คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : butter croissant
คำเตือน
เต็มไปด้วยมุกตลกหยาบโลน เสียดสี ตลกร้าย มีเจตนาเพื่อล้อเลียนสังคม
ไม่มีเจตนาล้อเลียนผู้พิการ lgbtqia+ ชนกลุ่มน้อย แต่อย่างใด
โปรดใช้วิจารณญาณแยกแยะมุก มุมมองของตัวละครที่ไม่ครอบคลุม บริบทเรื่อง และความเป็นจริงออกจากกัน
ไปด่ากันได้ในแท็ก #ผมใส่แว่นดำกันคูล
1
butter croissant
โคเรย์ตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงตาย แบบแอบตั้งใจ
“ผมทำอะไรผิด ผมก็แค่ขอทานธรรมดาๆ ปล่อยผมไปทำงานของผมต่อเถอะ” เขาพูด ซึ่งก็จริงในหลายๆ แง่
ก่อนอื่น งานของเขาคือขอเงิน แน่นอนเลย สองคือการทำตัวน่าสงสารเพื่อขอเงินมากขึ้น นั่นไม่ใช่สิ่งที่ขอทานทุกคนอยากได้รึไง? เงิน ง่ายๆ แค่นั้นแหละ
ข้อมือผอมติดกระดูกถูกมัดไพล่หลังไว้กับเก้าอี้ที่อาจจะอยู่ในชีสเน่าขนาดเท่าตัวคน กลิ่นสนิมของเลือดที่ปริรั่วจากมุมปากและรอยแยกบนศีรษะยังสดใหม่ อากาศเย็นจัดโอบล้อมร่างเล็กๆ ของเขาไว้ แทรกซึมเข้ามาไล่ความอบอุ่นในทุกมัดกล้ามเนื้อ
โคเรย์เพิ่งอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเท่าไร และเขาไม่คิดว่าเขามีความอดทนมากพอจะอยู่นานกว่านี้
“แซมพบคุณทำลับๆ ล่อๆ ตอนเรากำลังส่งของ ตอนนั้นคุณทำอะไร”
เป็นเสียงของชายแก่ ใจเย็น และพร้อมลงมือ แล้วเขาก็กลิ่นเหมือนครัวซองค์อบเนย
“คุณครับ ผมตาบอด! ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณกำลังส่งของ แถมพวกมาเฟียอย่างคุณก็คิดว่าทุกตารางมิลลิเมตรบนแผ่นดินนี้เป็นของคุณ แล้วผมจะทำไงได้ในเมื่อผมก็คิดแบบเดียวกัน! ”
ผู้ชายอีกคนต่อยเขากลางท้อง
“สายของเราพบด้วยว่าคุณก็ทำลับๆ ล่อๆ ที่เขตของศัตรูเราเหมือนกัน”
“ผมบอกแล้วไงว่าขอทานอย่างเราเป็นเจ้าของแผ่นดิน! ”
และอีกหมัด
“พอแล้ว แซม” ชายแก่พูด “ผมว่าเราคงพูดภาษาคนกันไม่รู้เรื่อง”
โคเรย์สะดุ้ง หลับตาปี๋เพื่อเพิ่มระดับการป้องกันตัว
“พอแล้ว สแตนฟอร์ด ผมจัดการที่เหลือเอง ขอบคุณนะครับ ทุกคน” เสียงแหบต่ำของเจ้าชายขี่ม้าขาวดังขึ้น สำหรับคนตาบอดแล้ว เจ้าขอทานชอบความอ่อนโยนในน้ำเสียงจากใจจริง
แต่คนคนนี้จะใจดีพอให้เขาปอกลอกหรือเปล่า นั่นคือคำถามสำคัญ
ประตูเหล็กหนักๆ งับปิดแผ่วเบา เสียงขาเก้าอี้ไม้ลากครูดพื้นปูนหยุดลงตรงหน้าเขา ก่อนร่างกายหนักๆ จะวางลงบนเครื่องเรือนชิ้นนั้น นั่นคือทั้งหมดที่โคเรย์จินตนาการออกจากความมืดที่ท่วมมิดทัศนวิสัย
“นายเป็นคนเผ่าอูโคซี” ชายคนนั้นพูด
แกล้งโง่ โคเรย์ แกล้งโง่ไปเลย “คุณก็รู้ว่าพวกเขาตายไปหมดแล้ว”
“ฉันรู้สึกถึงเวทมนตร์ได้จากตัวนาย มีแค่เผ่าอูโคซีที่มีเวทมนตร์ ถึงจะไม่รู้ว่านายรอดมาได้ยังไงหรือทำไม นั่นก็เป็นคำตอบเดียวที่มีเหตุผล ใช่ไหมล่ะ”
เจ้าขอทานพลันต้องรีบตัดสินใจระหว่างสูดออกซิเจนเข้าไปเลี้ยงสมอง กับหยุดหายใจซะเพื่อแกล้งตาย คนตรงหน้าฉลาดและบ้าบิ่นกว่าที่คิด ไซโคพาธ ไซโคพาธแน่นอน
“คุณจะ” โคเรย์เอ่ย “บอกทางการมั้ยครับ”
“บอกสิ” และคนตาบอดพลันรู้สึกว่าเขากำลังฉีกยิ้มกว้าง “ถ้านายไม่ยอมรับข้อเสนอ”
เขาเอนตัวเข้ามาหา กลิ่นเหมือนครัวซองค์อบเนยเช่นกัน และร่างกายแผ่ความอบอุ่นออกมา ความทึบของเสียงตุบตอนเขานั่งลงพอดีกับรสนิยมชอบคนตัวใหญ่ของเขาพอดี โคเรย์รู้ดีว่านี่เป็นช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสมเอาเสียเลยสำหรับการเป็นเกย์ แต่เขาแยกไม่ออกระหว่างความต้องการทางเพศ ความกลัว และความหิวไม่ออกจริงๆ
เจ้าขอทานเพิ่งกลืนน้ำลายเพราะกลัว ลุ้น หรืออยากXXXกันนะ?
“ข้อเสนออะไรเหรอครับ” เจ้าขอทานถาม
“ทำไมถึงยังถามทั้งที่ไม่มีสิทธิ์เลือก หืม”
ทั้งเหงื่อตก เขาบอก “ผมจะได้รู้ว่าชีวิตผมจะลงเหวยังไงครับ”
“บอกมาว่านายแอบเข้ามาในเขตของเราได้ยังไง” เจ้าชายขี่ม้าขาวพูด
โคเรย์มั่นใจว่าผู้ชายคนนี้กำลังหาคนงานเข้าแก๊งโดยไม่จ่ายเงินเดือนโดยอาศัยช่องโหว่ของกฎหมาย ผู้ชายคนนี้ไม่มีเจตนาร้าย ลมหายใจเขากลิ่นเหมือนขนมอบใหม่
เจ้าขอทานกำลังประสาทหลอนเพราะหิวหรือเปล่า ทั้งแก๊งกลิ่นตัวเหมือนขนมอบไหม โคเรย์จะปล่อยให้เขารู้เรื่องเครือข่ายขอทานไม่ได้
“ขอทานอย่างพวกนายคงมีเครือข่ายสินะ” ชายตรงหน้าว่า “ได้ยินมาว่าขอทานรวมกลุ่มกันหลวมๆ ย้ายเปลี่ยนเมืองไปเรื่อยๆ ”
“คุณจะจับเป็นตัวประกันเหรอครับ”
“ช่าย”
“คุณดูเป็นมาเฟียที่ชิลมาก”
“ฉันไม่ได้อยากเป็นหรอก แต่ก็ต้องเป็น ขอโทษที่ใช้ความรุนแรง”
เครื่องในโคเรย์ตีลังกาสามตลบ น้ำเสียงเขาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่มนุษย์แน่นอน เขามีสวิตช์
“ยังไงซะ” เจ้าขอทานเริ่ม “คุณสนใจขุนผมแล้วเก็บผมไว้เป็นของเล่นของคุณมั้ย”
“เปลืองอาหารออก” มาเฟียหัวเราะ ก่อนเอนกลับไป พาน้ำเสียงนุ่มห่างออก “ฉันรู้สึกผิดก็จริง แต่ไม่ได้แปลว่าฉันจะไม่ทำ อย่ายั่วโมโหกันจะดีกว่า”
“เคยมีใครบอกคุณมั้ยว่าคุณพูดแบบนั้นแล้วฮอตปรอทแตก”
“กินครัวซองค์กัน -- ฉันเพิ่งพูดว่าอะไร” เขาถอนหายใจ “ -- ไม่น่าพูดเลย คุณพ่อฆ่าฉันแหง”
+
รีเทิร์นจริงจังแบบไม่จริงจัง คิดถึงสมัยเด็กที่เขียนแบบเน้นความสุขของตัวเองจัง
ความคิดเห็น