คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฮอกวอตส์
ฮอกวอตส์
ตอนนี้ฉันอยู่สถานีของกรุงลอนดอน ตอนนี้ฉันกำลังจะหาชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่ มันมีจริงไหมนี่ ตอนนี้ฉันรออยู่กำแพงของสถานีรถไฟ ให้ตายเหอะแม่นานจังมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด
“ แม่ค่ะชานชาลาที่แม่บอกกันอยู่ไหนค่ะ “ ฉันถามแม่ปด้วยสีหน้าที่บอกว่าฉันอึดอัดคนเรานี้และรำคาญ
“ หลังกำแพงที่ลูกพิงไงจ่ะ “ แม่ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ห่ะอะไรนะหลังกำแพงนี้หรอ แม่บอกว่าให้ฉันวิ่งเข้าไปในกำแพงนี้แล้วลูกก็จะเจอจ่ะ ฉันทำใจก่อนที่ฉันจะวิ่งชนเข้ากำแพง ก็ที่จะตะลึงว่ามันมีจริงพระเจ้า ไม่อยากจะเชื่อเลย แม่เดินตามฉันมาติดๆ ก็ที่ฉันจะเอาของไปเก็บ
“ ลูกดูแลตัวเองด้วยนะ เรื่องบ้างเรื่องลูกควรแสดงอะไรออกมาหน่อยว่าลูกรู้สึกยังไง สุดท้ายพลังในตัวลูกแม่ขอ…….ให้ลูกเลือกบ้านที่เข้ากับลูกได้ “ ฉันร่ำลากับแม่เสร็จก่อนที่จะเดินไปให้ที่นั่ง ฉันเดินเข้าไปใช่ในตู้นี้ไม่มีคน มีแต่ฉันคนเดียว เมื่อคืนฉันอ่านบทเรียนในหนังสือตั้งแต่ หนังสือปี 1 ถึง ปี 5 มันทำให้ฉันรู้สึกว่าการเรียนแม่มดนี่มันก็สนุกเหมือนกัน ในจะมีวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด วิชาปรุงยา วิชาประวัติศาสตร์เวทมนต์ แม่เล่าให้ฉันฟังว่า คนที่เข้าไปฮอกวอตส์ต้องคัดสรรว่าเราจะไปอยู่บ้านใน ในนั้นมีบ้าน 4 หลัง ได้แก่ กริฟฟินดอร์ เรเวนคลอ ฮัฟเฟิลพัฟ และ สลิธีนริน แม่บอกว่านี้คือชื่อของผู้ก่อตั้งฮอกวอตส์ แม่บอกว่าหมวกจะเป็นคนคัดสรร ก็ที่ฉันจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ประตูห้องที่ฉันนั่งก็เปิดออก
“ พวกฉันขอนั่งด้วยได้ไหม ตู้อื่นเต็มแล้ว “ ฉันพยักหน้าเป็นเชิญบอกว่าห้องนี้ยังไม่มีใครนั่งมีแต่ฉันคนเดียวที่นั่ง ผู้ชายที่เปิดประตูแล้วถามฉัน เข้าสวมแว่นตาและมีรอยแผลเป็นอยู่ที่หน้าผากเป็นรูปสายฟ้า และดวงตาสีเขียวมรกต กับผมสีดำที่ดูยุ่งๆ แล้วก็มีผู้ชายอีกคนเข้ามาผมสีแดงเพลิงพร้อมกับยิ้มมาให้ และผู้หญิงอีกคนผมสีน้ำตาลที่ดูฟูฟ่อแต่ไม่มากมันกับทำให้เธอคนนี้ดูน่ารัก
“ ฉันไม่เคยเห็นเธอเลย เธอเป็นเด็กใหม่หรอก ฉันชื่อ รอน วีสลีย์ “ รอนพูดเสร็จฉันก็พยักหน้าว่าฉันเป็นเด็กใหม่
“ ฉันชื่อ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจร์จ่ะ “ ผู้หญิงที่นั่งข้างฉันแนะนำตัว
“ ส่วนฉันชื่อ แฮร์รี่ พอตเตอร์ “ ผู้ชายที่นั่งข้างรอนแนะนำตัวเสร็จ
“ ฉันชื่อ วิคตอเรีย เลอ เบิร์น ยินดีที่ได้รู้จัก “ ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ดูเหมือนว่า เฮอร์ไมโอนี่จะสนใจฉันมาก ดวงตาเธอเป็นประกาย
“ นามสกุลเธอ ตระกูล เลอ เบิร์น อยู่ในช่วงยุคกลางของการล่าแม่มด แต่ฉันไม่คิดว่าตระกูลนี้จะยังหลงเหลืออยู่นะเพราะ " ก็ที่เธอจะพูด
“ เพราะ ตระกูลของฉันอยู่ในช่วงที่เขาคิดว่าเราเล่นศาสตร์มืดใส่เช่าบ้าน ก็เลยโดนเผาทั้งเป็น “ ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆธรรมดา แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะตะลึงกันเกินไปนะ
ตอนนี้รถไฟได้มาถึงที่หมายแล้ว ฉันลงจากรถไฟและได้แยกกับพวกแฮร์รี่
“ หวังว่าเธอจะได้อยู่กริฟฟินดอร์นะ “ แฮร์รี่พูดเสร็จก่อนที่เขาจะเดินไปหาเพื่อนๆ ตอนนี้ฉันรอคนที่จะมารับฉันเป็นผู้หญิงที่ดูอาวุโสและดูหน้าเกรงขาม
“ สวัสดีฉันศาตราจารย์มัลกอนนากัล เรารีบไปกันดีกว่านะจะได้เวลาคัดสรรของพวกเด็กปี 1 แล้ว “ เธอพูดเสร็จก่อนที่เธอจะพาฉันหายตัวไป หายตายสิรู้สึกท้องใส้ปั่นป่วน
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ประตูบานใหญ่ถ้าให้เดาคงจะเป็นห้องโถง ฉันอยู่คนเดียว ศาตราจารย์มัลกอนนากัลเธอได้ไปคัดสรรพวกเด็กปีหนึ่ง
ทางด้านห้องโถง
เด็กชายผู้รอดชีวิตกำลังสนใจเด็กสาวคนนึ่งที่อยู่บนรถไฟ เขากำลังมองหาเด็กสาวคนนั้นแต่กลับไม่เจอ ตอนนี้เด็กปี 1 ก็ได้คัดสรรบ้านเรียบร้อยแล้ว
“ วันนี้เรามีประกาศอยู่ 2 เรื่อง เรื่องที่ 1 จะมีนักเรียนใหม่มาเรียนกับพวกเธอชั้นปีที่ 5 เรื่องที่ 2 เราจะมีศาตราจารย์ โดโลเรส อัมบริดจ์ มาสอนวิชาป้องกันตัวจากศาตร์มืด ขอให้พวกเธอปรบมือด้วย “ ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูดเสร็จ ยัยอาจารย์เสื้อชมพูก็ลุกขึ้น คนในห้องโถงปรบมือ
“ เรามาเริ่มคัดสรรกันได้แล้ว “ ศาตราจารย์มัลกอนนาพูดเสร็จ ก็ได้เอ่ยชื่อออกมา
“ วิคตอเรีย เจน มาร์แตง เลอ เบิร์น “ พอศาตราจารย์มัลกอนนากัลป์พูดเสร็จ ประตูห้องโถงก็เปิดออก ได้เจอกันเด็กสาวที่เขาอยากเจอ เธอเป็นผู้หญิงที่สูงกับเด็กสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเค้า ใบหน้าที่ดูเรียบนิ่ง ผมสั้นประบ่าแต่มันกลับทำให้เธอดูดีขึ้นมาบวกกับสีตาฟ้าอมเทามันทำให้เธอดูเป็นคนลึกลับหน้าค้นหา
ภายในห้องโถงฉันรู้สึกประมาทเล็กน้อยต่อพวกคนหมู่มาก แต่ฉันก็เก็บอาการก็ที่ฉันจะหันหน้ามองดูรอบตัวฉันพวกคนกับซุบซิบนินทา แต่ฉันก็หันกับไปสนอีกโต๊ะหนึ่งของพวกแฮร์รี่ พวกเขามองฉันและยิ้มให้ก็ที่ฉันจะขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้และสวมหมวกคัดสรร
“ เจอกันอีกแล้วแม่หนู เธอไม่เหมือนกับคนอื่นโชคชะตาของเธอแตกต่างจากคนอื่น ฉลาดคิดค้น เหมือนเรนเวนคลอ แต่ก็เจ้าเหล์เหมือนสลิธีนริน ความกล้าหาญมีอยู่เต็มเปี่ยม เหมือนกับกริฟฟินดอร์ ฉันรู้แล้วว่าจะเอาเธอไปไว้ไหน กริฟฟินดอร์ “ หมวกกล่าวเสร็จ โต๊ะทางกริฟฟินดอร์ก็ตบมือเสียงดังฉันเดินไปนั่งข้างเฮอร์ไมโอนี่
“ ดีใจจังที่เธอได้อยู่ กริฟฟินดอร์ กับพวกเรา “ เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเสร็จก่อนที่เธอจะสนใจหนังสือและอาหารตรงหน้า
ตอนนี้ทุกคนได้แยกย้ายกันขึ้นหอก็ที่เธอจะสังเกตทางด้านโต๊ะอาหารของเหล่าคณะอาจารย์เพราะมีคนจองมองเธอก่อนที่เธอจะหันไปเจอสายตาที่มองมาเธอสงสัยเหมือนว่าเคยเจอเขาที่ใน ก่อนที่เธอจะถาม รอน
“ ใครหรอรอน คนที่ใส่เสือคลุมสีดำลากพื้น และผมยาวหัวมันๆอ่ะ “ วิคตอเรียถามกลับไปด้วยความสงสัย
“ อ่อ หัวเมือกนั้นหรอ ศาตราจารย์ สเนปเขาสอนวิชาปรุงยา ชอบหักคะแนน กริฟฟินดอร์ เป็นว่าเล่น แล้วเธอถามทำไมหรอ “ รอนถามกลับไปก้วยความสงสัย
“ ฉันแค่อยากรู้จักอาจารย์ไงจะได้ไม่ต้องโดนหักคะแนนไง “ วิคตอเรียตอบกลับไป แต่ยังเธอก็รู้สึกว่าเธอรู้จักเขา แต่ตอนนี้ช่างเหอะฉันเริ่มง่วงแล้วฉันแยกย้ายกับรอน แฮร์รี่ขึ้นหอ ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับเฮอร์ไมโอนี ตอนนี้ขอหลับก่อนฉันเหนื่อยมาทั้งขอให้วันพรุ่งนี้ มีแต่เรื่องดีๆด้วยเหอะ
ความคิดเห็น