ข้า ใบข้าวเองนะตัวเธอ ตอนนี้ ข้าอยู่ในวงช้างศึกที่จะ มาหาเรื่องข้าเวลาว่างๆ ของพวกมัน แต่วันนี้พิเศษ เพราะเป็นกลุ่มใหม่
"เฮ้ย เอ็งใช้ ช้างกาลากิณี ใช่ไมวะ"มันถ้าพร้อมเอาง่วงชี้หน้าข้า
"เอ่อ มีปัญหาอะไรว่ะ กูไปยืนบนหัวพ่อแม่มึงรึไง"ข้าพูดออกไปแต่ ประโยกหลังคิดในใจนะขอรับ ท่านผู้อ่าน
"เอ็งเนี่ย รูปร่างดีไม่หยอก แต่กลับเป็นข้างเฮงซวย"เสือกไร รูปร่างกูวะ เดี๋ยวใช้งวงตบหน้า
"พวกท่านมีอะไรรึ ขอรับ"ข้าไม่ว่าเปล่า ถอยหลังไปหลายก้าวจน แน่ใจว่าปลอดภัย
"เอ็งมานี้เลย "
เพี๊ยะ!!
"โอ๊ย มันเจ็บนะขอรับ"ข้าล้มลงไปนอนกับพื้น พร้อมโดนต่อด้วยท้าวหน้าเป็นชุด จนข้ารู้สึกเจ็บไปทั้งตัว จู่ๆพวกมันก็หยุดและวิ่งหนีไป ข้าจึงลุกขึ้นมาแต่ก็เซไปชนต้นไม้ ล้มลงอีกที
ข้าจึงพยายามลุกอีกทีแต่กลับมีงวงสีแดงหมนๆมาช่วย ข้าจึงสามารถลุกได้
"ขอบพระคุณ ท่านเป็นอย่างมาก ขอรับ"ข้าพูดพร้อมก้มหัวของคุณ
"ข้าคงต้อง กลับเสียแล้วสิ ลาก่อนนะขอรับ"พอเดินห่างออกมาก็ล้มลงกับพื้นเป็นครั้งที่สาม อะไรกันนักกันหนา ท่านงานิลเดินมาทางข้าพร้อมพยุงข้าขึ้นมาอีกครั้ง และก็ถามคำถามที่ไม่น่าเป็นไปได้ในชาตินี้
"ที่พัก เจ้าอยู่ที่ใดรึ"
"นะ..นอกเมืองขอรับ ข้าอยู่ที่ป่าทางทิศอุดรนะขอรับ"ข้าบอกไปเดินไปพร้อมกับที่ ท่านงานิลเดินตามข้ามาจนถึง หน้าป่าทิศอุดร อ้อ!! ข้าลืมบอกว่าป่าทิศอุดรเป็นเขตอันตรายและห้ามผู้ใดเข้าไป แม้แต่องค์เจ้าอยู่หัวก็ห้ามมาที่นี้เป็นอันขาด เลยไม่มีบ้านเรือนหรือผู้คนอยู่แถวนี้ เพราะกลัวหัวไม่อยู่กับบ่า
ข้าพาท่านนิล เดินลัดเลาะมาจนถึงถ้ำที่ข้าอาศัย
"นี้แหละขอรับ ที่ที่ข้าอาศัย อ่าว!!ท่านจะกลับแล้วหรอ"ท่านไม่ตอบและเดินจากไป
สงสัยไม่ชิน
หลายวันต่อ มาข้าไปหาท่านงานิล เพื่อไปคุยเล่นแก้เหงา เพราะนอกจากกอไผ่ข้าก็ไม่มีช้างตัวใดคุยด้วยเลย ข้าเลยมาหาท่าน ทุกวันรังสีนั้นก็หายไปเรื่อยๆ เลยสะดวกคุยกว่าตอนแรก
วันนี้ก็เช่นกัน ที่ข้ามา
"ท่านงานิล วันนี้ข้าเอา อ้อยป่ามาให้ขอรับ กับดอกกล้วยไม้ ของรับ"ข้ายืนอ้อยและดอกไม้ให้ท่านงานิล และท่านเอางวงมารับของที่ข้ายืนให้ ตอนที่งวงสัมผัส ข้านี้เสียววาบขนลุกทั้งตัวเลย
"ข้าว่าท่านลองกิน อ้อยดูสิขอรับ"ข้าใช้งวงชี้อ้อยที่เก็บมา
"เจ้า ชื่ออะไรรึ" ท่านงานิล เลือบตามาทางข้า พร้อมเอาอ้อยไว้ข้างดอกกล้วยไม้
"ข้าเสียมารยาทมานานเลยนะเนี้ย ข้าใบข้าวขอรับ"
"ขอลานะขอรับ ข้าว่าข้ามารบกวนท่านจนเกินไป "หลังจากนั้นท่านงานิลก็หายไปหลายวันจนข้ามีความคิด นี้ขึ้นมา ดูแลตัวเองนะ เตงถ้าเค้าไม้อยู่ จะบ้าหรอ ท่านนะเก่งจะตายไปไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกมั้ง ตัวเรา อดขึ้นถึงไม่ได้เลย ช้างอะไรน่ารักเสียจริง พวกเอ็ง2ตัว เอาคำพูดอะไร มากอกหูข้าว่ะเนี้ย ไป ไป ออกไปจากความคิดข้าเลยนะ
ขณะที่ กำลัง คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็ได้ยินเสียช้างล้มลง พอหันไปดูก็เห็นช้างแม่ลูกอ่อนนอนหลับอยู่ ทั้งตัวมีแต่รอยช่ำ หลังจากนั้นคนก็ซาไป ข้าก็เข้าไปดูอาการ พร้อมลากนางไปตาม หญิงชาวอยุธยา ไปจนถึงเรือนของนาง และข้าก็จะกลับที่พักพอดี ก็เห็นลูกช้างงััดไม้อยู่
ข้ามองเด็กพวกนั้นซักพัก และเดินจากออกมา ก็พบช้างสีฟ้าหม่น ข้าจึงเดินเข้าไปทักทาย
"เฮ้ย เอ็งเป็นทหารใหม่รึทำไม่ข้าไม่คุ้มหน้า "
"จะ ฉันเป็นทหารใหม่ "ช้างเชือกนี้เริ่มเหงื่อตก
"ฮ่าๆ เจ้านะก็เป็นช้างป่าใช้ไหมล่ะ เพราะข้าก็เป็นนะก้านกล้วย"
"รู้ได้ยังไง"
"จำข้ามิได้รึ ลูกน้าจำปาขาว ที่ข้าเล่นซ่อนหากับกบด้วยกันไง จำไม่ได้รึไอ่ก้าน"
"ใบข้าว ฉันคิดว่าแก่อยู่กับโขรงสะอีก"
"ข้า เดินตามเอ็งไปแล้วหลงทางกลับ เลยเดินร่อนเร่มาจนถึง หงสา"
"ฉันมาช่วยลูกกับชบาแก้ว นะจะ"
"ช้าง สีชมพูกับช้างแฝดใช้ไหม"
"ใช้จะ"
"ช้างเมียเอ็งนะ อยู่เรือนชาวอยุธยา ตอนนี้คงกำลังรักษา"
"แล้ว ต้นอ๋อ กอแก้ว ล่ะจะ"
"จะได้เป็น เครื่องสังเวย ต้อนนี้อยู่คุก"กอไผ่แทรกขึ้นมา พร้อมลูกช้างที่อยู่ขาก้านกล้วย
"โอ๊ย ทำอะไรกันเนี้ย"
"หยูด พวกเดียวกันทั้งนั้น นี้คือ เจ้าพญาปราบหงสาวดี ตัวจริงเสียงจริง"
"โห้~~~"
"รีบไปได้แล้วก้านกล้วย ด้วยหลานข้าก็ได้บูชาหรอกรีบไปเร็ว"ข้าวางแผนกับพวกเด็กๆและก้านกล้วยเรียบร้อย ก็แยกกันไป
"ก้าน ข้าถามเอ็ง ได้ไหม"
"ว่า อะไรรึ"
"เอ็ง จะว่าไปไหม ถ้าข้าขอเป็นช้างศึกเหมือนเอ็ง"ก้านกลัวเงียบเลยครับ ไอ่ก้าน เอ็งทำให้หลังข้าเสียวืบเลยว่ะ
"ได้ อยูมั้งใบข้าว"(สาระ//แม่ของ ใบข้าวเป็น พี่สาวของแม่ก้านกล้วยหรือแสงดานั้นแหละ ส่วนพ่อก็ ตายไปในสงครมพร้อมกับพ่อ ก้านกล้วย)
พอเดินมาได้สักพักก็มีลูกช้าง 2 ตัววิ่งมาทางพวกข้า และก็มีทหารตามมาอีกสอง สามคน
แล้วเจ้าก้านก็ จัดการทหารพวกนั้นจนอ่วม
"ต้นอ้อ กอแก้ว มาหาพอสิลูก"
"เอ็ง รีบอุ้มหลานข้าออกไปจากที่นี้ เดี้ยวข้าถ่วงเวลาให้ไปสะ"ไอ่ก้านทำท่าเก้กังกัง ข้าเลยถีบมันกับหลานให้ออกไปจากที่นี้ พอสามพ่อลูกออกไปจนลับตา ข้าก็โดนเหล็กที่เหมือนฟันปีศาจ ลอมหน้าหลังพอข้าเอาหัวจะชนแต่ ข้าก็หมดสติไปก่อนชน
พอตีนมาอีกที่ ข้าก็โดนพันทนาการเสียแล้ว ข้างงสักพักก่อน
ปัง!!!
"พี่ใบข้าว พี่ใบข้าว"ข้าเห็นกอไผ่และกลุ่มช้างน้อยกลับ แม่ช้างตนนั้น
"กอไผ่ ไหนๆข้าจะไม่รอดอยู่แล้ว ข้าขอให้เจ้ามีเพื่อนกัยเขาบางนะ และแม่ช้างตรงนั้น ฝากบอกก้านกล้วยว่าข้าคง มิอยู่จนถึงตอนจบเสียแล้วและบอกหลาน ว่าข้าจะคอยมองบนฟ้า
และในใจ และก้านกล้วยกับหลานออกไปแล้ว จงรีบไปก่อนสะพานจะระเบิดล่ะ
กอไผ่ ข้าจะอยู่ในใจเจ้าตราบที่เจ้ายังคิดถึงข้า ลาก่อนนะ"รอกสลิงถูกชักขึ้นไปเรื่อย ข้ายิ้มเจื่อนๆก่อนลาจากกัน
"ชาติหน้าฉันใด ขอให้เราได้พอกันอีกครั้งนะ ทุกคน"พอรอกหยุด ข้าก็ได้อยู่ใน ลานพิธีแล้ว
"ข้าพระองค์ ได้นำลูกช้างแฝดมาแต่มันกลับหนีไปได้ ข้าก็เลยเอาช้างเผือกมาแทนพะยะค่ะ"
" แฝดช้างคงมิเท่าช้างเผือก ดีมากที่หามาได้"
"เริ่มพิธี ได้"คนถือคบเพลิงได้เอาคบไฟไปใกล้น้ำมัน และเพลิงก็ลามอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่ โคมลอยก็ขึ้นมาบนฟ้าที่ลแถว ข้ามองไปทางช้างศึกที่มีท่านนิลอยู่หน้าแถวสุด ข้าเห็นว่าท่าน ยังเย็นชามิเปลี่ยนแปลง แต่ข้าเห็นอารมณ์ อีกอย่างมันเป็นความโศกเศร้าที่ท่านไม่สามารถ ให้ใครเห็น ไฟลามจนจวนจะถึง ทันใดนั้นเอง ก้านกล้วยก็ปรารถนาตัวออกมาช่วยข้า
ออกจากพันทนทานการ
"ไอ้ก้านเอ็ง รีบหนีไปเสีย เร็วสิ เร็ว"
"ฉันจะไม่ ปล่อยให้พี่ตายหรอนะ"
"อย่ามา เถียงรีบไป"
"ไม่"อะไร นักหนาว่ะไอ้ก้าน ก้านกล้วยรีบทำลายสิ่งพันทนาการออกจนหมด และรีบจับงวงข้าลงจากแท่นพิธี แต่ข้างหน้าคือท่านงานิลที่ ยกรูปปั้นช้าง และโยนใส่ก้านกล้วยแต่ด้วยความที่ข้ารักมันเหมือนน้องเลย ชนก้านกล้วให้ออกจากทิศที่จะโดน แต่ข้ากลับโดนเสียเอง
มันมีความรู้สึกหนึ่ง ที่ต้องบอกออกไปก่อนตายจากท่านงานิล
"ข้าขอโทษนะ ขอรับ ที่เอาอ้อยไปให้แค่นั้นเพราะข้ากินเยอะไปหน่อย เลยเหลือเท่านั้น"
ข้านอนกองกับพื้นส่วนก้านกล้วยก็ ไปสู่กับช้างตัวอื่น
"ข้านะ อยากมห้ท่านรับคำที่ข้าจะ ขอรอง"
"ใบข้าว เจ้ารีบบอกมา ข้าจะรีบทำให้เจ้า"
"ข้าขอคุณที่ช่วยวันนั้น และ ขอก็รักท่านนะขอรับ ถึงท่านมิรักข้าก็มิเป็นไร ข้---"
"ข้ารักเจ้าใบข้าว รักตั้งแต่เห็นเจ้า ครั้งแรกตอนที่เจ้าแอบมองข้าวันนั้น"
"งั้น ชาติหน้า เราคอยมาเจอกันนะขอรับ วันนั้นเราจะ ได้ไม่ต้องจากกันอีกเป็นแน่น"
"ข้า สัญญา ว่าข้าจะรอวันนั้น เมื่อวันนั้นมาถึงเรามาเป็น ครอบครัวกันนะ"
"ขอรับ ขอให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จังเลยขอรับ"ข้าเอางวงไปพันกับของท่าน และท่านก็พันแน่นขึ้น มันง่วงจังเลย คงต้อง......หลับอียาวเสียแล้ว
----------------
"อืม "เสียง งัวเงียของ งานิล ดังขึ้นเมื่อมีมือมาจิ้ม หน้า
"โถ่ อาตี้ดูสิ พ่อจ๋าหลับลึกเลยครับ เราไปกิน หม่ำๆดีกว่าเนอะ"ร่างบาง อุ้มลูกน้อยไว้ แนบอกพร้อมมองสามี อย่างยิ้มๆ ที่ทุมเทกับการทำงานจนนอนดึกได้ เพื่อเจ้าตัวน้อย
"แอ้~~"พอปอน อาหารอ่อนกับให้นมเรียบร้อย เจ้าตัวเล็กก็หลับปุ๋ยเลย เลยพาไปที่นอนก่อน จะมาทำความสะอาดจานชามต่างๆจนเสร็จ เลยเดินไปหาสามี จอมหักโหม
"ตื่นแล้วหรอ งานิล เห็นหลับเป็นตายทำไม ยังฟืนละ"ผมเดินไปหา งานิลพร้อมกอดแน่นๆ ให้หายคิดถึง
ผมเป็นห่วงเค้าจัง ทำตัวแบบนี้บ่อยๆ มันก็เริ่มเป็นห่วงแล้วสิ
"อะ อืม"
"กว่าจะ ได้เจอกันเราเจออะไรหลายอย่างเลยอะ"
"นั้นสินะ"
"พอ พูดที่ไรก็น้ำตาไหลเลย"ขณะที่ทั้งสองเอาหน้าใกล้กัน โดยที่งานเลยหวังจูบ
แต่ อาตี้ กลับร้องไห้ขัดสะก่อน
"เหอะ กำลังเข้าที่แท้ๆ"
จุ็บ
"หลังจากกล่อมเสร็จ เรามาสร้างน้องให้อาตี้กันนะ งานิล"
ซ่า~~~~~ หน้าแดงกับความน่ารัก
ไว้ ถึงตอนนั้นเมื่อไร เจอดีแน่น....
เรื่อง nc เล็กน้อย (ในร่างคน)
"ท่านงานิล อ๊ะ อ้า ตรงมัน อ้า"
"หอมเสียจริง ข้าจะเสร็จแล้ว ซีดดดส์"น้ำรักของงานิลได้ถูกปล่อยในท้องของใบข้าวจน ท้องนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"ท่านงานิล ข้ารู้สึกแปลกๆ มันมีน้ำอุ่นในตัวข้า"ร่างบางเริ่มรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆก็ร้องถาม
"ไม่ต้องสนหรอก เรามาเริ่มกันต่อดีกว่า"เอาหน้ามา สุกคอร่างบาง
"ไม่เอา ท่านนะกว่าจะเสร็จก็ตั้งนาน"
"ไม่ทันแล้วใบข้าว "พร้อมเริ่มขยับแรง จนร่างบางสั้นไปทั้งตัว
"อ่า~~ไม่เอาแล้ว"
เป็นร่างคนที่มาเกิดใหม่นะคะ รับได้รึเปล่าคะ
เราจะเปิดตัว เป็นม.ปลายนะคะ
ใครอยากได้ภาคต่อไป ด้วยไรท์จัดให้
ถ้ามีคนมาลงความเห็นชอบด้วยอ่ะนะ
ถ้าไม่มีความคิดเห็นคงต้องนะงับไปเพราะว่าเรามี ความอยากสารต่อ แต่กลัวคนไม่พอใจเลยมาถ้าก่อน