Where is my boo? หวานใจแสนดีขยับรักมัดหัวใจนายซาตาน

ลำดับตอนที่ #2 : Where is my boo? 01 (70%)

B E R L I N ❀






 

Chapter1

            สนามหญ้าหลังรร.

  

 

  

              ฟุบ..

            ห้ะ-0-

            “เอริณ! ใบงานอาจารย์มาโนชส่งแล้วยัง”

            อิงฟ้าเพื่อนสนิทของฉันเอง จะว่าสนิทที่สุดก็ได้ เรารู้จักกันตั้งแต่เรียนไฮสคูลที่เดียวกันห้องเดียวกัน เธอเป็นสาวน้อยร่างบาง เจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มยาวเป็นลอนสวย ตากลมโตใส่คอนเทคเลนส์ เมื่อก่อนเธอจะใส่แว่นหนาเตอะสีน้ำตาลเข้มแต่ฉันเป็นคนบอกให้ไปหาคอนเทคมาใส่เองแหละ ปากรูปกระจับเคลือบลิปสติกสีพีช แก้มป่องน่าหยิกถูกปัดด้วยบลัชออนสีชมพูอ่อนบางๆ อิงฟ้าเรียนเก่งและรักเพื่อนมาก  

            “เอิ่ม...ยัง”

            “รีบไปส่งสิ”

            “แต่..”

            ฉันกำลังอ่านหนังสืออนิเมะเล่มนี้ถึงจุดไคแมกซ์พอดีเลยไม่อยากพักไว้ก่อนเดี๋ยวฟีลลิ่งมันจะไม่ต่อเนื่องน่ะสิ ลำบากใจจัง ไม่อยากอ่านพักไว้ตรงจุดนี้เลย อยากอ่านให้จบก่อนแล้วค่อยไปมากกว่า แต่ก็นะ คงขัดขืนไม่ได้อยู่แล้ว งื้อ..

            “ไม่ต้องแต่แล้ว เดี๋ยวนี้เลย!”นั่นไง

            อิงฟ้าดึงฉันให้ลุกขึ้นแล้ววิ่งตรงไปที่ห้องพักอาจารย์ อาคาร2 ฉันหยิบการบ้านอาจารย์มาโนชออกจากกระเป๋าสะพายแล้วสอดใบงานวางไว้ที่โต๊ะแกเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปหาอิงฟ้าที่นั่งรออยู่บนระเบียงหน้าห้อง เธอกำลังอ่านหนังสือเรียนอะไรสักอย่าง พอฉันสะกิดก็เงยหน้าขึ้นสบตา

            “ส่งแล้วหรอ งั้นกลับบ้านกันเลยมั้ย”

            “ก็..ดี”ฉันตอบ จะได้กลับไปอ่านอนิเมะต่อให้จบแล้วก็อ่านเรื่องต่อไป อีกอย่างฉันเล็งไว้ว่าจะไปซื้อหนังสือการ์ตูนมาเข้าชมรมของตัวเองด้วย

            ตื๊อ ดึ่ง ตื๊อ ดึ่ง

            “จากประชาสัมพันธ์ ขอเชิญประธานชมรมดังต่อไปนี้มาพบกันที่ห้องโสตด้วยค่ะ

            1.ชมรมเลิฟแมวเหมียว

            2.ชมรมcooking sweet

            3.ชมรมโอตาคุ คลับ”

            ‘3ชมรมโอตาคุ คลับ’

            เฮ้ย! ชื่อชมรมฉันนี่ แล้วมันมาโผล่หราอยู่ในประชาสัมพันธ์ได้ยังไง ได้ฟังรายชื่อแล้วก็พอจะจับใจความ คาดเดาได้อยู่ว่าเขาเรียกไปทำไม.. ก็ยุบชมรมไงล่ะ เพราะชมรมส่วนใหญ่ที่ประกาศมาไม่ค่อยทำคุณประโยชน์ให้มหาลัย แถมยังเปลืองงบอีกด้วย ถึงจะไม่ค่อยจะได้งบจากทางมหาลัยสักเท่าไรก็ตาม ชมรมเลิฟแมวเหมียวนี่ก็ยุบแล้วไปรวมกับชมรมรักสัตว์โลกได้ ชมรมcooking sweetก็ยุบไปรวมกับชมรมรวมพลคนรักคุ๊กกิ้งได้ แล้วชมรมฉันล่ะ ฮือออ ไม่เอาอ่ะ ฉันจะไม่มีวันให้ชมรมฉันต้องถูกยุบหรอก ไม่มีวัน!

            “เอริณ อย่าทำหน้าเศร้าสิ อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้นะ”

            ฉันมองหน้าอิงฟ้าที่กำลังปลอบใจฉันไม่ให้คิดมาก เราเดินตรงไปยังห้องโสดด้วยกัน ที่จริงฉันมาคนเดียวก็ได้เพราะฉันเป็นคนถูกเรียกแต่อิงฟ้าอาสาจะมาด้วยให้ได้ กลัวฉันจะไม่สบายใจเรื่องชมรม

            และแล้วฉันก็เข้าไปห้องโสต นั่งลงฟังคำพูดของประธานสภานักศึกษา เอ่อเขาชื่อ..ภูมิ หนุ่มมาดโหด ทะเล้นชอบหยอดมุกล้อสาวๆ บางทีก็หยิ่ง ออกโลกส่วนตัวสูง อย่างกับคนสองบุคลิกอะไรประมาณนั้น เป็นหนุ่มฮอตที่มีเสน่ห์ถูกสาวๆน้อยใหญ่ในมหาลัยชื่นชอบอยากเป็นเจ้าของ แล้วก็ได้ยินข่าวมาว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมานานสักพักหนึ่งแล้ว สาวๆที่แอบชอบเขาก็ดีใจกันถ้วนหน้าแต่คนอย่างเขาไม่ใช่จะเลือกใครง่ายๆนะ เขาเป็นทายาทคนที่สี่ของตระกูลใหญ่ชื่อวรโชติธนัน ซึ่งทายาทในตระกูลนี้ต่างอยู่ในมหาลัยเดียวกัน นั่นก็คือStandwell Universityแห่งนี้นั่นเอง และทุกคนก็มีชื่อเสียงเลื่องลือ..โดยเฉพาะเรื่องความโหดและเลือกเย็นในคราบเทพบุตรดั่งจุติลงมาจากสวรรค์ของพวกเขา

            “ชมรมของพวกคุณต้องถูกยุบเพราะชมรมเหล่านี้ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรกับมหาลัย และมหาวิทยาลัยของเราไม่ควรจะเสียงบมากเกินไป ชมรมที่สำคัญกับมหาลัยจะได้งบอย่างเต็มที่มากขึ้น สองชมรมแรก ผมจะย้ายเข้าไปอยู่กับชมรมหลักๆและชมรมสุดท้ายถูกยุบถาวรขอบคุณที่รับฟังครับ”

            “แยกย้าย”สภานักศึกษาอีกคนพูด

            ประธานชมรมคนอื่นเดินออกมาด้วยใบหน้าเศร้าๆ แต่คงไม่เศร้าเท่าฉันหรอก อย่างน้อยเขาก็ยังมีชมรมอยู่ ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักอยู่ แต่ฉันล่ะ..ฉันล่ะ!!? ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องจบแค่นี้หรอก ชมรมที่ฉันอุส่าห์ก่อตั้งมากับมือ กว่าจะขอก่อตั้งชมรมได้ก็รอตั้งนาน จะถูกยุบง่ายๆแบบนี้น่ะเหรอ ไม่ ฉันจะต้องทำอะไรสักอย่างให้ชมรมโอตาคุ คลับนี้ยังคงอยู่

            “คุณประธานสภา!”

            พี่ภูมิชะงักเท้าหยุดเดินแล้วหันหน้ามาช้าๆด้วยสายตาที่เย็นชาจนฉันแอบกลัว”มีอะไรหรอ?”

            “ไม่ยุบชมรมของฉันได้มั้ย ฉันขอร้อง”

            “ผมว่าผมก็บอกเหตุผลไปแล้วนะ ไม่มีเงื่อนไขอะไรให้ชมรมของเธออยู่ต่อ”เขาบอก

            ไม่! มันต้องมีทางสิ ทางที่ชมรมฉันจะไม่ถูกยุบ

            “ชมรมนี้กว่าฉันจะก่อสร้างขึ้นมาได้มันยากเลยนะนายรู้มั้ย นายจะยุบมันง่ายๆอย่างนี้หรอ ถึงมันจะไม่สร้างประโยชน์อะไรกับมหาลัย แต่มันก็คือความสุขของโอตาคุนะ จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ให้มันไม่ถูกยุบ”ฉันพูดออกมาตามความรู้สึกทั้งหมดแล้วน้ำตาของฉันก็หยดผล็อยลง

            “อะไรก็ได้งั้นหรอ?”

            “อื้อ นายต้องการอะไรล่ะ เงิน สิ่งของ หรือ?”

            “เหอะ ฉันไม่ต้องการของพวกนั้นหรอก...”

            “แล้วนายต้องการอะไร”

            “นั่นสิ..ฉันต้องการ....”เขานึกคิดกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ”คบกันฉันมั้ยล่ะ? แลกกับชมรมของเธอจะไม่ถูกยุบJ”

            ห้ะ!O_o

            ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม คบกับฉันเนี่ยนะ ฉันสับสนมึนงงไปหมดแล้วเนี่ย เขาพูดเล่นหรือเปล่า รอยยิ้มและสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นมันแฝงอะไรสักอย่าง เขาต้องการคบกับฉันเพื่ออะไร เพราะเขาแอบชอบฉันหรอ เป็นไป..ไม่ได้มั้ง หน้าตาฉันก็ไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้น สู้แฟนเก่าเขาก็ไม่ได้ เสน่ห์หรอ..ไม่มีอ้ะ แล้วเขาชอบฉันจากตรงไหน

            “พี่พูดเล่นใช่ป่าว”

            “ฉันพูดจริง!”ชัดเจน

            “เพื่อชมรม งั้นก็ตกลง”เมื่อฉันตอบตกลง รอยยิ้มมุมปากเล็กๆก็เผยขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างพอใจ

            “เรื่องนี้จะเป็นความลับนะ เงื่อนไขของเราอ้ะ”

            “ได้”

            ไม่ว่าเขาจะต้องการคบกับฉันเพื่ออะไรก็ช่างเถอะ แค่ชมรมของฉันไม่ถูกยุบ แค่นี้ฉันก็ดีใจมากๆแล้วล่ะ ไม่คิดว่ามันจะง่ายแบบนี้แฮะ เขาออกจะดูโหดและน่ากลัวขนาดนั้นแต่เขากลับยื่นข้อเสนอง่ายๆแลกกับชมรม แปลกแฮะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ฉันปาดคราบน้ำตาที่เลอะแก้มออกก่อนจะเดินออกจากห้องโสตไปหาอิงฟ้าที่นั่งรออยู่ หน้าตื่นเต้นอยากรู้แล้วว่าในห้องเขาพูดอะไรกัน

            “เป็นไงบ้าง ไม่ถูกยุบใช่มั้ย?”

            “ใช่^^”

            “แล้วทำไมตาแดง ร้องไห้หรอ”

            “ป่าวๆ”ฉันโกหกพร้อมยิ้มกลบเกลื่อน ถึงอิงฟ้าจะไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไรแต่ก็ยอมเชื่อจนได้

          (บันทึกพิเศษของภูมิ)

            รุ่นน้องผู้หญิงคนนั้นใสซื่อไร้เดียงสาชะมัด ไม่อยากจะคิดว่าเธอจะยอมรับปากคบกับผมด้วย สงสัยจะปลื้มผมเหมือนกับพวกผู้หญิงทั่วๆไปนั่นแหละ เหอะ(หลงตัวเองก็เป็นแฮะ) ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด บ้าผู้ชาย! ที่ผมยื่นข้อเสนอคบกับยัยนั่นน่ะ ผมไม่ได้ชอบเธอหรอก แค่อยากจะเปลี่ยนรสนิยมคบกับผู้หญิงแนวนี้ดูบ้าง ใสๆ ไม่ทันคน แล้วก็ไม่อยากโสดนานด้วย อยากให้แฟนเก่าเสียดายอะไรประมาณนั้นน่ะครับ ถึงผมจะยังรักเขาอยู่ก็เถอะ แต่ในเมื่อเขาไม่กลับมาก็คงทำอะไรไม่ได้ จะให้ง้ออีกก็ไม่ใช่เรื่อง คนอย่างผมไม่จำเป็นต้องไปเป็นลูกไก่ในกำมือของใคร นี่ก็เดือนนึงแล้วที่เขาเลิกกับผม ไม่อยากจะจมกับอดีตนานเกินไป มาสนุกกับของใหม่ดีกว่าป่ะล่ะ

            “น้ำหวาน ชมรมโอตาคุ คลับไม่ต้องยุบแล้วนะ มีคนยื่นงบให้แล้ว”ผมบอกรองประธานสภา

            “อ๋อได้ค่ะพี่ภูมิ”

            ผมคว้ากระเป๋ามาควานหาโทรศัพท์แล้วกดโทรหาเพื่อนคนนึง มันเป็นเพื่อนสนิทผมเองล่ะ มันเป็นคนฉลาดและรอบรู้ เจ้าวางแผน ตลกและเข้าขากับผมได้ ผมว่าจะให้มันช่วยอะไรสักอย่างซึ่งเป็นเรื่องง่ายจิ๊บจ๊อยสำหรับมันมาก ก็แค่หาข้อมูลเกี่ยวกับยัยนั่นให้หน่อยก็แค่นั้น จะเป็นเสือทั้งทีก็ต้องรู้นิสัยเหยื่อใช่มั้ยล่ะ

            (ไอ้น็อต ช่วยหาข้อมูลเอริณ ประธานชมรมโอตาคุให้หน่อยดิ เร็วๆนะเว้ย กูรีบ)

            (เออได้ๆ รอแป๊ป)

            (อ่า)

            ผมถือสายกับน็อตอยู่ไม่นาน มันก็กลับมาเข้าสายอีกครั้งและบอกข้อมูลเกี่ยวกับยัยสาวน้อยคนนั้นมาอย่างแน่น ละเอียดยิบมาก ครบตามที่ผมอยากรู้ น็อตมันไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง ทำดี ดีมาก ไม่ต้องออกโรงหาเอง น็อตมีเพื่อนและเส้นสายมาก แถมยังทันข่าวสารเหตุการณ์ในมหาลัยอีกด้วย ผมสงสัยอะไรก็ถามมันได้ ถามไปตอบมา ฮ่าๆๆ

            “เธอชื่อเอริณ นางสาวธัญชนก วงศ์สกุลเกียรติ อยู่ปีหนึ่ง เป็นลูกคนเดียวของนักธุรกิจภัตตาคารอาหารชื่อดัง เธอเป็นสาวโอตาคุ ชอบอ่านอนิเมะมาก นิสัยเฟรนด์ลี่ โก๊ะ บ๊อง ซื่อ ใส ไร้เดียงสา เป็นผู้หญิงที่ยิ้มบ่อยมาก ไม่ทันคนเท่าไร ไม่น่าจะเคยมีแฟนเพราะไม่มีใครเคยเห็นเธอคบใครนะ การเรียนอยู่ระดับกลางๆ เพื่อนสนิทชื่ออิงฟ้า อยู่คณะเดียวกัน สาขาเดียวกัน แล้วแกต้องการข้อมูลเค้าไปทำอะไรว่ะ ชอบหรอ แต่ยัยนี่ไม่ตรงเสปคแกเลยนะ”

            “เดี๋ยวแกก็รู้เอง แค่นี้นะเพื่อน”ผมกดวางสายมันทันทีโดยไม่ให้มันได้พูดอะไรต่อ

            น่าสนใจว่ะ