คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
Chapter
6
กริ๊งง..
“อือ อืมม..”
ร่างเล็กที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงครางอือในลำคอ เสียงดังของนาฬิกาปลุกในตอนเช้านี่ช่างน่ารำคาญเสียจริงๆ..เอื้อมมือขึ้นไปหยุดที่มาของ
เสียงซะก็จบ
คลิก..
ฟุบ!
ว่าแล้วก็ฟุบหน้าลงหลับต่อ
ในสภาพที่ศีรษะจมลงไปกับหมอน นอนคว่ำหน้าแบบนี้ก็ไม่เป็นไรอย่างนั้นเหรอ
จะได้หายใจไม่ออกตายกันไปพอดี
ก๊อกๆๆ..
“จินวูลูก ตื่นได้แล้ว”
“…”
“จินวู ตื่นลูก”
ก๊อกๆ..
“…”
ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ คุณแม่ของจินวูเลยจำใจต้องเสียมารยาทเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างจำเป็น เพื่อปลุกให้คนตัวเล็กที่นอนหลับหน้าจมหมอนอยู่
ตื่นขึ้นมาไปโรงเรียนได้แล้ว
แอ๊ดด..
“เฮ่อ เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า”
คุณแม่ออกแรงส่ายหัวเล็กน้อยกับสภาพของลูกชายคนเล็กตรงหน้า นี่เขาต้องขี้เซาขนาดไหนถึงชันตัวลุกขึ้นมาปิดเสียงนาฬิกาปลุกแต่กลับนอน
หน้าจมกองหมอนต่อ
หายใจออกรึยังไงกันนะเจ้าตัวแสบ
พรึ่บ!
“อืออ..”
“ตื่นได้แล้วจินวู กว่าเราจะตื่นมาทำอะไรเดี๋ยวมันสายนะ”
“แม่ค้าบ ขออีกแปป..นึง”
“จิน-วู”
ฮะ..
ตื่นก็ได้ฮะ..
จินวูยอมลุกขึ้นมาแต่โดยดี ร่างบางนั่งอยู่บนเตียงในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น เปลือกตาที่ยังไม่ได้รับการกระทบจากแสงไฟภาพในห้องก็หรี่ลงแล้ว
ค่อยๆเปิดกว้างขึ้นอย่างช้าๆ จึงทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆภายในห้องได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้นเช่น สีหน้าของคุณแม่ที่ตอนนี้ยืนเท้าสะเอวดูเหมือนจะโมโหนิ
ดๆแล้ว
“พับผ้าห่มด้วยล่ะ”
“ครับ..”
มีแม่จู้จี้ขี้บ่น
น่าเบื่อจังเลย..
“ตั้งใจเรียนนะจินวู”
“ครับ”
บรื้นน..
รถเก๋งสีดำเงาคนสวยค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปจากหน้าโรงเรียน จินวูที่ลงจากรถปุ๊ปก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คปั๊ป เขารีบมาโรงเรียนจนยังไม่ได้แตะ
โทรศัพท์เลยนะ..
‘KSY:
จินวูๆๆ’
เฮ่อ..
ยังไม่อยากกดเข้าไปตอบเลยจริงๆ..
วูบ..
คนตัวเล็กกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะยัดมันลงใส่ในกระเป๋ากางเกง แล้วก้าวเท้าเดินเข้าโรงเรียนไป บรรยากาศของโรงเรียนในยามเช้ามืดแบบ
นี้ ก็ชวนให้ขนลุกได้เหมือนกัน
ถึงจะรู้ว่าความจริงไม่มีอะไรก็ตามที
อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่าจินวูเป็นคนมาโรงเรียนเช้า แทบจะเป็นคนมาเปิดโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ถ้าเรื่องโดนตรวจระเบียบตอนเข้าโรงเรียนล่ะก็ ฝันไปเถอะ
ว่าจะได้เห็น
เพราะเขามาก่อนที่ครูเวรในแต่ละวันที่จะมาเฝ้าหน้าประตูเสียอีก
นานๆทีเท่านั้นแหละถึงจะโดน
เช่น ตอนมาสาย..
“ไอจินนน”
“หา ห๊ะ อ่า”
แทฮยอนเพื่อนซี้ตัวแสบกระโดดกอดคอจากทางด้านหลัง(อีกแล้ว) จินวูได้แต่หันหน้าไปถาม ในขณะที่ทุกคนบนตึกเรียนกำลังทยอยกันลงไปเข้า
แถวที่สนาม
“นี่ๆๆเมื่อคืนอ่ะ”
“อ่ะ มีไร”
“เมื่อคืนเว่ยยย ฮี่ๆ♡”
“-___-”
“อ่าา เมื่อคืนอ่ะ เห็นหน้าพี่มินโฮแล้วนะ”
“..จริงเหรอ?”
“ใช่ หล่อมากเลยเว่ยย”
“ไหนๆ”
จินวูที่ตอนแรกมีท่าทีเอือมระอากับความลีลาของแทฮยอนกลับเริ่มสนใจสิ่งที่เพื่อนของเขาพูดขึ้นมา คนตัวเล็กทำตาลุกวาวอย่างสนใจอยู่มิใช่
น้อยระหว่างที่แทฮยอนกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดเข้าแอปพลิเคชันไลน์
“นี่ไง คนนี้แหละ”
“เฮ้ย หล่อ หล่อจริง”
“ใช่ไหมล่าา > <”
ท่าทางดี๊ด๊าของแทฮยอนทำเอาจินวูอดหัวเราะและดีใจไปด้วยไม่ได้ เพื่อนของเขาจะโชคดีอะไรขนาดนี้นะ มีแฟนทั้งทีแถมยังหน้าตาดีใช่เล่นอีก
แต่พอมาลองนึกดูแล้วก็อดคิดเรื่องของตัวเองด้วยไม่ได้
แล้วเขาล่ะ?
‘พี่ซึง..’
ขวับ ขวับ..
อ่า..
คิดบ้าอะไรน่ะ..
“เฮ้ เป็นไรไปวะ”
แทฮยอนตบบ่าจินวู เรียกให้สติของคนตัวเล็กกลับคืนมาเมื่อเห็นว่าอยู่ๆจินวูก็ส่ายหัวไปซ้ายทีขวาทีเหมือนจะสะบัดหัวไล่ความคิดอะไรสักอย่าง
ออกไป
“อ๋อ..เปล่า ง่วงๆนิดหน่อย”
พูดไปงั้นแหละ..
แต่ความคิดและความรู้สึกเต็มหัวไปหมด..
“ยังไม่อ่านอีกหรอเนี่ย”
มือหนากดปิดหน้าจอโทรศัพท์ลงก่อนจะวางมันไว้ให้ไกลแล้วลงมือพิมพ์งานต่อ วันนี้เขาเข้างานก่อนเวลาตั้งชั่วโมงนึง เพราะว่าเขาอยากจะ
เลิกงานเร็วจะได้รีบกลับบ้าน มีเวลาทำอะไรต่างๆนาๆให้มันเยอะขึ้น ถ้าให้ยกตัวอย่างก็คงจะเป็นการสิงอยู่ในทวิตเตอร์สักชั่วโมง ตามติดชีวิตศิลปิน
หรือไม่ก็แชทในไลน์กับ..
จินวู..
‘อ่า โกรธอะไรกันแน่นะ’
“พี่ซึงยุนคะ”
ซึงยุนหลุดออกจากภวังค์ เมื่อมินจี รุ่นน้องสาวสวยที่ทำงานเดินมาสะกิดเบาๆเข้าที่ไหล่จากท้างด้านหลัง มือบางยื่นขวดน้ำอะไรสักอย่างที่มี
ของเหลวสีอำพันบรรจุอยู่ภายใน
“เห็นช่วงนี้พี่ทำงานหนักตลอด ไม่ค่อยเห็นว่าจะได้พักเท่าไหร่ก็เลย..ซื้อมาฝากค่ะ”
“อ่า ขอบใจนะมินจี ”
“’งั้น ขอตัวก่อนนะคะ”
มินจีโค้งให้ซึงยุนอย่างมีมารยาทก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเธอ ซึงยุนก้มลงมองขวดน้ำที่เพิ่งได้รับมาก่อนจะเห็นว่ามีข้อความบนกระ
ดาษโน๊ตเล็กๆแปะอยู่ที่ขวดด้วย
‘ตั้งใจทำงานนะคะ สู้ๆ’
เป็นรุ่นน้องที่น่ารักจริงๆ..
แต่ก็เป็นแค่’รุ่นน้อง’เท่านั้น…
“เหยดดด จริงปะวะ”
“เชี่ยยย มึงดูดิๆ”
“เหยย โชคดีจังวะมึงอ่ะ”
“ไอแททท อิจฉาโว้ยย”
ทุกคนในกลุ่มต่างพากันรุมก้มดูรูปในสมาร์ทโฟนเครื่องสวยของแทฮยอนก่อนจะพากันพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นปนความอิจฉา หน้าตาของ
ผู้ชายในรูปดูยังไงก็ดารา ไม่เป็นซุปเปอร์สตาร์ก็ต้องเป็นเน็ตไอดอลแน่ๆ แทฮยอนยิ้มแก้มปริ เจ้าตัวดูมีความสุขมากๆ วันนี้เดินไปที่ไหนในโรงเรียนก็มี
แต่ทุ่งดอกไม้รายล้อมอยู่เต็มไปหมด ความรู้สึกเหมือนอยู่ในเทพนิยายเรื่องหนึ่งที่ฉากจบมันช่างสวยงามเสียเหลือเกิน นั่นทำให้เพื่อนในกลุ่มยิ่งหมั่น
ไส้เข้าไปใหญ่
“ไอแท จะใช่พี่มินโฮจริงหรอวะ”
“ใช่ดิ ทำไมวะ”
“ไม่ คือ เขาอาจจะเอารูปมาหลอกให้มึงตายใจก็ได้นะ”
…
เออว่ะ..
“เหยย ไม่หรอกก”
แทฮยอนบอกปัดบ๊อบบี้ที่แย้งขึ้นมา เขาค่อนข้างมั่นใจ ไม่รู้เอาอะไรมามั่นใจนักหนา แต่ก็มีความรู้สึกมั่นใจมากๆว่านี่คือซงมินโฮแฟนหนุ่มของเขา
ผ่านโลกออนไลน์จริงๆ
แต่เอียงไปทางเชื่อใจเสียมากกว่า..
“ถ้างั้นก็ต้องพิสูจน์”
“พิสูจน์ไร?”
“ก็พิสูจน์ว่านี่เป็นพี่เขาจริงๆไง ด้วยการ..”
จินฮวานที่นั่งเงียบฟังอยู่เฉยๆตั้งนานลุกขึ้นมาทำท่าทำทางเห็นดีด้วยกับบ๊อบบี้ ขาเล็กยืนขึ้นในขณะที่ทุกคนนั่งล้อมวงกันอยู่ ก่อนจะพูดประโยคที่
ทำให้แทฮยอนถึงกับกังวลใจอย่างหนักขึ้นมา
“วีดิโอคอลไงล่ะ!”
“เฮ้ย อ..เอางั้นเลยหรอ?”
สีหน้าของแทฮยอนดูกังวลมาก ความจริงจะให้วีดิโอคอลหากันมันก็ได้อยู่หรอกแต่เจ้าตัวเกรงใจมินโฮมากกว่าที่จะต้องมาทำอะไรไร้สาระเพื่อเขา
แบบนี้
ทั้งๆที่ทั้งคู่คบกันได้ก็ยังไม่นานเอง
“แบบนี้แหละถึงจะรู้ว่าตัวจริง ไม่ได้มาหลอกมึงไง” จินฮวานพูดเสริม
“อืม..ก็จริงนะ”
จินวูทำท่าครุ่นคิด
“ก็ดีเหมือนกันนะ พี่เขาจะได้มั่นใจเหมือนกันไง ว่ามึงก็’แทฮยอน’เหมือนกัน” จุนฮเวเองก็สนับสนุน
อ๋า..
เอาแล้วไง..
“อ่าา โทรแบบนั้นมันก็ได่อยู่หรอกแต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้ได้ปะวะ..”
“อ๋อ..กลัวพี่เขาตกใจไรงี้ปะ ฮ่าๆ” จินวูแทรก
“เอออ พวกมึงจะบ้าหรอ ใจเย็นๆกันหน่อยสิโว้ยย”
‘รอให้อะไรมันลงตัวกว่านี้ก่อนเด้’
‘จะโทรให้เห็นกันทั้งกลุ่มเล้ย!’
เมื่อได้เวลาเลิกเรียน นักเรียนในโรงเรียนก็เริ่มทยอยออกจากโรงเรียนกันไปเป็นกลุ่มๆตามปกติ รวมไปถึงกลุ่มของจินวูเองด้วย พวกเขาต่างพากัน
แยกย้ายกันไปและเช่นเคย
จินวูก็รอคุณแม่มารับที่หน้าโรงเรียนเหมือนในทุกๆวัน ก่อนที่คนตัวเล็กจะก้าวเท้าขึ้นรถสีดำคันหรูไปตามเคย
พอกลับถึงบ้าน คนตัวเล็กที่หลับปุ๋ยมาตลอดทางเพราะความเหนื่อยล้าจากการไปโรงเรียนแถมยังต้องตื่นเช้า คุณแม่จึงแทบต้องเป็นคนปลุกให้
เขาลุกเข้าไปในบ้านตลอด
ร่างบางเดินลงมาจากรถอย่างสะลึมสะลือโดยที่มือข้างหนึ่งก็ไม่ลืมที่จะหิ้วกระเป๋านักเรียนลงมาด้วย
ทำภารกิจต่างๆให้เสร็จสรรพก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาแสนนุ่ม นิ้วเรียวเลื่อนจอโทรศัพท์ไปมาตามอำเภอใจ แต่ว่าวันนี้ไม่เหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา
เลย..
เขายังไม่ได้ตอบข้อความใครบางคนในไลน์..
“อ่า”
‘KSY: จินวูๆๆ’
‘พี่ซึงยุน..’
”เฮ่อ..”
นอนพลิกตัวคิดไปคิดมา มือเล็กก็กดเข้าไปที่แอปพลิเคชันไลน์ เลื่อนไปที่ห้องแชทที่คาบทสนทนาของรุ่นพี่คนหนึ่งที่รู้จักกันผ่านทวิตเตอร์ที่ยังไม่ได้
กดเข้าไปอ่านตั้งแต่เมื่อคืนก่อน
JW:
ว่าไงครับ
สุดท้ายก็เข้ามาตอบจนได้..
ไม่ทันที่จะได้กดออกจากไลน์
เสียงแจ้งเตือนที่แสนจะคุ้นหูก็ดังขึ้นมา
เรียกให้สายตาของคนตัวเล็กต้องมองไปเสียทุกที
‘KSY: เป็นอะไร ยังไม่บอกพี่เลยนะ’
ตอบเร็วชะมัด..
JW:
จินวูไม่ได้เป็นอะไร
JW:
วันนี้ยุ่งๆเลยไม่ได้ตอบเฉยๆครับ
KSY:
ยุ่งอะไร เห็นทวิตอยู่น่ะ
KSY:
แล้วมาคงครับอะไร ปกติไม่เห็นพิมพ์ถี่แบบนี้
KSY: เราเป็นอะไรทำไมไม่บอกพี่
…
JW: จินวู
JW:
ก็ไม่รู้เหมือนกัน
“เฮ่อ”
อึดอักแปลกๆแฮะ..
KSY:
เรื่องพี่สาวคนนั้นหรอ ถ้างั้นแล้วทำไมล่ะ
KSY:
ทำไมจินวูเป็นแบบนี้ ปกติคุยกันก็เข้ามาตอบพี่บ่อยๆได้
KSY:
เป็นอะไรก็บอกพี่ดิวะ
วะ..
ขึ้น’วะ’แล้วหรอ..
JW:
มันก็แค่ไม่ชอบเฉยๆอ่ะ ขอโทษ
JW:
แล้วทำไมต้องขึ้นวะ พี่โกรธผมหรอ?
JW:
ขอโทษ พอ จบไหม
อึก..
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อยู่ๆน้ำตาของคนตัวเล็กก็ไหลออกมาซะอย่างนั้น ทั้งๆที่ทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แล้วนี่ก็ไม่ใช่การทะเลาะอะไรกัน
รุนแรงด้วย
ถึงจะรุนแรงแล้วอย่างไรล่ะ ก็แค่คนในโลกออนไลน์คนหนึ่งที่รู้จักกันมาได้สักพัก
เขาจะแคร์จะสนใจไปทำไมกัน
ถ้าหากว่าคนคนนั้นไม่สำคัญ..
KSY:
พี่ไม่ได้ต้องการคำขอโทษ
KSY:
พี่แค่อยากรู้ว่าเราเป็นอะไร
KSY: พี่เป็นห่วง เข้าใจไหมจินวู
ตึก..ตัก..
อ่า..
เป็นห่วงเหรอ..
JW:
พี่เป็นห่วงผมเหรอ?
KSY: เป็นสิ คนสนิทที่คุยกันถี่ๆหายไปพี่จะไม่ห่วงได้ยังไง
เป็นแค่คนสนิทเฉยๆหรอ?
ผมเป็นมากว่าน้นไม่ได้หรอ..
JW:
อ่า ขอบคุณครับ
JW:
ผมสบายดี
KSY:
แบบนี้แหละที่เรียกว่าไม่สบาย -__-
JW: วันนี้รุ่นพี่บิ๊กแบงทัวร์คอนฯที่ไหนนะ?
KSY: โอซาก้า ญี่ปุ่น
KSY:
อ่า อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ
JW:
ผมไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา
KSY:
อ่ะๆ โอเค
วูบ..
จินวูปิดหน้าจอโทรศัพท์ลง คนตัวเล็กลุกขึ้นจากการนอนเอกเขนกที่โซฟาไปหยิบเสื้อผ้าเตรียมตัวไปทำการชำระล้างร่างกาย ระหว่างที่อาบน้ำนั้น
จินวูก็นึกถึงแต่บทสนทนาที่เพิ่งคุยจบไปเมื่อครู่อยู่ตลอด เพราะว่ายิ่งได้คุยกัน คนตัวเล็กก็ยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่ว่าสาเหตุที่เขาเป็นแบบนี้มันเกิดจาก
อะไร ความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในอกมาตลอดทั้งวันคืออะไรกัน ความจริงเขาเองก็รู้ว่าตั้งนานแล้ว แค่ทำเป็นว่ามันไม่ใช่และไม่ยอมรับมัน กับคนอื่นเขาไม่
เคยเป็นแบบนี้มาก่อน คงเป็นเพราะคุยกันถูกคอในหลายๆเรื่อง ยิ่งคุยกันก็ยิ่งมีความสุข ไออาการแบบนี้เขาก็พอจะรู้ดี ถึงชีวิตนี้เกิดมาจะยังไม่เคยมี
สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า’แฟน’ก็เถอะ
เขาน่ะ..
ชอบซึงยุนเข้าให้จริงๆ..
ควรจะทำยังไงดี..
#ยูนวูรักออนไลน์ ♡
__________________________________________________________________________________________________________
Talk ;-; (อยากให้ทุกคนอ่านค่ะ)
อันยองรีดเดอร์ที่น่ารักทุกๆโคนนน >o<
คือไม่มีอะไรจะพูดเลยคะตอนนี้ นอกจาก ขอโทษ ;-;
ไรท์เป็นไรท์เตอร์ที่แย่มาก ขอโทษจริงๆนะคะ คอมเมนต์ข้างล่างเปิดโอกาสให้ด่าเลยค่ะ จะว่าอะไรก็ได้เลย T T
แต่ว่า นับจากนี้ไปจะไม่มีแบบนี้อีกแล้วค่ะ เพราะ ไรท์จะกลับมาเขียนฟิคเรื่องนี้จนจบ ไรท์พูดจริงๆค่ะ
เพราะฉะนั้น ทุกคนปักหมุดรอเลยค่ะ วันดีคืนดีมาอัพรัวๆนะ
ตอนนี้ก็เขียนให้ยาวขึ้นเป็นพิเศษ เป็นการไถ่โทษที่หายไปนาน แล้วจะอัพให้ถี่ขึ้นแล้วค่ะ :)
เนื่องด้วยตอนนี้การเขียนฟิคของไรท์ค่อนข้างเปลี่ยนไป ถ้าตอนที่แล้วๆมาอ่านแล้วภาษามันแปล่งๆ การเว้น การบรรยาย ตัวอักษรอะไรต่างๆนาๆ
มันขัดหูขัดตาก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
รีดเดอร์อาจจะคิดว่า นี่ยังจะกลับมาเขียนต่ออีกหรอ 555555555 ขอโทษนะคะ ฮือ ฟิคข้ามชาติจริงๆเรื่องนี้ 55555555555555555555
แต่ก็ยังมีรีดเดอร์บางคนตามทวงฟิคเรื่องนี้อยู่เลยนะ 2017 เนี่ย รู้สึกผิดสุดๆ 55555555
ถึงตอนนี้รีดเดอร์บางคนอาจจะไม่ตามอ่านแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะมันคือความผิดของไรท์เอง แต่ถ้าอยากอ่านเมื่อไหร่ก็กลับมานะคะ เพราะจะ
อัพให้จบอย่างแน่นอนค่ะ
สกรีมฟิคทางทวิตเตอร์ #ยูนวูรักออนไลน์ นะคะ เป็นกำลังใจให้กันด้วยเนอะ ;-;
เหมือนเดิมค่ะ คอมเมนต์ = กำลังใจที่ดีที่สุด U-U
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณจากใจจริงค่ะ ที่เข้ามาอ่าน
ความคิดเห็น