คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter:first
ใครจะรู้ ว่าแค่วิดีโอเพียงไม่กี่น่าที
จะทำลายชีวิตของคนๆนึงจนถึงขั้นที่ว่า ไม่เหลือคำว่า “ชิ้นดี”
.
.
“ไค
เลิกนอนอืดแล้วไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย จะหมกเหงื่อดองตัวเองรึไงหะ” เสียงเดิมๆ เอ่ยบ่นเรื่องเดิมๆ
กับคนเดิมๆดังขึ้นท่ามกลางความมืดของห้องพักนักศึกษา
ไค หรือคิมจงอิน รุ่นน้องผิวสีแทนที่ควบตำแหน่งแฟนมาด้วย
กำลังนอนอืดอยู่บนที่นอนในชุดนักเรียนที่ดูเหมือนผ้าขี้ริ้วมากกว่า
นี่คงไปเล่นฟุตบอลมาแหงๆตัวถึงได้มอมแมมแบบนี้
แล้วยังมีหน้ามานอนอืดอีก ดูสิ จะไม่ให้เขาบ่นได้ยังไง !
“ไค... ฉันรู้ว่านายได้ยิน
ถ้านายไม่ลุกภายในสามวิ
รับรองคืนนี้โซฟานี่จะเป็นที่นอนใหม่ของนายจนถึงสัปดาห์หน้า” เหมือนถูกไฟช๊อต
ร่างไคที่เสมือนไร้วิญญาณดีดตัวขึ้นมานั่งจนคนเป็นแฟนแอบตกใจเล็กน้อย
ไอเด็กนี่มันบ้า...
“ลุกแล้วๆ ไม่เอาไม่นอนโซฟาน้า พี่ก้รู้ว่าหลังผมไม่ดีอ่า” แล้วเหมือนเคย เสียงออดอ้อนที่ทำเขาใจอ่อนระทวย
ดู แล้วไหนจะสายตานั่นอีก
ไอเด็กคิมจงอินมันบ้าจริงๆ
ทำคนแก่หลอมอีกแล้ว
“เออๆ ไปอาบน้ำไป
มอมแมมอะไรขนาดนั้นเนี่ย”
ความเขินไม่เป็นอุปสรรคต่อการบ่นของคนตัวเล็กสักนิด
ยังคงตั้งหน้าตั้งตาบ่นต่อไป
“นิดหน่อยน่ะ ฮิฮิ”
จงอินยิ้มขำนิดๆ ก่อนจะยอมลุกตรงไปยังห้องน้ำตามคำสั่ง
“อ้อคิม ถอดผ้ามาซักเลยนะ ข้ามวันเดียวจะซักไม่ออก” พูดจบ
คนตัวเล็กก้หันหลังทิ้งตัวนั่งบนโซฟาทันทีโดยไม่ได้ดูว่า...
“อ่ะคุณโด ซักให้ผมหน่อยนะ” ดีโอมองชุดนักเรียนที่ถูกยื่นมาจากด้านหลัง
เสื้อ..
กางเกง..
บ็อกเซอร์...
กางเกงใน...
แล้วที่ตัวละ ?
เหมือนเป็นคำสั่งอัตโนมัติ
ดีโอหันไปมองทางด้านหลัง
“เห้ย !” แต่ก้หันกลับทันที ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าข้างหลังมีอะไร
แต่ก้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมยังหันไปมอง
“ฮ่าๆ ทำเป็นตกใจ ก้เห็นอยู่ทุกคืน”
เมื่อมิชชั่นคอมพลีท จงอินก้เดินกลับเข้าห้องน้ำไปแบบอารมณ์
ทิ้งกองเสื้อผ้าและคนหน้าแดงไว้ที่โซฟา
“ไอเด็กบ้า ทำคนแก่หัวใจจะวาย”
.
.
.
.
“นั่นดีโอใช่มั้ยว่ะ”
“ใช่ดิ ในเมื่อมีดีโอเดียวอ่ะ”
เสียงซุบซิบที่เหมือนจะไม่กระซิบดังขึ้นตลอดทางตั้งแต่ออกจากหอ
ดีโอมองคนรอบตัวที่มองเขาด้วยสายแปลกๆ
ดีโอไม่รู้จะทำยังไงเลยตัดสินใจก้าวเท้ายาวๆเพื่อให้ถึงห้องเรียนไวๆ
บ้าอะไรว่ะ ?
ตึง !
ดีโอวางกระเป๋าอย่างแรงด้วยอารมณ์หงุดหงิด
มองไปยังเพื่อนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
กำลังมองเขาแล้วทำท่าทางเหมือนคนอื่นๆที่เขาเดินผ่านมา
“อะไรว่ะ !” อารมณ์เริ่มมา ก้พาให้เสียงดังไปด้วย ดีโอเผลอตะคอกใส่เพื่อนหน้าอย่างดัง
จนคนรอบๆที่สนใจเขาอยู่แล้ว หันมามองเป็นตาเดียว
“มึงมาเสียงดังอะไรแถวนี้ว่ะ”
เพื่อนคนหนึ่งที่เดินเข้าห้องมาเอ่ยถามขึ้น
“มึงอ่ะ “
ดีโอนหันไปทางเพื่อนหน้าห้องอีกครั้ง “มองกูแบบนั้นหมายความว่าไงว่ะ”
เอ่ยถามอย่างหาเรื่อง
เพื่อนคนนั้นยกยิ้มมุมปากแล้วกดมือถือยิกๆหลายครั้ง
ก่อนจะเงยหน้ามองหน้าเขาด้วยสีหน้าเหมือนสะใจ
“กูส่งให้แล้ว
มึงดู แล้วเดี๋ยวกูจะบอก”
“ไอหมิน...” เพื่อนอีกคนพูดขึ้นเหมือนพยายามจะขัด แต่ซิ่วหมินไม่หยุดแค่นั้น
เขาเดินเข้ามาใกล้คยองซูมากขึ้นจนห่างกันเพียงช่วงแขน
ดีโอหยิบมือถือตัวเองออกจากกระเป๋ากางเกง
บนหน้าจอขึ้นแอพลิเคชันสีเขียวบอกว่า
Xiuminnn : sent picture
ดีโอเปิดข้อความนั่นดู มันปรากฏคลิปวิดีโอตัวอย่าง
เจ้าตัวมองมันด้วยใจหวั่นๆ
เพียงแค่เห็นภาพนิ่ง เขาก้พอรู้ว่ามันเป็นคลิปอะไร
แต่ก้ยังกดเพลย์วิดีโอเพื่อดูให้แน่ใจว่ามัน...
“อืออ ออ อา...”
นิ้วเรียวแทบจะกดย้ำเพื่อปิดวิดีโอนั่น
นี่มันบ้าอะไร !
“ไง มึงผันตัวเองจากเดือนโรงเรียนเป็นดาวโป๊แล้วหรอ ?”
“สัดปาก !”
ดีโอพุ่งตัวเข้าซัดหมัดเข้าเต็มเบ้าตาซิ่วหมิน
อีกคนที่เงยหน้าได้ก้เตรียมซัดกลับแต่ดีโอกลับต่อยซ้ำเข้าไปที่เดิมจนซิ่วหมินร่วงลงพื้น
เพื่อนสี่ห้าคนรีบเข้ามาแยกทั้งสองออกจากกัน
ซิ่วหมินพยายามจะเข้ามาเอาคืนดีโอที่ตอนนี้เดือดไม่แพ้กัน แต่เพราะเพื่อนต่างกันพวกเขาไว้
“เห้ยๆ อาจารย์มา”
ทุกคนปลีกตัวหนีตัวปัญหากลางห้องทันที
นาทีนี้คงไม่มีใครอยากเกี่ยวข้องเรื่องนี้เป็นแน่
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น ?”
อาจารย์ตะโกนถามตั้งแต่ไกล
ดีโอที่อารมณ์ยังไม่ลงไม่มีความกลัวความผิดเลยสักนิด ยังคงจ้องมองซิ่วหมินที่ตอนนี้มีรอยแตกบริเวณหน้าอย่างชัดเจน
“นักเรียนมินซอก ไปห้องพยาบาลก่อนแล้วครูจะเรียกพบอีกที”
“ครับ...”
“นักเรียนคยองซู
ตามครูไปที่ห้องปกครอง”
.
.
.
วันนี้คงเป็นวันแรก
ที่เขารู้สึกว่าตัวเองสามารถหายใจได้ทั่วท้อง หลังจากที่หลายวันที่ผ่านมา
เขาต้องผจญกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนถึงขั้น
“การทำแบบนี้ มันอาจจะดีกว่า และง่ายกว่า”
อาจารย์ห้องกครองยื่นเอกสารบางอย่างมาตรงหน้า
ไม่ต้องอ่านใจความในแผ่นกระดาษเขาก้พอเดาออกแล้วว่าสิ่งที่อาจารย์ให้ทำคืออะไร
ดีโอลงมือเซ็นชื่อต้องช่องลงลายมือทันที
ต่อให้เถียงอะไรไปตอนนี้ สุดท้ายเขาก้ต้องไปจากโรงเรียนนี้อยู่ดี ต่อให้คลิปนั่นไม่ใช่เขา
เขาก้ไม่มีหน้าทนอยู่ต่อได้อยู่แล้ว และถ้าเขาไม่เซ็นออกเอง การถูกไล่ออก
คงเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก สำหรับเด็กนักเรียนม.ปลายอย่างเขา
“...ครับ”
ครับ.. ผมออกจากโรงเรียนเก่าเรียบร้อย และย้ายเข้าโรงเรียนใหม่แล้วเรียบร้อยเช่นกัน
“เอาว่ะ ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศ”
ดีโอกระชับกระเป๋านักเรียนบนบ่าขวาขึ้นก่อนจะสูดหายใจเข้าปอด
เขาไม่ได้สวมชุดนักเรียนนี่เกือบสองเดือน
เพราะหลังจากที่ออก พ่อกับแม่เขาก้ไปดั้นด้นตามหาโรงเรียนใหม่ให้เขาจนได้ที่นี่
“Westlake
Boys High School
ชื่อดีแฮะ”
ดีโอเดินก้าวเข้าโรงเรียนด้วยรอยยิ้ม
แต่..
กึก ๆๆๆ ๆๆๆ เสียงวิ่งไล่มาจากด้านหลังก่อนจะ
ปึก!
“โอ้ย เชี่ยไรวะ”
หัวเขาเหมือนถูกของบางอย่างตีจากด้านหลัง
ก่อนที่คนๆนั้นจะวิ่งนำเขาเข้าโรงเรียนไป
“มึงอ่ะเชี่ยอะไร อยากถูกจับมาสายรึไง เร็ว!”
มัน
มันวิ่งไปแล้ว
และมัน มัน
หล่อมากกกกกกกกกกกกกกก
“มาสาย... เชรดดดด”
เหมือนขาติดบั้งไฟ
เขารีบวิ่งตามร่างเทวดานั่นไปติดๆก่อนจะได้ยินเสียงรูดลูกกรงประตูไล่หลัง
“โหยย
หวุดหวิด” ดีโอพูดพลางกระหืดหอบหายใจ
นี่เขาออกกำลังตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนเลยหรอเนี่ย
“สับเร็วเหมือนกันนี่หว่า”
เทวดาหน้าหล่อพูดก่อนจะเดินจากไปโดยที่เขาไม่ได้ตอบอะไรสักนิด
โอยเชี่ย พลาดมาก !
เออดีเนอะชีวิต
มานิวซีแลนด์สัปดาห์แรกก้ไม่ได้ออกไปไหนสักที่เพราะมัวแต่จัดเตรียมของโน่นนี่แบบรีบร้อน
เพราะแม่มีงานด่วนต้องรีบกลับก่อน
วันที่ผ่านมาเขาเลยทำได้เพียงเร่งหาของจำเป็นช่วยแม่
ถ้าปล่อยให้เขาจัดการเรื่องพวกนี้น่ะหรอ ? มีหวัง
เละ ..
แล้วก้วันนี้อีก
มาโรงเรียนวันแรก ข้อมูลอะไรก้ไม่เคยหาก่อนมาเรียนเลยสักนิด เด็กดีป่ะละ ?
ยังต้องมาวิ่งหนีอาจารย์หน้าเหมือนผู้พันแซนเดอร์ หนวดเฟิ้มเหมือนเป๊ะ
ติดตรงที่ไม่ใส่แว่นเล็กกว่าหน้า แต่รังสีความโหดนี่แผ่กระจายเลยน่ะ
“เห็นแล้วสยองว่ะ”
ดีโอพูดพลางทำท่าขนลุก ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียนแห่งใหม่นี้อย่างสบายใจ
ใช่ครับ
ตอนนี้ผมย้ายมานิวซีแลนด์เป็นที่เรียบร้อย หลังจากที่เกิดเรื่องคลิปนั่น
พ่อแม่ผมก้จัดการหาโรงเรียนใหม่ให้ทันทีโดยที่ไม่ถามที่มาหรือสาเหตุของคลิปอะไรนั่นอีก
ผมรู้ว่าพ่อแม่รักผมและไม่อยากจะถามอะไรซ้ำเติมผมอีก ซึ่งนั่นมันก้ดี แต่การที่ย้ายประเทศให้ผมเนี่ย
ดูเหมือนมันออกจะเกินไปนิด แต่ลูกที่ดีอย่างผมจะขัดอะไรได้ละครับ พ่อแม่อุตส่าห์ไม่ด่าซ้ำที่ทำเรื่องเสื่อมเสีย
หลังจากที่ติดแหง็กอยู่บ้านหลายเดือน
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเป็นอิสระอีกครั้ง เหมือนหลุดออกจากกรงทองชัดๆ
ที่นี่ไม่เป็นปัญหาอะไรกับผมมากหรอก
เพราะภาษาที่ใช้เป็นภาษาอังกฤษ เด็กอินเตอร์อย่างผมเยค่อนข้างจะสบายใจ
แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ผมต้องมาเรียนซ้ำชั้นเดิมที่ผมออกมากลางเทอมน่ะสิ
ทำไมพ่อกับแม่ไม่ยัดเงินไปอีก ยัดๆให้ผมได้จบไวๆอ่ะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
วันนี้คลาสแรกเรียนอะไรก้ไม่รู้
เอกสารอะไรผมก้ไม่เคยเอาออกมาเรียน ทำไงละ ?
...
“เหยยย...” สายตากลมๆมองสะดุดเอาที่เด็กเอเชียคนหนึ่ง
ดูจากภายนอกแล้วน่าจะมาจากเกาหลีเหมือนเขาแน่ๆ หน้าแม่งโคตรเกาหลีอะ
“ฟังแม่นะดีโอ..
ที่นี่มีเด็กเอเชียเรียนอยู่เยอะ เกาหลีก้ด้วย นึกอะไรไม่ออกให้หาเพื่อนไวๆ
จะได้ไม่ลำบาก..”
ว่าแล้ว ก้พุ่งตัวสิครับๆ
“นี่ๆ นายๆ”
ว่าแล้วก้พ่นเกาหลีใส่รัวๆ
“what ?” นั่น
ทำมึนอีก
“เกาหลีใช่ป่ะ”
“อ่า” นั่นไง แต่เดี๋ยว
อ่าเฉยๆนี่มันทุกประเทศป่าวว่ะ ?
“คือฉันมาเรียนที่นี่วันแรกอ่ะ แล้วไม่รู้จะไปไหนอ่ะ ต้องไปยังไงอ่ะ แล้วต้องใช้อะไรบาง
นายว่างช่วยเราป่ะ แต่ไม่ว่างก้ต้องว่างแหล่ะ เราเดือดร้อนจริงๆ
เดี๋ยวเราเข้าคลาส...”
“stop !”
“เว..” เหวอครับ
ชัทอัพแทบไม่ทัน
นายเกาหลีบอกให้เขาหยุด
ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนประมาณว่าให้ไปก่อนเดี๋ยวเขาจะตามไป
“ไป เดี๋ยวฉันช่วย แต่นายน่ะ
ถามคำถามทีละอย่างนะ”
“ฮะๆ ได้ๆ”
แบคฮยอน ชื่อเพื่อนใหม่ผมเอง
เขาเป็นเกาหลีจริงๆอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด
และที่ดีมากคือเขาเป็นเพื่อนรุ่นเดียว และคลาสเดียวกับผมด้วย
“เอาละ
วันนี้นายจะต้องจัดการเรื่องหนังสือที่ห้องโน้นแล้วไปลงรับใบสมัครชมรมกีฬานะ”
“มีแต่ชมรมกีฬาหรอ ?
ชมรมที่ไม่ใช้กำลังไม่มีอ่อ ?”
“นี่โรงเรียนกีฬาเว่ย
ไม่รู้อ่อ ?”
เออ กูไม่รู้
“อ่าวหรอ ?”
“เออ ฉันลงเรือพายทุกปี
ถ้าสนใจก้ไปอยู่ชมรมเดียวกับฉันได้”
“ก้อยากไปอยู่หรอก ...”
“ก้ไปดิ ทำไมอ่ะ”
“ว่ายน้ำไม่เป็น”
พูดไปก้อาย เกิดเป็นผู้ชาย
แต่ว่ายน้ำไม่เป็น
“ฮ่าๆ งั้นก้เอาที่ถนัดเถอะ
สอนพายเรือก้ยากแล้ว สอนว่ายน้ำคงยากกว่าอ่ะ”
หนอยยยย รู้หรอกว่าหลอกด่า ถึงว่ายน้ำไม่เป็น
แต่เรื่องอื่นทำเป็นหมดนะเฟ้ยยยย
อย่าให้อวด
“บ่นอะไรในใจห้ะ” แบคฮยอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะมองด้วยสายตาที่บอกว่า กูรู้นะมึงคิดไร
“ห้ะ เปล่า” เสือกรู้อีก !
.
.
.
.
หลังจากที่ไล่จัดการเอกสารโน่นนี่จนไม่ทันได้เข้าคลาสในวันแรกพร้อมกับคนอื่นๆ
แบคฮยอนเหลือเวลาอีกประมาณชั่วโมงก่อนที่จะถึงเวลากลับหอ
เขาตัดสินใจเดินไปโน่นนี่รอบโรงเรียนเพื่อสำรวจสถานที่
เอาจริงๆโรงเรียนที่นี่ดีพอๆกับโรงเรียนในเกาหลี อากาศก้คล้ายๆกัน
เด็กที่นี่ก้เป็นเด็กเอเชียเยอะอยู่พอสมควร
ดีโอไม่ได้บอกใครเรื่องที่เขาอายุมากกว่าคนอื่นๆในคลาส
และก้คิดว่าที่นี่คงไม่มีใครสนใจเรื่องอายุหรอก
รอบๆโรงเรียนเป็นลานกีฬาเยอะมาก
จากการสังเกตที่นี่คือโรงเรียนกีฬาเหมือนที่แบคฮยอนว่าจริงๆนั่นแหล่ะ แต่แบบ
มีทะเลจำลองไว้เล่นเรือนี่มันออกจะไฮโซไปป้ะ ?
แต่ก้ว่า ค่าเทอมครึ่งล้านเข้าไปละ
.
.
.
.
ดีโอเดินออกมาจากรั้วโรงเรียนที่มีนักเรียนมากมายเดินออกกันมาเป็นระเบียบ
ที่นี่เปิดปิดประตูเป็นเวลาเหมือนโรงเรียนมัธยมทั่วไป
ดีโอเดินลัดเลาะไปตามทางเรื่อยๆเพื่อหาทางกลับหอพักซึ่งมันก้ไม่ได้ไกลจากโรงเรียนมากเท่าไหร่
“เฮ้ๆ ดีโอ”
ดีโอได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อเขาจากทางด้านหลัง และด้วยสมองอันชาญฉลาด(หรอ ?)
เขารู้ทันทีว่าเป็นแบคฮยอนเพราะมีแค่แบคฮยอนเท่านั้นที่เขารู้จัก
ตั้งแต่มานิวซีแลนด์
“ว่าไงแบคฮยอน”
ดีโอเอ่ยทักกลับตามมารยาท
แบคฮยอนที่เดินมาคนเดียวก้าวเท้าไวๆและยกแขนข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าของเขา
สนิทกับกูแล้วว่างั้น ?
“กลับหอหรอ ? หออยู่ไหนอ่ะ”
“ซอยหน้าเนี่ย”
ดีโอทำเพียงแค่ชี้บอกก่อนจะเดินช้าลงเพื่อให้แบคฮอนได้เกาะต่อไป
“เห้ยจริงดิ อยู่กับใครอ่ะ
มีเมทยัง ?”
“มีแล้วนะ เขาอยู่ก่อนแล้วอ่ะ แต่ยังไม่เคยเจอเลย
เห็นว่ายังไม่กลับจากอะไรสักอย่าง”
พูดถึงเรื่องรูมเมท จนตอนนี้เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารูมเมทเขาเป็นใคร
แล้วกฎของการเรียนที่นี่คือ ห้ามนักเรียนนอกอยู่คนเดียว
เนื่องจากนักเรียนส่วนใหญ่มาเรียนเพื่อเอาภาษเลยต้องอยู่กับเพื่อนเพื่อฝึกพูดอะไรทำนองนี้แหล่ะ แต่ปัญหาก้คือ เมทเขาไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเป็นใคร
ขื่ออะไรก้ไม่รู้
ห้องกลางที่ใช้รวมกันก้ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าอีกคนเป็นใครเลย แต่รู้ๆ เขาน่าจะเป็นคนเรียบร้อยมาก
เพราะห้องสะอาดมากกกกกกก
“อ่อ ชั้นไหนอ่ะ”
แบคฮยอนยังคงถามไปเรื่อยเปื่อย
จนมาหยุดอยู่ที่หน้าหอพัก ดีโอจึงยกแขนแบคฮยอนออกจากบ่า
“ไม่บอก เดี๋ยวนายแอบย่องเข้าห้องฉัน แบร่” พูดจบ
ดีโอก้วิ่งแจ้นเข้าหอไปโดยทิ้งให้แบคฮยอนงงแต้กอยู่คนเดียว
“หะ ฮ่าๆ” กว่าจะรู้ตัวอีกที ร่างเล็กก้เดินหายไปเสียแล้ว
น่ารักดีว่ะ...
....
TALK
ความคิดเห็น