คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : NIGHT4 :: baekhyun
NIGHT4
คุณเคยรู้สึกว่าวันหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็วไหม ?
ตั้งแต่ผมเจอเขา ผมรู้สึกอย่างนั้นมาตลอดเลยล่ะ
เวลาเจ็ดวันที่พวกเราเชื่อกันนั้น มันอาจจะไม่ใช่ก้ได้
ผมคงไม่คิดเข้าข้างตัวเองว่ามันจะนานกว่านั้น
เพราะมันอาจจะเร็วกว่านั้นก้ได้
อาจจะเป็นพรุ่งนี้ที่ผมต้องไป หรืออาจจะเป็นคืนนี้
ผมไม่รู้หรอก รู้แต่ว่า ถ้าวันนี้ผมต้องไป ผมจะไม่เสียใจเลยสักนิด อย่างน้อยผมก้ได้เจอเขา
เขาที่ผมตามหามาตลอดเวลา
เขาที่ผมเฝ้ารอ
.
.
.
...
“แบคฮยอน นายคิดว่าการแข่งครั้งนี้ใครจะชนะ ?”
“ก้ต้องจงอินอยู่แล้วสิ อืมม หรือจะคริสนะ” แบคฮยอนพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจคนถามนัก เพราะสายตาคมเอาแต่จ้องมองนักแข่งในสนาม
“คำตอบนายไม่เคยจะมีชานยอลอ่ะ” อีกคนเลยพูดกลับแบบงอนๆ ก่อนจะทอดสายตามองลงไปในสนามเช่นกัน
ภาพผู้ชายห้าหกคน ซึ่งสามคนในนั้นมีเพื่อนร่วมกลุ่มเขาอยู่ การแข่งขันประลองความเร็วเกิดขึ้นในทุกๆกลางเดือน ชานยอล คริส และไค มักจะมาท้าทายความเร็วกันที่นี่
“ก้เก็บไว้ให้นายเชียร์ไง” แบคฮยอนตอบกลับยิ้มๆ ก่อนจะให้ความสนใจในสนามต่อ
การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ถึง 5 นาทีข้างหน้านี้ คนดูรอบสนามรวมทั้งเขาและแบคฮยอน รู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้นักแข่งเลยเช่นกัน
“พวกนั้นจะแข่งแบบ Time Attack ฉันว่า ชานยอลมีสิทธิ์ชนะนะ”
การแข่งขันแบบ Time Attack เป็นการแข่งขันที่ไม่ได้แข่งเพื่อแย่งลำดับกับรถแข่งคันอื่นๆ แต่ต้องแข่งขันกับเวลา หมายถึงต้องทำเวลาให้ได้น้อยที่สุดในระยะทางที่กำหนด และใครที่ทำเวลาต่อรอบได้น้อยที่สุด คนนั้นถึงจะได้ยืนบนโพเดียวสูงสุด
“เอาเถอะ ฉันก้ไม่ได้หวังให้มนุษย์เศรษฐศาสตร์อย่างชานยอล มาเป็นเจ้าพ่อนักซิ่งหรอก”
“ฮ่าๆ เออจริงด้วย น่าจะเอาเวลาไปอ่านเท็กบุ๊คมากกว่า”
ทั้งคู่หันกลับไปสนใจในสนามต่อ หลังจากที่นินทาบุคคลในสนามกันพอหอมปากหอมคอ
การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น รถทั้ง4คัน ซึ่งในสนามนั้นมีผู้แข่งขันคือ คริส ชานยอล และจงอิน ส่วนอีกคนคือ เซฮุน รุ่นน้องที่สนิทกับจงอิน ทั้งสี่คนรู้จักกันเป็นอย่างดี และบ่อยครั้งที่เขาได้มาประชันความเร็วกันแบบนี้
กรรมการนับถอยหลัง หลังจากที่รถทั้ง4คันเตรียมพร้อมอยู่บน Pit lane เป็นที่เรียบร้อย
“Warm-up lap /Time lap/ Cool-down lap อย่างละรอบใช่มั้ย ?”
“เห็นว่าให้ Time lap 2 รอบนะ” แบคฮยอนตอบกลับด้วยเสียงใสอีกครั้ง ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมคนทั้งคู่
ความสนใจทั้งหมดถูกเพ่งลงสนาม
รถคันแรกของคริสถูกปล่อยออกไปแล้ว รอบวอร์มคริสทำได้ดีจนผ่านมาเส้นสตาร์ทอีกครั้งคริสกดคันเร่งเต็มที่รถของคริสวิ่งได้เร็วพอตัว รอบทาม คริสทำเวลาได้ไป 7.446 s ซึ่งถือว่าเป็นเวลาที่ดีมาก
การแข่งแบบนี้ดีอยู่อย่างคือ รถในสนามจะถูกปล่อยตัวออกมาห่างกัน ทำให้โอกาสที่จะเกิดอุบัติเหตุมีน้อยมาก
รถของเซฮุนถูกปล่อยตามออกมา
เด็กเซฮุนนี่เก่งไม่น้อย เพื่อนรุ่นเดียวกันมันไม่ค่อยคบหรอก มันชอบคบพวกรุ่นพี่อย่างจงอินเสียมากกว่า เห็นไปไหนก้ไปด้วยกัน ติดกันแจอย่างกับเป็นคู่เกย์ แต่ก้อย่างว่าละนะ มันคงไม่เกย์หรอก เพราะทั้งมันทั้งจงอิน เฉือนผู้หญิงเป็นว่าเล่นขนาดนั้น นึกแล้วก้แอบชมมันไม่น้อย คงเพราะหน้าตาถึงเรียกได้ว่าดีเอามากๆ ไม่แปลกที่จะมีผู้หญิงมาให้เลือกเฉือนแทบทุกวัน
เซฮุนทำเวลาไป7.894 s. คงหัวเสียไม่น้อยละ
ต่อไปก้เป็นจงอิน หมอนี่คงไม่คิดเรื่องแพ้ชะนะสักเท่าไหร่ แต่ก้นะ เวลาดีไม่หยอกเลยละ 7.525 s.
สุดท้ายคือชานยอล แอบใจเต้นเล็กน้อยเพราะตอนออกตัวเขาเร่งซะจนน่าใจหาย รอบวอร์มผ่านไปจนถึงรอบทาม และจบด้วยรอบคูล
คนที่ลุ้น เอาแต่จ้องรถในสนามไม่กล้าแม้จะเงยหน้าดูเวลาเลยสักนิด ถึงปากจะบอกไม่คาดหวังอะไรมาก แต่ใจก้แอบลุ้นในชนะอยู่ดีนั่นแหล่ะ
“เห้ยยย แม่ง !” เสียงแบคฮยอนดังขึ้นจนต้องหันไปมองหน้ามัน สีหน้าตกใจนั่นทำเอาเขาไม่อยากจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้น รีบมองตามสายตาไปยังเวลาทันที
7.346 s.
“เชี่ยยยย “ ไม่รู้จะอุทานออกมาเป็นคำไหนเลยจริงๆ ชานยอลชนะการแข่งขันในครั้งนี้
แบคฮยอนรีบลากแขนเล็กให้ตามลงไปยังของสนามที่เป็นจุดพักนักแข่งทันที ชานยอลที่เข้ามาทีหลังถอดหมวกออกดูท่าทีนิ่งๆ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้เขา
“ฉันชนะนะ” แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงปกติ
“นายแอบเอาเวลาอ่านเท็กบุ๊คไปฝึกรึไง” แบคฮยอนได้ทีแขวะใหญ่
“เปล่า ฉันเอาเวลาอ่านเท็กไปทำอย่างอื่นต่างหาก”
.
.
30%
.
.
“ฮยองคิดไรอยู่อ่ะ เงียบเชียว” เสียงเด็กหนุ่มรุ่นน้องปลุกแบคฮยอนออกจากภวังค์ อยากจะเอามือทึ้งหัวตัวเองจริงๆ ไม่รู้ทำไมจู่ถึงคิดเรื่องในตอนนั้นออกมา
“เปล่า คิดเรื่อยเปื่อยน่ะ” แบคฮยอนตอบกลับอย่างเป็นปกติ เซฮุนหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด แบคฮยอนเลยเบนหน้าหนี
“คิดถึงพี่ชานยอลรึไง ?” ว่าแล้วว่าต้องหาเรื่อง
“ถ้าฉันคิดถึงชานยอล ฉันจะมาอยู่กับนายที่นี่ทำไม”
“แล้วพี่คิดอะไรอ่ะ บอกมาสิ” เซฮุนวันนี้ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรยากเป็นพิเศษน่ะ และดูเหมือนจะมีความสุขกับการหาเรื่องเขาเป็นพิเศษด้วย
และเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เขาทะเลาะกับชานยอล...
“ก้บอกว่าคิดเรื่อยเปื่อย ไม่เข้าใจรึไงหะ” ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะสนุกไปด้วยเท่าไหร่ เรื่องหลายเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มันทำให้เขาปวดหัวเป็นอย่างมาก
จะไม่ให้ปวดหัวได้ไงละ !
ก้ชานยอล ที่ดูเหมือนไม่น่าจะมีปากมีเสียงอะไร จู่ๆกลับมาอารมณ์เดือดเลือดพล่านด่าเขาว่าร่าน !
ยังไม่พอแค่นั้น พอเขาจะโทรไปง้อเหมือนทุกครั้ง แต่ดันใช้ไม่ได้ผลกับครั้งนี้ซ่ะงั้น
ยิ่งกว่านั้น ! ยังถูกบอกเลิกอีกต่างหาก
โอยย นี่วันบัดซบอะไรของบยอนแบคฮยอนกันนะ
“เมื่อกี้คุยไรกับพี่ชานยอลอ่ะ” เซฮุนยังไม่ละเลิกความพยายามที่จะถามเรื่องชานยอล
“เลิกกันแล้ว” แบคฮยอนตอบเนือยๆ
“เห้ยจริงดิ !” แต่ดูเหมือนมันจะให้รุ่นน้องคนนี้ดีใจไม่น้อย ก้แหงอ่ะดิ แบคฮยอนเลิกกับชานยอลแล้ว กิ๊กอย่างเขาจะได้ออกหน้าออกตาสักที
“ดีใจทำไม?” แบคฮยอนปรายตามองก่อนจะถามเสียงห้วน
เขาไม่เคยคิดเลยนะว่าการที่มีไอเด็กนี่เป็นกิ๊กมันจะทำให้เขาปวดหัวได้มากมายขนาดนี้
“พี่จะได้คบกับผมจริงๆจังๆสักทีไง”
“เหอะ ใครบอกว่าฉันจะคบกับนายกันละ เราตกลงกันว่าไง จำไม่ได้หรอ ?”
“ถ้าพี่ชานยอลมีปัญหา ทุกอย่างก้จบ”
“ใช่ และนี่มันก้เกิดปัญหาแล้ว”
“แล้วเลิกกับพี่ชานยอลมันเป็นปัญหาตรงไหน ? “
“อะไรของนาย เซฮุน ?” แบคฮยอนไม่เข้าใจว่าเซฮุนกำลังหมายถึงอะไร
เด็กรุ่นน้องเลิกคิ้วสูงเหมือนว่าไม่ได้ทุกร้อนอะไรกับเรื่องนี้
“ถ้าพี่ชานยอลมีปัญหา ทำไมพี่ไม่จบกับพี่ชานยอลละ มาจบกับผมทำไม ?”
“เราตกลงกันแล้ว..”
“พี่ตกลงคนเดียวต่างหาก” เซฮุนพูดแทรกทันที
จริงอย่างที่เซฮุนว่า แบคฮยอนตกลงคนเดียวต่างหาก เพราะอีกฝ่ายได้แม้จะตอบตกลงกับเขาด้วยซ้ำ
“มันก้ถือว่าเป็นข้อตกลงระหว่างเรานะเซฮุน”
“ทำไมพี่อยากอยู่กับเขานัก พี่ชานยอลน่ะ มีอะไรดีนักหรอ ?”
แบคฮยอนชะงักกึกกับคำพูดนั้น อดคิดตามคำถามนั่นไม่ได้จริงๆ
นั่นสิ ชานยอลมีอะไรดีนักหรือ ? เขาถึงไม่ยอมปล่อยชานยอลไปสักที
“นั่นมันเรื่องของฉันกับเขา นายไม่เข้าใจหรอก”
“พี่ก้พูดให้ผมเข้าใจดิ” เซฮุนยังคงพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
แบคฮยอนถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วทำท่าจะลุกหนี แต่ก้ถูกเซฮุนรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อยพี่เถอะเซฮุน เรื่องของเรามันแค่สนุกชั่วครั้งชั่วคราว นายไม่ได้คิดอย่างนั้นรึไง”
“แล้วพี่เห็นว่าผมทำให้มันเป็นเรื่องชั่วคราวงั้นหรอ ? พี่จะบอกว่าดูไม่ออกงั้นดิ” เซฮุนยังคงพูดต่อไปทั้งที่รู้ว่ามันเปล่าประโยชน์
“เออ ฉันดูไม่ออก วันนี้ฉันเหนื่อยมากแล้ว ปล่อย”
เซฮุนยอมปล่อยแบคฮยอนตามคำสั่ง
ร่างบางเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีโดนไม่หันไปสนใจคนข้างหลังอีก
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเซฮุนนั้นจริงจังกับความสัมพันธ์ระหว่างเขา แต่ในเมื่อเขาเคยยืนยันไปแล้ว ว่ามันจะไม่เกินเลยไปจากนี้ มันก้ยังคงจะต้องเป็นอย่างนั้น เขาไม่สามารถเลิกกับชานยอลได้ นั่นคือสิ่งที่เขาย้ำกับเซฮุนมาตลอด
และเขาก้ยังย้ำมันกับตัวเองเขาเองมาตลอดด้วย
กว่าที่เขาจะได้ชานยอลมามันไม่ง่ายเลยสักนิด เขาต้องเสียอะไรไปเท่าไหร่ เสียเวลาตั้งเท่าไหร่
แล้วจะให้ปล่อยไปง่ายๆงั้นหรอ ?
ไม่มีทางหรอกน่า ...
.
.
.
.
.
สิ่งที่ผมจำได้นี่มันมีประโยชน์บ้างมั้ย ?
ผมไม่เห็นว่ามันจะช่วยให้ผมเจอร่างตัวเองเลยสักนิด
ผมรู้ว่าตัวเองเคยมาที่นี่ เคยอยู่บ้านหลังนี้
แค่นั้นจริงๆที่ผมรู้
แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมดของการมาทั้งผมและชานยอล
เป้าหมายของเราคือการตามหาร่างของผม
แต่ทำไมมันดูริบหรี่นักละ...
“ดาวสวยเนาะว่ามั้ย ?” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ร่างเล็กรีบหันไปตามเสียงก่อนจะส่งยิ้มหวานให้
ชานยอลทิ้งตัวลงนั่งริมระเบียงข้างๆคนตัวเล็กแต่คนละทิศ ผีน้อยหันหน้าเข้าหาชานยอลที่มองเขาไม่วางตาเช่นกัน
“คุณบอกว่าดาวสวย แต่คุณเอาแต่จ้องหน้าผมนะชานยอล” ไม่ต้องก้รู้ว่าคนพูดเคอะเขินไม่น้อย ก้อีกคนเอาแต่จ้องมองหน้าเขาแบบนี้ จะไม่ให้รู้สึกอะไรเลยก้คงจะด้านชาไปหน่อยละมั้ง
“ใช่ ผมบอกว่าดาวสวย แต่ผมกำลังจะบอก ว่าตาคุณน่ะสวยกว่า”
ชานยอลพูดราวกับแกล้งให้คนชอบเขิน ตัวม้วนเข้าไปอีก
“ฮะๆ นี่คุณจะแกล้งไปผมเขินคุณใช่มั้ย ?” ชานยอลหัวเราะตามทันทีที่โดนจับได้
“รู้ทันไปซะหมด” ร่างสูงเอามือไปยีหัวร่างตรงหน้าเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนตัวเองลืมไปแล้วว่าร่างตรงหน้านี้เป็นวิญญาณ
ชานยอลเคลื่อนตัวมาโอบกอดร่างเล็กจากทางด้านหลัง อีกคนยอมอยู่นิ่งๆให้ร่างสูงได้ทำอย่างใจต้องการ คางมนเกยทับบนไหล่แคบบางไปพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอม ที่ไม่น่าจะมีในตัวอีกคนได้
“คุณรู้มั้ย ว่าตัวคุณน่ะ มันดึงดูดผมขนาดไหน”
“...อะไรของคุณ” คนตัวเล็กเอ่ยถาม เอียงคอให้อีกคนได้ซุกดมได้ง่ายๆ
“ทุกครั้งที่ผมใกล้คุณ ผมรู้สึกอยากจะกอด”
ชานยอลกระชับกอดแน่นขึ้น
“...”
“เวลาที่คุณเอาหน้าเข้ามาใกล้ ผมอยากจะหอมcd”
จมูกโด่งเลื่อนไปฝังบนแก้มเนียน
“....”
“ทุกครั้งที่คุณเอ่ยปากพูด ผมก้อยากจะจูบ”
เลื่อนตัวให้ร่างเล็กในอ้อมกอดรับสัมผัสจากริมฝีปาก
“...”
“และผมก้อยากจะทำมันซ้ำๆ” และบดจูบละมุนนั่นอีกครั้ง ก่อนจะผละออกมา
“คุณกำลังทำให้ผมไม่อยากไปไหน”
“ผมก้ไม่อยากให้คุณไปไหน”
“คุณรู้ว่าเราอยู่แบบนี้ไม่ได้”
“แต่ผมก้ยังอยากให้เราอยู่”
“...ผมอยากอยู่กับคุณนะ ชานยอล”
มือเล็กทาบลงบนอกแกร่งของร่างสูงเบาๆ
“แต่คุณควรจะเก็บผมไว้ตรงนี้ นั่นคือสิ่งที่คุณควรจะทำ”
“ผมรู้”
มือเล็กเลื่อนกลับมากุมอกซ้ายตัวเอง
“และผมจะให้คุณอยู่ตรงนี้”
“ขอบคุณ” ชานยอลพูดตัดประโยคทั้งหมดด้วยคำขอบคุณ ก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง
ขอบคุณ ที่คุณจะเก็บผมไว้ในใจ ผมเองก้จะเก็บคุณไว้ในใจเช่นกัน
100%
เริ่มเอาอดีตมาแทรกให้เป็นปมเล่นๆนะฮะ
บางคนก้เดาถูก บางคนก้เดาผิด
เอ.. หรือจะเปลี่ยนพลอตดี ?
ล้อเล่นน่าาา
รักรีดเดอร์นะฮะ
ไม่ขออะไรมาก แค่อ่านแล้วเม้น
หรือติดแท็กให้สักหน่อยจะขอบคุณมากๆ
#ฟิคผีเจ็ดวัน
ครบร้อยแล้ว อิอิ
ไรต์อาจจะหายไปหลายวัน เพราะต้องขึ้นไปสอบ
แล้วเจอกันน้าาาาา (พูดมากเนอะ5555)
ความคิดเห็น