คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Chapter 2
จินวูนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย ร่างเล็กนอนเล่นโทรศัพท์อยู่แบบนี้หลายชั่วโมง นอนยิ้มกับโทรศัพท์บ้าง หัวเราะบ้าง ทำหน้าโกธรบ้าง
บางทีก็พูดกับโทรศัพท์อยู่คนเดียว
แอ๊ดด..
“จินวู ทำอะไรอยู่น่ะ?” เสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงของคุณแม่
“เล่นโทรศัพท์ฮะ” จินวูตอบไปตามตรง
“ไหนเอาโทรศัท์มาให้แม่ดูหน่อยซิ” พูดยังไม่ทันจบก็เดินมาคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของจินวูไปอย่างรวดเร็ว
จินวูได้แต่ตกใจ เขาทำอะไรไม่ถูก หน้าตาของเขาเริ่มซีด ตามใบหน้าเริ่มมีไรน้ำเกาะอยู่ มองการกระทำของคุณแม่กับโทรศัพท์
เครื่องสวย กลืนน้ำลายอยู่หลายเอือก ถ้ามีคนเข้ามาเห็นหน้าของเขาในตอนนี้ จะรู้ได้ทันทีเลยว่า เขามีความลับปิดบังซ่อนอยู่…
จะทำยังไงดี…
คุณแม่จะเห็นรึเปล่า…
ต้องโดนว่าแน่ๆเลย…
แล้วก็ต้องโดนยึดโทรศัพท์..
ไม่นะ..
ไม่เอานะ!
ไม่!!!
“ม่ายยยยยยยย!!!”
..
…
………
…………
แฮ่ก….แฮ่ก……
เสียงหอบหายใจของคนตัวเล็กที่เพิ่งสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ร่างเล็กนั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาขอ
ตั้งสติก่อน…
นี่เขา…
แค่ฝันไปใช่มั๊ย?...
เฮ้อออ…
เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งใจเกิดขึ้นอีกครั้ง จินวูมักจะเป็นแบบนี้ตลอดเวลาที่เขาสบายใจและไม่สบายใจ แต่หลังจากนั้น
น้ำใสๆก็ไหลอาบแก้มเขา’อีกครั้ง’
ฮึก…
เขามักจะร้องไห้ทุกครั้งที่ฝันร้าย เขาเกลียดมัน ไอฝันบ้าๆแบบนี้ทำไมต้องเกิดขึ้นกับเขาด้วยนะ ยิ่งเป็นเรื่องนี้อีก เขาเกลียดมัน
เขาเกลียดฝันบ้าๆแบบนี้ เกลียดที่สุด
เพราะเขากลัว…
กลัวว่าสักวันหนึ่งฝันนั้นจะกลายเป็นจริงขึ้นมา…
ตึกๆๆๆ
จินวูรีบวิ่งเข้าโรงเรียนด้วยความเร็ว เขาวิ่งมาสนใจใครทั้งนั้น ก็นี่มัน 7:34 แล้ว ปกติเขาไม่ใช่คนตื่นสาย แต่วันนี้เขาดันต้อง
มาตื่นสาย เพราะไอฝันบ้าๆนั่นแท้ๆเลย
เขาได้แต่คิดในใจ….
ครืดด..
“อ่าว จินวู ทำไมมาสายจังวะ” แทฮยอนเพื่อนสนิทสุดซี้ของจินวูกล่าวทักทายเมื่อเห็นจินวูเดินอย่างรีบๆเข้ามาในห้องเรียน
“นั่นดิ ทำไมวันนี้มาสาย เปิดเทอมวันแรกเลยนะเฮ้ยยย” คิมดงฮยอก เพื่อนอีกคนในกลุ่มถามด้วยความสงสัย
“กูตื่นสายอ่ะ” จินวูตอบไปตามตรง แต่เขาแค่ไม่ได้บอกว่าตื่นสายเพราะอะไร
“เหยยย จริงอ่ะ? คนอย่างคิมจินวูไม่น่าจะตื่นสายนะ ปกติมาก่อนใครเลยนี่หว่า” กูจุนฮเวเพื่อนอีกคนในกลุ่มพูด
“เออออ ก็วันนี้ตื่นสายไงง ต้องมีบ้างแหละ”
“พวกมึงๆ จินฮวานหายไปไหนวะ?” ซงยุนฮยองที่นั่งอยู่ข้างๆดงฮยอกพูดขึ้น ก่อนที่ทุกคนในกลุ่มจะหันซ้ายหันขวามองหาจินฮวานกัน
ใหญ่
“ไม่รู้อ่ะ เมื่อกี๊เห็นมีคนมาหาที่หน้าห้องแล้วก็หายไปไหนไม่รู้” แทฮยอนพูดก่อนจะหันห้ามามองเพื่อนในกลุ่ม
“นี่มันจะเข้าแถวแล้วนะ เดี๋ยวก็โดนครูว่าหรอก”
“เออ นั่นดิ ไปตามมันกัน” ดงฮยอกพูดก่อนที่ทุกคนในกลุ่มจะลุกขึ้นไปตามหาจินฮวาน
“มึง กูโทรหามันไม่ติดอ่ะ”
“กูก็ไม่ติด”
“มันปิดเครื่องหรอวะ?”
“แบตหมดรึเปล่าา”
“กูไม่รู้วววววครับ”
“มันไปไหนของมันวะ”
ทุกคนในกลุ่มต่างยืนเถียงกันอยู่หน้าห้อง แต่ละคนก็กดโทรศัพท์กันทั้งนั้น จะได้เวลาเข้าแถวอยู่แล้ว แต่ทำไมจินฮวาน
ยังมามาอีกนะ
“กูว่าเดี๋ยวมันก็มาเองแหละ” บ๊อบบี้พูดก่อนจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์
“มึงก็รู้ว่าจินเป็นคนยังไง ยังจะพูดแบบนี้อีกกก” ยุนฮยองที่เป็นเพื่อนกับจินฮวานมาตั้งแต่เด็กได้ยินแบบนั้นจึงหยิกหูบ๊อบบี้ก่อนจะ
ออกแรงดึง
“โอ๊ยยยย ครับๆๆ รู้แล้วว ไม่พูดแล้วว ขอโทษษษ” บ๊อบบี้เคลื่อนศีษะของตัวเองไปตามแรงดึง
“มันไปเข้าห้องน้ำปะ” จินวูออกความคิดเห็น
“ก็ลองไปหากันดู อาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้” แทฮยอนพูด
พวกเขาทั้ง 5 คน ตกลงเดินตามๆกันไปที่ห้องห้องน้ำชายทางด้านซ้ายมือของตึก ในขณะที่นักเรียนในแต่ละห้องทยอยกันเดิน
ลงไปเข้าแถวที่สนาม
จินฮวานไปไหนนะ?
“ปล่อยนะเว้ย! ปล่อยย อึก”
“อืมม ปล่อยได้ไงเล่าาา”
“ปล่อยนะ ช่วยด้วยย! อุ๊บ!”
“พูดมากนัก หึ…ดันโง่มาเองนี่ ช่วยไม่ได้”
“ไอโรคจิต! หื่นกาม! บ้าเอ๊ย! โอ๊ย...อย่ากัด!”
คนตัวเล็กได้แต่ดีดดิ้นอยู่ในห้องน้ำแคบๆ เขาไม่เคยคิดว่าห้องน้ำของโรงเรียนหน้าเกลียด
สกปรก เป็นที่ที่ไม่ค่อยมีคนอยากมา แต่วันนี้เขาคงต้องคิดดูใหม่แล้วล่ะ…
ในเมื่อเขาถูกหลอกมาที่นี่…
เพื่อทำเรื่อง’บ้าๆ’แบบนี้….
จินฮวานพยายามหาทางหนีเอาตัวรอดจากที่นี่ เขาถูกเพื่อนอีกห้องอีกห้องที่เคยสนิทกันเมื่อตอนเข้าโรงเรียนใหม่ๆมาที่
นี่ โดยเหตุผลบอกว่าไม่มีคนไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อน จินฮวานก็เชื่อโดยง่ายเพราะเขาไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว
แต่ทุกอย่างกลับกลายเป็นว่า…
เขาถูกหลอก…
แล้วใครจะช่วยเขา?
“ปล่อยนะ! ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย บ้าไปแล้วหรอ! ปล่อยนะะ อ๊ะ!..”
“นุ่มนิ่มไปทั้งตัวเลยนะจินนี่…”
“ไอ…”
โครม!!!
“ปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้!”
ยังไม่ทันที่จินฮวานจะพูดจบ ก็มีใครบางคนที่เหมือนฟ้าโปรดมาให้เขา พังประตูห้องน้ำเข้ามา ก่อนที่จะวิ่งมากระชากคอ
เสื้อของคนที่กำลังปู้ยี่ปู้ยำจินฮวานอยู่
“มึงทำอะไรเพื่อนกู! ห๊ะ!?” แทฮยอนที่ตอนนี้เรียกได้ว่าโมโหสุดขีด ตะคอกถามคนชั่วที่อยู่ตรงหน้า
“คือ..เอ่อ..ผ..ผ..ผมขอโทษครับ”
“ขอโทษหรอ? มึงมานี่!!!”
แทฮยอนลากคนเลวนั่นออกมาจากห้องน้ำส่วนตัว ก่อนจะขึ้นคร่อมร่างโสโครกนั้นและใส่หมัดๆหนักๆเข้าที่หน้าของเจ้า
นั่นอย่างไม่ยั้งมือ
พลั่ก!
ผัวะ!
ตุบ!
“โอ๊ยยย ผมขอโทษษษ อ่อกกก!...”
“ขอโทษหรอ? ห๊ะ!! มึง!!...”
“แทฮยอน ไปดูจินฮวานไป ทางนี้กูจัดการเอง”
จุนฮเวพูดก่อนจะสะกิดที่ด้สนหลังของแทฮยอน แทฮยอนพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งไปดูจินฮวานที่ตอน
นี้ทุกคนในกลุ่มกำลังรุมล้อมอยู่
“มึงขอโทษพวกกูทำไม?” จุนฮเวที่ตอนนี้กำลังเดือดสุดๆถามร่างที่นอนสะบักสะบอมอยู่
“ผ..ผม..ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษษ….”
“หรอ? ผิดไปแล้วหรอ?”
“ครับ…ผมขอโทษครับ…”
“อ่อ..มึงรู้มั๊ยว่าจินฮวานบอบบาง?”
“……….”
“กูยังไม่เคยได้แตะต้องเขาแบบนั้นเลย…”
“……….”
“แล้วมึงเป็นใคร?”
“……….”
“จะว่าไป…ฟันมึงสวยดีนะ”
“………..”
“กูขอซี่นึงดิ”
ผัวะ!!
“อ้ากกกกกกกก!”
_________________________________________________________________________________________________
อันยองงง รีดเดอร์ที่น่ารักทุกๆคน ฮ่าๆ
เดินทางมาถึงตอนที่ 2 กันแล้วนะะะ
ตอนนี้ขอมอบแท๊ก #ก็กูจุนฮเว ให้กับจุนเน่ของเราเลยค่ะ 5555555
ฟิคเรื่องนี้มีมากกว่าคู่ยูนวูและนัมซงนะคะ ซึ่งนั่นก็คืออ...เดากันเอาเอง 5555555555 //โดนถีบ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันน้าาา ขอบคุณจริงๆ
คอมเมนต์ ติ/ชม โหวตกันได้น้าาา จะพยายามแต่งต่อไป ฮึบบๆ 5555
สกรีมฟิคทางทวิตเตอร์ได้นะฮ้าฟฟฟ #ยูนวูรักออนไลน์
ขอบคุณค่าาาาา ><
ความคิดเห็น