ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6
Can...
ตอนนี้ผมกำลังนั่งร้องไห้คนเดียวอยุ่บนเตียงหนานุ่ม ผมปล่อยให้น้ำตามันไหลไปอย่างนั้นผมฝันไว้ว่าพรุ่งนี้ผมตื่นมาผมจะได้ไม่เจอไอ้บ้านี้อีกจะได้ไม่ต้องถูกอยู่แต่ในห้องนี้ตั้งแต่วันที่ผมคุยกับพี่ฮั่นวันนั้น ไอ่บ้าฮัทก้สั่งผมและขังผมไว้ในห้องนี้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงจับตัวผมมาเขาเอาผมมาขังเพื่ออะไรผมไม่เข้าใจจริงๆ !!
แอ็ด ~
เสียงเปิดประตุดังเข้ามา อติรุจรีบเช็ดน้ำตาเพื่อไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้แก่ร่างสูงเห็นแต่คนตัวสุงก็พอเดาออกว่าคนตัวเล้กเบื้องหน้าเขาคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กแล้วนั่งลงข้างๆอติรุจ
"พรุ่งนี้ฉันจะพานายกลับกรุงเทพ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นมา ทำให้อติรุจค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
"จริงหรอ จริงๆนะ"อติรุจกระโดดอย่างกับเด็ก6ขวบที่กำลังได้ของเล่นใหม่ ทำให้จิรวิชญ์เผลอยิ้มให้กับความน่ารักของคนตรงหน้า
"แต่ !!!" ทำให้อติรุจหุบยิ้มแล้วเท้าเอวมองหน้าจริวิชญ์อย่างหาเรื่อง
"นายต้องย้ายมาอยู่คอนโดกับฉัน อย่าลืมเก็บของละ" จิรวิชญ์พูดเสร้จก็ลุกเดินออกจากห้อง ความดีใจของอติรุจเมื่อกี้พลันหายไปในพลิบตาเขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเขาไปอยุ่คอนโดของไอ่คนเผด็จอย่างนี้เขาไม่บ้าก่อนรึไง??
-รุ่งเช้า-
Hun...
ตอนนี้ผมกำลังนั่งบนรถรอไอคนเจ้าซ่าส์(แต่น่ารัก)ที่ไม่รู้ว่าจะช้าไปไหน ผมหวังว่าเขาคงไม่คิดจะกระโดดน้ำในห้องน้ำตายนะ
ปัง !! เสียงปิดประตุรถดังขึ้น
"นี้นาย!!!ปิดประตูรถเบาๆหน่อยก็ได้"จิรวิชญ์ปรามอติรุจ ที่ปิดประตูอย่างไปแค้นใครมา(แค้นมึงอะแหละ)
"รีบๆออกรถเหอะ หิวแล้วด้วย"อติรุจไม่สนใจคำปรามของจิรวิชญ์สักเท่าไร
"ขนมกับนมอยู่เบาะหลังนะ จะกินก็หยิบเอา"จิรวิชญ์พูดเสร้จก็เคลื่อนยานพาหนะคู่ใจสู่ท้องถนนทันที
.................................................................................................
ไรไม่ไๆด้จะปิดฟิคเรื่องนี้นะ ไรก็จะแต่งต่อไปเรื่อยๆบางทีอาจจะไม่จบง่ายๆ 5555 อยากให้ฮัทแคนมีอะไรมากกว่านี้ อิอิ
ตอนนี้ผมกำลังนั่งร้องไห้คนเดียวอยุ่บนเตียงหนานุ่ม ผมปล่อยให้น้ำตามันไหลไปอย่างนั้นผมฝันไว้ว่าพรุ่งนี้ผมตื่นมาผมจะได้ไม่เจอไอ้บ้านี้อีกจะได้ไม่ต้องถูกอยู่แต่ในห้องนี้ตั้งแต่วันที่ผมคุยกับพี่ฮั่นวันนั้น ไอ่บ้าฮัทก้สั่งผมและขังผมไว้ในห้องนี้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงจับตัวผมมาเขาเอาผมมาขังเพื่ออะไรผมไม่เข้าใจจริงๆ !!
แอ็ด ~
เสียงเปิดประตุดังเข้ามา อติรุจรีบเช็ดน้ำตาเพื่อไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้แก่ร่างสูงเห็นแต่คนตัวสุงก็พอเดาออกว่าคนตัวเล้กเบื้องหน้าเขาคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กแล้วนั่งลงข้างๆอติรุจ
"พรุ่งนี้ฉันจะพานายกลับกรุงเทพ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นมา ทำให้อติรุจค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
"จริงหรอ จริงๆนะ"อติรุจกระโดดอย่างกับเด็ก6ขวบที่กำลังได้ของเล่นใหม่ ทำให้จิรวิชญ์เผลอยิ้มให้กับความน่ารักของคนตรงหน้า
"แต่ !!!" ทำให้อติรุจหุบยิ้มแล้วเท้าเอวมองหน้าจริวิชญ์อย่างหาเรื่อง
"นายต้องย้ายมาอยู่คอนโดกับฉัน อย่าลืมเก็บของละ" จิรวิชญ์พูดเสร้จก็ลุกเดินออกจากห้อง ความดีใจของอติรุจเมื่อกี้พลันหายไปในพลิบตาเขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเขาไปอยุ่คอนโดของไอ่คนเผด็จอย่างนี้เขาไม่บ้าก่อนรึไง??
-รุ่งเช้า-
Hun...
ตอนนี้ผมกำลังนั่งบนรถรอไอคนเจ้าซ่าส์(แต่น่ารัก)ที่ไม่รู้ว่าจะช้าไปไหน ผมหวังว่าเขาคงไม่คิดจะกระโดดน้ำในห้องน้ำตายนะ
ปัง !! เสียงปิดประตุรถดังขึ้น
"นี้นาย!!!ปิดประตูรถเบาๆหน่อยก็ได้"จิรวิชญ์ปรามอติรุจ ที่ปิดประตูอย่างไปแค้นใครมา(แค้นมึงอะแหละ)
"รีบๆออกรถเหอะ หิวแล้วด้วย"อติรุจไม่สนใจคำปรามของจิรวิชญ์สักเท่าไร
"ขนมกับนมอยู่เบาะหลังนะ จะกินก็หยิบเอา"จิรวิชญ์พูดเสร้จก็เคลื่อนยานพาหนะคู่ใจสู่ท้องถนนทันที
.................................................................................................
ไรไม่ไๆด้จะปิดฟิคเรื่องนี้นะ ไรก็จะแต่งต่อไปเรื่อยๆบางทีอาจจะไม่จบง่ายๆ 5555 อยากให้ฮัทแคนมีอะไรมากกว่านี้ อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น