คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10
Chapter 10
At 09:33 AM
ก๊อกๆ..
“แทฮยอน น้าเข้าไปนะ”
ซานดาร่าน้าสาวของแทฮยอนเดินเข้ามาพร้อมกับในมือถือถาดที่มีถ้วยข้าวต้มและแก้วน้ำหนึ่งใบ หญิงสาวปิดประตูห้องก่อนจะเดินมานั่งลงที่
เตียงที่มีร่างบางนอนซมจมไข้อยู่
แทฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้น เขากำลังรู้สึกร้นๆหนาวๆไปทั่วทั้งร่างกาย
หลังจากวันที่เขาหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตา..
‘ไม่ใช่..มินโฮหรอ..’
“ลุกขึ้นมากินสักหน่อยนะ จะได้มีแรง”
นิ้งหน่อง~..
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ซานดาร่าจึงวางถ้วยข้าวต้มลงและขอตัวไปดูแขกที่มาเยือน แทฮยอนจึงต้องชันตัวลุกขึ้นมานั่งและจัดการเอาอาหารใส่
ท้อง
ถึงแม้จะไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่ก็ตาม
แทฮยอนไม่ได้เห็นหน้ามินโฮมาสองวันแล้ว..ตั้งแต่คืนนั้นที่เขาไล่มินโฮไป เขาก็ไข้ขึ้นมาดื้อๆทั้งๆที่ร่างกายก็ปกติดี คงเป็นเพราะความเหนื่อยล้า
และความเศร้าเสียใจทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แต่ก็ยังดีกว่าวันก่อนที่เขาลุกไปไหนเองไม่ได้เลย กลายเป็นว่าต้องลำบากคุณน้าหยุดงานมา
ดูแล แถมยังขาดเรียนไปตั้งสองวันติด
“มาแล้วค่าา..อ้าว จินวูเองเหรอ?”
“ไอแทอยู่ไหมครับ?”
จินวูในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนสะพายกระเป๋าเป้ยืนอยู่หน้าประตูนั่นเอง
สีหน้าของคนตัวเล็กดูจริงจังและกังวล น้าสาวเห็นก็ยังแอบตกใจเล็กๆ
สีหน้า
ที่สดใสของจินวูในตอนนี้ได้หายไปแล้ว
“อ..อยู่จ่ะ อยู่ข้างบนน่ะ เดี๋ยวน้าพาไปนะ”
แอ๊ดด...
“ไอแท..”
จินวูเปิดประตูห้องนอนของแทฮยอน ทำให้พบกับเพื่อนตัวแสบที่กำลังยกช้อนตักข้าวต้มเข้าปากด้วยท่าทางที่อ่อนแรง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
ออกมา ก่อนจะปิดประตูห้องให้สนิทและเดินไปหาแทฮยอน
“อ้าว มึงเองเหรอ ทำไมป่านนี้ยังไม่ไปเรียนอีก”
“วันนี้จะเข้าสาย..ไอแท ทำไมมึงเป็นแบบนี้”
“อ่า ก็บอกแล้วไงว่าไม่สบาย เดี๋ยวก็หายแล่ว”
“ไม่ มึงรู้ไหมว่ามึงดูแย่มากเลยนะ”
“เอ้า ก็กูไม่สบายนี่หว่า จะให้กระโดดโลดเต้นรึไง?”
แทฮยอนยังคงความยียวนเอาไว้ จินวูออกแรงส่ายหัวเล็กน้อย คนตัวเล็กนั่งลงบนเตียงข้างๆแทฮยอน มือเล็กแย่งถ้วยข้าวต้มในมืออีกฝ่ายมาวาง
บนถาดดื้อๆ แทฮยอนอ้าปากจะด่าจินวูแต่เขาก็ต้องกลืนคำต่อว่าทั้งหมดลงไปในลำคอทันทีเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเพื่อนสนิท แววตาของจินวูดู
จริงจังเกินกว่าที่เขาจะพูดจาล้อเล่นในแบบทุกครั้ง
เพราะแทฮยอนเงียบไป จินวูจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“ถึงเวลาแล้วที่จะเล่าให้กูฟังอ่ะ..”
“…”
“มึงก็น่าจะรู้ตัวเอง มึงเก็บทุกอย่างต่อไปไม่ไหวแล้ว แทฮยอน..”
แทฮยอนตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้จินวูฟัง เพื่อนตัวเล็กนั่งฟังเขาอย่างตั้งใจ ตั้งใจมากกว่าฟังเวลาครูพูดหน้าห้องเสียอีก ตอนนี้จินวู
เข้าใจทุกอย่าง เขารู้แล้วว่าอะไรเป็นต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนของเขาต้องเป็นแบบนี้ แทฮยอนน้ำตาซึมในขณะที่เล่าเรื่อง เขายังคงเสียใจอยู่และพูดขอโทษ
ที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับจินวู
แต่เก็บทุกอย่างไว้คนเดียวจนเป็นแบบนี้
นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เขากังวลใจอยู่ไม่น้อย
“กูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ..อึก..”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ยังไงก็พูดออกมาแล้วนี่”
“อือ”
“แล้ว..ได้คิดยังว่าจะทำไงต่อ?”
“ยังเลยว่ะ เหนื่อย..”
แทฮยอนคอตก เขาถอนหายใจอย่างหมดแรงและหมดกำลังใจ จินวูเข้าใจความรู้สึกอีกฝ่ายดี ถึงแม้จะได้ระบายเรื่องที่หนักใจออกมาให้ใครอีกคน
ได้รับรู้แล้วแต่เรื่องๆนั้นก็ยังคงกวนใจอยู่ดี คนตัวเล็กกระเถิบตัวเข้าไปกอดปลอบประโลมคนป่วยที่นั่งซังกะตายถอนใจไปหลายเฮือก จินวูกระชับอ้อม
กอดให้แน่นขึ้นเพื่อที่ความอบอุ่นจากเขาจะส่งผ่านอ้อมกอดนี้ไปถึงแทฮยอนได้ และแล้วใบหน้าที่เหี่ยวเฉาของแทฮยอนก็เปื้อนรอยยิ้มอีกครั้ง เขายก
แขนทั้งสองข้างกอดเพื่อนตัวเล็กกลับ
แม้ทั้งสองจะไม่ค่อยได้กอดกันแต่พอได้กอดกันแล้ว ก็เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นจริงๆ
“ขอบคุณมึงมากนะจินวู”
“อื้ม ขอบคุณเหมือนกัน”
มาช่วยแก้ปัญหาบ้าๆนี่กันเถอะ..
ชายหนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องทำงาน ร่างสูงกำลังหาของบางอย่างที่ต้องนำไปให้พยาบาลที่รออยู่ด้านนอก เขาค้น
ของภายในตู้และลิ้นชักก่อนจะพบมันและเดินนำไปให้พยาบาล “นี่นะ ให้ยาคนไข้ตามใบนี้ แล้วก็เรื่องลาช่วงบ่ายผมทำเรื่องไว้แล้ว ฝากดูแลคนไข้ใน
แผนกด้วยนะครับ”
“ค่ะ คุณหมอ”
พยาบาลสาวโค้งให้กับคุณหมออีซึงฮุน ก่อนที่เธอจะเดินไป ร่างสูงปิดประตูห้องก่อนจะทำการตรวจสอบดูงานเอกสารต่างๆที่อยู่บนโต๊ะให้
เรียบร้อยทั้งหมดเพื่อเตรียมตัวออกจากโรงพยาบาล
โดยมีเพื่อนไร้เงานั่งรออยู่ที่โซฟาสีครีมภายในห้อง
“ลำบากมึงต้องมาลางานเลยว่ะ”
“ลำบากไร กูรอเวลานี้มานานละ”
“เอ่าเรอะ เพราะอยากช่วยกูแล้วอ่ะเด้~”
“เปล่า ช่วงนี้กูเหนื่อยๆ อยากอู้บ้างไรบ้าง”
ซึงฮุนพูดกลั้วหัวเราะ มือก็ยังคงยุ่งกับการจัดเก็บเอกสารบนโต๊ะอยู่ มินโฮได้แต่นั่งรอเพื่อนทำธุระเสร็จก่อนที่ทั้งสองจะเดินทางไปยัง’สถานที่
สำคัญ’ที่สุดในวันนี้
วันที่ทั้งสองต่างรอคอยกันมานานแสนนาน
สองวันที่ผ่านมามินโฮอยู่แต่กับซึงฮุน เขาไม่ได้กลับไปหาแทยอนมาสองวันเต็มๆ ซึงฮุนเข้าใจเขาดีทั้งๆที่มินโฮพูดออกมาเพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้น
เขาไม่มีที่ให้กลับไปในตอนนี้ มินโฮเลยต้องอยู่กับซึงฮุนทั้งๆที่เขายังคงเป็นห่วงคนทางนั้นอยู่ตลอด อยากจะกลับไปหาแทบตายแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขา
ถูกไล่ออกมาแล้ว
ทั้งๆที่คิดถึงอยู่ตลอดแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย..
ด้วยความที่เขามาอยู่กับซึงฮุนหลายวันแบบนี้ จึงทำให้ซึงฮุนเห็นเขาเป็นรูปร่างตามที่ต้องการได้ ไม่ต้องเสียเวลาสื่อสารกันผ่านทางอื่น อีกอย่าง
มันก็ทำให้สะดวกมากขึ้นทีเดียว
“ป่ะ กูเก็บของเรียบร้อยละ”
“วันนี้กูจะได้เจอน้องกูจริงๆเหรอวะ”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ..เออ”
“ว่า?”
“ทำไมมึงไม่วาร์ปไปที่นั่นเลยวะ มึงหายตัวไปนู่นมานี่ได้ไม่ใช่เหรอ?”
“กูไปแบบนั้นไม่ได้หรอก..กูไม่รู้ว่าที่นั่นคือที่ไหนไง..”
“…”
โอเค ผีก็ยังมีจุดบอดล่ะวะ..
At 14:40 PM
“คงเป็นแถวนี้สินะครับพี่ซึงฮุน”
ยุนฮยองกับเหล่าบอดี้การ์ดสามถึงสี่คนกำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่นัดหมายภายในโลเคชันที่ถูกส่งมาโดยซึงฮุน วันนี้เป็นวันที่สำคัญมากสำหรับ
เขา
ทุกอย่างจะสำเร็จลุล่วงหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับพวกเขาและโชคชะตาแล้ว
รถตู้สีดำค่อยๆชะลอจอดที่หน้าร้านกาแฟแงหนึ่งใกล้ๆกับโรงพยาบาลที่ซึงฮุนทำงาน ยุนฮยองและเหล่าลูกน้องพยายามสอดส่องหาซึงฮุนแต่ก็ไม่
พบ
เขาจึงส่งข้อความทางไลน์ไปหาก่อนที่อีกฝ่ายจะรับรู้และเดินด้อมๆมองๆอย่างระมัดระวังออกมาจากร้าน
เสียงปิดประตูรถเป็นอันว่าทุกคนสบายใจได้ ซึงฮุนกับยุฮยองมองหน้ากันก่อนที่ทั้งสองจะอ้าปากแย่งกันพูดแย่งกันถาม จนสุดท้ายแล้วยุนฮยอง
ก็ได้เป็นฝ่ายพูดก่อน
“พี่นี่ระวังตัวขั้นสุดเลยอ่ะครับ”
“ก็แหงสิ ใครจะไปนั่งอยู่ในร้านจิบกาแฟเฉยๆให้คนอื่นสังเกตได้กันเล่า
นี่เข้าร้านปุ๊ปก็ไปแอบในห้องน้ำเลยนะ”
“ฮ่าๆ สุดยอดเลยพี่”
“แต่นี่ก็ยังไม่รู้เลยนะ ว่ามีใครสะกดรอยตามมารึเปล่า..”
“ทางผมไม่มีนะฮะ ช่วยกันดูหลังรถมาตลอด ยังไม่มีรถที่น่าสงสัยตามมาเลย”
“ถ้างั้นก็ดีแล้วล่ะ”
“เอ่อ คุณหนูครับ แล้วเราต้องไปที่ไหนกันต่อครับ?”
คิมจีวอน มือซ้ายของยุนฮยองที่ในตอนนี้อยู่ในตำแหน่งขับรถเอ่ยปากถามขึ้น ยุนฮยองเองก็ยังไม่รู้จึงหันไปหาซึงฮุนก่อนที่คุณหมอจะหยิบ
โทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมาและยื่นมันให้กับจีวอน
“บ้าน พัก ตากอากาศ ที่เคียงจู?”
“ใช่ ที่นี่แหละ ที่ไอมิรออยู่”
“ที่นั่นสินะครับ..”
ยุนฮยองถามย้ำเพื่อความแน่ใจซึ่งซึงฮุนก็ยิ้มและพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ นั่นทำให้อีกคนรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น จีวอนคืนโทรศัพท์ให้กับซึงฮุนก่อน
จะเคลื่อนตัวรถไปสู่สถานที่ดังกล่าว..
ระหว่างทางทุกคนบนรถก็พยายามมองหลังรถอยู่ตลอดรวมไปถึงจีวอนที่แอบกังวล จนบางทีก็แอบเหลือบมองกระจกข้างไปด้วย นับเป็นการเฝ้า
ระวังอย่างมากในรอบหลายปีที่ผ่านมาก็ว่าได้ ซึงฮุนเองก็กำลังกดโทรศัพท์หานางพยาบาลสาวที่ดูแล’ร่างกายหยาบ’ของมินโฮอย่างเป็นขั้นเป็นตอน
ส่วนมินโฮผู้ที่ล่องหนอยู่ในเหตุการณ์นี้ก็ได้แต่ล่อกแล่กทำอะไรไม่ค่อยจะถูก จะคุยกับซึงฮุนโต้งๆในตอนนี้ก็ยังไม่ได้เพราะไม่มีใครรู้เรื่องที่ว่ามินโฮเป็น
ดวงจิตนอกจากซึงฮุน
นอกเสียจากซึงฮุนจะได้ยินเขาพูดเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น
‘ทำไมรู้สึกอึดอัดและกดดันแบบนี้วะ’
ผ่านไปเกือบชั่วโมงกว่าที่รถกำลังจะถึงที่หมาย ทุกคนและยุนฮยองก็ยังคอยสำรวจตรวจสอบด้านหลังรถอยู่ตลอดทาง ก็ยังไม่พบอะไรที่ผิดปกติซึ่ง
ก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะในตอนนี้พวกเขากำลังเข้าใกล้บ้านพักมากขึ้นทุกทีแล้ว
‘แผนในครั้งนี้ก็คือ
เราจะรีบเข้าไปในบ้านเพื่อยกร่างของมินโฮขึ้นรถและรีบกลับไปที่โรงบาลให้เร็วที่สุด’
‘ทำไมเราถึงไม่กลับไปที่บ้านล่ะครับ?’
‘โรงพยาบาลน่ะ เป็นที่สาธารณะ ใครจะทำอะไรก็ทำได้ยาก
พี่คิดว่ามันน่าจะปลอดภัยกว่า’
‘แต่ที่บ้าน คนของตระกูลเราก็มีอยู่เยอะเลยนะฮะ’
‘ฟังนะยุน..
เราไม่รู้หรอกว่ากว่าจะถึงที่บ้านจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
ถ้าเกิดคนที่คิดร้ายวางแผนแบบนี้เหมือนกันล่ะ ทุกอย่างก็จบ..’
ยุนฮยองนึกถึงบนสนทนาก่อนหน้านี้แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา สถานการณ์ในตอนนี้มันช่างน่าอึดอัดไปเสียหมด ถึงจะเป็นเพียงแค่ขั้นแรกของ
แผน แต่ความรู้สึกกดดันนั้นไม่ใช่น้อยๆเลยจริงๆ ซึงฮุนเห็นดันนั้นจึงยื่นมือไปลูบไหล่เล็กเอาไว้ๆเบาๆเพื่อผ่อนคลายอีกคน เขารู้ว่ายุนฮยองกำลัง
เครียด ความจริงแล้วเขาก็เครียดไม่ต่างกัน
แต่ต้องพยายามมีสติเพื่อควบคุมสิ่งต่างๆไว้ให้ได้ มินโฮเองก็กำลังมองน้องชายของเขาด้วยความเป็นห่วง
“ที่นี่แหละ จอดตรงหลังนั้น หลังคาสีฟ้าอ่อน”
“ครับ”
จีวอนชิดซ้ายเข้าที่บ้านพักหลังหนึ่งตามที่คุณหมอชี้นิ้ว เมื่อรถจอด ทุกคนไม่รอช้า เตรียมตัวลงจากรถทันที แต่ทันใดนั้นยุนฮยองก็พูดประโยคหนึ่ง
ออกมา
นั่นทำให้ทุกคนไม่อยากที่จะให้ให้คุณหนูของพวกเขาต้องเสียใจ
“ระวังตัวด้วยนะทุกคน กลับมาหาผม เราจะกลับบ้านไปด้วยกันนะ!”
“รับทราบครับ!!”
“เอาล่ะ ทุกคนระวังตัวให้ดี ถึงจะใช้เวลาไม่นานแต่ก็ไว้ใจสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ได้ ตอนนี้พยาบาลของผมจัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว..ระวัง
ตัวกันด้วยนะครับ”
บอดิการ์ดทุกคนพยักหน้าเป็นที่เข้าใจ หลังจากนั้นประตูรถก็ถูกเลื่อนเปิดออก ทุกคนทยอยกันลงไปทีละคนอย่างเงียบๆ ตอนนี้มีเพียงซึงฮุน
ยุนฮยองและจีวอนเท่านั้นที่รออยู่บนรถอย่างมีความหวัง
ความเป็นความตายของประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์รุ่นต่อไปขึ้นอยู่กับพวกเขาแล้ว..
‘ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีเถอะ..’
ปัง!
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างไม่สามารถพึ่งคำอธิษฐานได้ตลอดไป..
#ฟิคผีคุณซง
___________________________________________________________________________________________________________
สวัสดีค่ารีดเดอร์ทู้กคนนน!
ไรท์กลับมาแล้วค่า กลับมาจากการสอบที่หนักหน่วงแล้ววว แงงงง
ตอนนี้ไรท์ก็จะมาอัพให้ได้อ่านกันยาวๆเลยนะคะ เนื่องจากสอบเสร็จแล้ว แหะๆ
ขอบคุณทุกคนที่ยังรอนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านมากๆเลยคะ ไรท์ดีใจมากเล้ย ;-;
มาลุ้นตอนต่อไปกันค่ะ แชปต่อไปดุเดือดแน่นอน!!
คอมเมนต์ในแท็ก #ฟิคผีคุณซง ได้ 24/7 เลยค่ะ!
ความคิดเห็น