คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเจอกันที่ผิดพลาด
ฉันจะทำยังไงดี ทำไม!! ทำไม!! ทำไมเค้าถึงได้ทิ้งฉันไป เพราะอะไร
��������������� ‘เราเลิกกันเถอะนะมิลเลต ฉันขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่เธอให้ฉันมา ลาก่อน’
��������������� ‘ฉะ...ฉันขอให้นายมีวามสุขนะแรมโม่’
ทุกอย่างมันจบลงแล้ว พอเถอะ มิลเลต เค้าไม่มีทางกลับมาหาอีก เพราะฉะนั้นฉันจะต้องลืมเค้าให้ได้ จริงสิ โทรหาเอมดีกว่า
ตรู้ด~ ตรู้ด~
[ฮัลโหล มีอะไรยะ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะโทรมา] ยัยเอมเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง(รึเปล่า)
“อะ...เอม” ฉันพูดตะกุกตะกัก เหมือนน้ำตาจะไหลแฮะ T^T โอ๊ย
[แกเป่นอะไรมิลเลต แกร้องไห้ทำไม]
“แรมโม่ เค้าบอกเลิกฉันแล้ว แล้วตอนนี้ฉันก็อยากจะลืมเค้า แกช่วยฉันได้มั๊ย”
[ดะ..ได้ งั้นคืนนี้แกก็ไปเที่ยวกับพวกฉันแล้วกัน ฉันรับรองแกได้ลืมแรมโม่ หมดใจแน่นอน]
“อืม ไปที่ไหนล่ะ”
[ Zena Pub มารอที่หน้าร้านนะ ฉันจะรอ]
“อืม อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ”
แล้วหลังจากที่วางสายจากเอมไป ฉันก็ได้แต่นั่งเหม่อลอย เหมือนกับว่าเสียงเอมที่เป็นตัวถ่วงหัวใจของฉัน หลุดลอยออกไป ตอนนี้น้ำตาของฉันมันรื้นขึ้นมาอีกแล้ว T_T ไม่ได้นะ ฉันต้องไม่ร้องไห้ให้กับเขาอีกแล้ว
“ไปแต่งตัวดีกว่า” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นไปทางตู้เสื้อผ้า หยิบเดรสตัวโปรดออกมา ชุดแส็กสีดำ ยาวประมาณเข่า ฉันใส่คู่กับรองเท้าส้นสูงสีดำ ปล่อยผมที่ดัดเป็นลอนออกมา เผยให้เห็นผมที่ยาวสลวยของฉัน(หุหุ)
หลังจากที่แตงตัวกว่า 10 นาที ฉันก็ออกจากบ้าน ประมาณ 15 นาทีฉันก็มาถึงสถานที่ที่ยัยเอมบอกให้ฉันมารอมัน
“ไง!!!!!!”เสียงยัยเอมทักฉันมาแต่ไกล นี่มันกลัวชาวบ้านเค้าไม่รู้รึไงว่ามันมา
“หวะ หวัดดี มาแล้วหรอ”
“เข้าไปข้างในกันเถอะ” ฉันสงสัยจังว่ายัยนี่กินอะไรเข้าไป ถึงได้เสียงแหลมขนาดนี้
“อืม”
พอเข้าไปข้างใน ฉันก็ต้องตกใจ เพราะเสียงข้างในดังมาก ฉันเห็นหนุ่มสาวนับสิบคู่นั่งดื่มกันอยู่ บางคู่ก็จูบ แล้วก็ เอ่อ.... (อ่ะนะ) ฉันคิดถึงเขาเหลือเกินแรมโม่ ให้ตายสิ ทำไมฉันถึงได้ปล่อยให้น้ำตามันรื้นขึ้นมาอีกนะ
“มานั่งตรงนี้สิ มิลเลต”
“อะ...อื้ม”แล้วฉันก็เดินไปนั่งข้างๆเอม แล้วหลังจากนั้นเอมก็เริ่มแนะนำผุ้คนที่นั่งอยู่ในกลุ่มให้รู้จัก
“นี่ ยาเซีย”เอมชี้ไปที่ผู้หญิงผมทอง น่ารัก จิ้มลิ้ม “นี่ ซีเรีย แล้วก็บลาๆๆๆๆ”แล้วก็มาถึงคนสุดท้ายเป็นหนุ่มหน้าตาดีที่สุดในกลุ่ม แต่เค้าดูหยิ่งๆแฮะ แต่ก็น่ารักดี
“นี่ไวเรต”ว้าว~ชื่อเท่จัง เหมาะสมกับเขามากเลย เอ๊ะ นี่ฉันเผลอชมผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่แรมโม่เป็นครั้งแรกแฮะ สงสัยนี่อาจจะเป็นการลืมแรมโม่เร็วๆก็ได้นะ โอ๊ยยยย ทำไมเวลาพูดถึงเขานี่มันรู้สึกตันๆขึ้นมานะ
“นี่ ดื่มซะ”แล้วยัยเอมก็ส่งแก้วอะไรซักอย่างมาให้ฉันพอแนดื่มลงไปเท่านั้นแหละ (ครึ่งแก้ว รวดเดียว) ฉันรู้สึกร้อนผ่าว คอของฉันเหมือนจะระเบิดออกมาด้วยความร้อน โอ้ยยย เหมือนสติฉันเริ่มไม่อยุ่กับเนื้อกับตัว
“นี่พวกเรา ฉันว่าไปสนุกกันที่ห้องของไวเรตกันต่อเถอะ”ยัยเอมเอ่ยคำชวน ทุกคนพยักหน้ายอมรับความเห็นของเอม ไวเรตก็เช่นกัน แต่นี่มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนผู้หญิงไม่ดีเลยแฮะ ไปกินเหล้าบ้านผุ้ชายเนี่ย เอ๊ะ!! แต่ก็มีคนอื่นไปด้วยนี่นา ไม่น่าจะเป็นไรหรอกมั้ง เอ้า!! ไปก็ไป ถือเป็นการฉลองชีวิตใหม่ของฉัน
แล้วพวกเราก็เข้ามาอยู่ในบ้านของไวเรต ที่นี่ตกแต่งได้น่าอยู่มากมาย� ในบ้านมีห้องอยู่หลายห้อง และไม่มีคนอยู่ แสดงว่าเค้าอยู่บ้านคนเดียว แล้วหลังจากที่วิจารณ์บ้านของไวเรต อยู่สักพัก ฉันก็เดินตามทุกคนไปในห้องๆหนึ่ง ซึ่งคาดว่าจะเป็นห้องของไวเรต
“ถึงแล้วล่ะ ฉันไม่เกรงใจล่ะนะ”เอมพูดขึ้น แล้วมันก็จัดแจงกระจายขวดเหล้าที่หอบมา แล้วทุกคนก็มานั่งล้อมวง ฉันดื่มไปหลายแก้ว เหมือนกันนะ แล้วตอนนี้ก็ดูท่าจะได้ที่แล้ว ฉันถึงได้มึนๆอย่างนี้ และดูเหมือนทุกคนก็เป็นอย่างฉัน โอ๊ยยยย มันจะมึนไปถึงไหนเนี่ย แล้วก้เหมือนสติของฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกแล้ว ฉัน.....
วูบ!!!!
เหมือนโลกทั้งใบดับวูบลง ฉันเห็นเพียงเงาลางๆของทุกคน แล้วฉันก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย
วันต่อมา
แสงอาทิตย์แยงตาฉัน บ่งบอกว่านี่เช้าแล้ว และฉันรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่บนเตียงนุ่มๆ เอ๊ะ แต่ฉันจำได้ว่าเมื่อวานฉันนอนอยู่กับพื้นนี่หว่า
เฮ้ย!!!!!!!
ฉันอุทานเสียงดัง จะไม่ให้ร้องเฮ้ยได้ยังไง ก็ในเมื่อฉันนอนไม่ใส่เสื้อผ้า แถมข้างๆยัง........
ไวเรต ใช่แล้วคนที่นอนอยู่ข้างๆฉันคือไวเรต พระเจ้าช่วย!!!!!!!!!!!
“ไวเรตๆๆๆๆๆๆ”ฉันเรียกไวเรต พร้อมกับเขย่าตัวเขา
“อืมมมมมม”เขางัวเงีย แล้วเขาก็ไม่ยอมลืมตา
“ตื่น เดี๋ยวนี้นะไวเรต นายต้องตื่นมาคุยกับฉันให้รู้เรื่อง”
“อืม ตื่นแล้วๆ”
“เห้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!”เขาอุทานดังกว่าฉันอีก
“ไวเรต นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ตอบฉันที”
“�� “ เขาเงียบไป ไม่ตอบอะไร
“�� “
“เธอทำไม ถึงมาอยู่บนเตียงของฉัน แถมยังไม่ใส้เสื้อผ้าซักชิ้นเลยด้วย”แล้วฉันจะไปรู้มั๊ยเนี่ย
“ฉันไม่รู้ ฉันยังงงๆอยู่เลย ว่าแต่เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น”
“เธออย่าบอกนะว่า....ไม่จริงอ่ะ ฉันคงไม่หน้ามืดตามัวขนาดนั้นล่ะมั้ง”
“หมายความว่าไง แล้วคนอื่นหายไปไหนหมด”พอฉันพูดจบ ฉันก็รู้สึกปวดหนึบๆแถวๆต้นคอ
“�� “
“นายมีกระจกมั๊ย”แล้วไวเรตก็ยื่นกระจกมาให้ฉัน
โอ้พระเจ้า รอยจ้ำๆตรงต้นคอมันคืออะไรกันนะ หรือว่า...T_T พระเจ้าช่วย นี่มันเรื่องจริงหรอเนี่ย
“
“ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉันก็จะรับผิดชอบเองละกัน”
“นายจะทำไง โอ้ความเวอร์จิ้นของฉัน”
“�� ”
“�� ”
“งั้นฉันควรจะรับผิดชอบใชมั๊ย”
“ใช่ เพราะยังไงฉันก็กลับบ้านไปสภาพนี้ไม่ได้อยู่ดีอ่า”
“ก็ได้ ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เธอคือแฟนของฉันนะ เอ๊ะ แฟนหรือผูหญิงดีหว่า”
“โห ง่ายขนาดนี้เลยรึไง T^T”
“เออน่า ทำแบบนี้ไปก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง”
“อืม ยังไงฉันก็ไม่มีทางเลือกนี่นา”
“อืม แล้วนี่เธอจะกลับบ้านยังไง ให้ฉันไปส่งมั๊ย”
“ฉันไม่อยากกลับไปเลย ไม่มีใครอยู่กับฉันอีกแล้ว”
“หมายความว่าไง ไม่มีใครอยู่”
“ก็แปลว่าฉันอยู่คนเดียวน่ะสิ พ่อแม่แล้วก็ญาติทุกคนของฉันตายไปตั้งนานแล้ว”
“งั้นเธอก็มาอยู่กับฉันซะเลยสิ”
“อะไรนะ จะบ้าหรอ ฉันยังเรียนอยู่นะยะ แล้วก็ใกล้จะจบแล้วด้วย”
“งั้นอีกนานเท่าไหร่ถึงจะเรียนจบน่ะ”
“1 ปี 4 เดือน นี่แหละเวลาเรียนของฉัน นายถามทำไม”
“เปล่า ฉันแค่ถามดู”
“แล้วอีกอย่างฉันไม่อยากอยู่กับนายนานๆด้วย”
“ทำไมล่ะ อยู่กับฉันแล้วเป็นยังไง”
“เปล่าหรอกน่า”จะให้ฉันบอกออกไปได้ยังไง ว่าถ้าอยู่ใกล้นายแล้วฉันจะนึกถึงเขา เพราะนายช่างเหมือนเขาเหลือเกิน
“งั้นก็ย้ายมาอยู่กับฉัน เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่รับผิดชอบอีก”
“จะเอาจริงหรอ ไวเรต เราพึ่งรู้จักกันนะ คนอื่นเขาจะมองยังไง ถึงมันจะไม่เป็นอย่างที่เขาพูดก็เถอะ”
“ไม่เป็นอย่างที่เขาพูดยังไง ก็มันเป็นความจริง”
“ไวเรต นาย อย่าพูดเรื่องนี้จะได้มั๊ย”หยึย~~~
“เอาน่า ตกลงเธอมาอยู่กับฉันนะ”
“กะ...ก็ได้ งั้นเมื่อไหร่ล่ะ แล้วฉันจะต้องทำยังไงบ้าง”
“เธอก็ไม่ต้องทำยังไง ก็แค่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านฉันก็พอ”
“อะ...อือ”ง่ายไปมั๊ยเนี่ย
วันต่อมา
ข้าวของทุกอย่างของฉันมากองอยู่หน้าบ้านของไวเรตว่าที่แฟน(แค่ในนาม)ของฉัน นี่ฉันมาทำอะไรตรงนี้นะ ฉันไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่ แล้วลืมเรื่องทุกอย่างไปซะ แล้วนี่เรามาอยู่ตรงนี้ทำไมกันนะ T_T คิดแล้วเศร้าจริงๆ
“อ้าว มาไวดีเหมือนกันนี่”
“ก็ฉันขี้เกียจมาฟังนายบ่นว่า นายจะไม่ได้รับผิดชอบฉัน ไง”
“อืม งั้นขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”
“อะ ...อืม”
แล้วหลังจากนั้นฉันก็ขึ้นไปบนบ้าน ห้องที่ไวเรตพาขึ้นมา เป็นห้องที่ภายในดูตกแต่งน่ารัก ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะแต่งห้องได้น่ารักขนาดนี้
“อ้อ ถ้าจัดห้องเสร็จแล้วไปกินข้าวด้วยล่ะ ฉันซื้อมาแล้ว”
“อะ...อืม”
แล้วพอจัดห้องเสร็จแล้วก็มานั่งบนเตียงที่แสนนุ่ม ทำไมถึงได้เกิดเรื่องในคืนนั้น ฉันควรจะกลัวเขา แล้วหนีไป แต่ทำไม ตอนที่ฉันเห็นเขานอนอยู่ข้างๆฉันกลับไม่รู้สึกกลัวสักนิด แล้วอยู่ดีๆฉันก็เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เพราะเขาบอกว่าจะรับผิดชอบฉัน ฉันเป็นของเขาไปแล้ว แล้วนี่ฉันต้องทำยังไง ฉันยังงอยู่เลยว่าตอนที่ฉันตื่นแล้วพบไวเรตอยู่ข้างๆ ฉันพูดอะไรกับเขาบ้าง อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ก็ได้ เฮ้อ! แต่ยังไงตอนนี้ฉันก็มาอยู่ที่นี่แล้วล่ะนะ ฉันก็ควรจะอยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วค่อยคิด อย่างที่ไวเรตบอก
แล้วฉันก็เดินลงมาข้างล่างตามทึ่ไวเรตบอก
“อ้าว มาแล้วหรอ มานี่สิ”
“อืม”
“นี่ไวเรต นายจะรับผิดชอบฉันทำไม ในเมื่อนายก็เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น แต่นายก็ไม่ได้รับผิดชอบ แล้วทำไมทีฉันนายถึงบอกว่าจะรับผิดชอบล่ะ”
“ก็เพราว่าผู้หญิงคนอื่นน่ะเป็นแค่ผู้หญิงที่ผ่านมือใครมาตั้งมากมาย แล้วก็แค่มาสนุกกับฉันเท่านั้น แต่พอเป็นเธอ เธอเป็นครั้งแรก และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ไม่ได้มาหาความสนุกจากฉัน แต่เป็นเพราะว่าฉันเมาและเราไม่ได้สติ ถึงตอนนี้เราไม่ได้รักกัน แต่ว่าสักซักวันหนึ่งที่มันต้องมีทางออก แต่ตอนนี้ฉันอยากจะชดใช้สิ่งที่ฉันทำกับเธอ”
“ก็แค่อยากชดใช้สินะ แต่ไม่เป็นไรหรอกนายได้ชดใช้มันแน่นอน”
“อืม งั้นเรามากินข้าวกันเถอะ ฉันซื้อข้าวแกงกะหรี่หมูทอดมาน่ะ� มากินกัน”
“อืม”
พอฉันนั่งลงตรงโต๊ะกับข้าวปุ๊บ ฉันก็เริ่มรู้สึกเหม็นกลิ่นกับข้าว แต่ก็ยังฝืนนั่งอยู่ที่โต๊ะ
“เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าซีดๆนะมิลเลต”
“เปล่า ไม่เป็นไรหรอกกินข้าวเถอะ”
หลังจากเริ่มกินข้าวฉันก็เริ่มรู้สึกอยากจะอ้วกขึ้นมา
“อุ๊บ!!”
“เป็นอะไรหรือเปล่า เอ้านี่” แล้วไวเรตก็ยื่นถุงมาให้ฉัน
“ฉันรู้สึกมึนหัวยังก็ไม่รู้สิ อุ๊บ!!”
“ฉันว่าเธอ เอ่อ...”
“�� “
“เธอรอฉันอยู่นี่นะ เดี่ยวฉันมา รอแปปนึงนะ”
“อืม”
แล้วไวเรตก็วิ่งหน้าตั้งออกไปจากบ้าน แล้วเขาก็วิ่งกลับเข้ามาหลังจากออกไปได้ประมาณ 5 นาทีเขาถือถุงอะไรสักอย่างเข้ามาด้วย
“อ้ะนี่ เธอลองตรวจดูเดี๋ยวนี้เลย เร็วๆเข้า”
“อืม” แล้วนี่มันอะไรกันนะ ยังกับ เห้ยนี่มันชุดตรวจครรภ์นี่นา แล้วอีตานี่ หรือเขาคิดว่าฉันเอิ่ม...ไม่ว่าจะยังไงก็ลองตรวจดูดีกว่า แล้วฉันก็รู้สึกแปลกๆด้วย ประจำเดือนก็ไม่มา
�� แล้วฉันก็เดินไปเข้าห้องน้ำรอผล 3 นาที แล้วนั่นทำให้ฉันตะลึงทันที มันขึ้นสะ...สองขีด นั่นแปลว่าฉันท้องหรอ แล้วฉันจะบอกไวเรตว่าอะไรดีล่ะ โอ้ ไวเรตฉันจะกลายเป็นแม่คนหรอ ฉันยังไม่พร้อมเลย �ฉันควรจะยังไงดีไวเรต
“วะ..ไวเรต”
“เป็นไงบ้าง ผลออกมาเป็นไง”
“ไม่มีอะไรเลย ขึ้นขีดเดียวอ่ะ” ดีมาก นั่นแหละ เก็บอาการไว้ -3-
“โฮ่~~โล่งอกไปที นึกว่ามันเธอมีจริงๆซะอีก แต่ก็น่าเสียดายนะ เพราะว่าถ้าฉันเป็นพ่อคนขึ้นมาจริงๆก็ดีเหมือนกันนะ”
“�� “ ฉันอึ้งไปหลายวิ O.O
“ฉันล้อเล่นน่ะ อย่าเครียดสิ ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว”
“อืม” ไวเรตฉันขอโทษแต่ฉันไม่รู้จะบอกนายว่ายังไงจริงๆฉันกลัวว่าถ้าเธอรู้ความจริงขึ้นมา เธอจะทิ้งฉันไป ฉันคงจะชอบเธอล่ะมั้งเนี่ย ฉันถึงได้ไม่อยากเสียเธอ แต่ถ้าเธอจะมีใครฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ ขอเพียงไม่ทิ้งฉันไป แล้วไม่ทิ้งเขาไปด้วย
“นี่ไวเรต ถ้าเกิดตอนนี้ฉันท้องจริงๆนายจะทำยังไงหรอ”
“ทำไมถามแบบนั้น”
“เปล่าหรอก ฉันก็แค่อยากรู้น่ะ”
“ถ้าเกิดมีเขาขึ้นมาจริงๆฉันก็จะเลี้ยงดูเขาและก็เธออย่างดี”
“แม้ว่าเธอจะไม่ได้รักฉันน่ะหรอ”
“ฉันก็จะพยายามรักเธอไง ฉันจะรักเธอ”
“อืม” ฉันอึ้งเล็กน้อยกับคำตอบของไวเรต นี่ไวเรตตอนนี้ฉันมีเขาแล้ว แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะทำอย่างที่เธอพูด ฉันขอพิสูจน์นะ คำพูดของเธอน่ะ ฉันควรจะบอกเธอใช่ไหมไวเรต
“ไวเรตฉันขอดรอปเรียนปีนึงได้หรือเปล่า”
“ทำไมล่ะ เธอจะจบแล้วไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่ฉันอยากจะหยุดเรื่องเรียนไว้สักพัก ฉันมีสิ่งที่ควรทำกว่านั้นเยอะ”
“แล้วอะไรที่สำคัญกว่าการเรียนของเธอล่ะ”
“เหอะน่า ฉันบอกแค่นี้แหละ” ไวเรตฉันรักนายจริงๆไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ฉันรักนาย แต่นายคงไม่ได้รักฉัน ฉันจะทำให้นายรักฉันเอง ฉันจะทำมัน ถึงมันจะเร็วไป เพราะเราพึ่งเจอกันก็เถอะ ฉันจะพยายาม
ความคิดเห็น