คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : MISSION ONE :: Warning! TATIYAWAIKOON...
MISSION ONE
WARNING! TATIYAWAIKOON...
00 : 00 Saturday
เหลือเวลาอีก 12 ชั่วโมงเท่านั้น ก็จะถึงเวลาที่ภารกิจสุดหินจะเริ่มขึ้น แม้เวลาจะเหลือน้อยนิด แต่ร่างบางเจ้าของภารกิจก็ยังไม่ยอมเข้านอน
Semi Talk:
วันเสาร์เวลาเที่ยงตรง ณ บิวท์ 9 สถานที่และเวลานัดพบที่ถูกช็อตโน๊ตไว้บนหัวเตียงทำเอาเซมิคนนี้อยากกรีดร้อง T^T ภารกิจบ้าบอที่ตั้งแต่เข้าสู่วงการนี้มายังไม่เคยพบเคยเจอ มันจะหลอกหลอนกันไปถึงไหนนนนนนนนนนนนนนน !! ฉัน’เซมิ’ เป็นถึงเจ้าหน้าที่หน่วยสืบสวนพิเศษของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ เชียวนะ! ทำไมต้องลดตัวมาคุ้มครองพวกตระกูลบ้านๆนั่นด้วย เหอะ!
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“โหล WHAT?” ฉันรับสายด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ยิ่งเห็นเบอร์ของคนที่โทรมาแล้วยิ่งอยากจะไปเสยหน้ามันแรงๆ
[นี่! รับสายให้มันดีกว่านี้ได้มั้ย?] คำทักทายแรกในรอบสามวัน= = ใครกันแน่ที่สมควรจะพูด บ้านช่องก็มีไม่ยอมกลับ
“เออน่า มีไรละนิต้า รีบพูดมาสิ”
[คือ...ฉันจะโทรมาบอกว่าฉันอาจจะไม่ได้กลับบ้านสักพัก]
“สักพักแกนี่มันนานเท่าไหร่ 1อาทิตย์? 1เดือน? หรือไปแล้วไปลับ?” ฉันถามมันด้วยความหมั่นไส้ เพื่อนบ้าเอ๊ย! คิดจะไปเที่ยวแบบที่เคยทำบ่อยๆละสิ จะทิ้งฉันไว้คนเดียวอีกแล้ว
[งานย่ะ! ขอโทษด้วยที่ไม่ได้โทรบอกก่อน]
“เออ ถ้ากลับมาฉันวางกุญแจไว้ที่เดิมแหละ แล้วเมื่อไหร่แกจะเลิกงานพริตตี้เต้นยั่วสักทีละ ฉันเป็นห่วงแกนะ” ใช่แล้ว เพื่อนสนิทของฉันคนนี้ทำงานเป็นพริตตี้ส่งเสียตัวเองเรียนหนังสือ พวกเราพบกันโดยบังเอิญ คงเพราะเรามีอะไรหลายอย่างเหมือนๆกันทำให้เราเข้ากันได้
[ก็เร็วๆนี้แหละ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงแล้วกัน เดี๋ยวเจอกันนะ ไปละ...]
“อืม.... เฮ้ยยย! เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งวาง”
ตี๊ด ตี๊ด... แล้วนิต้าก็วางสายไป โอ๊ย! เซมิทำไมแกลืมคิดไปเลยนะ แกต้องไปทำงานเหมือนกัน ถ้ายัยนิต้ากลับมาจะบอกมันว่าไงดีละเนี่ย! ฉันกุมขมับคิดกลุ้มๆก่อนจะรีบเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋า และเดินไปปิดไฟนอน เพื่อไปพบเพื่อนร่วมทีมเที่ยงนี้... หวังว่างานครั้งนี้จะราบรื่นเหมือนทุกทีนะ
...
Cheesecake Talk:
ตอนเช้าตรู่ของวันเสาร์ ฉันจะต้องออกมาวิ่งเล่นกับ"ชิฟฟ่อน"เจ้าลูกหมาน้อยพันธุ์โกเดนรีทีฟเวอร์เป็นกิจวัตรประจำวันทุกเช้าอยู่แล้ว แต่มีสิ่งที่แปลกกว่าทุกวันคือ...
“ชาจีน... จะไปไหนอ่าาาา” ใช่แล้ว ชาจีน ลูกพี่ลูกน้องคนสวยของฉัน ตื่นแต่เช้าตรู่เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางสองใบ
“จะไปทำงานนะ ขอโทษที่จีนไม่ได้บอกเค้กก่อนนะ” ชาจีนบอกเรียบๆ ก่อนจะยิ้มให้ฉันเล็กน้อย
“จะไปไงอ่า? ให้เฮียเคไปส่งดีกว่านะ เดี๋ยวโดนฉุดเค้ากับป๊ะป๋าโดนคุณป้าเฉ่งเละแน่ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวจีนไปเอง”
“ดีไปเลย ชิ่วๆ” แล้วเสียงของพี่เคออส พี่ชายแสนดี?? ของฉันก็ดังไล่ชาจีน เฮ้ย! เฮียยยย! ทำอย่างงี้ไม่ถูกนะT^T
“รู้แล้ว! ฉันก็ไม่อยากติดหนี้คนอย่างนายเหมือนกัน” แล้วเจ๊ชาจีนก็เดินไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง 2 ใบ ฉันเห็นแกเรียกแท็กซี่ด้วย แท็กซี่มันตรายนะ!
“เฮ้ย! ล้อเล่นน่าจีน ไปๆขึ้นรถ เดี๋ยวฉันไปส่งเอง แล้วยัยหนูเล็กอย่าออกไปไหนตอนพี่ไม่อยู่นะคะ” เฮียเคออสทำหน้าเจื่อนๆตอนที่เจ๊ชาจีนตอบ เจ๊ชาจีนนะน่าแกล้งจะตายไป... ฉันพอดูออกนะ ว่าเฮียเคออสก็เป็นห่วงชาจีนอยู่เหมือนกัน แต่ประโยคหลังนะมันน่านัก ฉันก็จะ20แล้ว ทำเป็นสองขวบไปได้
“เชอะ! เค้กไม่ได้สองขวบนะ รีบไปส่งจีนเลย ไม่งั้นมีงอน”
“จ้าาาาาาาาาาาาาาาาา” ฉันละเอือมกับพี่ชายตัวเองจริงๆ น่าจะเตะไปนอกกาแล็กซี่ซะให้เข็ด
โทรศัพท์ดังแล้วค่ะ คนน่ารักรับโทรศัพท์หน่อยเร๊ววววววววววว...
“ขาสุดหล่ออออ มีอะไรให้เค้กรับใช้เอ่ย”เสียงริงโทนของมือถือสุดรักดังขึ้น ฉันรีบกดรับทันทีเมื่อเห็นคนที่โทรมา ว๊ายยยย! ไม่ได้คุยกันตั้งนานแน่ะ
[คิกๆ ก็อยากให้สุดน่ารักมารับงานหน่อยน่ะ พอดีว่าขาดตัวเสริม 1 คน]
“งานไรเอ่ยยยย>< บอกคนน่ารักมาเร้วววว”
[ไปคุ้มกันคนน่ะ พอดีเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามี 7 คน ตอนนี้ขาด 1 คน ชาจีนก็ไปงานนี้แหละ เดี๋ยวก็คงเจอกัน] 7คนเหรอ?? ชาจีนไปด้วย?? อะไรอะ... ชีสเค้กตามไม่ทัน
“คุ้มกันคน? ชาจีนไปด้วย? สุดหล่ออธิบายเพิ่มนิดได้มั้ย คนน่ารักไม่ค่อยเข้าใจ”
[เดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ เก็บเสื้อผ้าแล้วไปบิวท์ 9 เที่ยงนี้นะครับ ส่วนคุณพ่อคุณแม่สุดหล่อบอกแล้ว ไม่ต้องห่วง ] ห๊าาาาาา!เที่ยงนี้เหรอT^T จะไปทันมั้ยเนี่ย? แต่ไม่เป็นไร งานออกนอกบ้านเค้กชอบ!!
“รู้ใจคนน่ารักจังเลยค่ะ เดี๋ยวจะรีบเก็บของให้เร็วที่สุดเลย”
[จ๊าๆๆ แล้วหยุดเรียกว่าสุดหล่อสักทีนะ เดี๋ยวตอนที่ไปเจอกันคนเค้าจะบอกว่าเธอเพี๊ยน]
“ค่าบอส! ชีสเค้กแห่งหน่วยข่าวกรองFBI รับทราบ!!”
...
Aukulale Talk:
สวัสดีค่า มาพาร์ทคุสักที รอนานจนเมื่อยแล้ว ตอนนี้ อีกไม่ถึง 3 ชั่วโมงก็จะได้เวลานัดไปปกป้องคุ้มครอง บรรดาลูกชายแห่งตติยไวกูณฐ์ คุละอยากเห็นหน้าพวกนายนั่นจริงๆ บังอาจมาพรากเวลาอันมีค่า?? สำหรับส่องผู้ชายของคุไปหมดสิ้น เหอะ! เซ็งจุงเบยยยยยยT^T
“ซูจูจ๋าาาาา อูคูต้องไปข้างนอก อาจจะไม่ได้มากด เอ้ย! กอดนายบ่อยๆ” ฉันมองหมอนสกรีนลาย Super Junior 13 ใบที่วางเรียงกันอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ....แล้วมองลายกระเบื้องพร้อมน้ำตาที่เอ่อออกมา
“บีเอพีกระต่ายน้อย เจ๊อูคูไม่อยู่อย่าเหงานะ เดี๋ยวจะรีบกลับมาหาT^T”
“แล้วโปสเตอร์ EXO Shinee TVXQ ที่ติดทั่วห้องจ๋าาาา โอ๊ะ!! นั่นก็ที่สมุดลาย 2pm แฟ้มรูป Beast ... ทำไมมันเยอะงี้ แล้วอูคุจะบอกลาทุกคนทันไหมเนี่ย!!”
“อูคุเลเล่ ไปกินข้าวววววว” เสียงดังลั่นจากด้านล่างทำให้ฉันอยากกัดลิ้น แดดิ้นลงกับพื้น(?) พี่กีตาร์!! ชอบขัดความสุขของฉันจริงๆ
“เดี๋ยวค่า อูคุขอเวลาอีก10นาที”
“อูคุ!! แม่ได้ข่าวว่าลูกจะไปทำงานไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ทำไมไม่ลงมาสักทีห๊า?? เดี๋ยววิชจะมารับแล้วนะลูก”
“โหยแม่ บ่นไรอีกเนี่ยค๊าาาา คุเสร็จตั้งนานแล้ว เนี่ยกำลังชาร์จแบ็ตโทรศัพท์(และอาลัยอาวรณ์ผู้ชาย)อยู่”
“นี่ลูกทำยังกับที่ๆจะไปมันไม่มีไฟฟ้าใช้น่ะ”
“T^T ไม่ใช่ยังงั้น พอดีคุจะดูคอนเสิร์ตตอนนั่งรถไป เลยต้องเตรียมไปเพิ่ม”
“ยัยลูกคนนี้เนี่ย!! // แม่ขา เดี๋ยวยัยอูคุก็ลงมาเองแหละแม่ มันก็ยังงี้ อารมณ์เปลี่ยนไวยิ่งกว่าพายุ เดี๋ยวบ้า เดี๋ยวมึน เดี๋ยวเอาการเอางาน”แล้วพี่เปียโนคนสวยก็รีบห้ามทัพ จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งถ้าเจ๊ไม่เติมประโยคด้านหลังมาด้วย
“นินทาคุอีกแล้ว ปะๆ รีบไปทานข้าวกันเถอะ”
“อะไรกัน เมื่อกี้ยังอิดออดไม่ลง ทีตอนนี้ลงมาเลยนะ”
“คุเตรียมไปก่อนแล้ว แบตหมดมีแบตสำรองตั้ง 10 ก้อน ไม่พอให้มันรู้ไปนะแม่... มามะ ไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวอูคุไปที่นู่นคงคิดถึงอาหารฝีมือแม่กับพี่เปียแย่เลย”
“ทำเป็นพูดดีไป เป็นลูกแหง่แบบนี้แหละแม่ถึงเป็นห่วงน่ะ”
“หูยยยย ไม่ใช่ลูกแหง่นะคะ ไปดีกว่านะแม่ เดี๋ยวพี่วิชมาแล้วจะไม่ทัน” แล้วฉันก็รีบลากแม่กับพี่ไปทานข้าว โดยไม่รู้ตัวเลยว่าภารกิจนี้... จะทำให้ฉันเปลี่ยนไปตลอดกาล
...
Yaihwa Talk:
แสงแดดร้อนแรง อากาศอบอ้าว พระอาทิตย์ขึ้นตรงเหนือหัว มันดูดพลังงานอะไรอย่างนี้ แงงงงง ไยหวาไม่ชอบอากาศร้อนแบบนี้เลยT^T
“ไอติมไหม??” เสียงของพี่แชมเปญดังข้างๆ ทำให้ฉันเบ๊ปาก “หวาเกลียดไอติม อย่ามากินล่อนะ!”
“ก็รู้...เลยถามไง”
“พี่เปญ งอนแล่ว!!”
“ก็แกล้งเธอสนุกไงละ เหมือนเพื่อนพี่คนนึง”
“เอ๋!! คนอย่างพี่เปญมีเพื่อนด้วยเหรอ!!”
"นี่เธอ! หมายความว่าไงฮะ= =++”
“ป๊าวววว แต่ตอนนี้หวายังงอนพี่เปญ”
“ช่างหัวเธอสิ ไร้สาระจริงๆเล้ยยย”
“พี่เปญอย่าว่าหวานะ!! เอ๊ะ?? ทำไมติมๆของพี่กลิ่นแปลกๆอ่า”
“ไอติมรสวอสก้านะ ฉันสั่งให้แม่บ้านทำพิเศษ แช่เอาไว้ให้ในถังนี้แหละ”
“=[]=!!” พูดไม่ออกเลยค่ะ เห็นแล้วจะเป็นลม ฉันมองพี่เปญที่ตอนนี้ดูดไอติมด้วยท่าทีที่....น่าฟัด?? ก่อนถอนหายใจ ไปกินก๋วยเตี๋ยวแถวนี้ดีกว่า
“นั่นเธอจะไปไหนไยหวา”
“ไปหม่ำเตี๋ยวๆ ถ้าเจ๊จะทานด้วยก็ตามมานะจ๊ะ” โอ๊ะ นั่นร้านก๋วยเตี๋ยวนี่นา ไปนั่งโจ๊ยสักสามชามดีกว่า
ปั่กกกก!
“โอ๊ะ” ไยหวาเจ็บนะ ใครนะกล้ามาชนหวาาาาา
“ขอโทษค่ะ” เสียงหวานคุ้นหูของร่างบางเบื้องหน้าทำให้ฉันเงยหน้าไปมองคนที่เดินชน เฮ๊ย!
“ชา...จีน??”
“ห๊า!!! ยัยชาจีน!?”พูดไม่ทันขาดคำพี่แชมเปญตระโกนลั่น จะตะโกนทำม้ายยยยยยยยยย! ก็ชาจีนแล้วพี่จะทำไมเล่า? ขนาดหวาอยู่ไกลพี่ท่านตั้ง10เมตรยังได้ยินเลยT^T
“หืม... ไม่ได้พบกันนานนะแชมเปญ สักยกมั้ยเอ่ย?”
“รับคำท้า”
แล้วทั้งสองคนก็เริ่มสู้กันทาง.. เอิ่ม.. ไอแพด เราก็นึกว่าอะไร 2คนนี้ทำเอาหวาใจหายใจคว่ำ นึกว่าจะกัด(?)กันตรงนี้ซะแล้ว แต่เอ๊ะ! ชาจีน อยู่หน่วยสืบสวนพิเศษสังกัดFBI มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย?
…
Cha-Jeen talk:
ฉันมองหน้าไยหวากับแชมเปญเล็กน้อยก่อนจะนึกถึงคำสั่งของบอส ท่าทาง...คงไม่ใช่แค่FBIอย่างเดียวสินะที่รับงานนี้ การที่ไยหวากับแชมเปญมาอยู่พร้อมกันตรงบิวท์9 ตอนใกล้เที่ยง แถมมีกระเป๋าเสื้อผ้าพร้อมทำให้ฉันรู้เลยว่างานนี้มากกว่า5คนแน่ๆ เหอะ ฉันละเกลียดการทำงานเป็นกลุ่มจริงๆ!
“ชาจีนมาทำอะไรแถวนี้อ่าาาา” ฉันมองหน้าไยหวาอย่างหมั่นไส้ ทำไมไม่เคยหัดสังเกตุอะไรบ้างเลยหรือไง? แล้วทำไมเรียกชื่อฉันเสียสนิทสนมขนาดนั้น ได้ข่าวว่าไม่เคยให้เธอเรียกชื่อฉันว่าชาจีนห้วนๆมาก่อน ถึงพูดไปมีหวังไยหวาหันมาร้องจ้าแน่ๆ
“นี่หวาไม่แหกตามองเหรอ?? ยัยนี่มาไถนามั้ง” นี่แชมเปญหลอกด่าฉันใช่ไหม??
“ไม่ใช่เรื่องนะแชมเปญ อย่าไร้สาระ” ฉันพูดขึ้นขัด ฉันว่าฉันจบแล้วนะ แชมเปญจะกัด(?)ฉันไม่เลิกใช่มั้ย?
“อย่าทะเลาะกันเลยนะค๊า หวารู้แล้วน่า อืม...ทางฝั่งชาจีนก็ต้องทำภารกิจนี้ด้วยเหรอคะ”
“อืม...”
“ฉันว่าบอสเธอคงคิดผิดที่เลือกเธอนะชาจีน” สายตาที่มองมาที่ฉันของแชมเปญมันทำให้ฉันเคืองนิดหน่อย แต่ก็แค่นิดหน่อยเท่านั้นแหละ ฉันไม่สนใจอยู่แล้วใครจะรู้สึกยังไง
“หึ พูดไม่เคยมองตัวเองเลยนะแชมเปญ” คำพูดตอกกลับเล็กๆน้อยๆของฉันของไม่ทำเธอดิ้นตายหรอกนะ
“เธอ!!” แชมเปญชี้หน้าฉันด้วยความโมโหสุดๆ เธอหน้าแดงด้วยความโกรธ ฉันนึกขำใบหน้าของเธอนะ แต่ก็ไม่แสดงออกไป ฉันไม่ขำหรือยิ้มให้ใครง่ายๆนอกจากครอบครัวของฉันหรอก
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!! พวกเธอจะทะเลาะกันให้มันได้อะไรขึ้นมา!!” เสียงนุ่มทุ้มทรงอำนาจดังขึ้นด้านหลังทำให้ฉัน ไยหวา กับแชมเปญหันไปมอง ผู้อำนวยการของสำนักงานตำรวจ ผู้ชายที่มีใบหน้าหวานเกินชายใด ใบหน้าเนียนไร้ร่องรอยแห่งความเหี่ยวย่น ขนาบข้างมาด้วย...
“จะทำงานรอดไหมเนี่ย” เชอรีนบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะค้นกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของตัวเองโดยไม่สนใจคนรอบข้าง อืม... พวกสำนักงานตำรวจดูท่าจะไร้มารยาทกันจริงๆ
“นั่นสิ แล้ว...พวก FBI มากันแค่นี้เหรอ” ผู้อำนวยการถามฉัน อยากบอกเหลือเกินว่านิสัยได้บอสกันหมด สายเสมอ!!
“ไร้ความรับผิดชอบ!!”
“หยุดสักทีแชมเปญ!! ทีมเราก็ยังมาไม่ครบ...อย่าลืมสิ” คำพูดของบอสหนุ่มหน้าสวยโดนใจของฉันมากกกกกกก อยากเข้าไปจับมือจริงๆ
“เหอะ!”
ภายในบิวท์9 เป็นห้องโถงขนาดใหญ่สีขาว พื้นลายหินอ่อนดูสะอาดตา พวกฉันยืนรอชั่วครู่ก่อนอูคูเลเล่กับวิช และเซมิจะตามมาสมทบ ฉันชะงักเล็กน้อยที่เห็นเซมิ นิต้า... รู้เรื่องนี้หรือเปล่า?
“ตอนนี้เหลืออีก2คน” วิชเปรย ก่อนจะส่งรังสีอำมหิตแข่งกับเชอรีน น่าเบื่อชะมัด สองคนนี้เจอกันทีไรกัดกันตลอด
ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมฉันถึงชอบพูดว่าเจอกันทีไร เจอกันทีไรตลอด ทีมของฉันกับทีมของแชมเปญ เราเคยทำงานด้วยกันหลายครั้ง(มาก) แต่ทีมของฉันมักจะได้เปรียบกว่า เพราะมีผู้อยู่เบื้องหลังเยอะมากกกกกกกกกกก
“ทางตำรวจมากัน3คนนี่ และทางFBIมา3คน จะเหลือ2คนได้ไง ต้องคนเดียวสิ” อูคูเลเล่ถาม เออ นั่นสิ
“ได้ข่าวว่าบอสเธอจะเอามาเพิ่มอีก1คน ชื่อณิรๆ อะไรสักอย่างนี่แหละ” เสียงทุ้มเอ่ยยิ้มๆ แต่ในหัวฉันตอนนี้ว่างเปล่า ณิรเหรอ? ณิรนารา!! ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย
“Hi! อีก2นาทีสิเนี่ย ฉันมาทันสินะ” ฉันหันไปมองคนที่เข้ามา และตอนนี้ฉันโกรธมากเมื่อเห็นคนที่ยืนข้างๆกันด้วย
“ไหนเธอสัญญากับฉันไงว่าจะไม่เอาเค้กเข้ามาเกี่ยว!!” ฉันตวาดใส่ผู้มาใหม่ ฉันเป็นคนเก็บอารมณ์โกรธเก่งนะ แต่ถ้าใครมายุ่งกับครอบครัวฉันก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้นแหละ
“หืม...อย่าเชื่อคนเพียงลมปากสิ ชาจีน^^”
…
Nita talk :
เสียงโวยวายของบอสกับชาจีนดังจนทะลุกำแพงห้อง ฉันละไม่อยากเข้าไปจริงๆให้ตายสิ หนวกหู! ฉันมองนาฬิกาข้อมือ อีก30วิ เฮ้อ! เข้าก็ได้วะ ทนๆรำคาญหน่อยแล้วกันนะนิต้า
ฉันผลักประตูเข้าไป ท่าทางคงเถียงกันเมามันส์เชียวละ แต่ดูเหมือนไม่มีใครสังเกต ฉันเห็นชีสเค้กพยายามเข้าไปแยก ชีสเค้ก?ร่วมงานนี้ด้วย? แต่ก็ช่างเถอะ มันไม่ใช่กงการอะไรของฉันอยู่แล้ว
“โอ๊ะ คนสุดท้ายมาตรงเวลาเป๊ะเลย” เสียงทุ้มๆจากผู้ชายหน้าอ่อน แต่ดูภูมิฐานดี ท่าทางจะเป็นผู้อำนวยการของสำนักงานตำรวจสินะ
“ไหน?? ใคร ชักช้าจริงๆ” เสียงห้าวทุ้มฟังดูคุ้นหูดังมาก่อนที่ตัวเธอจะหันมา ฉันถึงกับชะงักกึกเมื่อเห็นเจ้าของเสียง เซมิ!!
“มาสายเชียวนิต้า” ยัยอูคูกล่าวทีเล่นทีจริง แต่ฉันก็ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ ตอนนี้ฉันมองหน้าเซมิ... เธอดูตกใจมาก ฉันเข้าใจว่าเธอคงโกรธที่ฉันไม่ยอมบอกเธอเรื่องFBI ทั้งๆที่เธอเป็นคนเดียวที่ฉันเรียกว่าเพื่อนสนิท
“นิต้า... เธอ!! ทำไม!”เสียงเซมิดูไม่เข้าใจ ฉันรีบเบือนหน้าก่อนจะรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ แม้ฉันจะพอรู้มาบ้างนิดหน่อย เพราะว่าชาจีนเคยพูดกับฉันไว้บ้างว่า ต้องมีพี่น้องเซมิ-เซลก้าแน่นอนถ้าสำนักงานตำรวจเข้าร่วมด้วย แต่ก็ผิดไปตรงที่มีแต่เซมิ ไม่มีเซลก้า
“ไหนเธอบอกว่าจะไม่ปิดบังอะไรฉันไง เธอคิดว่าฉันเป็นอะไร!!”
“พอ!! ไว้ค่อยไปเคลียร์กันนอกเวลางาน มาคุยภารกิจให้เสร็จก่อน” แล้วอยู่ๆคุณบอสของฉันก็ผีเข้ามาเอาการเอางาน ทำให้ทุกคนวงแตก ต้องมานั่งคุยกัน โดยนั่งแบ่งฝ่ายองค์กรตำรวจ และองค์กรFBI
“ผมต้องการให้พวกคุณคุ้มครองทายาททั้ง7ของตติยไวกูณฐ์”
“ตระกูลนี้ออกจะใหญ่ บอดี้การ์ดก็เยอะ สายสืบก็เยอะ เงินก็เยอะ ทำไมไม่ใช้พวกเขาละคะ” ชีสเค้กถาม ก็ถูกของชีสเค้กนั่นแหละ จะมาเป็นภาระเราทำไม
“พวกเธอไม่ได้มีหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดอย่างเดียว พวกเธอมีหน้าที่สืบข้อมูลของไร่ข้างๆกับไร่ของตติยไวกูณฐ์” ไร่?? พวกตติยไวกูณฐ์ไม่อยู่คฤหาสน์ริมน้ำหรือยังไง??
“ไร่องุ่น ไร่สตอเบอร์รี่ ไร่กุหลาบ ไร่ไหนล่ะคะ?” ชาจีนถามออก เธอรู้เรื่องไร่ของตติยไวกูณฐ์ได้ยังไงกัน
“เตรียมตัวมาดีหนิ งั้นเธอก็รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันจะให้เธอไปสืบเรื่องอะไร??” สองคนนี้ทำให้ฉันงงนะ ฉันมองไปทางบอสของตัวเอง เธอนั่งยิ้มเหมือนพึงพอใจที่ลูกน้องของตัวเองทำได้ดี
“คิดว่ารู้นะคะ แต่ทำไมให้พวกเราเข้าไปเป็นบอดี้การ์ดทุกคนล่ะคะ? มันไม่ได้ดูจงใจไปหน่อยเหรอคะ?”
“ความคิดดี เธอเป็นเด็กใหม่ที่เก่งจริงๆ” คำชมนี้ฉันเห็นด้วยนะ ชาจีนเก่งจริงๆ เวลางานเธอก็จะทำตามแผนที่วางไว้ แต่ถ้าผิดแผนเมื่อไหร่เธอจะแก้ไขได้ทันท่วงที และไม่เคยผิดพลาดเลยสักครั้ง บอสฝ่ายตำรวจยังเอ่ยปากชมเลย
“แล้วเธอคิดยังไงละ ชาจีน” บอสสาวถามขึ้น รอยยิ้มพึงประดับบนใบหน้าของบอสทำให้ชาจีนที่มองเพียงแค่หางตา แสยะยิ้มมุมปาก
“ฉันคิดว่าเราน่าจะให้แต่ละคนเข้าไปด้วยวิธีที่ต่างกันนะคะ”
“ฉันคิดว่าเธอจะมีทางเลือกไว้ให้เราแล้วนะ” แชมเปญกล่าวอย่างเหยียด เป็นครั้งแรกที่ฝ่ายตำรวจเปิดปากขึ้น และก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความเป็นมิตรอีกด้วย
….
Champange talk :
“ฉันคิดว่าเธอจะมีทางเลือกไว้ให้เราแล้วนะ” ฉันถามออกไป ไม่ใช่ว่าฉันอยากรู้หรอกนะ ก็แค่อยากพูดบ้าง ปากฉันแห้งผาดจนจะลอกได้แล้วเนี่ย น้ำสักแก้วก็ไม่มีให้ดื่ม ให้นั่งคุยกันเงียบๆแบบนี้ไม่ใช่สำหรับฉันเลย
แม้ว่าการเข้าไปทำภารกิจครั้งนี้จะอันตรายต่อหัวใจของพวกเราทุกคนมาก เพราะ7หนุ่มแห่งตติยไวกูณฐ์ขึ้นชื่อเรื่องความหล่อมีเสน่ห์แบบลงตัว แต่ถ้าปฏิเสธภารกิจก็เท่ากับว่าโง่แล้วล่ะ ภารกิจที่จะได้เลื่อนขั้นใครจะปฏิเสธกัน
“มีแน่นอน ไม่ต้องห่วงหรอกแชมเปญ” ชาจีนพูดโดยไม่มองหน้าฉัน “ไร่ที่เข้าไปนี้ฉันและเค้กจะเดินเข้าไปเลยก็ได้ซึ่งข้อนี้ฉันคิดว่าบอสทั้งสองรู้ดี” บอสทั้งสอง? บอสเกี่ยวอะไรด้วย
“งั้นก็พาพวกเราเดินเข้าไปด้วยสิ พวกเธอก็อ้างว่าพวกเราเป็นเพื่อน พามาเที่ยวก็ได้” เซมิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้าวๆของเธอ แต่ที่เซมิพูดก็น่าคิดนะ
“ไม่ได้หรอก!! เข้าไปพร้อมกันแบบนี้หมดก็โดนสงสัยกันพอดี ไร่พวกนั้นไม่ได้เปิดให้เข้าไปเที่ยวชมหรอกนะ” อยู่ดีๆ อูคุเลเล่ที่นั่งเงียบก็เงยหน้าจากไอแพ็ด แล้วโชว์ข้อมูลให้ดู คิดว่าไม่ได้ฟังแหะ เห็นมัวแต่นั่งกรี๊ดกร๊าดอยู่
“งั้นก็บอกทางเลือกของพวกเรามา” น้ำเสียงมาดมั่นไม่ยอมใครของฉัน ทำให้ชาจีนปรายตามองเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะเริ่มอารมณ์เสียใส่ฉันแล้วแหละนะ
“เอาประวัติตติยไวกูณฐ์ไปอ่านก่อนก็แล้วกัน” บอสหญิงฝ่ายFBI พูดขึ้น และสะกิดให้วิชกับเชอรีนส่งแฟ้มข้อมูลให้กับพวกเราทุกคน
ตติยไวกูณฐ์มีทายาททั้งหมด 8 คน!! ฉันว่ามันหมดไปแล้วนะ ไอ้ยุคของจอมพลป.น่ะ ลูกหลานเยอะชะมัด อีก4คนก็จะครบโหลแล้ว คิดจะผลิตกันอย่างเดียวไม่ทำงานทำการกันเลยใช่มั้ยเนี่ย... อ่อ ลืมไป ตระกูลนี้รวย!
คนโตของบ้านเป็นผู้หญิงหรอ ถ้าจะคุมอำนาจทั้งหมดในบ้านเลยนะเนี่ย หน้าตาเหมือนจะเป็นคนคอปาร์ตี้เหมือนกันเลยแฮะ ชื่อที่รักหรอ? ชื่อแปลกแฮะ (อย่างกับชื่อพวกเธอไม่แปลกนะยะ! : ที่รัก) นริศรา ตติยไวกูณฐ์ อายุ 23 ชอบอ่านนิยาย ร้องเพลง ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่เห็นจะเข้ากับหน้าตาเลยสักนิด (แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอยะ! : ที่รัก) กลัว หนอน ถ้าจะอยู่ด้วยกันได้แฮะ กลัวหนอนเหมือนกัน (เกี่ยวตรงไหนเนี่ย : ที่รัก
ต่อมาก็เป็นเหล่าผู้ชายและ โอ๊ะ ฝาแฝด!!
คนรอง แกรช กตินัฐ ตติยไวกูณฐ์ อายุ 23 ชอบ นาฬิกา แว่นตา กล้อง น้ำหอม สาวสวย ฟุตบอล ไม่ชอบ คนโกหกกลัว แมลง กระเทย กระต่าย เป็นพี่ชายคนโตที่ทำตัวซะโก้หรูเชียวนะยะ ฉันละเกลียดพวกติดหรูอะ (ทำกะเธอไม่??)
และ กานต์ การันต์ ตติยไวกูณฐ์ อายุ 23 ชอบ คอมพิวเตอร์ หนังสือ ความสงบ ไม่ชอบ ความวุ่นวาย กลัว คอมฯแฮงค์ ไวรัสกิน ไม่มีหนังสืออ่าน แฝดคนน้องของแกรช เป็นฝาแฝดที่ต่างกันโดยสิ้นเชิงและแหะ แฝดคนโตก็ฟุ่มเฟือย แฝดคนน้องก็ฟุ้งซ่าน ทั้งสองคนเกิดปลายปี ที่รักเกิดต้นปี เลยเป็นพี่คนโต
คนต่อไป กร กรภัทร ตติยไวกูณฐ์ อายุ 22 ชอบ ออกกำลังกาย บ่น(?) เบื่อ(?) เล่นคอมฯ ว่ายน้ำ วิ่ง ดื่มกาแฟ ไม่ชอบพวกกวนประสาท เสียงกรี๊ดผู้หญิง กลัว ประทัด น่าจะเป็นแฝดกับนายกานต์มากกว่านายแกลบนะ (แกรชเฟ้ย! : แกรช)
คนต่อไป กรี กฤตนัย ตติยไวกูณฐ์ อายุ 21 ชอบ เวอร์จิ้น น้ำชา ไม่ชอบ สัตว์ กลัว ตุ๊กแก เป็นเพลย์บอยที่แต๋วแตกมากๆ สนแต่เวอร์จิ้น ผู้ชายอะไรเนี่ย น่าเกลียด! ในหัวมีแต่เรื่องพวกนี้ใช่ไหมเนี่ย!!
คนต่อไป เกมส์ กลยุทธ์ ตติยไวกูณฐ์ อายุ 21 ชอบ เล่นบาส ไม่ชอบ คนที่รู้ทัน กลัว แมลง แฝดกับนายกรีอีกหรือเปล่าเนี่ย? แต่ถ้าเป็นแฝดกันก็คงจะเป็นแฝดเพลย์บอยที่พากันควงสาวเข้าบ้านไม่เว้นวัน ไหนๆ ดูอายุสิ อื้อหือ แฝดกันจริงๆ= =;;
คนต่อไป กวิน กวิน ตติยไวกูณฐ์ อายุ 20 ชอบ เล่นดนตรี ร้องเพลง ไม่ชอบ โดนบังคับ การโกหก กลัว การสูญเสียคนที่รัก นายกวินนี่คงจะเป็นคนเดียวที่ยังพอเหลือความเป็นสุภาพบุรุษมากที่สุดในบ้าน...ล่ะมั้งนะ
คนสุดท้าย น้องคนเล็กของบ้าน ไกด์ กลวิชย์ ตติยไวกูณฐ์ อายุ19ปี ชอบ แซวสาว เสยผม เก๊กหล่อ ไม่ชอบ ความสงบ ไม่กลัวอะไรเลย เป็นลูกคนเล็กหัวแก้วหัวแหวนที่คงจะถูกตามใจจนเคยตัว น่าเสยมากๆเลย ลองมาเสยผม เก๊กหล่อ แต่แซวสาวแถวนี้ละก็ หึๆๆ คงจะโดนซัดออกนอกโลกแน่นอน
“ฉันอ่านทุกคนครบแล้ว บอกทางเลือกของพวกเรามาสักทีสิชาจีน” นิต้าพูดขึ้นมา ยัยนี่แย่งฉันพูดอ่ะ แชมเปญไม่ยอม!!
“หึๆ ทางเลือกของพวกเธอคือ...”
...
..
.
To be continued ^^
=========================================================================================
ครบแล้วจ๊าาาาาา หุๆๆ ก่อนสงกรานต์
สงกรานต์ใครไปเที่ยวไหนบ้าง>< ถ้าไม่ไปไหน ก็มาอ่านและเม้นต์นิยายซะดีๆ คิๆๆๆ
ขอให้สนุก โชคดี สุขสันต์วันสงกรานต์นะค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
G Minor!
ความคิดเห็น