ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    7DAY 8NIGHT - ( CHANSOO_ft.KaiBaekKris )

    ลำดับตอนที่ #12 : NIGHT4 :: baekhyun (2)

    • อัปเดตล่าสุด 10 ก.พ. 58


    © themy  butter







    NIGHT4

     

    “คุณผี..  ดูนี่ “  ชานยอลที่ขอตัวเข้าไปในบ้าน จู่ๆก้เดินออกมาพร้อมกับชูบางสิ่งในมือให้เขาดู

     

    “อะไร ?”  ร่างเล็กมองสิ่งของนั้นอย่างไม่เข้าใจ  ชานยอลวิ่งออกมาด้วยใบหน้าดูตื่นเต้นกับอะไรสักอย่าง

     

    “ปากกาไง  คุณไม่รู้จักหรอ ?  เป็นผีหรือเป็นเด็ก2ขวบเนี่ย” 

     

    “คุณหลอกด่าผมอีกแล้วนะ  ผมรู้แล้วว่ามันคือปากกา แต่ที่ผมสงสัยคือว่าคุณเอามันมาทำอะไรต่างหาก”

     

    “อ๋ออออ   ฮ่าๆ   ก้..  เอามาทำอย่างนี้ไง”

     

       ชานยอลค่อยๆจรดปลายปากกาสีดำลงบนขอบระเบียงด้านในช้าๆ  ร่างเล็กมองตามอย่างไม่ลดละ

     

     

    CK612  & CHANYEOL

     

    “หือ ?   คุณคิดว่าไอโค๊ดบ้าๆนี่มันเกี่ยวข้องกับผมจริงๆหรอ ? “  

     

    “ไม่รู้สิ  รู้แต่ว่า ถ้าผมเห็นมันที่ไหน ผมก้เข้าใจว่าคือคุณ”

     

       ชานยอลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับสิ่งที่ตัวเองเขียนลงบนแผนไม้บนขอบระเบียงนั่น แถมยังคะยั้นคะยอให้ร่างเล็กเขียนสิ่งที่อยากเขียนลงไปด้วยอีก

     

    “ผมไม่รู้จะเขียนอะไรอ่า  คุณเขียนแค่นี้ก้น่าจะพอแล้วมั้ง  ผมว่า พอมีคนมาทำความสะอาด  หรือถัดจากนี้ไปสองสามปี เจ้าของรีสอร์ทเค้าคงมาลบออก ไม่ก้ทาสีทับมันแล้วแหล่ะ”

     

    “ช่างเขาสิ  เขียนเถอะนะ   นะ”

     

    ร่างเล็กมองอีกคนอย่างละเหี่ยใจ   ก่อนจะนึกว่าจะเขียนอะไรลงไปดี

     

        แล้วเจอกันนะชานยอล ©

     

    ชานยอลเงยหน้ามองเจ้าของลายมือน่ารักๆที่เขียนลงบนขอบระเบียงอย่างสงสัย

     

    “ทำไมถึงเขียน...”

     

    “เราจะได้เจอกันอีก”  ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะถามจบประโยค เสียงเล็กก้แทรกขึ้นมา พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆที่ผุดขึ้นบนหน้า

     

    “สัญญานะ”  ชานยอลเอ่ยขึ้น ทำเอาร่างข้างๆ เลิกคิ้วอย่างสงสัย

     

    “สัญญาอะไร ?” 

     

    “สัญญาว่าจะกลับมา สัญญาว่าเราจะได้เจอกันอีก”

     

      ร่างตรงหน้าเงียบไปครู่หนึ่ง

     

    “อื้ม สัญญา”  

     

       สัญญาที่ไม่รู้ว่าจะมีทางเป็นไปได้รึเปล่า...

     

    .

    .

    .

    .

      นี่เกือบห้าวันแล้ว  เขาและชานยอลกลับดูไม่เห็นวี่แววของร่างที่ตามหาเลยสักนิด แต่กลับเกิดอะไรบางอย่างขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก  บางอย่างที่ว่านั่นคือความรู้สึก ที่ทั้งมันเริ่มก่อขึ้นในใจ ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรดีนะ   มันรู้สึกเหมือนเจออะไรบางอย่างที่ตามหามานาน  เหมือนเป็นบางอย่างที่รอคอย

     

    “เวลาคุณคิดอะไรสุกอย่าง คุณมักจะควบคุมสีหน้าตัวเองไม่ได้ คุณรู้มั้ย ?”

     

    “คุณสังเกตขนาดนั้นเลยหรอ ?”

     

    “คุณแสดงมันออกมาให้ผมเห็นต่างหากละ”

     

    “มันอยู่เหนือความควบคุมแล้วละ”

     

    “คุณคิดอะไร ?”

     

    “เรื่อยเปื่อย”  

     

    “บอกผม”   ตากลมหันไปมองใบหน้าของชานยอล   ที่ตอนนี้กำลังตีหน้านิ่งคั้นเอาคำตอบจากเขา

     

    “ก้ได้ๆ  ผมก้แค่คิดเรื่องร่างของผมน่ะ”

     

    “คิดว่า ?”

     

    “นี่มันก้ผ่านมาสี่วันแล้วนะชานยอล  ผมยังไม่เห็นวี่แววว่าผมจะเจอมันเลย”

     

      มือหนา ยกขึ้นกุมหัวเล็กทั้งสองข้าง ก่อนที่นิ้วโป้งใหญ่ๆจะกดนวดเบาๆที่บริเวณขมับ

     

    “คุณเครียดหรอ  ไม่เอานะ  เราต้องเจอ เชื่อผมสิ”

     

    ร่างเล็กหลับตารับฟังสิ่งที่คนตรงหน้าบอก  ชานยอลในตอนนี้อ่อนโยนกับเขามาก จนเขาอยากจะหยุดเลาแบบนี้เอาไว้นานๆ

      ไม่อยากเจอแล้วร่างกาย  ขอแค่ได้ใช้เวลาอยู่กับคนนี้ ทำแบบนี้ ได้คุยกันแบบนี้ทุกวัน

     

    “ไม่ต้องคิดมาก ผมจะหาให้เจอ  เชื่อใจผมนะ”  ชานยอลหยุดนิ้วมือที่ยวดคลึงอยู่ไว้ แล้วเขยิบใบหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา   คนรับสัมผัสหน้าแดงขึ้นจนเห็นได้ชัด   ชานยอลที่ผละออกมามองหน้าแดงๆนั่นแล้วนึกขำ

      คงเขินสินะ..

     

    “อีกเรื่องนึง...”

     

    “....”

     

    “ผมรู้สึก..  ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองมั้ยนะ  แต่มันรู้สึก”

     

    “รู้สึกอะไรครับ”

     

    “ความรู้สึกเหมือนผมเจออะไรสักอย่างที่ผมหามานาน  เหมือนผมเคยรอมัน และตอนนี้ผมก้เจอมันแล้ว   แต่แปลก ที่มันไม่ใช่ร่างกาย...”

     

    “เกี่ยวกับผมมั้ย?”

     

    “ไม่รู้สิ”

     

    “คงเพราะคุณคิดมากน่ะ”

     

    “คงงั้นมั้ง” 

     

       มือหน้าส่งมาลูบกลุ่มผม ที่มันดูจะนิ่มกว่าคนปกติทั่วไปในความรู้สึกของชานยอล

     

    “ดึกแล้วนะ   เราไปนอนกันเถอะ”

     

    “ชานยอล...”

     

    “หืม ?”

     

    “ผมขออะไรอย่างนึงสิ...  ได้มั้ย?”   ไม่พูดเปล่า แต่กลับทำหน้าตาออดอ้อนใส่ร่างสูงจนอีกคนนึกแปลกใจกับท่าทางนั่น

     

    “ผมให้คุณได้ทุกอย่าง  แต่คุณอย่ามาทำหน้าอ้อนเหมือนลูกแมวแบบนี้อีกนะ”

     ชานยอลส่งมือไปดึงจมูกเล็กๆนั่นอย่างหมั่นไส้ 

     

    “ ผมไม่ทำแล้วก้ได้  แต่คุณให้ผมได้ทุกอย่างจริงๆหรอ ?”

     

    “จริงสิ  อยากได้อะไรละ”   ชานยอลยกมือเท้าคาง แล้วทำหน้าตั้งใจฟังในสิ่งที่ร่างเล็กจะขอ  อีกคนทำหน้าชั่งใจ ก่อนจะพูดขึ้น

     

    “ผมขอให้คุณ  เลิกเกยผมสักทีเพราะผมหนักมาก  เลิกกอดผมเหมือนผมเป็นตุ๊กตายาง เลิกกรนใส่หูผม เลิกพลิกตัวแรงๆ  เลิกละเมอ   แล้วก้เลิกเพ้อถึงแบคฮยอนด้วย!

     

    “...เอ่ออ”  ชานยอลถึงกับใบ้กิน

     

           นี่เป็นคำขอที่เขาคาดไม่ถึงจริงๆ

     

    “เข้าใจตรงกันนะ ปาร์คชานยอล”

     

    “...คะ ครับ”

     

     








    กลับมาแล้วฮะ  (หลบหม้อขันกะละมังโอ่ง)
    มาแล้วอัพนิดเดียวอีก 555555
    ลาไปสอบหรือลาไปตาย
    ผมตั้งใจมากๆ  ว่าจะมาอัพหลังสอบเสร็จ 
    แต่เพราะผมป่วยตามข้อสอบ เลยต้องลาแบบยาวๆ
    บวกกับสมองไม่แล่น

    มาที่ฟิค:  เหลืออีกสองวัน ก้จะกลับเข้าสู่ปัจจุบันละนะ
    เรื่องจะเป็นยังไง  เจ็ดวันนี้จะเจอมั้ย 
    หรือน้องผีของเราจะกลายเป็นผีเฝ้าพี่ชานตลอดไป
    รอนะ
    เรื่องนี้มีเอ็นซีแน่นอน  ไม่ต้องห่วง55555

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×