แอบรักท่านประธาน NC

ในขณะที่ทั้งคู่ได้เดินออกมาจากร้านอาหารด้วยกัน หญิงสาวได้เกาะแขนแข็งแรงของเขาเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ พร้อมกับส่งยิ้มแฉ่งมาให้

“ปล่อยแขนพี่นะ” เจตนิพัทธ์พยายามแกะมือบางออกจากการเกาะกุม พร้อมกับมองซ้ายทีขวาที เขาคิดว่ายังไงก็ไม่เหมาะสม เพราะเธอยังอยู่ในชุดนักศึกษา เขาเกรงว่าคนอื่นจะมองเธอไม่ดี

“ไม่ปล่อยค่ะ” หญิงสาวไม่ยอมปล่อย แถมยังเกาะแน่นอีกต่างหาก จนหลายๆ คนที่เดินผ่านไปมาเมียงมองมาที่ทั้งคู่เป็นการใหญ่

“ทำอะไรเกรงใจชุดนักศึกษาของตัวเองด้วยนะ” น้ำเสียงของเจตนิพัทธ์เข้มขึ้น สายตาคมจ้องมองร่างบางอย่างเอาเรื่อง

“ก็ได้ค่ะ” มิรินรีบลดมือลงทันที เธอปฏิเสธไม่ได้ว่า คำพูดของเขานั้นถูกต้องทุกคำ

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินนำหน้าไปก่อน ส่วนคนที่อยู่ข้างหลังหน้างอเพียงชั่วครู่ แล้วก็ยิ้มกว้างออกมาเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“กลัวคนอื่นเขาจะหาว่าเลี้ยงต้อยเหรอคะพี่เจตต์” เธอเอ่ยขึ้น เมื่อได้เดินเคียงคู่เขาตามเดิม

“แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา” ตอบกลับเสียงเข้ม โดยไม่ได้หันหน้าไปมองคนข้างกาย

มิรินยกยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก “แต่ต้อยคนนี้เต็มใจให้เลี้ยงตลอดชีวิตนะคะพี่เจตต์”

เจตนิพัทธ์ไม่ได้ตอบอะไรออกมา ก่อนจะเร่งเท้าเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว

จนกระทั่งทั้งคู่เข้ามานั่งในรถยนต์สัญชาติยุโรปคันหรูสีดำมันปลาบ เจ้าของรถถอดเนกไทเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ

“อยากกินอะไรอีกหรือเปล่า” ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งข้างกายอย่างตามใจ

มิรินส่งยิ้มหวานให้เขา “ถ้ารินบอกว่าอยากจะกินพี่เจตต์ล่ะคะ จะได้หรือเปล่า” ใบหน้าและท่าทางของเธอนั้น ยั่วยวนเขาเต็มที่

เจตนิพัทธ์เริ่มส่ายหน้าไปมา เขาเริ่มจะชินกับท่าทางแบบนี้ของเธอเสียแล้ว “ทะลึ่งใหญ่แล้วนะเรา เป็นผู้หญิงพูดจาแบบนี้ได้ยังไง” แล้วเขาก็เอ่ยประโยคเดิมๆ เหมือนที่เคยเอ่ยทุกครั้ง

“นั่นมันผู้หญิงสมัยก่อนแล้วค่ะพี่เจตต์ ทำเป็นหัวโบราณไปได้ และรินก็ทำกับคนที่รินรักแค่คนเดียว ไม่ได้ไปทำกับใครอื่นเสียหน่อย”

ชายหนุ่มเริ่มฉุกคิดในใจ กับคำว่ารักของเธอที่เอ่ยออกมา ทำไมเธอถึงพูดได้ง่ายดายเสียเหลือเกิน เขาจำได้ว่าได้ยินเธอพูดว่ารักเขาแบบนี้ ตั้งแต่ตอนที่เธออยู่ปีหนึ่ง และจนถึงตอนนี้เธอก็พูดแบบนี้เป็นประจำ เวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง

ช่างต่างจากเขาเสียเหลือเกิน คงเป็นเรื่องนี้ด้วยกระมัง ที่ทำให้เขาไม่ค่อยมั่นใจกับคำว่ารักของเธอ ว่ามันออกมาจากใจของเธอจริงๆ หรือเปล่า หรือเป็นเพราะความเคยชิน

หญิงสาวส่งยิ้มให้คนขับอย่างเย้ายวน เธอโน้มศีรษะบางไปพิงบนไหล่หนาแข็งแรง ใบหน้าของเธอยิ้มที่มุมปากอย่างกรุ้มกริ่ม มือบางเริ่มซุกซนวางบนหน้าขาแข็งแกร่งของเขา และลูบไล้ขึ้นไปด้านบนอย่างเย้ายวน

เจตนิพัทธ์ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา ร่างกายของเขาตอนนี้รู้สึกร้อนรุ่มเหมือนกับทุกครั้งยามเมื่ออยู่ใกล้เธอ อยากจะห้ามเหลือเกินให้เธอหยุดการกระทำของตัวเอง แต่ใจของเขาดันไม่เป็นใจเอาเสียเลย เขาจึงปล่อยให้เธอทำตามที่ใจต้องการ ก่อนจะนำศีรษะพิงเบาะเพื่อผ่อนคลาย โชคดีที่ฟิล์มติดกระจกรถของเขาค่อนข้างมืด ทำให้คนที่อยู่ด้านนอกไม่สามารถมองเข้ามาด้านในได้

แนะนำตัวละคร

เจตนิพัทธ์ ชัยพิพัฒน์ (เจตต์) อายุ 30 ปี ประธานกรรมการบริหารโรงแรมในเครือชัยพิพัฒน์

มิริน  เลิศพิสิฐ (ริน)  อายุ 22 ปี นักศึกษาฝึกงาน

หฤษฎ์   ชัยพิพัฒน์ (หฤษฎ์) อายุ 26 ปี รองประธานกรรมการบริหารโรงแรมในเครือชัยพิพัฒน์ 

มินตา  อารยสกุล (มิน) อายุ 25 ปี  พาร์ทเนอร์ทางธุรกิจของโรงแรมในเครือชัยพิพัฒน์ 

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่ง ชื่อตัวละครและเหตุการณ์ต่างๆ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ใดทั้งสิ้น

คำเตือนจากผู้แต่ง    นิยายเรื่อง แอบรักท่านประธาน มีเนื้อหา NC+++ ฉ่ำ