คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ข่าวลือ
ตอนที่ 2 ข่าวลือ
by Balla...
......................................................................................................................................................................................................................................
ณ โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง
“แกว่าวันนี้อากาศมันหนาวแปลกๆป่าววะ” เสียงเด็กสาวเอ่ยขึ้นกับเพื่อนในกลุ่มที่กำลังนั่งจับกลุ่มคุยกันเพื่อรออาจารย์มาสอน
“เออ ใช่ฉันก็รู้สึก” เด็กสาวอีกเอ่ยขึ้นตามความรู้สึกของเธอ
“นั่นไง! ฉันว่าแล้วต้องมคนรู้สึกเหมือนฉัน” เด็กสาวที่เป็นคนตั้งประเด็นสบถเสียงดังจนโต๊ะข้างๆหันมามองด้วยสายตาตำหนิ
“พวกแกหยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว” เด็กสาวหน้าหมวยคนหนึ่งพูดขึ้น
“นี่อัญญมิตาเธอไม่เชื่ออย่าลบลู่เชียวนะจ้ะ” เด็กสาวในแว่นหนาเตอะเอ่ยทักเพื่อนสาวของเธอเชิงประมาณว่าสิ่งที่เพื่อนสาวอีกคนพูดนั้นเป็นเรื่องจริง
“ใช่แกรู้มั้ยว่าโรงเรียนเรานะมีผี” เด็กสาวที่เป็นคนตั้งประเด็นพูด ด้วยน้ำเสียงเชิงหวาดกลัวเล็กน้อย
“หยุดเลย ยังไงฉันก็ไม่เชื่อพวกแกนะเอาเวลามาคุยเรื่องที่มีสาระกว่านี้ดีกว่ามั้ย” อัญญมิตาเอ่ยขึ้น
“ไม่เชื่อ!...ฟ้าเล่าดิ” เด็กสาวร่างบางยังคงจุดประเด็นต่อไป
“นี่อัญแกฟังนะ โรงเรียนเรามีผีจริงๆ เขาว่ากันว่าเวลากลางคืนจะมีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงมาจากโรงยิมเก่าที่อยู่ติดกับห้องน้ำหลังอาคารเรียนเรา เสียงกรีดร้องนั้นเหมือนกับว่าเธอกำลังทุกข์ทรมานกับอะไรสักอย่างและเมื่อไม่นานมีข่าวว่าเด็กสาวในโรงเรียนเราหายไปเกือบๆ 6 คนซึ่งก็ไม่มีใครหาเด็กพวกนั้นเจอ” ปลายฟ้าเล่าสิ่งที่เธอได้ยินมาให้อัญญมิตาฟัง
ภายใต้จิตใจลึกๆหญิงสาวก็แอบเชื่อสิ่งที่เพื่อนสาวเล่าอยู่ไม่น้อย เพราะเธอเองก็พอได้ยินข่าวมาบ้างแต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงเพราะว่าไม่มีหลักฐานใดพิสูจน์ได้ว่าเด็กสาวที่หายไปทั้ง 6 คนนั้นเกี่ยวกับเรื่องเล่าผีสาวที่เธอได้ยินมา
“ใช่ หรือถ้าแกไม่เชื่อคืนนี้เรามาพิสูจน์กันมั้ยละ” เด็กสาวอีกคนพูดขึ้น
คราวนี้สีหน้าของอัญญมิตาเริ่มจะแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว ถึงเธอไม่เชื่อเรื่องพวกนี้แต่เธอก็ไม่เคยลบลู่
“ไร้สาระ พรุ่งนี้มีสอบฉันไม่อยากมาทำเรื่องบ้าบอพวกนี้” อัญญมิตาปฏิเสธเสียงแข็ง
“โอเค แกไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร สักวันแกจะต้องเชื่อเพราะฉันนี่แหละที่จะเป็นคนพิสูจน์ให้แกเชื่อเอง” เมษาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับว่าสักวันเธอต้องพิสูจน์มันให้เพื่อนสาวเชื่อให้ได้
“ ถ้าถึงวันนั้นแกพิสูจน์ได้ฉันจะเชื่อ” อัญญมิตาพูดขึ้นด้วยความกล้าๆกลัวๆแต่เธอก็ต้องพยายามข่มความกลัวไว้เพราะกลัวเสียท่าให้เพื่อนสาว
ปังๆ ปังๆ~~
เสียงไม้เรียวตีกระทบกับของแข็งที่เรียกว่าโต๊ะดังมาจากด้านหน้าห้องเรียนทำให้นักเรียนที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน บ้างก็เม้าท์มอย บ้างก็หยอกล้อเสียงดัง ต้องรีบดีดตัวไปนั่งโต๊ะใครโต๊ะมันด้วยความเร็วแสงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“เอาหล่ะ วันนี้ครูมีครูคนใหม่จะมาแนะนำให้พวกเธอได้รู้จัก” หญิงวัยกลางคนอายุราวๆ 36 ปีในชุดเสื้อสีครีมกระโปรงดำในมือมีไม้เรียวขนาดจิ๋วถืออยู่ เอ่ยขึ้น
สักพักก็มีชายหนุ่ม ย้ำชายหนุ่ม ในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาในห้อง ทุกสายตาของผู้ที่กำลังมองไปยังชายหนุ่มเหมือนถูกสะกดด้วยเวทมนต์ เขาคนนี้มีผิวที่ขาวซีดราวกับคนทางยุโรปแต่ด้วยหน้าตาหล่อเข้มนั้นกับทำให้เขาดูเหมือนคนเอเชียไปตามๆกัน จัดได้ว่ารูปลักษณ์ของชายหนุ่มนั้นอยู่ในระดับเกรดพรีเมียมเลยก็ว่าได้
“นี่คือ อาจารย์เคอาร์ คัลเลน ซึ่งเป็นอาจารย์สอนประวัติศาสตร์คนใหม่ของโรงเรียนพึ่งจบจากอังกฤษมามาดๆ...” ยังไม่ทันที่อาจารย์วีรินรดาจะแนะนำอาจารย์ใหม่จบ อัญญมิตาก็เกิดอาการข้าศึกบุกกะทันหัน
“ฟ้า...ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะไม่ไหวแล้วข้าศึกบุก” อัญญมิตาเอ่ยบอกเพื่อนสาวข้างๆ
“อืมๆ รีบๆกลับมาแล้วกัน ถ้าไม่ไหวยังไงโทรมานะ” ปลายฟ้าพูดเพราะดูอาการของอัญญมิตาท่าจะหนักเอาการ
“โอเค” หญิงสาวตอบพร้อมกับรีบลุกขึ้นแล้วค่อยๆคลานออกมาจากห้องเรียนเพื่อไม่ให้อาจารย์เห็น
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
หลังจากที่อัญญมิตาจัดการกับข้าศึกที่จู่โจมเธอเสร็จเมื่อมองดูนาฬิกาก็ปาไป 14.59 น. เข้าไปแล้ว หญิงสาวเลยตัดสินใจไลน์ไปบอกปลายฟ้าว่าเธอจะไม่เข้าคาบนี้เพราะขืนเข้ามีหวังโดนอาจารย์วีรินรดายำแหลกแน่ๆ
“ได้ๆ เดี๋ยวเจอกันที่ห้องติวเลยละกัน” ข้อความจากปลายฟ้าที่ส่งมาหาอัญญมิตา
เมื่อเธออ่านเสร็จก็เก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากระโปรงนักเรียนแล้วเดินตรงออกมาจากห้องน้ำ ในระหว่างทางเดินกลับมายังห้องติวที่ถูกจัดไว้สำหรับนักเรียนชั้น ม.6 เพื่อติวหนังสือไปสอบเข้ามหาลัย ขาเรียวที่กำลังก้าวตรงไปยังห้องติวก็หยุดซะงักโดยอัตโนมัติเมื่อเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากโรงยิมหลังเก่าทรุดโทรมนั้น
ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย! ...
“ใครกัน?” อัญญมิตาสบถกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ขาเรียวของเธอจะพาร่างบางเดินตรงไปยังโรงยิมหลังเก่าอย่าห้ามไม่ได้ บางทีการเข้าไปตามเสียงกรีดร้องเมื่อกี้อาจจะทำให้เธอค้นหาคำตอบที่ต่างคนต่างร่ำลือกันอย่างลอยๆ ทว่าอีกใจของอัญญมิตาก็หวาดกลัวอยู่ไม่ใช่น้อยแต่ด้วยความอยากรู้ของเธอเลยทำให้หญิงสาวยืนอยู่ภายในตัวของโรงยิมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
บรรยายในนี้ช่างแตกต่างกับข้างนอกราวกับอยู่กันคนละทวีป มันทั้งเย็นทั้งวังเวงแปลกๆทั้งที่เมื่อกี้เธอกลับร้อนอย่างกะอยู่ในเตาอบ ทุกอย่างมืดสนิทมีเพียงแสงพระอาทิตย์จากด้านนอกที่สาดส่องเข้ามาพอทำให้อัญญมิตามองเห็นทางเดินได้พรางๆ
หญิงสาวค่อยๆก้าวเท้าอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะหากเธอเดินสุรุ่ยสุร่ายเธออาจจะเหยียบกับเศษเหล็กเศษไม้ที่วางกลาดเกลื่นเต็มพื้นเอาก็ได้ อัญญมิตาพยายามมองหาต้นเสียงที่เธอได้ยินเมื่อสักครู่แต่ในนี้มันมืดเกินไปเลยทำให้มองเห็นได้ไม่ค่อยชัด แต่หญิงสาวก็เดินลึกเข้าไปอีกภายในใจว้าวุ่นไปหมดอีกใจก็กลัวแต่อีกใจก็อยากรู้ว่าเสียงร้องขอความช่วยเหลือนั้นมาจากใคร
ในนี้ไม่ได้เล็กอย่างที่เธอมองเห็นจากภายนอก ยิ่งเธอเดินลึกเข้าไปเท่าไร่เธอก็ยิ่งรับรู้ได้ว่าในที่แห่งนี้ต้องมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่เป็นแน่ แต่สิ่งมีชีวิตที่เธอกำลังมองหานี่สิ...มันคืออะไร?
แสงจากด้านนอกทำให้หญิงสาวสาดส่องสายตาไปสะดุดเข้ากับประตูบานเล็กที่เป็นเหมือนทางเชื่อมไปที่ไหนสักแห่ง อัญญมิตาค่อยๆก้าวเข้าไปยังประตูบานนั้นด้วยความเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ...ว่าบรรยายภายในโรงยิมวังเวงแล้วยังไม่สู้บรรยากาศที่อัญญมิตากำลังสัมผัสในตอนนี้
เธอเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆตามเส้นทางถ้าเดาไม่ผิดที่แห่งนี้น่าจะเป็นอุโมงค์ทางไปห้องใต้ดินอะไรประมาณนั้น ไม่นานหญิงสาวก็สะดุดตากับสิ่งตรงหน้าที่เธอกำลังจ้องมองอย่างไม่น่าเชื่อ
มือเรียวทั้งสองของหญิงสาวรีบยกขึ้นมาปิดปากของตันเองไว้เพื่อไม่ให้เสียงที่เธอกำลังเปล่งออกมาเล็ดรอดออกไปได้ ดวงตากลมโตของอัญญมิตาเบิกพองขึ้นเมื่อเธอเห็นภาพตรงหน้า
หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อว่าที่คนอื่นๆกล่าวลือกันนั้นจะเป็นเรื่องจริง ตอนนี้เธออยากออกไปจากที่ตรงนี้เพราะขืนอยู่ต่อมีหวังเธอได้กลายเป็นผีคอยเฝ้าที่แห่งนี้แน่ๆ อัญญมิตาพยายามก้าวถอยหลังด้วยความระมัดระวังแต่...
ตุ๊บ!
หญิงสาวรู้สึกได้ว่าแผ่นหลังบางของเธอชนเข้ากับร่างสูงของใครสักคน ภายในจิตใจรู้ดีว่าตัวเธอเองต้องไม่รอดแน่ๆ น้ำตาแห่งความหวาดกลัวของอัญญมิตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ความเย็นที่แผ่เข้ามายังร่างของเธอนั้นทำให้ดวงตาคู้สวยค่อยๆหลับลงอย่างจำใจ เธอรู้ว่าอะไรอะไรที่อยู่ด้านหลังของเธอและเธอก็ยอมให้มันทำร้ายเธอโดยไม่ขัดขืนเพราะขืนเธอสู้แค่ไหนเธอก็ไม่มีสิทธิ์รอดอยู่ดี...อัญขอโทษนะคะ คุณพ่อ...
ตอนที่ 2 มาแว้วววววววววว เป็นไงกันบ้าน้าาาาาา
เม้นท์ๆๆ ส่งกำลังใจให้ไรท์ด้วยเน่ออออออ
เจอกันตอนหน้าจ้าาาาาาา...
ความคิดเห็น