ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Come back to me การกลับมาของรักครั้งเดิม

    ลำดับตอนที่ #7 : กันและกัน

    • อัปเดตล่าสุด 30 มี.ค. 57


     กันและกัน

     




     

     ถ้าบอกว่าเพลงนี้ แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม



    มันอาจไม่เพราะ ไม่ซึ้งไม่สวยงามเหมือนเพลงทั่วไป


    อยากให้รู้ ว่าเพลงรัก ถ้าไม่รัก ก็เขียนไม่ได้

    แต่กับเธอคนดีรู้ไหม ฉันเขียนอย่างง่าย...ดาย


    เธอคงเคยได้ยินเพลงรักมานับร้อยพัน

    มันอาจจะโดนใจ แต่ก็มีความหมายเหมือนๆกัน


    แต่ถ้าเธอฟังเพลงนี้ เพลงที่เขียนเพื่อเธอเท่านั้น

    เพื่อเธอเข้าใจความหมายแล้วใจจะได้มีกันและกัน


    ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน

    อยู่ด้วยกันตราบนานๆ ดั่งในใจความบอกในกวี


    ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง



      คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง

     






     

    เมื่อเสียงเพลงเริ่มต้นขึ้น ตามด้วยเสียงร้องของผู้หญิงที่เสียงของเธอมันคุ้นๆแถมเพลงที่เธอร้องก็เป็น


    เพลงที่ผมชอบมากๆด้วย เพราะมันเป็นเพลงที่ผมเคยร้องให้ผู้หญิงที่ผมรักฟัง มันก็เปรียบเหมือเพลงที่เป็น


    ตัวแทนของความรักของเราสองคน แต่เสียงนี้มันคล้ายกับเธอคนนั้น ชะเอม
    ?ผมว่าคงไม่น่าจะใช่ชะเอม


    หรอกเพราะยัยนั้นร้องเพลงได้ห่วยแตกสิ้นดี (ชะเอม
    :ไม่ใช่สักหน่อยย่ะ!!) ผมอยากเห็นหน้าคนร้องจังและ


    เมื่อผมหันหลังไปมองที่เวที มันทำให้ผมตกใจอย่างมาก ผมเอาแต่จ้องคนที่ร้องเพลงคือ ชะเอม โดยมีมินตรา


    เล่นกีต้าร์ สิ่งที่ผมเห็น มันเป็นไปได้ยังไงกัน
    ?

     







     

    เมื่อฉันเริ่มร้องเพลง เป็นเพลงที่มีความหมายกับฉันเป็นเพลงที่เขาเคยร้องให้ฉันฟัง ฉันเริ่มฝึกร้อง


    เพลงนี้ จนในที่สุดฉันก็สามารถร้องเพลงนี้ได้และก็ยังเอาเพลงนี้มาร้องวันที่มาสมัครงานที่ผับนี้พร้อม


    ด้วยมินเพื่อนรัก พอฉันร้องเพลงไปได้สักพักสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนนั้นอะตอม เขาจ้องมอ


    งด้วยควาตกใจเมื่อฉันร้องเพลง ฉันอยากจะเห็นสายตาของเขาตอนนี้จังว่ามันเป็นยังไง เมื่อฉันร้องเพลงนี้


    เพลงที่เคยมีความหมายกับฉันและเขา ฉันอยากให้เขารู้ว่า ฉันไม่ใช่ชะเอมคนเดิม คนที่(เคย)ร้องเพลงได้ห่วย


    แตก อีกแล้ว แต่ทำไมฉันต้องมาเจอเขาที่นี่ด้วย แค่เจอกันที่โรงเรียนก็ทำให้ฉันทำตัวลำบากมากพอแล้ว นาย


    จะรู้บ้างไหมอะตอมเมื่อฉันเห็นนายฉันก็จำได้แต่คำพูดเหล่านั้น นายจะรับรู้บ้างไหม เมื่อฉันร้องเพลงจบ ฉัน


    ก็รีบลงจากเวที ฉันอยากจะหนีเขาไปไกลๆตอนนี้เลยด้วยซ้ำแต่ตอนน ฉันมาได้ไกลสุดก็แค่ห้องน้ำของผับ


    เท่านั้นเอง ฉันยืนจ้องมองตัวเองในกระจกแต่อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลลงมา





     

    แกจะต้องเข้มแข็งเข้าไว้สิ แค่เจอหน้าเขาเอง เฉยๆไว้สิในเมื่อเขาเองก็เฉยชาใส่แกแล้วนิฉันพูด


    เตือนตัวเอง





    เมื่อฉันเดินออกมาจากห้องน้องน้ำ แต่แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเขายืนอยู่ แล้วฉันแล้วจะทำไงดีละทีนี้ชะเอมทาง


    เดินก็มีแค่ งั้นก็ต้อง
    ..สู้เว้ยชะเอมเดินผ่านเขาไปเลย!! แต่แล้วสิ่งที่เขาทำมันทำให้ฉันรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก


    อยู่ๆเขาก็คว้าแขนฉัน มันจะมากไปแล้วนะ!!





     

    จะรีบไปไหนละครับ ไม่คิดจะทักทายเพื่อนร่วมห้องอย่างผมบ้างหรือครับคุณชะเอม

     


     

    ฉันไปรู้จักกับนายตอนไหน ไม่ทราบ




    ใช่ฉันไปรู้จักกับเขาตอนไหนละตอนแนะนำตัวเหรอ ตอนนั้นฉันแทบจะไม่ได้ยินอะไรด้วยซ้ำ หูมันอื้อไป


    หมดละที่สำคัญ ฉันเอาแต่จ้องหน้าเขา ใบหน้าที่ทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ ใบหน้าที่ฉันอยากจะเจอ ตลอด


    เกือบสามปี

     



     

    แน่เหรอว่าเราไม่รู้จักกัน? ”

     


     

    ใช่ ฉันแน่ใจ เพราะในชีวิตของฉัน ฉันจำได้แค่ว่า ไม่เคยรู้จักกับคนอย่างนาย

     

     

    หึ! ที่เธอพูดมาแน่ใจแล้วนะ ไม่คิดจะทบทวนความจำสักหน่อยหรือไง






    ไม่!!




    งั้นเดี๋ยวฉันจะทบทวนความให้เธอเอง

     


     

      อะตอมลากฉันให้เดินออกเพื่อมาจากร้าน โดยที่ฉันโวยวายและร้องให้คนช่วย แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามา


    มินตราที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีก็ตกใจไม่แพ้กัน



     
     

    นี่!! ปล่อยฉันนะนายจะพาฉันไปไหน

     

     

    ก็ไปทบทวนความจำเธอไง ขึ้นรถ!!

     

     

    ไม่! ฉันไม่ขึ้นฉันจะกลับทำงาน นายลากฉันออกมาอย่างนี้ไม่ถูกต้องนะ

     

     

    อ๋อ ที่แท้ก็อยากได้ค่าจ้าง ขึ้นไปกับฉันสิฉันจะจ่ายให้เธออย่างงามเลย

     

     

    เพี้ยะ!! อย่ามาพูดแบบนี่กับฉันเพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่าที่นายจะควงไปไหนแค่คืนเดียว

     

     

    เธอตบฉันหรือ ได้! ถ้าเธอชอบความรุนแรง ขึ้นเลยไปเลย!! และอย่าคิดจะหนี

     


     

    เขาจับฉันยัดใส่ในรถและก็รีบไปฝั่งคนขับ ฉันโวยวายใส่เขาจนเขาก็ขับรถออกมาได้

     


     

    นายจะพาฉันไปไหน? ”

     

     

    ก็พาไปทบทวนความจำของเธอไง และก็นั่งเงียบๆไปห้ามโวยวายด้วยเข้าใจนะ

     

     

     ไม่เข้าใจ! แต่ฉันก็ไม่สามารถพูดมันออกมาได้เพราะสายตาของเขาที่มองมามันเริ่มจะน่ากลัว ฉันก็เลยได้แต่


    พูดออกไปว่า





    อืม

     




     

    ตกลงแล้วอะตอมจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่ละเนี้ยฉันเริ่มจะกลัวเขาขึ้นมาแล้วนะ














     

    เสร็จไปแล้วอีกหนึ่งตอน^^ขอบคุณทุกคนนะค่ะที่เข้ามาอ่านกัน  ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะค่ะ

    ตั้งใจเขียนเต็มที่เลย ช่วยติดตาม คอมเม้นติชม กันได้เลยนะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
    ^^

              
     
     ติดตามนิยายเรื่อง 
     

    Come back to me การกลับมาของรักครั้งเดิม ต่อไป


    ด้วยนะค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกคน

     


    ยังไงก็ร่วมพูดคุยกับนุ๊กได้นะค่ะ แอดไปเลยค่ะ 
     

    https://www.facebook.com/nook.preeyanut
     

    สามราถคุยกันได้ทุกเรื่องเข้ามาพูดคุยเรื่องนิยายก็ได้ค่ะ ช่วยคอมเม้นกันเยอะๆนะค่ะ^^ -













    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×