คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 นายเป็นใคร?
-3-
ตอนที่ 3 ในที่สุด…
By…Bella
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
: อัญญมิตา :
แสงสีขาวสาดส่องเข้ามายังม่านตาของฉัน เปลือกตาอันหนักอึ้งของฉันค่อยๆลืมขึ้นช้าๆด้วยความเหนื่อยล้า ร่างกายทั้งแขน ขา ปวดร้าวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
มือสองข้างของฉันใช้ยันร่างอันอิดโรยขึ้นจากเตียงนอนกว้างโทนสีดำ พลันสายก็มองไปรอบๆห้องที่ถูกตกแต่งไปด้วยสิ่งของโทนเข้ม สายลมอ่อนๆพัดเข้ามาทางระเบียงห้อง
“นี่มันที่ไหน?” ฉันสบถกับตัวเองเบา
พร้อมกับคิดทบทวนเรื่องราวเก่าๆที่เคยเกิดขึ้น มันแปลกมากที่ฉันมาอยู่ที่นี้ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ฉันจำได้ว่าฉันเข้าไปในโรงยิมเก่าหลังโรงเรียนแล้วเจอกับ...ผีดูดเลือด!!!
พวกมันกำลังดูดเลือดผู้หญิงคนหนึ่ง ใช่!ฉันจำได้ผู้หญิงคนนั้นเป็นพี่ในโรงเรียน ไม่อยากจะเชื่อว่าผีดูดเลือดมีจริงฉันเองก็เคยได้ยินแต่ในนิยายไม่เคยพบเจอตัวเป็นๆเลยแต่พอได้เจอเข้าฉันก็อดที่จะผวาไม่ได้แต่เดี๋ยยวก่อน.....แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง...
แกร๊ก.....~
เสียงดังจากประตูห้องแล้วจู่ๆก็มีร่างของผู้ชายคนหนึ่งโผล่เข้ามาราวกับกำลังรีบตามหาอะไรสักอย่าง
“คุณเป็นใคร”
“....” เขาไม่ตอบแต่กลับอมยิ้มแทน ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแต่เอ๊ะ!! ทำไมนายนี่ท่าทางเหมือนพวกผีดูดเลือดที่ฉันพึ่งเจอมาจังหรือว่านายนี้จะ......
“ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นเหมือนกับเขาอ่านความคิดฉันออก
“นายรู้ได้ยังไง”
“ช่างมันเถอะ แต่เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” น้ำเสียงเขาดูเป็นห่วงนะ...ไม่หรอกเขาเป็นใครฉันยังไม่รู้เลยแล้วเรื่องอะไรเขาจะมาห่วงฉันว่าแต่หน้าหมอนั่นดูคุ้นๆนะฉันต้องเคยเจออกันที่ไหนสักแห่งแน่ๆ
“เธอจะคิดอีกนานมั้ย ไม่ได้ยินที่ฉันถามรึไง”
“อ่อ ได้ยินฉันโอเค แล้วนายเป็นใครหรอ”
“เธอไม่ต้องรู้หรอก”
“โอเค ฉันเองก็ไม่ได้อยากรู้หรอกแค่ถามเฉยๆแล้วนายพาฉันมาที่นี้ได้ยังไง” นี้แหละประเด็นหนักนายนี่พาฉันมาได้ยังทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ฉันอยู่ในห้องใต้ดินซึ่งเต็มไปด้วยผีดูดเลือดพวกนั้นหรือว่านายนี่จะถูกขังไว้ในห้องใต้ดินนั้นเหมือนกันแต่.....
“ฉันเห็นเธอสลบอยู่หน้าห้องน้ำหญิง ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใครก็เลยแบกเธอกลับมาที่บ้านฉัน”
“ไม่จริง! ฉันจะสลบอยู่หน้าห้องน้ำได้ไงในเมื่อก่อนหน้าที่ฉันจะสลบฉันจำได้ว่าภาพสุดท้ายคือห้องใต้ดินกับผีดูดเลือดนั่น”
“เพ้อรึเปล่า ฉันเห็นเธอสลบอยู่หน้าห้องน้ำจริงๆ” ไม่นะฉันแน่ใจ 90% ไม่ใช่ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยละ
“แต่ฉันมั่นใจนะ”
“ฉันว่าเธออ่านนิยายมากเกินไปแล้วละ”
“สรุปนายไม่เชื่อฉัน”
“อืม”
“หึ นายไม่รู้อะไรอย่ามามั่วนายไม่รู้หรอกว่าฉันเห็นอะไรมาใครจะไปรู้บางทีพวกผีดูดเลือดนั่นอาจจะพาฉันออกมาเพราะ....” เพราะอะไร? มันเป็นไปไม่ได้ที่ผีดูดเลือดจะอิ่ม...
“ฉันว่าเธอเลิกคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้ดีกว่า แล้วลุกไปล้างหน้าล้างตาฉันจะได้พาไปส่งบ้าน” พอพูดจบนายนั่นก็เดินออกไปจากประตูอย่างไม่รอช้า...
เอ๊ะ นายนี่มันนิสัยไม่ดีเลยจริงๆฉันยังพูดไม่ทันจบเลย....ว่าแต่ฉันมั่นใจจริงๆนะ...หรือว่าฉันจะคิดไปเองเหมือนนายหน้าขาวพูด....หึ๋ย! ไม่มีทางๆเห้อ....ไปล้างหน้าดีกว่า................
22.11 น.
“เข้าบ้านเถอะ” นายหน้าขาวพูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบมานับราวๆ 20 นาที
“นายไม่เชื่อฉันจริงๆหรอ”
“ไม่....เธอเลิกคิดถึงเรื่องนั้นแล้วไปพักผ่อนได้แล้ว” สายตานายหน้าขาวช่างดูแน่วแน่เหมือนทุกคำพูดของเขาล้วนแล้วแต่หวังดีกับฉันทั้งนั้น..........คิดไปเองป่าวว่ะ
“นี่นายหน้าขาว”
“นั่นไม่ใช่ชื่อฉัน”
“ช่วยไม่ได้นายไม่อยากฉันเองว่านายเป็นใคร”
“ยัย....”
“STOP!!! ฟังฉันก่อน...”
“.....”
“ถามจริงๆนะ เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า”
“.....” ไม่มีเสียงตอบรับ แต่สีหน้านายนั้นบ่งบอกว่าเขากำลังคิดเรื่องบางอย่างอยู่
“นาย...”
“....”
“นาย” ครั้งโยกแขนเขาเบาๆเพื่อเรียกสตินายหน้าขาว
“อ่อ ว่าไง”
“อะไรกันนายไม่ได้ฟังฉันพูดหรอ”
“อ๋อป่าวเธอเข้าบ้านเถอะฉันง่วงนอนแล้ว” ฉันคงกวนเขามากเกินไปจริงๆ
“เอางั้นก็ได้ งั้น..........อ่อ ขอบคุณนะ” ฉันพูดพร้อมกับร้อยยิ้มกว้างส่งไปให้นายหน้าขาว
“อืม ฝันดี”
“ฝันดี....(นายหน้าขาว)” ประโยคหลังฉันพูดในใจ
ฉันเอื้อมมือไปเปิดประตูรถก่อนที่จะเคลื่อนย้ายตัวเองออกจากรถคันหรูของนายหน้าขาว แต่ทำไมหัวใจฉันถึงได้รู้สึกสั่นๆแบบนี้เหมือนกับร่างกายมันไม่อยากย่างก้าวลงจารถคันนี้เลย....
ก๊อกๆ~
ฉันตัดสินใจเคาะกระจกรถนายหน้าขาวก่อนที่กระจกจะค่อยๆเลื่อนต่ำลง
“คือ............”
“....” นายหน้าขาวตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำที่ฉันจะพูด
“คือ.........เราจะได้เจอกันอีกมั้ย” ในที่สุดฉันก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“ไม่รู้สิ มันแล้วแต่เธอ”
“อยากดิ่”
“..0.0”
“อุ๊ปป์” พูดเร็วไปมั้ยเนี่ย
“งั้นก็ตามนั้น เข้าบ้านเถอะ”
“อืม...ฝันดีอีกรอบนะ”
“ J” นายหน้าขาวไม่ได้ตอบแต่เขากลับส่งรอยยิ้มมาให้
“โอเค บาย...” พูดจบฉันก็เดินเข้ามาในบ้านทันทีขืนอยู่ตรงนั้นมีหวังได้ละลายไปกับรอยยิ้มหวานๆของนายหน้าขาวแน่ ฮ่าๆ
ว่าไปแล้วฉันเองพึ่งเคยเห็นนายหน้าขาวยิ้มก็ตอนนี้แหละทุกครั้งที่ฉันสังเกตนายนั่นขี้เก๊กสุดๆไปเลย(แต่หล่อ) ฮ่าๆ แต่ทำไมหัวใจเจ้ากรรมถึงได้เต้นซะเสียงดัง อย่าบอกนะว่า............เธอ.......ตกหลุมรักนายหน้าขาวเข้าแล้วไม่นะอัญญมิตาอย่าพึ่งใจง่ายสิ อร้ายยยยยยยยเขิน >.<
“ในที่สุดฉันก็หาเธอจนเจอ.....เราจะต้องได้เจอกันแฟรินา...ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกเด็ดขาด~” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาในชุดสีดำเอ่ยกับตัวเองเบาๆพรางสายตาก็จ้องมองหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าไปภายในตัวบ้านด้วยรอยยิ้มสดใส
-----------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงกันบ้างเอ่ย ขอโทษน้าที่อัพช้าพอดีไรท์ติดธุระจริงๆ
ยังไงก็ไม่ทิ้งกันอยู่แล้วจ้าาาาาาาาา รีดก็อย่าพึ่งทิ้งกันไปไหนนะเป็นกำลังใจให้กันต่อไปเด้อ
ไปละเจอกันตอนหน้า เอาเป็นว่าไรท์สัญญาว่าพุธหน้าอัพให้ 2 ตอน โอเชนะฮ่ะ จุ๊ฟ
ความคิดเห็น