เมาแล้วมั่วไอ้ตัวเล็ก

ลำดับตอนที่ #2 : เมาแล้วมั่ว ตอนที่1

“อื้อออ”ผมงัวเงียหมดแรงไร้ความสดใสเช่นชื่อเสียงเรียงนามของตนเอง ไม่รู้เมื่อคืนทำอะไร ทำไม๊ ทำไม มันรู้สึกล้าไปทั้งตัวยิ่งช่วงล่างร้าวแปลกๆแล้วกุมก้นตัวเองเบาๆทำเอานึกขึ้นมาได้

“น้องจียอน”

พรึบ! 
 
    ผมลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว กุมขมับตัวเองทันที ปวดหัวมากมายกายกองว่าแล้วก็ส่ายหน้าไปมาให้หายมึนสักนิด แล้วตอนนี้กูสิงสถิตอยู่ที่ไหนหละเนี้ย มองไปรอบๆ ห้องกว้างใหญ่ดูสวยหรูเกินกว่าจะเป็นรังรูหนูห้องของผมได้  

" นี่นิ่งๆดิ  เดี๋ยวก็เกิดอารมณ์มาอีกหรอก หรือจะเอาตอนเช้าอีกรอบละ "เสียงจียอนเหรอ ทำไมมันถึงได้ทุ้มต่ำแมนล้ำขนาดนั้น และเสียงนี้มันก็ใกล้เสียอย่างกับกระซิบอยู่ข้างหูเลย ไหนดูหน่อยสิ

" เฮ้ย !!! "ผมตกตะลึงตาถล่นจนน้ำลายไหล  จียอน มีกล้าม ร่างบึก ทึกอย่างนี้ ดูหน้าเนียนใสนั้นสิหนวดเครารุงรังเชียว เฮ้ย ไม่ใช่จียอนกูแหละ โอ้ว มึงเป็นใคร น้องพจียอนกูอยู่ไหน อ่ะ หรือกูกำลังฝันไป ใครก็ได้ปลุกกูที

ผมหลับตาแล้วลืมขึ้นมาใหม่ ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนแล้วจนรอด ไอ้หน้าหล่อมันก็ยังนอนอยู่ที่เดิม ข้างกายผม กอดกายด้วยลำแขนใหญ่พาดผ่านเอวผม ราวหนังรักโรแมนติกที่นางเอกตื่นมาพบพระเอกนอนอยู่ข้างๆ มันคงจะซึ้งกินใจถ้านางเอกคือจียอนและพระเอกคือผม มิใช่ ไอ้หน้าหล่อตาคมนี้ 

“มองอีกสิบชาติก็คงเป็นจียอนให้ไม่ได้หรอกนะ”มันยักคิ้วยิ้มเย้ยมาให้ผม หรือว่า เมื่อคืน 

“ไม่จริง  อ้ากกกกกกก ย้ากกกกกกกกกกกก”โอ้ยว้ายลั่นดิ้นไปมา มันไม่จริงใช่ไหม น้องจียอนเมื่อคืน คือไอ้หน้าหล่อที่นอนอยู่ตรงนี้ โอ้ว อันใหญ่ๆนั้นก็ดุ้นของมัน แล้ว แล้วมันก็เอามาจึกๆที่ก้นผม     โอ้ว  ……………….

พรหมจรรย์ที่เฝ้าสะสมมาเท่าอายุขัยในยามนี้ถูกพรากไปเพราะไอ้เครา โอ้ย เศร้าจริงๆ ฮึกๆ 

ชีวิตน้องกันมืดดับสิ้น ก็ยามนี่ศักดิ์ศรีของชายชาติทหาร ได้ถูกกลืนกินด้วยไอ้หน้าหล่อลูกเต้าเหล่าใครมิใคร่รู้ จะกู้ชัยคือสู่ตัวคงมิได้ ทำได้เพียงชอกช้ำนั่งเศร้าใจ เดินต่อไปมืดมนจนหนทาง เเต่เอาเถอะโบราณท่านว่าไว้ เมื่ออันใดเสียแล้วก็เสียไป ตอนนี้ไซร้ขอหนีหน้าเพื่อทำใจยอมรับเถิด

“ฮึก”ผมกำลังจะลุกขึ้น กลืนก้อนสะอื้นลงไปในลำคอ แต่น้ำตายังไม่ไหล ลูกผู้ชายโดนเสียบได้แต่อย่าร้องไห้ ให้คนเสียบเห็น(เอามาจากไหนว่ะ)



"จะไปไหน เฮ้ย อย่าเพิ่งลุก " กูไม่ฟังมึงหรอกไอ้หน้าหล่อใจทราม กูจะลุก ใช่กูต่อไปนี้กูจะรุก ไม่รับแล้วเจ็บตูด แล้วผมก็ลุกขึ้นทันที เย็นเเฮะ วาบๆยังไงไม่รู้ ไหนดูหน่อยสิ  ผมก้มลงมองช่วงล่าง พระเจ้า โล่งโจ่ง วิเวกโหวงเหวง ไร้ซึ่งเครื่องป้องกันอันใดทุกประการภายใต้ร่างของกูนี้

" บอกเเล้วว่าอย่า แต่ก็อืม ร่างกายอันเปลือยเปล่าภายใต้เเสงอ่อนๆของตะวันยามเช้า ใช่ได้เลย สวยงามมาก "ไอ้หน้าหล่อนั่งยิ้มทำหน้าทะลึ่ง ลูบคางพรางวิพากษ์วิจารณ์ราวนักปราชณ์แห่งเสี้ยวลิ่มยี่ 


" ไอ้จิ้งจก ปลากระป๋อง ไอ่สาวหู  "ผมรีบเอาผ้าห่มมาคลุมทันที


 " อีกสักรอบไหม " อ้ากกกกกกกกกกก ทนไม่ได้เเล้ว เลือดบ้าที่กักเก็บเป็นเเรมปีกำลังพุ้งพรวดออกมาเเล้ว อุตสากะไปทำใจเงียบๆแล้วนะ จะมาสะกิดต่อมระเบิดกูทำเพื่ออะไร


" ตาย " ผมกระโดดคร่อมมันเเล้วทำการต่อยไปหลายหมัดจนเลือดกลบปาก ต เหนื่อยโว้ย แต่ สะใจ 

   มันเอาหลังมือเช็ดเลือด ยิ้มมุมปากเลือดยังไหลออกมาตามรอยแย้มยิ้มของมันเลย เฮ้ย ซาดิสปะว่ะ ชักเกรงๆแล้วนะ 


" พอเเล้วยัง ตากูบ้างนะ "มันกูเสียงเย็น ขนผมลุกชัน แต่นั้นไม่เท่าไร สายตาโลมเลียแบบมาโซคิสพอดีเห็นในหยังโป๊นะ อ่ะ ช่างมันก่อน นั่นแหละ สายตามาโซของมันจ้องไม่วางตา 

" ระ ระเรื่องอะไร มึงลองดูดิ กะ กูฆ่ามึงแน่ "เอาดิ มึงกล้าก็เอาดู กูไม่กลัวมึงหรอก ถึงเสียงกูจะสั่นๆ แต่กูสั่นสู้นะเว้ยเฮ้ย  ผมง้างมือจนเกือบจะต่อยมันอีกคร่า เเต่ท่าไดมิอาจรู้มันถึงจับมือผมไว้ได้ เเล้วฉุดผมลงไปกอด

" ปล่อย โว้ย ถ้าไม่ปล่อยมึงตาย  กูจะเอาอาก้ามาถล่มกระหม่อมมึง มึงได้ยินกูไหม ปล่อย ไอ้หนอนปลาไหล " ผมดิ้นเป็นปลากระดี่ได้น้ำในอ้อมกอดมัน เฮ้ย ไม่ใช่เเล้ว โห่ ไอ้เครา มึงทำสมองกูประมวลผลผิด ขนาดสุภาษิตกูยังใช้ผิดเลย  เฮ้ย ปล่อย  แต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งรัด แล้วมันก็เอาเคราสากของมันมาถูๆตรงคอผม โอ้ย กูจั๊กจี๊ 

" เหรอครับ  " มันทำหน้าใส่ซื่อกระบือเรียกพี่ โมโหโว้ย เลือดขึ้นหูทะลุออกทุกปลายเส้นผมเเล้วนะ มึงไม่กลัวคำขู่กูไม่ว่า เอาจริงเมื่อไรมึงจะรู้สึก แต่ตอนนี้ปล่อยกู กูกู้ประตูชัยเดิมคืนมาไม่ได้แล้ว มึงอย่ามาให้กูเสียเอกราชเป็นครั้งที่สองเลย กูเจ็บ  ไม่ได้แล้วอย่างนี้ต้องสู้สุดใจขาดดิ้น ถึงสิ้นชีวีก็ต้องทำ

" ย้าก  " ผมกัดหูมัน 


หึหึ นี่แหละวิธีกู

" โอ้ยยยยยยย " มันปล่อยมือจากผมไปกอบกำใบหูของมันด้วยสีหน้าเจ็บปวกที่เร้าใจผมจริง สะใจจริ๊ง 

    เมื่อคืนมึงจงรู้ไว้กูนั้นไซร็เจ็บกว่าหูขาดเยอะ กร้ากกกก โอกาสงามอย่าให้รอดกูขอยกยอดตอนนี้เลยแล้วกัน ว่าแล้วมือและเท้างามๆของสดใส ก็กระทืบๆๆๆ ทีบๆๆๆ ต่อยๆๆๆๆ แบบเน้นๆใส่ไอ้เคราจนหน้ำใจ หึหึ 



กรี๊งงงงงงงงงงงงงง

 เสียงนาฬิกาปลุกของมันดังขึ้นดึงสติจิตหลุดของผมให้กลับมา ผมหันไปดู เฮ้ย สิบเอ็ดโมง วิชาหลักกูเลย แม่งวันนี้ควิชบ่ายด้วยไม่ทันแล้ว ผมทิ้งความเสียใจเรื่องเสียเอกราชไว้ ณ ศพไอ้เครา กร้ากกก กูสะใจ 

“หายกันกับเรื่องเมื่อคืน” ผมลงจากเตียงหันไปดูไอ้หน้าหล่อนอนหมดทั้งสภาพเเละสมรรทภาพอยู่บนเตียง ยิ่งเห็นยิ่งสะใจ ไม่เคยมันส์อะไรขนาดนี้มาก่อน เเล้วผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ผมมายืนหน้ากระจกมัน ห้องน้ำมันใหญ่มากนอนได้ทั้งวันเลย อ่า แต่จะมาอารมณ์ดีในยามนี่คงไม่ใช่ ล้างหน้า ป้วนปากแล้วรีบไปดีกว่า

" นี้มันอะไรว่ะ " รอยเเดงเต็มไปหมดเลย ทั้งบนหน้าอก หน้าท้อง ต้นคอ อ้าก มันทำอะไรกับกรูเนี้ย  นี่มึงซาดิสขนาดนี้เลยเหรอ มึง ไอ้หน้าหล่อ ตัวกูอย่างกับเป็นโรคร้ายใกล้ตาย เป็นดวงๆด่างๆ   อย่างนี้ต้องชำระล้างให้หมดความสกปรกนี้ 

" โอ๊ยย เจ็บ "ผมหยุดวิ่งกลายเป็นเดินแทบจะคลานทันที มันเจ็บมากๆเลย (เพิ่งรู้สึกเหรอ ) ก็เออนะดิ เมื่อกี่มันโกรธจนลืมมันทุกอย่างเลย เเต่ตอนนี้เจ็บจี๊ดเลย เจ็บจนน้ำตาจะไหล  ผมอาบน้ำจนเสร็จก็ออกเเต่งตัว พอมองไปที่เตียงก็ไม่เจอไอ้เคราเเล้ว เออ ไปได้ก็ดี ถึงห้องนี้จะเป็นห้องมึงก็เถอะนะ ผมเดินไปหยิบกางเกงที่ข้างเตียงก็เจอโน๊ตเขียนด้วยเลือดไว้ว่า
 
/กูมีธุระ เเล้วเจอกัน / 

ผมขย้ำทิ้ง จากนั้นก็รีบเเต่งตัวด้วยอารมณ์เคืองๆ อย่ามาจงมาเจอกันอีกเลย เดี๋ยวกูจะกรวดน้ำไปให้แล้วกัน สภาพเมื่อกี่ไม่ตายก็คางเหลืองอ่า หึหึ ไม่รู้จักนักมวยเก่าเมื่อตอนกูห้าขวบซ่ะแล้วแชมป์เตะลูกหมาเลยนะเว้ยเฮ้ย นี่ก็คงกลัวแล้วหลบไปแล้วอ่ะดิ 

  เมื่อผมเเต่งตัวเสร็จก็รีบออกมาจากห้องมันทันที มันก็ไม่อยู่จริงๆครับ ก็พอออกมาจากห้องนอนถึงจะหวาดๆอยู่ แต่มองซ้ายมองขวาไม่เจอมันก็ล่วงใจ เลยรีบออกมาอย่าใด้อยู่นาน อยู่มาทั้งคืนก็เจ็บช้ำขนาดนี้แล้วไม่อยู่อีกแล้วครับ  ห้องมันเป็นคอนโดหรูที่ผมเคยเห็นในทีวี ไม่สนแล้วรีบไปดีกว่า เที่ยงแล้วต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องอีก เดี๋ยวไม่ทันควิช ผมโบกแท็กซี่แล้วขึ้นโลดด 

“พี่ขับดีๆนะครับ”ผมบอกคนขับ อย่ากระแทกเยอะนะครับ ระบม(ตูด)อยู่ 

“เออ โทรหาไอ้ตามดีกว่า….”ผมหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง 

“อ้าว เฮ้ย อยู่ไหนว่ะ”กระเป๋าซ้ายไม่มี ย้ายไปกระเป๋าขวาก็ไร้วี่แวว หรือว่าอยู่ที่ห้องไอ้เครานั้น แล้วกระเป๋าตังค์หละ

“ไม่มี!” ซวยแล้วกู ถ้ากลับไปเอาคงเปลี่ยนเสื้อไปเรียนไม่ทัน ควิชหลายเปอร์ด้วยการเรียนกู เอาไงดีว่ะ แม่ง โกรธไม่ลืมหูลืมตาเลย แต่เสือกลืมโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ ซวยอะไรจะปาน ทำไมชีวิตสดใสไม่สดใสเหมือนชื่อว่ะ ไปเปลี่ยนชื่อใหม่เป็นมืดมน นามสกุลจนหนทางดีไหมเนี้ย ฮื่อๆๆ

แล้วรถก็จอด ลงตรงที่หมายคือหน้าหอโทรมๆของผม แล้วกูจะเอาตังค์ไหนจ่ายว่ะ พี่ขับแท็กซี่ก็มองหน้าผมแบบว่า ไหนค่ารถกู 

“คือพี่รอแป็ปนะครับ เดี๋ยวผมไปเอาให้”ผมยิ้มอ่อนโยนแบบโลกประทานไปให้ ร้อยยิ้มที่ร้อยทั้งร้อยก็ต้องหลงไหลเห็นใจ แต่พี่เขาคงไม่ได้อยู่ในร้อยคนนั้น

“น้อง ไม่มีจ่ายเหรอ อ้าวแล้วทำงี้ได้ไง บลาๆๆๆๆๆ”ยาวครับ หูกูจะชาแล้ว ถ้าจะด่าก็ปิดแอร์ดับเครื่องซ่ะ ค่ารถมันเพิ่ม

“เฮ้ย ตาม ตาม”ผมเปิดกระจกรถ เห็นไอ้ตามนั่งอยู่ตรงทางเดินขึ้นหอ โอ้ย น่าจะเห็นก่อนไอ้พี่นี่ด่านะเนี้ย ไอ้ตามเงยหน้าขึ้นมา พอมันเห็นว่าผมเรียกมันก็รีบวิ่งกระโจนเข้ามาในรถ

“มึงไปไหนมา ทำไมมึงเพิ่งมา กูรอตั้งนาน แล้วทำไม……อุ๊ป”ผมเอามือปิดปากมัน 

“มึงมีเงินให้กูยืมไหม กูไม่มีตังค์จ่ายค่าแท็กซี่”ผมบอกมันตาปริบๆทำให้น่าสงสารที่สุด 

 มันพยักหน้าได้อย่างเดียวเพราะผมเอามือปิดปากมันไว้อยู่ ไอ้จะเอาออกก็กลัวมันพล่ามยาวน่ารำคาญ เพิ่งโดนเจ้าพ่อแท็กซี่ไล่กรวดระดมยิงด้วยคำเทศมาอย่าให้แก้วหูกูสะเทือนไปมากกว่านี้เลย 

“ขอบใจ”มันหยิบเงินให้ ในที่สุดชีวิตสดใสก็เป็นอิสระจากแท็กซี่ปากโหด ผมยืนโบกมือลาแท็กซี่คันนั้นจนลับไปกับตาแล้วหันหลังกลับแต่เจอไอ้ไก่ยืนทำหน้าสงสัยอยู่

“มึงอย่าเพิ่งถามอะไร”ผมเบรกมันไว้ เพราะคำถามมากมายคงกำลังจะพรั่งพรูออกมาจากปอดมันแล้ว 

“กูไปนอนบ้านจียอนมารู้แค่นี้พอ”ผมยิ้มให้มันสบายใจ ทั้งที่ในใจกูเริ่มเกลียดพอลล่าขึ้นมาตะหงิดๆแล้วหละ เพราะมันทำให้นึกถึงไอ้หน้าหล่อนั้น  

“ไปเร็วกูหิวแล้ว เดี๋ยววันนี้มีควิชบ่ายอีก ไปๆๆ”ผมลากแขนใหญ่ๆของมันให้เดินตามผมมา มันก็เดินตามแรงลากผมมาด้วยหน้ามึนๆ 

      แต่ในตอนนนี้เรื่องใดคงไม่หนักใจเท่า….. เฮ้อ แล้วกูจะทำไงกับกระเป๋าตังค์แล้วก็โทรศัพท์ดีหละเนี้ย 


...................................................................
น้องกันเสีย...ไปแล้ว ลุ้นต่อๆไป
เม้นให้กำลังใจกันหน่อยน้า ช่วยๆกันหน่อย ขอบใจจ้าที่มาอ่าน