[SF Yoonwoo] The Game ♡

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Duck- Fly

เนื้อเรื่อง

Story: The Game

♡Yoonwoo♡

By: Preawproudd

The Game

แกร่กๆๆ…คลิกๆ..

     ภายในห้องมืดสนิทที่มีแสงไฟจากจอคอมพิวเตอร์กระพริบๆสว่างเป็นระยะๆ มือเล็กของใครบางคนกำลังกดปุ่มที่แป้นคีย์บอร์ดอย่างเมามันส์ 

ส่วนอีกข้างก็กำลังใช้นิ้วชี้คลิกเข้าที่เมาส์อย่างรัวๆ ทำให้เกิดเป็นเสียงรบกวนน่ารำคาญ

  แต่สำหรับเข้าคนนี้นั้นไม่เลย..

“พี่จินวู พี่จะนอนได้รึยังเนี่ย”

“ยังงง อีกแปปนึงงง”

“แต่ว่านี่มันจะเช้าแล้วนะ เดี๋ยวมันจะ..”

“ซึงยูนอาา อย่าเพิ่งพูดได้ไหมเนี่ย เดี๋ยวพี่แพ้พี่โทษนายนะ!”

 จ๋อย..

     คังซึงยูนยอมเงียบไปแต่โดยดี ร่างสูงนอนพลิกตัวกลับไปอีกด้าน แอบเบะปากเหมือนเด็กงอแงจะร้องไห้เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนดุแบบนี้ ถึง

จะกี่ครั้งก็ไม่เคยชินเลยเวลาที่โดนคนรักดุใส่เพราะติดเกมส์เนี่ย..

  ไอเกมส์บ้านี่…

“อ๋า! แพ้เลย โดนยิงเฉย!”

“ง..งั้นก็รีบปิดคอมแล้วมานอ..”

“เพราะนายนั่นแหละ ซึงยุนอาา บ้าเอ้ยยย!”

‘นี่ตู..’

‘ทำอะไรผิดวะเนี่ย T T’

     ช่วงนี้ซึงยุนเองก็ไม่อยากจะเข้าใกล้จินวูสักเท่าไหร่ เพราะก็เป็นอย่างที่เห็นๆกันอยู่..จินวูอารมณ์เสียบ่อยมาก ขี้หงุดหงิดเป็นพิเศษ ถ้ายิ่งเล่นเกมส์

แพ้ก็ไม่ต้องสืบเลยว่าจะเป็นอย่างไร ซึงยุนก็ได้แต่ทำใจ เดิมที่จินวูเป็นคนชอบเล่นเกมส์(มาก)อยู่แล้ว แค่ช่วงนี้ดูจะติดงอมแงมไปหน่อย..

  เล่นถึงตีสามตีสี่เอง..

  ให้ตายเหอะ!

  พึ่บ..พั่บ..

     ได้ยินเสียงขยับผ้าหุ่มจากทางด้านหลัง คาดว่าคนตัวเล็กน่าจะปิดเจ้าคอมพิวเตอร์(เฮงซวย)แล้วเข้ามานอนซุกกับเขาแล้ว

“…”

คืนนี้ก็ไม่มีบอกฝันดีอีกแล้วสินะ..

  KSYoon: มึง

  MN93: ว่าไง

  KSYoon: พี่จินวู แฟนกูอ่ะ

  KSYoon: ช่วงนี้เขาโคตรติดเกมส์เลย ทำไงดีวะ

     ซึงยุนที่จนปัญญาไม่รู้จะทำอย่างไร จึงไลน์หาเพื่อนสนิทที่เขาไว้ใจที่สุด เพราะซงมินโฮเป็นคนที่เคยมีช่วงเวลาติดเกมส์มาเหมือนๆกัน อาจจะ

สามารถแบ่งเบาภาระเรื่องนี้ออกจากอกเขาได้

  MN93: ทำไมวะ

  KSYoon: คือเขาไม่สนใจกูไง ไอสั-

  MN93: 5555555 ทำใจว่ะ เดี๋ยวพี่เขาก็เลิก

  KSYoon: เลิกติดเกมส์อ่ะนะ

  MN93: เลิกกับมึง

  ไอ..

  ไอมิโนนนนนนนน!!

     ผ่านไปสองสามวัน สถานการณ์ความสัมพันธ์รักสามเส้าระหว่างคังซึงยุน คิมจินวูและเกมส์ก็ยังคงดำเนินต่อไป ยังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือน

เป็นการเปิดเทปม้วนหนึ่งที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาวนภาพเก่าๆของจินวู เด็กติดเกมส์คนหนึ่งที่เล่นเกมส์สามเวลาหลังอาหาร พอแพ้เกมส์ก็อารมณ์เสีย 

โวยวายแล้วพาลใส่ซึงยุน(ผู้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย)ตลอด แถมยังแทบจะไม่ค่อยได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ บทสนทนาของทั้งสองในแต่ละวันนี่แทบจะนับ

ประโยคกันได้เลยทีเดียว

  ตอบทีว่านี่แฟน..

“พี่จินวู มากินข้าวได้แล้วครับ”

“อ่าา อื้อๆ เดี๋ยวลงไป”

“แต่ว่า..วันนี้ผมอยากกินข้าวพร้อมพี่นี่”

“ซึงยุน อย่างี่เง่าได้ไหม บอกว่าเดี๋ยวลงไปไง”

  …

  น้ำตามา..

 ‘นี่กูงี่เง่าด้วยหรอวะ T T’

     ซึงยุนยอมปิดประตูของนอน(อย่างเบามือ)ไปแต่โดยดี ขายาวก้าวลงบันไดอย่างช้าๆ ทุกวันนี้แทบจะหมดแรงทำอะไรอยู่แล้ว ทำงานก็เครียดยัง

ต้องมาเจอแฟนอารมณ์ฉุนเฉียวใส่ทุกวันๆอีก กำลังใจจะให้กันใม่มีสักนิดเดียว..

  คังซึงยุนเอ้ย..

“เดี๋ยวนะ..”

     แต่อยู่ๆความคิดแว๊บหนึ่งสุดแสนจะบรรเจิดก็เกิดผ่านเข้ามาในหัวสมองอย่างรวดเร็ว ขายาวชะงักที่จะก้าวลงบันไดต่อไปแล้วหมุนตัวเดินดุ่มๆกลับ

ไปที่ห้องนอนในทันที

  แกร๊ก..

“อะไรอีกล่ะยุน พี่บอกว่าเดี๋ยว..”

“พี่เล่นเกมส์อะไรนะ?”

“Overwacth ทำไม?”

“เปล่า โอเค..”

ปึง..

คิดออกแล้วว่าต้องทำยังไงดี J

“เห้ย เอาจริงอ่ะ”

“จริงดิวะ”

“ไม่กลัวความแตกแล้วเขาจะโกรธ?”

“ไม่รู้ว่ะ..”

     ซึงยุนเล่าแผนการที่เขาคิดได้ให้มินโฮฟัง ที่เขาทำมันอาจจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ของเขาและจินวู แต่ว่าถ้าไม่ลองวิธีนี้ก็ไม่รู้จะใช้วิธีไหนแล้ว

“ทำไมไม่บอกเขาไปตรงๆวะ ว่าให้สนใจกันบ้าง”

“กูกลัวเค้าจะคิดว่ากูรับไม่ได้ที่เขาติดเกมส์ ซึ่งมันไม่ใช่ไง”

“ก็เลยจะไปเล่นกับเขาเอง ในแบบที่ไม่มีใครคาดคิดอะนะ?”

“อ่าห๊ะ..”

     ซึงยุนก็แอบหวั่นใจอยู่เล็กน้อย เขาวางแผนไว้ว่าจะปลอมตัวไปเป็นเพื่อนในโซเชียลคนนึงแล้วไปร่วมทีมในเกมที่จินวูเล่นและจัดการตีสนิทซะ หลัง

จากนั้นก็’จีบ’แฟนตัวเอง ดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายว่าจะเป็นอย่างไร ถ้าหมดรักในตัวเขา จินวูต้องไปอย่างแน่นอน แต่ถ้าไม่..

คงจะสำเร็จแหละน่า!

“เอาใจช่วยว่ะ อยากรู้เหมือนกัน” มินโฮตบบ่าปลอบใจ

“แต่ว่าต้องขอแรงมึงนิดนึงว่ะ”

“อะไรวะ?”

“กูยืมคอมบ้านมึงนะ คือต้องเล่นหลายชั่วโมง ไปเล่นที่บ้านก็ไม่ได้อีก เดี๋ยวความแตกกันพอดี”

“ได้ดิ ไม่ต้องห่วงน่า”

  ซึ้งใจที่มีเพื่อนแบบมึงก็วันนี้แหละ..

   แกร๊กกๆๆ..

“หืม ใครน่ะ?”

     จินวูที่กำลังหยิบขนมชิ้นสุดท้ายจากห่อแล้วจัดการยัดมันเข้าปาก ใบหน้าหวานเลื่อนเข้ามาใกล้จอคอมพิวเตอร์มากขึ้น ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้น

เล็กน้อยหลังจากเห็นข้อความบางอย่างที่ปรากฎอยู่ภายในจอ

  ‘Wild_young: ทีมขาดคนนึงใช่ไหมครับ’

  ‘Wild_young: ขออยู่ด้วยนะครับ ได้ไหม?’

“โอ๊ะ มีคนมาขออยู่ด้วยหรอ”

แกร่กๆๆ

  XXJW: ได้สิๆ

  Wild_young: ok ไปลุยกันเลย!

ใช่..

ไปลุยกันเลยที่รัก J

_________________________________________________50%___________________________________________________

“เหยมึง มันเข้าด่านแล้วอ่ะ”

     ซึงยุนที่ตอนนี้นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์กำลังลุกลี้ลุกลนเพราะตัวเขาเองไม่เคยเล่นเกมออนไลน์แบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมลงทุนมา

สมัครเกมส์ที่ทำให้แฟนเขาจะเสียคนอยู่แล้ว ร่างสูงหมุนตัวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนไปกระตุกชายเสื้อมินโฮที่ตอนนี้กำลังปิ้งขนมปังอยู่

“เอ่า มึงก็เล่นสิ”

“กูเล่นเกมส์นี้ไม่เป็นนน”

“ฝึกไปดิ เดี๋ยวก็เป็นเอง”

“ไม่ใช่โว้ยยยย กูไม่ได้อยากเล่นเกมส์นี่ไหมล่ะ กูเล่นเป็นพิธี”

“กูไม่ได้เล่นนานแล้วเพื่อน ฝีมือมันตก”

“ก็ยังดีกว่ากู เล่นไม่เป็นเลย -_-”

    ซึงยุนลุกจากเก้าอี้หมุน ก่อนจะเดินไปลากตัวเพื่อนมาแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างให้มันนั่งลงซะแต่โดยดี

“หนมปังเดี๋ยวกูปิ้งให้สิบแผ่นเลย มึงเล่นให้ทีมชนะก็พอ พี่เขาจะได้รับกูเข้าทีมต่อไป”

“กูไม่ได้อยากแดกเยอะขนาดนั้น ไอเวร”

อ่า…

‘ขอให้มันผ่านไปด้วยดีเถอะ..’

     เวลาได้ล่วงเลยผ่านไป ซึงยุนเองก็ฝึกเล่นเกมส์เองอยู่บ้างบางครั้ง โดยมี(โค้ช)มินโฮคอยสนับสนุนเอาใจช่วยอยู่ตลอด จินวูเองก็เริ่มที่จะเปิดรับลูก

ทีมคนใหม่ที่ร่วมทีมกับเขามาได้จะเดือนนึงแล้ว

“แต่มึงกลับบ้านดึกทุกวันงี้ พี่เขาจะไม่สงสัยหรอวะ?”

“กูบอกไปว่างานยุ่ง จะรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนซัมเมอร์ จะได้ไปพักผ่อนกัน”

“แต่นี่วันหยุด ก็ทำ งี้หรอ?”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า”

คง..

ไม่ได้คิดอะไรหรอกมั๊ง..

“อ๊ะ พี่เขาทักมาว่ะ”

 ‘XXJW: วันนี้เล่นแปปเดียวนะครับ’

“เหย แปลกว่ะ”

     ซึงยุนขยี้ตามองจอคอมฯตัวเองใหม่อีกรอบแต่ข้อความที่ปรากฏอยู่ยังคงเดิม ทั้งสองแปลกใจมากเพราะปกติจินวูจะเล่นเกมส์ไม่ต่ำกว่าสามชั่วโมง

ตลอดทุกวัน

  Wild_young: ทำไมล่ะครับ

  Wild_young: เบื่อผมแล้วหรอ L

“ไอยุน ฮ่าๆๆ”

“อะไรล่ะวะ ก็..ลองดูไงว่าจะเป็นไง”

  XXJW: ไม่ใช่นะ แต่ว่า

  XXJW: รู้สึกช่วงนี้ตัวเราเองติดเกมส์หนักไปหน่อย อยากจะเพลาๆลงแล้วล่ะ

เพิ่งรู้ตัวหรอครับคุณแฟน..

  Wild_young: แต่ไม่ใช่เพราะพี่เบื่อผมใช่ไหม?

  Wild_young: รออยู่นะครับ คำตอบของพี่ J

“มึงถามอะไรวะ?”

“กู จีบ…”

  XXJW: แหม รุกแรงจังนะ

  XXJW: พรุ่งนี้มาให้คำตอบ ^_^

เห้ย..

เอาแล้วไง..

“มีให้คำตอบว่ะ”

“…”

     ซึงยุนนิ่งไป สายตาของเขาดูเศร้าลงทันที แม้จะไม่เห็นแต่มินโฮที่ยินค้ำหัวเขาอยู่ข้างหลังก็สามารถเดาใจได้ไม่ยาก

คงจะอยากรู้มากเลยสินะ..

     กลางดึกที่แสนเงียบเหงาได้มาเยือนอีกครั้ง วันนี้จะเป็นที่ซึงยุนจะได้รู้คำตอบจากแฟนหนุ่มของเขาเสียทีว่า จินวูจะตอบเขาที่เป็น 'Wild_young' 

ว่าอย่างไร

ถ้าตกลง..หัวใจดวงน้อยๆนี้ของเขาต้องสลายแน่

ถ้าไม่..ก็คงจะเป็นเรื่องที่ดียิ่งกว่าถูกหวยซะอีก..

“โอย กูเล่นแทนมึงจนปวดตาละเนี่ย..”

     พอเล่นจบตาสุดท้าย มินโฮก็ถึงกับเอื้อมมือไปหรี่แสงจอคอมให้ถึงขีดต่ำสุด ร่างสูงเอนตัวหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วถึงกับหมดสภาพ ดวงหน้าหล่อ

หลับตาลงอย่างคนเหนื่อยล้า ไปบอกคนอื่นว่าลุยกันเลย สุดท้ายให้เขาเล่นนี่มันย้อนแย้งชัดๆ..

“แต่ก็ชนะแล้ว สุดยอดเลยว่ะ!”

“อ่า..ซงมินโฮคนนี้ทั้งเก่งทั้งหล่ออยู่แล้ว”

อือหือ..

ได้ทีเอาใหญ่เลย..

ตึ๊งง

  XXJW: เก่งมากเลยย พาทีมชนะอีกแล้วนะเรา

  XXJW: สุดยอดเลย!

  Wild_young: แน่นอนอยู่แล้วว 555

  Wild_young: พี่ครับ เอ่อ เรื่องที่คุยกันไว้ล่ะ

“เข้าประเด็นเร็วเชียวนะมึง”

“อืม..”

  XXJW: อ๋อ

  XXJW: อืม พี่คง ต้องขอโทษเรานะ

  XXJW: ความจริงพี่มีแฟนอยู่แล้วน่ะ

อ่า..

  Wild_young: ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

ดี..

  XXJW: อื้ม ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ

ใจ..

  XXJW: กลับบ้านเร็วๆล่ะ J

?

‘เอ๋..’

“ทำไมพิมพ์งี้วะ”

“นั่นดิ คือ รู้ได้ไงว่าไม่อยู่บ้านวะ”

“…”

คืออะไรกันนะ..

  แกร๊ก..

     เสียงลูกบิดประตูถูกเปิดออก ใครบางคนกำลังเข้ามาอย่างเบาเสียง มือหนาค่อยๆบรรจงปิดประตูลงอย่างช้าๆอย่างเบาที่สุด ก่อนจะจัดการถอด

รองเท้าเก็บเข้าชั้นวางให้เรียบร้อยเหมือนอย่างเคย

  ‘XXJW: กลับบ้านเร็วๆล่ะ J’

ทำไมถึงพิมพ์แบบนั้น..

     ซึงยุนค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปอย่างช้าๆ หวังว่าคนตัวเล็กที่อยู่ด้านบนน่าจะนอนแล้ว รู้สึกวันนี้ไม่ค่อยอยากให้ตื่นมาเจอกันในตอนนี้สักเท่าไหร่ 

ประโยคนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาเรื่อยมา

‘หรือว่าจะรู้ งั้นหรอ?’

  แอ๊ด..

     ซึงยุนค่อยๆเปิดประตูห้องนอน เมื่อชะโงกหน้าเข้าไปดูก็เห็นว่าร่างเล็กนอนอยู่บนเตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจึงค่อยๆจัดการวางสัมภาระต่างๆที่

ติดตัวมาให้หมด โดยที่ตอนนี้ห้องก็มืดเหลือเกิน..

“เล่นเกมส์สนุกไหมซึงยุน”

“ก็..โอเคนะ..”

?

“ฮ..เฮ้ย!”

     ซึงยุนนิ่งไปครู่หนึ่งก็ถึงกับร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจ ไม่ใช่ว่าเห็นผีหรอกนะ แต่เห็นเมียตะหาก แถมเผลอหลุดตอบประโยคคำถามข้าง

ต้นไปแล้วซะด้วย อีกอย่างคือเขาไม่คิดว่าจินวูจะยังไม่นอน มิหนำซ้ำยังลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟห้องนอนอีก

แว๊บบ..

“ผมนึกว่าพี่..นอนแล้ว”

“กลับดึกเลยนะ ทำงานเหนื่อยไหม?”

“ก็..นิดหน่อย”

“แล้ว..”

     จินวูเดินเข้ามาประชิดกาย มือเล็กทั้งสองข้างจับไหล่หนาของซึงยุนไว้ สีหน้าไม่สู้ดีของคนตัวเล็กข้างหน้าทำให้ซึงยุนพอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง

“อยู่กับพี่..มันเหนื่อยไหม?”

“พี่จินวู..”

     ดวงตากลมโตที่เคยส่องประกายทอแสงอย่างสวยงามเวลานี้เต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ของเหลวใสๆไหลออกมาโดยที่ไม่ได้รับการกระพริบลงจาก

เปลือกตา ดวงตาแสนเศร้าหลบดวงตาคมของคนตรงหน้าอย่างรู้สึกระอายใจ

“พี่ร้องไห้ทำไม..”

“ขอโทษนะ..ฮึก..ขอโทษจริงๆ..”

“พี่รู้หรอ?..”

“อื้อ”

     ร่างเล็กเข้ากอดซบอกแกร่งแน่น ซึงยุนรู้สึกถึงความชื้นที่อกข้างซ้ายที่คนตัวเล็กซบมา มือหนายกขึ้นลูบศีรษะคนตัวเล็กในอ้อมอกเบาๆอย่างอ่อน

โยน

“พี่ติดเกมส์มากไป..พี่ไม่..ฮึก..สนใจนายเลย”

“…”

“พี่ขอโทษนะ ที่ต้อง..ฮึก..มานั่งเหนื่อยเล่นเกมส์..ทางอ้อมกันแบบนี้น่ะ..”

“…”

“ต้องกลับดึกทุกวันทั้งๆที่..ฮึก..จริงๆนายนอนก่อนพี่ทุกคืน..ด้วยซ้ำ..”

“…”

“พี่ไม่โกรธนายเลยนะ ที่..ปลอมตัวมาแบบนั้นน่ะ”

“ครับ..”

“ก็พอรู้แหละ..ว่านายไม่น่าจะอยู่งานดึกทุกวันเกือบเดือนแบบนี้..ไม่..มีทาง”

“…”

“อึก จะไม่ร้องไห้แล้วล่ะ ไม่ร้องให้เห็นแล้ว..”

     จินวูยกแขนขึ้นจะเช็ดคราบน้ำตาที่อาบแก้มแต่แขนเล็กกลับถูกมือหนาของอีกคนจับกระชับไว้ แล้วกดให้วางลงอย่างเดิม ซึงยุนใช้มือข้างหนึ่งยก

ขึ้นปาดน้ำตาให้คนตัวเล็ก

“ไม่ร้องนะครับ ตัวเล็กของผม”

“ผมไม่โกรธพี่หรอกนะ ถึงพี่จะติดเกมส์กว่านี้อีกสักพันเท่า ผมก็ไม่โกรธ”

“…”

“เพราะว่าผมรักพี่ไง”

อื้อ..

พี่ก็รักนาย..

“ปากหวานจังเลยนะ”

“ชิมแล้วหรอ?”

     ซึงยุนโน้มหน้าลงมา ใบหน้าหล่อเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานช้าๆ จนหน้าทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่เซน จินวูค่อยๆหลับตาลง เมื่อเห็นอีกคน

หลับตาพริ้มแบบนี้แล้ว เขาก็แทบจะอดใจไม่ไหวเลยจริงๆ

อ่า..อยากจะขย้ำ..

“หลับตาพริ้มเชียวนะ”

“อ่ะ..ห๊ะ..”

     จินวูลืมตาขึ้น ก็พบกับใบหน้าหล่อของซึงยุนที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขาอยู่ คนหน้าหวานถึงกับทำอะไรไม่ถูก แก้มขึ้นสีระเรื่อโดยไม่รู้ตัว

“ป..เปล่าซะหน่อย..”

“ฮะๆ น่ารัก..แล้วนี่ไม่เล่นเกมส์ต่อแล้วหรอ?”

“คืนนี้ไม่เล่นเกมส์แล้วล่ะ”

“อ่า ไม่ต้องกลัวผมจะว่าหรอก พี่เล่--อ๊ะ!”

     จินวูผลักอกของซึงยุน ร่างสูงที่ไม่ได้ทันตั้งตัวเซถลาลงไปกับเตียงนอนหนานุ่ม โดยมีจินวูที่ขึ้นเตียงมาคร่อมกดทับร่างของเขาเอาไว้

“คิดถึงคนนี้แล้วไง”

“…”

“คืนนี้อยากเล่นกับยุนมากกว่า J”

นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มี’อะไร’แบบนี้..

‘กวางมาคร่อมหมาป่ามันใช่เหรอครับ’

“เอาสิ..”

พี่พูดเองนะ J

  แอ๊ด..

“ซึงยุนอา ลงมากินข้าวได้แล้ว”

“คร้าบบ เดี๋ยวลงไปนะที่รัก”

     จินวูส่ายหัวเล็กน้อย สองสามวันมานี้เขาแทบจะไม่ได้แตะคอมพิวเตอร์เล่นเกมส์เลยเพราะกลายเป็นซึงยุนเองที่ติดเกมแทนเขา แล้วตอนนี้ก็ดู

เหมือนว่าจะกลายเป็นจินวูสองไปโดยสมบูรณ์แล้ว..

ว่าเขาอิเหนาเป็นเอง..

“รีบลงมาล่ะ อย่ามัวแต่เล่นเพลิน”

“ครับที่รัก♡”

ปึง..

สรุปใครติดเกมส์กันแน่เนี่ย..

ไอลูกหมาเอ๊ย♡

END.

#จินวูติดเกมส์ ♡

__________________________________________________________________________________________________________

Talk: หวัดดีรีดเดอร์ทุกท่านฮ้าาา

เป็นยังไงกันบ้างกับSFเรื่องใหม่นี้ 55555

หายไปนานเลยค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ แฮ่

มีใครติดเกมส์เหมือนขนาดพี่จินวูตอนนี้บ้างคะ หื้มม ไม่ดีเลยน้าา

พาลทุกอย่าง แฟนก็ไม่เว้น ฮ่าๆ

ยุนนี่พูดเหมือนตัวเองจะเล่นเกมส์เอง สุดท้าย มิโนๆช่วยตลอดงี้ เกรียนจริงๆเลย 5555

ชอบก็กดไลค์ ถ้าใช่ก็กดเลิฟนะคะ #ผิด 55555

ชอบก็คอมเมนต์กันหน่อยน้า ไรท์จะนั่งอ่านทุกเม้นเบย อิอิ

สกรีมฟิคทางทวิตเลยฮะ #จินวูติดเกมส์ อุอิอุอิ

♡ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ♡

END.