้งเลย” เบะปากใส่ซ่ะ
“น่ารักก้ได้” ชานยอลเผลอปากชมผีน้อยอีกแล้ว นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เขาพูดออกมา แต่เป็นครั้งที่สองที่เขาคิดว่าอีกคนน่ารัก
“แล้วรักป่ะ ?” สำหรับคนพูด นี่คือประโยคที่ต้องการเอาคืนมากกว่าต้องการคำตอบ
“รักสิ” แต่สำหรับคนตอบ เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดคำนั้นออกมาได้เต็มปากขนาดนี้
ผีน้อยถึงกับหุบยิ้มทันที
ชานยอลคงแค่แกล้งตามน้ำไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากยอมแพ้แน่ๆ
แต่ทำไมใจต้องเต้นด้วยเนี่ยยย
โอ้ยยยยยยยยยยยยย จะเป็นลมเพราะถูกบอกรัก
100%
มาอัพเต็มตอนเลยละกัน ฮ่าๆ
บอกแบคว่าอย่าร่าน ที่
เลือกเซฮุนเพราะตอนนี้ฮุนแบคมาแรงมาก
ใช่ๆป่ะๆ
นี่ชานยอลเผลอบอกรักผีน้อยได้ไง หัวใจจะวายละนะ
อะเหื้ออออออ
ความคิดเห็น