คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : RoseTempo : Prologue
____________RoseTempo______________________________________________________
@DiffirentParty
“เรื่องทั้งหมดที่ทำให้เราได้รักกัน มันก็เป็นแบบนี้นั่นเอง”
พี่เร่รักพูดปิดเพื่อส่งท้ายเรื่องราวความรักระหว่างเธอกับรุ่นพี่โจ๊กเกอร์ ซึ่งเป็นหัวหน้าวงDifferent Way โดยใบหน้าของทั้งคู่ต่างอมชมพูด้วยความเขินไม่ต่างไปจากคู่อื่นๆที่เล่าไป
“แหม...คู่นี้น่ารักกันกว่าที่เจ้คิดไว้ซะอีกนะฮ้า~” พอลลี่ ผู้จัดการวงสาวประเภทสองพูดออกมาอย่างพอใจ
ในตอนนี้ ฉันกำลังอยู่ใน Different Party ซึ่งเป็นปาร์ตี้ที่ฉลองความสำเร็จของวง Different way ที่ได้เป็นถึงวงดนตรีร็อคแนวหน้าของประเทศไทยด้วยความสามารถที่ยอดเยี่ยม ซึ่งตอนนี้คนในงานต่างประกอบไปด้วยผู้จัดการ สมาชิกในวงทั้งและคนรักของพวกเขา
โดยผู้จัดการได้ให้ทุกคู่มาเล่าเรื่องราวความรักของตน ซึ่งตอนนี้ก็เหลือคู่สุดท้าย...
“ เหลือคู่นายสุดท้ายแล้วไอ้สวยคาโอ เล่าเลยเร็วๆ ” สายฟ้าแฟนหนุ่มของเรียวไผ่เร่ง
“ เออ เล่าด่วนเลย ตอนที่คู่ฉันเล่าน่ะล้อดีนัก ” เรียวไผ่เสริม
“เฮ้ย! แกเล่ามาเลยคาโอ ไม่ก็ให้ไรซาเล่าเหมือนที่ฉันให้ยัยลามกเล่าแทนก็ได้ โอ้ย! เธอหยิกฉันทำไมเนี่ย ” รุ่นพี่โจ๊กเกอร์หันไปตีหน้ายุ่งใส่เร่รักแฟนสาวของเขา
“นายจะไปเร่งคนอื่นเขาทำไมยะ แล้วนายนั่นล่ะเล่าอะไรไม่เข้าท่าฉันเลยต้องเล่าเองไง ตาบ้า! ”
“เฮ้ยหยุด! มัวเถียงกันแบบนี้เดี๋ยวตัวการก็ไม่ได้เล่าซักทีหรอก” พันเกียร์ขัดขึ้นมา จนโจ๊กเกอร์กับเร่รักที่ตั้งท่าจะตีกันหลังจากเพิ่งหวานซึ้งไปหยกๆต้องชะงัก
“เป็นครั้งแรกนะที่นายดูมีสาระ ”รุ่นพี่ฟลอเรนซ์
“ฉันเห็นด้วยนะ”พี่น้ำหนาวแฟนสาวแสนสวยของพันเกียร์
“ …” คนที่เหลือต่างพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเห็นด้วย
“ในสายตาทุกคนฉันเป็นไงวะเนี่ย...”
“เฮ้ยๆสวย หลับไปรึยังฮะ?” สายฟ้าเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะโบกมือไปมาตรงหน้าคาโอมือกลองหนุ่มที่หน้าหวานที่สุดในวง
“ ยังดิไอ้เซลล์... ตัวเอง~ใครจะเล่าดีอ่ะ เค้าเล่าไหม?ตัวเองไม่ชอบพูดอะไรยาวๆนี่นา”คาโอตอบสายฟ้าก่อนจะหันมาถามฉัน
ใช่...คู่สุดท้ายในที่นี้คือฉัน..ไรซา กับคาโอ
“ไม่เป็นไรคาโอ”
“เอ๋..?”
“ฉันเล่าเองดีกว่า ผู้หญิงจำรายละเอียดได้เยอะกว่าผู้ชายนะ แม้นายจะเหมือนผู้หญิงก็เถอะนะ”
“ตัวเองแซวเค้าอ้ะ! งั้นแบบนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวตรงไหนเค้าอยากเสริมความรู้สึกเค้าด้วยเค้าจะช่วยเล่านะ” พูดจบเขาก็เอนมาซบที่ไหล่ของฉันเบาๆ
ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้น่า...
“อืม...เรื่องราวของเรามันเริ่มมาจาก...”
Prologue
เมืองฟุกุโอกะ ประเทศญี่ปุ่น
หญิงสาวร่างสูงในชุดเดรสระบายสีขาว ก้มลงวางช่อดอกไม้เล็กๆลงไปยังแท่นหลุมศพที่ตั้งเคียงคู่กัน ลมเย็นๆพัดผ่านทำให้เธอต้องขยับเสื้อคลุมบางๆให้กระชับกว่าเดิมเล็กน้อยก่อนจะก้าวเดินออกมา ผมบลอนน้ำตาลปลิวไสวไปตามลม พร้อมกับกลีบดอกไม้ที่โปรยปราย
เธอเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดลงที่หน้าร้านราเม็งเล็กๆที่ค่อนข้างมีชื่อโดยหยุดมองลังเลหน้าร้านเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไป กลิ่นหอมๆชวนหิวโชยมาในขณะที่เธอกำลังเดินลงไปนั่งลงที่ว่างตรงบาร์หน้าพ่อครัวพอดี
“ ยินดีต้อนรับครับ จะรับอะไรดีครับ " เมื่อเห็นเธอพ่อครัวจึงถามออกมาเป็นภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงแปร่งๆตามแบบของคนญี่ปุ่น ก่อนจะยื่นรายการแนะนำของร้านให้เธอเลือก
เธอไม่ตอบอะไรเพียงแต่ใช้นิ้วเรียวชี้ไปยังสิ่งที่เธอต้องการ พ่อครัวพยักหน้าตอบรับก่อนจะหันกลับไปเพื่อปรุงอาหารที่เธอสั่ง หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงก้มหน้าลงแล้วหยิบตั๋วเครื่องบินสำหรับเดินทางเพื่อเดินทางแล้วใช้นัยน์ตาเรียวสีเทาอ่านรายละเอียดให้แน่ใจอีกครั้ง
“ เธอ...จะไปประเทศไทยหรอ? ฉันก็กำลังจะไปเหมือนกันเลย ”
เสียงทุ้มนุ่มชัดถ้อยชัดคำจากด้านซ้ายของเธอต้องรีบหันไปมองพร้อมตำหนิอยู่ในใจ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้เห็นใบหน้าสวยหวานของอีกฝ่าย ผิวขาวเหลืองสุขภาพดีแบบชาวเอเชียดูโดดเด่นเข้ากับผมซอยประบ่าสีน้ำตาลทองไฮไลต์อ่อนๆ ดวงตากลมโตสีเฮเซลจ้องลึกเข้ามา ก่อนที่อีกฝ่ายจะใช้ริมฝีปากสีพีชยิ้มทะเล้นให้
“ อืม...ฉันจะไปเรียนต่อ ” เด็กสาวพยักหน้าเบาๆพร้อมมองด้วยความสงสัย
“ ว้าว!ฉันก็กำลังจะไปเหมือนกันเลย เอ...ดูๆเธอน่าจะอายุเท่าฉันนะ มาทำอะไรที่ญี่ปุ่นคนเดียวน่ะ เพราะท่าทางเธอไม่ใช่ชาวญี่ปุ่นแน่ เธอเดินทางท่องเที่ยวหรอ ”
“ ฉัน... ” ขณะที่กำลังจะตอบคำถาม สีหน้าที่แสนเศร้าก็ปรากฏขึ้นใบหน้าสวยจนทำให้คู่สนทนาเหวอไป
“เธอไม่ต้องเล่าก็ได้ ขอโทษนะ ฉันผิดเองล่ะที่ถามมากไป ”
“ ... ”
“ เธออยากฟังเพลงไทยไหม ไหนๆเธอก็จะไปไทยอยู่แล้วน่ะ ”
“ เอ๋..? ” เธอแปลกใจเมื่อฝ่ายตรงข้างเปลี่ยนบทสนทนาอย่างรวดเร็ว
“ ฉันเป็นมือกลองน่ะ พวกเราเพิ่งเดบิวต์หมาดๆไม่เก่งเท่าไรหรอก หวังว่าเธอคงพอฟังได้ เพลงส่วนใหญ่มันอาจเป็นภาษาไทยนะ ”
เขายื่นตั๋วใบเล็กๆให้เธอ
“ อืม... ”
เธอรับมา ก่อนจะมองตอบ
“ ดีเลย งั้นฉันจะรอนะ เธอเอ่อ... ”
อีกฝ่ายยิ้มราวกับเด็กๆ ก่อนจะวางเงินไว้ตรงหน้าเค้าท์เตอร์บาร์ที่เขานั่งเป็นค่าอาหารของเขา แล้วหันมาถามเธออีกครั้ง
“ ฉัน...โรซาโม่เน่ … ” เธอทำหน้าลังเล ก่อนจะยอมบอกชื่อจริงของเธอไป
“ โรซาโมเน่...เป็นภาษาฝรั่งเศสแปลว่าดอกกุหลาบใช่ไหม เพราะจัง...แล้วเจอกัน... ”
เขาก้าวออกไปได้เล็กน้อยก่อนจะหยุดชะงักแล้ววกเดินกลับมาหาเธอ
“ อากาศตอนนี้แอบหนาวนะ อาจไม่มากสำหรับคนตะวันตกแต่มันอาจทำให้เธอเป็นหวัดได้นะ เธอเอาเสื้อกันหนาวของฉันไปเถอะ ” หนุ่มหน้าหวานถอดแจ็กเก็ตสีหวานของตัวเองคลุมให้กับสาวสวยตรงหน้า
ไม่ทันที่เธอจะตอบเขาก็เดินออกไปโดยไม่ลืมจะตะโกนส่งท้ายเข้ามา
“ฉันคาโอรุนะ เรียกว่าคาโอก็ได้! ”
“ คาโอ...รุ? ”
ความคิดเห็น