Where is my boo? หวานใจแสนดีขยับรักมัดหัวใจนายซาตาน

ลำดับตอนที่ #1 : Where is my boo? 00 Prolouge (100%)

  mx -xine

 

 

Prologue






 

       ‘วรโชติธนัน’

          ตระกูลชื่อดังที่ไม่ว่าใครก็รู้จัก โดยเฉพาะในกลุ่มผู้คนระดับสูงหรือไฮโซเซเลบเพราะวรโชติธนันเป็นตระกูลชื่อดังที่ยิ่งใหญ่ติดอันดับต้นๆของประเทศ คนในวงศ์ตระกูลต่างเป็นนักธุรกิจที่ขยายกิจการไปทั่วทุกมุมโลก ช่วยกันสร้างชื่อเสียงเสริมให้ตระกูลเด่นดังเป็นที่รู้จัก ประสบความสำเร็จทางธุรกิจอย่างมาก จนใครในประเทศนี้ที่ไม่รู้จักถือว่าเชยไปเลย วรโชติธนันผลิตทายาทมาช่วยสานต่อธุรกิจไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่น จนมาถึงทายาทรุ่นปัจจุบัน หลานชายทั้ง 5 คนของเจ้าสัวใหญ่แห่งตระกูลวรโชติธนัน ซึ่งพวกเขาต่างได้รับหน้าที่ในการสืบทอดธุรกิจของตระกูลต่อจากพวกคุณพ่อ  

          ‘ไทเกอร์’ชายหนุ่มมาดสุขุม มีความเป็นผู้นำ รอบคอบและฉลาดหลักแหลมติดนิสัยออกจะเย็นชาต่อสิ่งรอบข้าง แต่สายตาที่เย็นชาดุจเสือร้ายของเขาก็มีเสน่ห์ทำให้หญิงสาวไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ ไทเกอร์เป็นทายาทคนโตของตระกูลวรโชติธนัน อายุ 23 ปี เป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี 4 ที่ Standwell University

          ‘การันต์’เขาเป็นคนที่ค่อนข้างเคร่งขรึม ไม่ชอบสุงสิงกับใคร มีโลกส่วนตัวสูงแต่ก็เลือดร้อนพร้อมที่จะอาละวาดคนที่ทำให้เขาไม่พอใจได้ทุกเมื่อ แต่ด้วยหน้าตาอันหล่อเหลาและนิสัยชอบทำตัวลึกลับของเขาจึงเป็นที่ดึงดูดให้สาวๆอยากได้เขามาเป็นเจ้าของ การันต์เป็นทายาทคนที่สองของตระกูล อายุ 21 ปี กำลังศึกษาอยู่คณะการท่องเที่ยวและการโรงแรม ปี 3 ที่ Standwell University

          ‘ธัญสะ’หนุ่มมาดโหด ชอบทำตัวเป็นเจ้าพ่อปล่อยเงินกู้นอกระบบแต่เขาก็เป็นคนที่เปิดเผยและจริงใจ ไม่กักเก็บความรู้สึกและอารมณ์ของตัวเอง ธัญสะเป็นทายาทคนที่สาม อายุ 21 ปี ปัจจุบันกำลังศึกษาอยู่คณะมนุษย์ศาสตร์ เอกภาษาญี่ปุ่น ปี 3 ที่ Standwell University

          ‘ภูมิ’เขาเป็นถึงประธานสภานักศึกษาของมหาลัยจึงชอบวางฟอร์มให้ดูหยิ่ง น่าเกรงขามแต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนทะเล้นน่ารักหยอกล้อสาวๆไปวันๆแต่การเรียนก็ดี กีฬาก็เด่นและอยู่ในกฎเกณฑ์ ด้วยนิสัยน่ารักเข้ากับคนง่ายจึงทำให้สาวน้อยสาวใหญ่หมายฟองที่จะเป็นหวานใจของเขา ภูมิเป็นทายาทคนที่สี่ อายุ 20 ปี ปัจจุบันเป็นนักศึกษาคณะรัฐศาสตร์ ปี 2 ที่ Standwell University        

          ‘คุณท่าน’ชายหนุ่มลุคทะเล้น ขี้เล่น เข้ากับคนง่าย แต่ก็อารมณ์ร้อนและคารมเจ้าชู้เป็นที่หนึ่ง ถ้ามีเรื่องมารบกวนใจคุณท่านมากๆเข้าล่ะก็อาจจะทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองให้ทำตัวทะเล้นต่อไปได้ ด้วยรอยยิ้มหวานบาดใจที่ประทับอยู่บนใบหน้าของเขาจึงทำให้ใครต่อใครก็ลุ่มหลงในตัวเขา คุณท่านเป็นทายาทคนสุดท้ายของตระกูลวรโชติธนัน อายุ 19 ปี กำลังศึกษาอยู่คณะบริหารธุรกิจ ปี 1 ที่ Standwell University

          ทายาทรุ่นต่อไปทั้ง 5 คนนี้ถึงจะมีรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา ดูดีแถมยังฉลาดและบ้านรวยเป็นมหาเศรษฐี แต่ความแบดบอย ร้ายกาจและเลือดเย็นที่ถูกซ่อนเอาไว้ในตัวของพวกเขาก็น่ากลัวพอที่คุณไม่ควรจะไปเข้าใกล้เซ้าซี้พวกเขาให้มากนัก เพราะไม่มีใครรับรองได้เลยว่าพวกเขาจะแสดงท่าทีแสนดีออกมาให้ได้เห็นถึงเมื่อไหร่... ภายนอกพวกเขาอาจจะดูดีดั่งเทพบุตรที่สาวๆในและนอกมหาลัยต่างสรรเสริญ แต่แท้จริงแล้วเขาอาจจะเป็นซาตาน...ที่คุณอาจคาดไม่ถึงก็เป็นได้!

          เมื่อ 1 เดือนที่แล้ว

          หน้าห้องพยาบาล

          “ไอ้พุฒมันไม่ตายหรอกน่า พี่ยังอัดกำปั้นไปแค่ไม่กี่หมัดเอง มันน่าจะโดนมากกว่านี้ ว่ามั้ยเปียโน หึ!”ผมถามเธอด้วยน้ำเสียงลอดไรฟันพร้อมกรีดยิ้มร้ายกาจ

          “ฮึก...พี่มันสารเลวที่สุด! เป็นประธานสภาซะเปล่าแต่มาใช้กำลังชกต่อยคนอื่นอย่างกับอันธพาลเนี่ยนะ พี่พุฒแค่มาช่วยสอนเปียโนควงคฑาก็แค่นั้น พี่เคยเชื่อใจเปียโนบ้างมั้ย เปียโนรู้นะว่าพี่หึง พี่หวงแต่คนเป็นแฟนกัน คบกันมาเกือบ 3 ปี มันควรจะเชื่อใจกันได้แล้วว่าจะไม่มีใครนอกใจกัน...”

          “แต่พี่ก็ไม่เคยเชื่อใจเปียโนเลย เปียโนเบื่อ ได้ยินมั้ยว่าเปียโนเบื่อ! เบื่อกับการกระทำของพี่!”

          คนที่ผมรักที่สุดเธอมองผมด้วยสายตาที่เหยียดหยามผ่านม่านน้ำตา ผมชะงักงันสับสนกับการกระทำของตัวเอง ที่เปียโนพูดมามันก็ถูกทั้งหมด กี่ครั้งแล้วที่ผมชกต่อยผู้ชายที่เข้าหาเธอ ไม่ว่าจะเพื่อนสนิทผู้ชาย พี่รหัสและน้องรหัสของเธอ ผู้ชายพวกนั้นโดนผมอัดหน้าจนช้ำเลือดไปนับไม่ถ้วนจนผมก็จำไม่ได้เหมือนกันว่ากี่คนแล้ว  ผมจำไม่ได้ว่าผมทำให้เธอร้องไห้กี่ครั้งแล้ว ผมทำเรื่องเดิมๆซ้ำๆซากๆแสดงให้เห็นว่าผมไม่เคยเชื่อใจเธอเลยตลอดเวลาที่คบกันกว่า 3 ปี ผมผิดทั้งหมด ผิดทั้งหมดจริงๆ...

          “พี่ขอโทษ...”

          “พี่เคยแคร์ความรู้สึกของเปียโนบ้างมั้ย! ก่อนที่พี่จะทำ พี่เคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าเปียโนจะรู้สึกยังไง เปียโนเบื่อที่ต้องมาพูดเรื่องเดิมซ้ำซาก พี่รู้บ้างมั้ยว่าเปียโนเบื่อ!!!”เธอตะคอกผมด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าก่อนหันหลังจะวิ่งออกไปจากตรงนี้

          ฟึ่บ

          ผมคว้าข้อมือเธอไว้แล้วดึงให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับผมอีกครั้ง ผมจะต้องขอโทษเธอให้เธอให้อภัยผมก่อน ไม่งั้นผมคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

          “พี่ภูมิ...เลิกกันเถอะ”

          O_O!

          ไม่จริง...

          เธอบอกเลิกผม...

          ผมสตั้นไปชั่วขณะ พร้อมกับถามตัวเองซ้ำๆว่า’มันไม่จริงใช่มั้ย มันไม่จริง...’ ผมรู้ว่าผมงี่เง่าเองแต่ที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพราะผมรักเธอ ผมไม่ต้องการให้ผู้ชายหน้าไหนมายุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงของผม

          มันผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ?

          “เปียโน พี่ขอโทษ พี่จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก อย่าทิ้งพี่ไปนะ”

          “พี่ภูมิ เปียโนเบื่อ.. เบื่อคำขอโทษซ้ำซากของพี่”

          สิ้นสุดประโยคนั้นเธอก็วิ่งจากผมไปโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามองผมอีก มันก็พอที่จะบอกได้แล้วใช่มั้ยว่าเธอไม่ได้รักผมแล้ว เธอหมดรักผมไปแล้ว...

          “เปียโน!!!”ผมตะโกนเรียกชื่อเธอโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง

          “พี่งี่เง่าเอง พี่ขอโทษ...”

          ไม่ว่าผมจะโวยวายจนแสบคอแต่เธอก็คงไม่ได้ยิน เธอไปแล้ว...

          ผมจะไม่มีเธออีกแล้วงั้นเหรอ ผมจะไม่มีผู้หญิงน่ารักหน้าตาจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาบลายธ์มาโทรปลุกผมให้ตื่น ไม่มีคนมาไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบในทุกๆวัน คอยเป็นห่วงเป็นใยผม คอยทำอะไรดีๆให้กัน เซอไพรส์ในวันเทศกาลต่างๆด้วยของทำมือ อย่างวันวาเลนไทน์ ที่เธอตั้งใจทำกรอบรูปคู่กับช็อกโกแลตรูปหัวใจห่อกล่องผ้าสวยๆมาให้ ไม่มีอีกแล้วสินะ...

          เปียโนเป็นแฟนคนแรกของผม เรารู้จักกันเพราะว่าเธอเป็นน้องรหัสของเพื่อนผม ผมรู้สึกชอบเธอตั้งแต่วันแรกด้วยความน่ารักสดใส เธอเป็นสาวลูกครึ่งอิตาลีหน้าตาน่ารัก หุ่นนางแบบ ขี้เล่น ยิ้มเก่งและเข้ากับคนง่าย จึงไม่น่าแปลกใจที่หนุ่มๆชอบรุมจีบ ตั้งแต่วันนั้นที่ผมได้เห็นเธอไปซ้อมควงคฑาที่สนามบาส ผมก็พยายามเข้าหาโดยมีพุฒเพื่อนสนิทคอยเป็นพ่อสื่อให้ซึ่งก็เป็นคนคนเดียวกับที่โดนผมต่อยปากแตกในวันนี้ ผมจีบเธออยู่ประมาณ 2 เดือนจนเราตกลงคบกันอย่างจริงจัง เราเป็นคนที่มีทัศนคติ ชอบอะไรเหมือนๆกันเลยสนิทกันไว ตลอดเวลาที่คบกับเปียโน ผมไม่รู้หรอกว่าผมรักเธอมากแค่ไหนแต่ผมรู้สึกได้ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอ ได้ทำอะไรให้กัน ผมจะมีความสุขกว่าปกติ ผมอยากเห็นเธอยิ้ม หัวเราะ และทุกครั้งที่ห่างกันผมก็จะคิดถึงเธอ กระวนกระวายไม่เป็นอันทำอะไร ผมยอมรับว่ายิ่งคบกันนานมากขึ้นๆ ผมก็ยิ่งหึงและหวงเธอมากขึ้นเท่านั้นจนทำให้เธอบอกเลิกผม...ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะรักใครได้มากเท่านี้ จนกระทั่งมาวันนี้ที่เธอทิ้งผมไป ผมรู้เลยว่าผมรักเธอมาก มันเลยเจ็บมากเช่นกัน

Talk to me
ไฮ่! ยังจำกันได้หรือเปล่า แพรวเองจ้า
หรือนักเขียนฝึกหัดนามปากกาเจ้าแมวเหมียว
นิยายเรื่องนี้ดราม่าเต็มพิกัดจริงๆนะ แต่ไรท์ก็มี
ฉากหวานมุ้งมิ้งมาให้อ่านกันแน่นอน ติดตามชมน้ะ 
1 คอมเม้น 1,000 กำลังใจแก่ไรท์เตอร์ <3

 

M U S I C CAFE : LUN LA