คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หวั่นไหว
2
20.00 น.
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ฉันคาดว่าต้องเป็นไวเรตชัวร์ ฉันเลยเดินไปเปิดประตู แล้วก็
ผ่าง!!!
เอมและผองเพื่อน มาได้ไงเนี่ย
“ดี มาทำไมกันเหรอ” ฉันถามขึ้นในขณะที่กำลังมึนงงอยู่ว่ามากันได้ไง
“พวกฉันก็มากินเลี้ยงกันตามเคยแหละ ว่าแต่แกเหอะมาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน” คำถามนั่นเล่นเอาฉันอึ้งไปเลยทีเดียว
“ฉันก็มาแบบพวกแกแหละ”แหลได้อีก T-T
“เออ ดีไหนๆก็มากันทั้งที มาสนุกกันดีกว่า”
หลังจากนั่งกินกันได้ซักพักไวเรตก็กลับมาพร้อมกับเครื่องดื่มทั้งหลายแหล่ สงสัยจะรู้ว่าพวกนี้จะมา ไม่เห็นเตือนกันล่วงหน้าเลย
“มาไวดีนี่หว่า”ไวเรตพูดขึ้น แล้วเดินมานั่งข้างๆฉัน
“ก็แหงแหละกินกันจนได้ที่เลย มาเล่นเกมกันดีกว่ามะ”
“เล่นๆๆๆๆ”เพื่อนๆเชียร์เอมเต็มที่เลย
“เกมนี้มีชื่อว่า ความลับที่ถูกเปิดเผย”น่าน โดนทุกดอกเลย แกรู้มั๊ยว่ากำลังทำให้เพื่อนคนนี้ลำบากใจนะเฟ้ย
“เออ ดีเหมือนกัน”
“คนแรกเริ่มที่ใครดี อ่ะๆ มิลเลตละกัน” บ๊ะ แม่นี่เอาอีกแล้วไง
“เอ่อ ฉันไม่มีความลับ”
“งั้นตามกฎแกต้องรับมะเหงกจากเพื่อนๆทุกคน”
“ไม่เห็นบอกก่อนเลยว่ามีกฎ”
“โทษที ลืมบอก แหะๆ แต่กฎก็คือกฎมาโดนซะดีๆ”
โป๊ก!!!ๆๆๆๆๆ
ตายๆบวมแน่เลย
“แล้วก็อีกหนึ่งแก้ว”เอมส่งแก้วเบียร์มาให้ ขณะที่ฉันกำลังจะซดเหล้านั่นเข้าปาก ฉันก็เกิดจะอ้วกขึ้นมาซะงั้น
“อุ๊บส์ ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”
“เออ รีบไปรีบมานะ”
“เดี๋ยวฉันไปดูเอง”
“มิลเลตขอฉันเข้าไปดูหน่อยนะ”ยังไม่ทันที่ฉันจะอณุญาติไวเรต็เปิดประตูเข้ามา ฉันพูดอะไรไม่ได้เลย เพราะอ้วกอย่างเดียว
ลูบๆๆๆๆ
ไวเรตลูบหลังฉัน โอ้ ดีใจจริง
“เป็นไงมั่ง ดีขึ้นป่ะ”
“อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ งั้นฉันไปหาเพื่อนก่อนนะ”
“อืม เดี๋ยวฉันตามไป”
บันทึกพิเศษ ไวเรต
”มันอยู่ไหนนะ ต้องอยู่แถวนี้นี่” ผมกำลังหาชุดตรวจครรภ์ที่มิลเลตตรวจเมื่อเช้า เพราะผมดูอาการเธอแล้ว ผมไม่แน่ใจเลยว่าที่เธอพูดเป็นความจริง ว่าไม่มีอะไร
“อ๊ะ เจอแล้ว” ผมตะลึงในทันทีเมื่อเห็นแถบนั่น ทำไมกัน ทำไมเธอต้องปิดบังผม เธอคิดว่าผมจะไม่รับผิดชอบรึไง ในเมื่อผมบอกอะไรไว้ผมก็ทำตามนั้นแน่ มิลเลตเธอกำลังจะเป็นแม่ของลูกฉันนะ ฉันอยากจะรู้เหลือเกินเหตุถึงเหตุผลที่เธอปิดบังผม งั้นผมก็ต้องหาเหตุผลนั่นให้ได้ แต่ในระหว่างนี้คงได้แต่ดูแลห่างๆสินะ
จบบันทึกพิเศษ ไวเรต
เช้าวันต่อมา
โชคดีจริงๆที่เมื่อวานไม่ได้ดื่มอะไร แต่เมื่อวานก็หลับเป็นตายเลยนะเรา เอ๋แต่เมื่อวานเราหลับคาวงนี่หว่าแล้วนี่ฉันมาอยู่..... เห้ยย ห้องไวเรต
“ไวเรต”
“หืม มีไรเหรอ”
“นายพาฉันมาห้องนายหรอ”
“อืม
“แล้วทำไมไม่พาไปส่งห้องของฉัน”
“ฉันย้ายข้าวของๆเธอมาห้องฉันหมดแล้ว ต่อไปนี้เธอจะต้องมาอยู่กับฉันที่ห้องนี้ เพราะต่อไปนี้ห้องนั้นคือห้องเก็บของ”
“เอ้า แล้วนายอย่าบอกนะว่าจะให้ฉันนอนห้องนี้กับนายด้วย”
“ก็ใช่น่ะสิ ทำไมเหรอรังเกียจฉันรึไง”
“เปล่าไม่ได้รังเกียจแต่ไม่สมควร”
“อะไรไม่สมควร”
“เอ่อ...”
“ตอบไม่ได้ล่ะสิ งั้นก็นอนห้องนี้จบ เค๊”
“ตามใจนายละกัน งั้นฉันไปอาบน้ำล่ะนะ”
“อืม แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ ห้องน้ำห้องฉันก็มีไม่ต้องออกไปใช้ข้างนอกหรอก”
“อ้าว ขี้โกงนี่ทีห้องนายยังมีห้องน้ำ แล้วทีห้องนั้นไม่เห็นมีให้เลย”
“ก็ฉันไม่คิดว่าจะมีใครไปอยู่นี่”
“อืมๆๆ ฉันไปอาบน้ำล่ะ” ไมใช่ว่าฉันไม่ดีใจหรอกนะไวเรตที่ได้อยู่กับนาย แต่เพราะกลัวจะหวั่นไหวจนเผลอบอกความจริงออกไปต่างหากล่ะ ฉันกลัวใจตัวเองจริงๆ
หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็เข้ามาหาไวเรตเพื่อถามว่า
“ไวเรต นายจะกินอะไรมั๊ย ฉันจะทำให้กิน”
“เห้ย”ทำไมต้องตกใจด้วย ไวเรตแปลกๆแฮะ
“มีอะไร เห้ยทำไมล่ะเนี่ย”
“เปล่า เธอไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง เธอไปนั่งพักดูทีวีนู่นไป”โอ๊ย งงไปหมดแล้วนะ กินยาผิดรึไงถึงได้ดีกับฉันขนาดนี้ โอ๊ะ รู้สึกดีไปอีกแบบ
20 นาทีต่อมา
“เสร็จแล้ว!!!”เสียงไวเรตตะโกนออกมาจากห้องครัว
“งั้นฉันไปช่วยยกนะ”
“ไม่ต้องๆๆเดี๋ยวฉันยกเอง วันนี้มีแต่ของบำรุ.. เอ่อของมีประโยชน์น่ะ”
“อี๋ มีแต่ผักกับปลา ฉันไม่ชอบอ่ะ ฉันไม่กินได้มั๊ย”
“ไม่ได้เธอต้องกิน ฉันอุตส่าห์ทำมาให้นะ คนทำน้อยใจนะเนี่ย”ไวเรตทำเสียงน้อยอกน้อยใจเป็นเด็กๆเลย
“กะ...ก็ได้ฉันกินก็ได้ เพื่อนายเชียวนะ” เขินว่ะ
วันนี้เขาเป็นอะไรของเขานะ ใจดี น้อยใจเรา งอลเรา อะไรของเขานะ มันทำให้ฉันหวั่นไหวนะรู้มั๊ย
3 เดือนต่อมา
เราใช้ชีวิตร่วมกันมา 3 เดือนแล้วนะเนี่ย เผลอแปปเดียว 3 เดือนแล้ว อีกไม่นานแล้วสินะ ที่ความจริงนี้ควรจะได้รับการเปิดเผย เพราะฉันคิดว่าฉันพร้อมแล้วที่จะบอกเขาด้วยตัวเอง เฮ้อ โอ้ ช่วงนี้ไวเรตอ่อนโยนมาก ดีกับฉัน แถมชอบตั้งกฎให้ฉันอีก อาทิเช่น ห้ามดื่มเหล้าเบียร์หรืออะไรทั้งนั้นที่ไม่ดี อย่างเนี้ย แล้วจะไม่ให้ฉันคิดได้ไงว่าเขาห่วงฉันมาขนาดไหน
“ไง ตื่นแล้วไม่ปลุกเลยนะ จำไม่ได้รึไง ที่ฉันบอกน่ะว่าถ้าตื่นแล้วต้องปลุกฉัน”
“ก็ฉันอยากทำให้นายบ้างนี่นายนี่นา เนี่ยอุตส่าห์ทำกับข้าวมาให้”
“ ไม่ดีเลยรู้มั๊ย เกิดล้มในครัวทำไง ฉันอุตส่าห์บอกว่าจะทำให้เอง”
“ขอโทษ ก็ฉันอยากทำให้นายนี่นา ผิดด้วยเหรอ พอตื่นมาถึงว่าเป็นชุดเลย”
“ฉันขอโทษแล้วก็ขอบคุณนะที่ทำให้ฉัน”
“อะ..อื้ม”
“เอ๊ะ เธอดูอ้วนขึ้นรึเปล่า ลงพุงด้วย”โดนไปหนึ่งดอก ไม่อ้วนได้ไงเล่าก็ฉันท้องนี่
“เออ แล้วก็ดูเหมือนจะอ้วนขึ้นทุกวันด้วย”อีกหนึ่งดอก ขอซ้ำประโยคเดิม ไม่อ้วนได้ไงเล่าก็ฉันท้องนี่
“สงสัยฉันคงกินเยอะไปหน่อยน่ะ"
“อืม สงสัยฉันเลี้ยงเธอดีเกิน”
“อืม”
บันทึกพิเศษ ไวเรต
ผมดีใจจริงๆ อีกแค่ 6 เดือนเอง แต่เธอคิดจะบอกผมเมื่อไหร่กัน ผมยังคงไม่เข้าใจเธออยู่ดี เพราะไม่ว่าจะเหตุผลอะไรที่ผมคิดๆก็ไม่จริงสักอย่าง ผมต้องการคำตอบ ผมรู้สึกชอบเธอขึ้นมาแล้วในตอนนี้ ผมอยากจะอยู่กับเธอ อยากจะให้บอกความจริงกับผม แค่บอกมาทุกอย่างก็จบแล้ว โอ๊ยยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ยังไงผมก็ต้องให้ยอกมาให้ได้คอยดูสิมิลเลต
“อ๊ะ ไปไหนมาเหรอ ไปตั้งแต่เช้าแล้วพึ่งกลับมา ตกลงไปไหนมา”
“เอ่อ ฉันไปซื้อของมา”ของอะไรก็ในเมื่อเธอไม่ได้ถืออะไรเข้ามาสักอย่าง”
“ของอะไร ไม่เห็นมีเลย เห็นแต่ถือถุงยามา”ยาหรอ เธอไม่สบายรึไงกัน เอ๊ะหรือว่ายาบำรุง
“ยาแก้หวัดน่ะ พอดีฉันไม่สบายน่ะ”
“ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลย ปล่อยให้ตัวเองๆม่สบายได้ยังไง
ความคิดเห็น