คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
“จินฮวาน เป็นไงบ้าง?”
“ไอจิน มันทำไรมึง?”
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
“ไม่เป็นไรมากใช่มั๊ย?”
คำถามมากมายที่จินฮวานได้ยินทีตอบแทบไม่หมดล้วนออกมาปากปากเพื่อนๆในกลุ่มชองเชา ทุกคนถามจินฮวานด้วยความ
เป็นห่วง จินวูที่เห็นสภาพจินฮวานเป็นแบบนั้น จึงหยิบเสื้อนักเรียนที่กองอยู่ที่พื้นให้เจ้าตัวใส่
“อ้ากกกกกกกกกกกก!”
เสียงที่ดังมาจากอีกฝั่งของห้องน้ำชายซึ่งไม่ไกลมากนัก ทำให้ทุกคนสะดุ้งและตกใจไปตามๆกัน ทุกคนจึงรีบวิ่งไปดูเหตุการณ์ที่
เกิดขึ้น
เหตุการณ์ที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ….
จุนฮเวโมโหมาก..
เลือดที่มือจุนฮเว…
และ..
ฟัน..
“พอแล้ว จุนฮเว”
จินฮวานรีบวิ่งเข้ามาห้ามปรามจุนฮเว ก่อนที่ร่างสูงจะกระหน่ำซัดหมัดหนักๆเข้าไปที่หน้าของเจ้าคนที่นอนกองกับพื้นก่อนจะ
กลายเป็นวิญญานเฝ้าห้องน้ำซะก่อน
“ไม่เป็นไรมากใช่มั๊ย?” จุนฮเวรีบลุกพรวดขึ้นมาหาจินฮวาน ก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว”
“มันทำอะไรนาย..”
“ก็..”
“นี่พวกเธอ!! มาทำอะไรอยู่ที่นี่!”
!!!!
แต่ก่อนที่จินฮวานจะได้ปริปากพูดอะไรก็มีเสียงใสแหลมปรี๊ดตะโกนเข้ามาในห้องน้ำเสียก่อน หญิงวัยกลางคนเดินปรี่เข้ามาทาง
พวกเขาทั้งหลายก่อนจะเบิกตากว้างและกรีดร้องออกมา
“ว๊ายยยยยยยย .. นี่พวกเธอทะเลาะกันด้วยหรอเนี้ย!?”
“……..”
ไร้ซึ่งคำตอบ...ทุกคนได้แต่ยืนนิ่ง มองหน้ากันไปมา พวกเขารู้อยู่แล้วว่าต่อไปจะเป็นยังไง เมื่อครูมาเห็นแบบนี้ก็คงมีแต่…
ห้องปกครองเท่านั้นแหละ…
“นี่มันอะไรกัน? เปิดเทอมมาวันแรกก็เอาเลยหรอ!? นี่พวกเธอมีจิตสำนึกที่ดีในตัวบ้างมั๊ยเนี้ย!”
อาจารย์ห้องฝ่ายปกครองที่เมื่อรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ได้แต่ด่าๆๆๆ แต่เหมือนว่าทางนักเรียนจะเงียบสงัด..ไม่มีท่าทีที่จะตอบโต้หรือ
แก้ตัวอะไรทั้งนั้น มีเพียงจินวูคนเดียวที่พยายามจะอธิบายให้ฝ่ายอารย์ได้เข้าใจ
“คือ…อารย์ครับ ฟังผมก่อน…”
“ฟังอะไรล่ะ จะให้ฉันฟังคำแก้ตัวที่น่าเบื่อหน่ายเหมือนเดิมอีกงั้นหรอ?! ฉันฟังมาเยอะแล้ว!”
“แต่อารย์ครับ เราทำไปเพราะ...”
“จะเพราะอะไรก็ช่าง! พวกเธอต้องโดนหักคะแนนความประพฤติ”
“!!!”
นี่คือสิ่งที่จินวูไม่อยากได้ยินมากที่สุด ที่เขาพยายามจะอธิบายอยู่ตลอดก็เพราะอยากให้อารย์เข้าใจว่าไม่ใช่ฝ่ายเขาที่ผิดอยู่ฝ่าย
เดียว อีกฝ่ายหนึ่งก็ผิดเช่นกัน และเขาก็กลัว..
กลัวจะโดนหักคะแนน…
“ม..ไม่ได้นะครับครู..”
“คิมจินวู เธอเป็นนักเรียนดีเด่นนี่ ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะทำตัวแบบนี้”
“อารย์จะหัก…เท่าไหร่ครับ..?”
“ทะเลาะวิวาทกันในโรงเรียน 20 คะแนน”
!!!!
จินวูได้แต่ยืนอ้าปากค้าง เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ไม่เคยทะเลาะกับใครและไม่คิดว่าชีวิตนี้จะโดนหักคะแนนประ
พฤติปฎิบัติ
ร้องไห้ได้มั๊ยเนี้ย…
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
หลังจากที่จินฮวานเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เขาจะโดนหลอกให้ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อน ทุกคนในกลุ่มก็ถึงบางอ้อทันที จินฮวาน
ได้แต่คิดอยู่ในใจว่า..
เขาไม่น่าเชื่อใครง่ายๆเลย..
“อ่า..นายไม่น่าไปกับมันเลย ทีหลังจะไปไหนให้ฉันไปด้วยละกัน” ดงฮยอกพูดก่อนจะตบบ่าจินฮวาน
“ช่างมันเหอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว” แทฮยอนพูด
“จะว่าไปพวกเราก็ม.5 แล้วนะ ไวว่ะ” บ๊อบบี้ที่นั่งเงียบมาตลอดพูดขึ้น
“นั่นดิ ไวมากก”
“กูว่าช้าว่ะ”
“หรอ กูว่าไว ฮ่าๆ”
“กูว่าเฉยๆ”
“ฮ่าๆๆ อะไรของมึง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
มีแต่เสียงหัวเราะ ถึงแม้จะเพิ่งผ่านเรื่องที่เลวร้ายมา แต่พวกเขาก็ยังหัวเราะได้ แม้แต่จินวูที่ซีเรียสเรื่องคะแนน ตอนนี้เขากลับไม่
อยากจะสนใจมัน อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป มานั่งเศร้าเสียใจก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาอยู่ดี มีแต่ต้องมองไปข้างหน้า..
ข้างหน้าที่เรียกว่าอนาคต..
“กลับมาแล้วคร้าบบ”
จินวูพูดทักทายหลังจากที่เปิดประตูบ้าน ร่างบางเดินเข้ามาในบ้าน วางกระเป๋า ทำธุระของตัวเองให้เสร็จสรรพก่อนจะทิ้งตัวลง
นอนบนโซฟาสีฟ้านุ่ม
“แม่ยังไม่กลับมาหรอเนี้ย”
“ช่ายยย”
?
จินวูพูดอยู่คนเดียว แต่กลับมีเสียงจากทางด้านหลังตอบกลับมา ทำให้ร่างเล็กรีบหันขวับไปทางต้นเสียงทันที
อ๋อ..
“ทำไมวันนี้กลับช้าจัง”
พี่ชายเขานี่เอง..
“ทำการบ้านอยู่ที่โรงเรียนน่ะ”
“การบ้านบ้าไรทำที่โรงเรียน แบบนั้นก็เป็นการโรงเรียนอ่ะดิ ฮ่าๆๆ”
“พี่ซึงฮุนพูดหยั่งกับไม่เคยทำที่โรงเรียนอ่ะ”
ซึงฮุนหัวเราะกับประโยคที่น้องชายของเขาพูดออกมา ทั้งสองหัวเราะไปด้วยกัน
ซึงฮุนกับจินวูเป็นพี่น้องกัน เขาทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน ชอบทะเลาะกันตามประสาพี่น้องทั่วไป แต่พอเริ่มโตก็ทะเลาะกันน้อยลง อีก
อย่าง ซึงฮุนกับจินวูอยู่คนละโรงเรียนกันเลยไม่ค่อยมีเวลาคุยกัน จะเจอกันก็เจอแต่ที่บ้านไม่กี่ชั่วโมง แล้วปีนี้ซึงฮุนต้องเตรียมสอบเข้า
มหาวิทยาลัย เวลาจะทำอะไรมันก็น้อยลง
“ก็ถ้าทำที่บ้านทุกวิชาก็ไม่มีเวลาตามศิลปินดิ”
“รู้แล้วววว พี่ก็ไม่มีเวลาตามมม”
“จะเข้ามหาลัยอ่ะ ตั้งใจหน่อย เดี๋ยวค่อยตามก็ได้บิ๊กแบงอ่ะ”
พูดจบ จินวูก็เดินขึ้นห้องไป เขาต้องรีบตามข่าวศิลปินในดวงใจของเขาต่อแล้ว ถ้าเขาช้าอาจจะตกข่าวหรือพลาดอะไรไปก็ได้
เพราะ..
ทามไลน์ในทวิตเตอร์ไหลเร็วจะตาย..
“ฮืมม ฮื้ออ ฮืออ ล๊าาา..”
คนตัวเล็กนั่งฮัมเพลงและเล่นโทรศัพท์ไปพลาง เขานั่งยิ้มนั่งหัวเราะให้กับโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่า..
จินวูเป็นคนเฟรนลี่มาก เวลาใครที่เป็นวีไอพี(ชื่อแฟนคลับบิ๊กแบง)แล้วฟอลโล่เขามา เขามักจะกดฟอลกลับแทบทุกคน จากนั้นก็เริ่ม
เมนชั่นคุยกัน คนไหนคุยถูกคอก็ขอไลน์ บางทีเขาก็คุยหลายคนมากเกินไปจนไม่ได้คุยกับใครนานๆเข้าๆ..
เขาก็ลืมชื่อ…
“ฟอลคนนี้ดีกว่า”
ร่างเล็กพูดออกมาก่อนจะกดปุ่มฟอลโล่เพื่อฟอลแอคเคาท์ ‘@YoonVIP_’ จากนั้นก็เมนชั่นไปหาเพื่อเป็นการทักทายในฐานะวีไอพี
ด้วยกัน
@YoonVIP_ หวัดดีค้าบบบ ชื่อไรรร? ^^
ยังไม่ทันที่จะกดออกจากทวิตเตอร์ การแจ้งเตือนก็เด้งขึ้นมา 1 การแจ้งเตือน
@Jinwoo_JW เราชื่อ คังซึงยูน แล้วชื่อไร? :)
“เหยยย ตอบไวมากกก”
@YoonVIP_ ชื่อ คิมจินวู อ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^O^
@Jinwoo_JW อ่า เหมือนกัน เราอายุ 22 จินวูล่ะ?
“แก่กว่าแฮะ” คนตัวเล็กพึมพำ
@YoonVIP_ 17 อ่าา เป็นน้อง 5555
@Jinwoo_JW 555 เล่นไลน์มั๊ย? ขอหน่อย
จินวูยิ้มออกมา ก่อนจะตอบกลับซึงยูนไป เขาสองคนคุยกันอย่างสนุกสนาน คุยกันไปมาจินวูก็ได้รู้ว่าซึงยูนไม่ได้อยู๋ในโซล เขา
อยู่ที่ปูซานและเพิ่งจะเรียนจบมหาวิทยาลัย
JW: นี่ แล้วพี่ซึงยูนทำงานอะไรอ่ะ?
SY: อ๋อ..ก็ พวกพนักงานออฟฟิศอะไรประมาณนี้แหละ 555
JW: เหนื่อยมั๊ย?
SY:..ก็ไม่เหนื่อยหรอก 555 ทำไมหรอ?
JW: อ๋อ เปล่าๆ ก็ถามเฉยๆ 5555
จินวูนั่งนิ่ง ร่างเล็กก็ไม่เช้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถามแบบนั้น คงเป็นเพราะความเป็นห่วงแบบคนรู้จักกันธรรมดาๆมั๊ง ร่างเล็ก
นึกคิด
JW: แล้วพี่เมนใครในบิ๊กแบงอ่ะ?
SY: พระอาทิตย์…
JW: .. อ้อ แทยัง 55555
SY: 555 แล้วจินวูล่ะ?
JW: มังกร
SY: 5555 อ่ออ ควอนจีลีดเดอร์นี่เอง
JW: ช่ายยย ><
ร่างบางหัวเราะคิกคักที่ตัวเองตอบไปแบบนั้น เขารู้สึกตลกที่ตอบว่ามังกร นี่เขามีศิลปินที่ชอบในดวงใจเป็นมังกรงั้นหรอ? คิดไปก็
หัวเราะไป
แต่แล้ว…
แอ๊ด..
“จินวู แม่กลับมาแล้วนะ วันนี้กลับช้าไปหน่อย”
“อ๊ะ แม่..”
จู่ๆ คุณแม่ของจินวูก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง ทำให้จินวูที่กำลังนั่งหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวตกใจสะดุ้งโหยงแทบตกเก้าอี้
“เป็นอะไรน่ะจินวู?”
“..เปล่าครับ ฮ่าๆๆ จินวตกใจที่แม่เปิดพรวดเข้ามา แม่ไม่เคาะประตูอ้ะ”
“อ๋ออ แม่ขอโทษจ่ะ ที่หลังจะเคาะนะ”
“ฮะ”
คุณแม่ปิดประตู เธอบอกว่าจะไปทำกับข้าวเหมือนอย่างทุกวัน จินวูถอนหายใจอีกครั้ง ถ้าหัวเราะกับโทรศัพท์ให้แม่เขาเห็น คง
ต้องโดนถามยาวแน่ๆว่าหัวเราะอะไร คุยกับใครอยู่ คนอะไรหัวเราะกับโทรศัพท์
โกหกหน้าตาย..
ไม้ตายคิมจินวูล่ะ…
มือหนากดปิดหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะนั่งทำงานต่อ ตอนนี้ซึงยูนมีเอกสารที่ต้องทำหลายกองเลย เขาไม่สบายและยังไม่ค่อยหายดี
สักเท่าไหร่ ตอนนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็นแล้ว เขาต้องรีบเร่งมือ งานจะได้เสร็จไวๆ
“ซึงยูน ยังไม่กลับบ้านหรอ?”
เพื่อนร่วมงานที่สนิทกับเขาในระดับหนึ่งเอ่ยถามระหว่างเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน ซึงยูนพยักหน้าเป็นเชิงตอบ ก่อนจะก้ม
หน้าพิมพ์งานต่อไปเรื่อยๆ
เขารู้จักกับคนในโลกโซเชียล คุยกันเรื่องศิลปิน ไม่ต่างจากจินวู วันนี้เขาอยากรีบๆเคลียร์งานให้หมด เขาจะได้กลับบ้านไปตาม
ศิลปินคนโปรด เขารู้สึกอยากคุยกับจินวูต่อ คุยกับใครสนุกก็อยากสนิทด้วยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
ว่าแต่ตอนนี้จินวูจะทำอะไรอยู่นะ?
“แม่คร้าบบบบ หิวข้าวววว”
“โอ๊ยยย เบาๆหน่อย คนจะอ่านหนังสือ”
“อ่านทั้งวันเลย ระวังบ้านะ”
“แกดิบ้า เล่นโทรศัพท์ทั้งวันเลย”
“อะไร ไม่ได้เล่นทั้งวันซะหน่อย”
จินวูแยกเขี้ยวใส่พี่ชายตัวแสบของตัวเองที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือ เขาสองคนทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก ซึงฮุนชอบบอกให้จินวูพูด
เบาๆ บางทีก็บอกว่าจินวูเป็นสุนัขรึไงถึงได้เห่าเสียงดัง จินวูที่โดนว่าอยู่บ่อยๆก็ชอบล้อเลียนพี่ชายของเขาอยู่เสมอ
“พูดมาก อ่านหนังสือไป”
“อย่าเสียงดังละกัน”
“แม่คร้าบบบ หอมจังเลยยย”
จินวูที่เห็นคุณแม่ยกถ้วยชามที่ใส่อาหารหอมน่าทานเย้ายวนชวนให้ลอง จึงสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะช่วยคุณแม่ถือกับข้าวเหล่า
นั้นมาวางบนโต๊ะ
“แม่ฮะ กินข้าวพร้อมกันนะ”
“จ้ะ”
“เย้!”
“เฮ้ย เบาๆหน่อยดิ”
“โอ๊ยยยย อะไรกันนักหนา”
จินวูเริ่มอารมณ์เสีย คนตัวเล็กลุกจากเก้าอี้โต๊ะอาหารก่อนจะหันไปทางซึงฮุน พี่ชายของเขาต้องการให้เขาเงียบถึงขนาดไหนกัน
นะ
“ก็ไปอ่านที่อื่นดิ ตรงนี้จินวูกับแม่จะกินข้าวแล้วอ่ะ”
“ก็โต๊ะอ่านหนังสือพี่อยู่นี่อ่ะ”
“ไปอ่านที่ห้องรับแขกไม่ได้หรอ?”
“ไม่เอา ขี้เกียจเดิน”
ปรี๊ดดดดดดดดด
ควันเริ่มออกหู จินวูได้แต่แยกเขี้ยวใส่ซึงฮุน เพราะเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากการแยกเขี้ยวนี่ -__- เดี๋ยวคุณแม่จะว่าเอา
“เอาเถอะๆ จินวูก็เบาๆหน่อยลูก พี่เขาอ่านหนังสืออยู่”
“แต่..”
“มาๆ กินข้าวกันเถอะ” คุณแม่นั่งลงก่อนจะทำท่าตบเบาะข้างๆเป็นเชิงให้จินวูนั่งลงตาม
“แม่อ้ะ อะไรๆก็เข้าข้างพี่ซึงฮุนอ้ะ” คนตัวเล็กเบะปากทำท่าหมือนจะร้องไห้ ก่อนจะยอมนั่งลงทานข้าวข้างๆคุณแม่ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหัน
หน้าไปแยกเขี้ยวใส่ซึงฮุนอีกรอบ
“แบรรร่”
“ฮึ่ยยยยย..”
โดนแลบลิ้นใส่เขาแทบจะพลั้งปากด่าซึงฮุนอีกครั้ง แต่ก็สะกดกลั้นอารมณ์โกธรไว้ได้ จริงๆเขาขี้เกียจทะเลาะกับพี่ชายของเขา
เหมือนกัน
มันน่ารำคาญ -__-
ติ๊ง!
“หือ? ใครไลน์มาน่ะ?” จินวูที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียง เงยหน้าขึ้นมองโทรศัพท์ที่อยู่เหนือหัวของเขาไม่กี่เซ็น
“ใคร ใคร ใคร?” พึมพำกับตัวเองพร้อมปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์
“โอ๊ะ พี่ซึงยูนนี่เอง”
SY: จินวววู ทำไรอยู่?
JW: นอนเล่นฮะ พี่ซึงยูนล่ะ?
SY: เพิ่งถึงบ้านเองอ่ะ 55 กลับช้าเลย วันนี้ฝนตก
JW: อ่อ ตัวเปียกมั๊ยเนี้ย เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก
SY: เป็นอยู่แต่แรกแล้ว 555
JW: อ้าวว จริงอ้ะ แบบนี้เมื่อไหร่จะหาย - -
SY: ใกล้แล้ว 555
JW: ก็ดีแล้ว กินยาพักผ่อนเยอะๆ
SY: ไม่ๆ หมายถึงใกล้ตาย 5555555
JW: เฮ้ยยย พูดงี้เดี๋ยวตบปากเลย
SY: 555 มาตบสิ
JW: *แปะ* //ตบปากอีกคน
SY: โอ๊ยย พี่เจ็บนะ ตบจริงหรอเนี้ย T T //ร้องไห้
JW: 555 โอ๋เอ๋ๆ อย่าร้องน้าา ผมล้อเล่นนน
SY: 555 เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำแล้วต้องเคลียร์งานอีก คงอยู่ดึกเลย จินวูไปนอนได้ละ
JW: อ่า 55 ก็ได้ ฝันดีครับพี่ซึงยูน รีบๆนอนล่ะ
SY: โอเชชช ฝันดีเด็กน้อย ^^
ร่างบางกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม ฮ้าาา วันนี้เขาไม่ค่อยได้เข้าทวิตเตอร์เลย คงจะเพลียกับการเปิด
เทอมวันแรกนิดหน่อย
นาฬิกาบอกเวลา 22:33 นาที
“นอนดีกว่า ขอนอนไวซักวัน”
‘ฝันดีนะทุกคน’
‘ฝันดีจียง > <’
‘ฝันดีนะพี่ซึงยูน…เพื่อนติ่งใหม่ของผม’
_________________________________________________________________________________________________
Talk
อะแฮ่มๆ 55555 ขอโทษจริงๆนะคะ ไรท์มาอัพช้ามากกกกกกกกกเลย 55555555555
ไม่รู้จะมีคนอ่านอยู่รึเปล่านะ T T
ช่วยกันคอมเมนต์ให้กำลังใจไรท์หน่อยก็ดี ช่วงนี้ไรท์ไม่ค่อยสบายเลย 555555
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน มาคอมเมนต์ มากดโหวตกันนะคะ ^^
ขอบคุณจริงๆค่าา
สกรีมฟิคในทวิตได้นะได้นะ #ยูนวูรักออนไลน์
ทวิตเตอร์ไรท์ >>> @preawproudd อยากถามอะไรถามได้ ^O^
ขอบคุณค้าบบบบบบบ
ความคิดเห็น