ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : my love growing on you
วันนี้ฉันมาถึงสตูดิโอก่อนใครเพื่อน 7:05แหนะ เลยมานั่งแกร่วอ่านวนิยายอยู่ในสตูฯคนเดียว
รถเก๋งสีเทาเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าสตูดิโอแต่ฉันอินนิยายเกินกว่าจะแหงนหน้ามองผู้มาเยือนใหม่ได้
ร่างสูงร่างหนึ่งมานั่งลงข้างๆฉัน เมื่อหันไปดูเลยเจอไนออล อยู่ๆตัวฉันก็แข็งขึ้นมาซะงั้น หนังสือที่ถือไว้กลิ้งตกไปอยู่ที่พื้น เขาก้มลงไปเก็บให้ด้วยท่าทีออกจะขัดเขินหน่อยๆ โอยย แบบนี้ฉันก็ยิ่งเขินละสิ
"ขอบใจนะ ไนออล" โอยย หน้าเขาแดงแจ๋เลยพอำด้ยินคำว่าไนออล
"เอ่อ ทำไมวันนี้มาเช้าจัง"°//°เขาพยายามชวนคุย
"อะ อ๋อ พอดีกลัวสายน่ะ เมื่อวานก็เกือบสายไปที".//.
"อ๋อ"เขานั่งตัวตรงและมัวแต่ก้มมองเท้าตัวเอง
"เอ้อ นายล่ะ ทำไมมาเช้าจังพึ่ง 7:12เอง"
"ก็..."
"ก็??" ฉันทวน
"เห็นเมื่อวานเธอบอกวันนี้จะมาแต่เช้า"เขาอุบอิบ
ตอนนี้หน้าเขาแดงใหญ่เลย แถมดูจะสนใจรองเท้าตัวเองมากกว่าเดิมซะอีก ส่วนฉันเรอะ คงแดงยิ่งกว่าเขาอีกมั้งเพราะดูฉันจะวนใจปกหนังสือพอๆกับที่เขาสนใจรองเท้านั่นแหละ
"เธอมาจากที่ไหนเหรอ ไม่ใช่อังกฤษมั้ง"เขาชวนคุยต่อ แต่ฉันยัง เหมือนเดิม!! ก็โคตรเขินไงง
"อ่อ ฉันเป็นคนไทยอ่ะ รู้จักเปล่า?" "
รู้จักสิๆ" เขาดูกระตือรือล้นมากจนยื่นหน้ามาใกล้เกินไป ใกล้จนฉันนับกระของเขาได้แล้วเนี่ย
"ฉันชอบกินอาหารไทยล่ะ เธอทำเป็นไหม" แววตากระตือรือล้นเหมือนเด็กๆทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้
"ก็นิดหน่อยหน่ะ อยากกินไหมล่ะ"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขา
"จริงเหรอ!! เย้"เขาชูแขนขึ้นกลางอากาศเหมือนเด็กได้ขนมยังไยังงั้น "
หัวเราะทำไมอ่ะ"เขาถามแววตาเจ้าเล่ห์เหมือนเด็กที่ซนๆโพล่ออกมา
"ป่าวนะๆ"ฉันหัวเราะคิกคัก
"บอกมาน้าา"เขาจับแก้มฉันไว้แล้วหันมาหาตัวเอง ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยมีผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัว อยู่ไทยก็เรียนแต่หญิงล้วน มาอังกฤษก็เรียนลูกเดียว แฟนเฟินไม่เคยมี
ไนออลหมุนแก้มฉันไปมา "เธอหัวเราะอารายยยย"
ฉันตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก หน้าคงแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศอีกมั้งง
ทันใดนั้นรถสีดำหรูของพอลขับมาจอดข้างรถของไนออล พอลเดินมาที่สตูดิโอเจอไนออลกับฉันนั่งอยู่ด้วยกัน มือของเขสลดลงอย่างรวดเร็ว
"อ่าว มานั่งทำไรอยู่ตรงนี้เนี่ย"พอลถามพลางขมวดคิ้ว
"เอ้า แล้วจะให้ผมนั่งในห้องน้ำหรอฮะ"ไนออลเลิกคิ้วกวนประสาท จนฉันอดหัวเราะไม่ได้
พอลส่ายหน้าเบาๆ พลางเดินต่อไปห้องทำงาน
"เอ่อ วันนี้เราจะเลิกชุดในทัวร์ล่ะ เธอว่าฉันเหมาะกับลุคไหนล่ะ"เขาถาม
"แบบที่เป็นนายไง"ฉันพูดพลางชี้นิ้วไปตรงหน้าเขา
แล้วเขาก็ ยื่นหน้ามาจนจมูกติดนิ้วฉัน ฉันทำอะไรไม่ถูก จนเขาถอยหน้าหนี
"เธอนี่เก่งจัง"เค้ายิ้มกริ่ม แววตาดูสดใส แล้วเราก็ขว้างเป้แล้วเดินไปทางห้องแต่งตัว
"เจอกันในห้องแต่งตัวนะ"เขาโบกมือลา
กว่าจะรู้ตัวฉันก็โบกมือเบาๆคนเดียว ส่วนอีกมือ มือที่แตะจมูกเขาก็ทาบอยู่บนอกตัวเอง
พอทุกคนมาครบ ฉันก็เดินไปในห้องแต่งตัว ได้เพื่อนใหม่แล้วล่ะ ชื่ออีดิธ หรือแคล ที่มาจากแคลรอไลน์ซึ่งเป็นชื่อกลางเธอ เธอไม่ชอบให้เรียกอีดิธเท่าไหร่ ฉันชอบเธอนะเธอตัวเท่ห์ดี ผมดำ(ที่เธอบอกว่าจริงๆแล้วสีบลอนด์แต่เธอย้อม)ที่ตัดบ็อบก็รับกับหน้าเธอ พอเดินคู่กันฉันดูเฉิ่มไปถนัดตา
ลูอิสกำลังลองกางเกงยีนส์ที่ขาดๆ เซนกำลังใส่เสื้อยืม ส่วนแฮร์รี่เดินหาเสื้อไปมาพร้อมกับบ็อกเซอร์ตัวเดียว ฉันยังขัดๆเขินๆที่อยู่ท่ามกลางผู้ชายที่กึ่งๆจะโป๊ แต่ แคล รุ่นพี่เจน กับพี่ลูว ก็ดูปกติดี
"(ชื่อคุณ)ช่วยหยิบเสื้อสีแดงตัวนั้นให้ผมหน่อยสิ"แฮร์รี่พูดพลางชี้ไปที่เสื้อที่วางอยู่ข้างๆพี่เจนซึ่งกำลังช่วยเลียมถอดกางเกงยีนส์ที่ดูแน่นไปสำหรับเขา
"จ้ะๆ แปปนึงนะ"ฉันกำลังเดินไป แต่ไนออลเดินแซงมาหยิบแล้วโยนไปให้แฮร์รี่ก่อน
"เออขอบใจๆ"แฮร์รี่ตะโกนบอกไนออลอย่างไม่ใส่ใจนัก
"เอ่อ เธอช่วยดึงซิปที่แจ็กเก็ทให้หน่อยสิ มันติดๆหน่ะ"ไนออลพูดขัดๆ
"อ๋อ ได้ๆ"ฉันรีบเดินไปหาเขาแล้วดึงซิปขึ้นมา ไม่เห๋นจะติดนิ ฉันเงยหน้าขึ้น
จมูกของเราชนกัน เขาจ้องหน้าฉันสักพัก แล้วฉันก็รีบถอยออกมา หน้าแดงระเรื่อ ไนออลเกาหลังคอเขิน พลางหันหลังไปหาเสื้อต่อ แต่ฉันก็กดสังเกตุไม่ได้ว่าเขาแอบยิ้มนิดๆ
ผมตั้งใจล่ะ ฮ่าๆ แต่มันมากกว่าคิดไว้นิดหน่อยนะ กะจะแค่หัวโขกกัน แต่ดันเป็นจมูก ก็เขินแย่สิ ตอนเธออายนี่น่ารักชะมัดเลยแก้มแดงๆ ตาตกใจๆ
ลูอิสสังเกตุอาการสองคนนั่นอย่างงงๆมาสักพัก คนหนึ่งยิ้มกริ่มคนเดียว อีกคนหน้าแดงแถมสบัดหน้าแรงๆ
คงไม่มีไรหรอกมั้ง ลูอิสยักไหล่ แล้วหันไปปล่อยมุกกับแฮรืรี่แทน
มันคงไม่มีอะไรนั่นแหละ
แต่ลูอิสคิดผิด
.
.
มิสเตอน์แครอทผิดเอามากๆเลยหล่ะ B B
รถเก๋งสีเทาเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าสตูดิโอแต่ฉันอินนิยายเกินกว่าจะแหงนหน้ามองผู้มาเยือนใหม่ได้
ร่างสูงร่างหนึ่งมานั่งลงข้างๆฉัน เมื่อหันไปดูเลยเจอไนออล อยู่ๆตัวฉันก็แข็งขึ้นมาซะงั้น หนังสือที่ถือไว้กลิ้งตกไปอยู่ที่พื้น เขาก้มลงไปเก็บให้ด้วยท่าทีออกจะขัดเขินหน่อยๆ โอยย แบบนี้ฉันก็ยิ่งเขินละสิ
"ขอบใจนะ ไนออล" โอยย หน้าเขาแดงแจ๋เลยพอำด้ยินคำว่าไนออล
"เอ่อ ทำไมวันนี้มาเช้าจัง"°//°เขาพยายามชวนคุย
"อะ อ๋อ พอดีกลัวสายน่ะ เมื่อวานก็เกือบสายไปที".//.
"อ๋อ"เขานั่งตัวตรงและมัวแต่ก้มมองเท้าตัวเอง
"เอ้อ นายล่ะ ทำไมมาเช้าจังพึ่ง 7:12เอง"
"ก็..."
"ก็??" ฉันทวน
"เห็นเมื่อวานเธอบอกวันนี้จะมาแต่เช้า"เขาอุบอิบ
ตอนนี้หน้าเขาแดงใหญ่เลย แถมดูจะสนใจรองเท้าตัวเองมากกว่าเดิมซะอีก ส่วนฉันเรอะ คงแดงยิ่งกว่าเขาอีกมั้งเพราะดูฉันจะวนใจปกหนังสือพอๆกับที่เขาสนใจรองเท้านั่นแหละ
"เธอมาจากที่ไหนเหรอ ไม่ใช่อังกฤษมั้ง"เขาชวนคุยต่อ แต่ฉันยัง เหมือนเดิม!! ก็โคตรเขินไงง
"อ่อ ฉันเป็นคนไทยอ่ะ รู้จักเปล่า?" "
รู้จักสิๆ" เขาดูกระตือรือล้นมากจนยื่นหน้ามาใกล้เกินไป ใกล้จนฉันนับกระของเขาได้แล้วเนี่ย
"ฉันชอบกินอาหารไทยล่ะ เธอทำเป็นไหม" แววตากระตือรือล้นเหมือนเด็กๆทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้
"ก็นิดหน่อยหน่ะ อยากกินไหมล่ะ"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขา
"จริงเหรอ!! เย้"เขาชูแขนขึ้นกลางอากาศเหมือนเด็กได้ขนมยังไยังงั้น "
หัวเราะทำไมอ่ะ"เขาถามแววตาเจ้าเล่ห์เหมือนเด็กที่ซนๆโพล่ออกมา
"ป่าวนะๆ"ฉันหัวเราะคิกคัก
"บอกมาน้าา"เขาจับแก้มฉันไว้แล้วหันมาหาตัวเอง ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยมีผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัว อยู่ไทยก็เรียนแต่หญิงล้วน มาอังกฤษก็เรียนลูกเดียว แฟนเฟินไม่เคยมี
ไนออลหมุนแก้มฉันไปมา "เธอหัวเราะอารายยยย"
ฉันตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก หน้าคงแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศอีกมั้งง
ทันใดนั้นรถสีดำหรูของพอลขับมาจอดข้างรถของไนออล พอลเดินมาที่สตูดิโอเจอไนออลกับฉันนั่งอยู่ด้วยกัน มือของเขสลดลงอย่างรวดเร็ว
"อ่าว มานั่งทำไรอยู่ตรงนี้เนี่ย"พอลถามพลางขมวดคิ้ว
"เอ้า แล้วจะให้ผมนั่งในห้องน้ำหรอฮะ"ไนออลเลิกคิ้วกวนประสาท จนฉันอดหัวเราะไม่ได้
พอลส่ายหน้าเบาๆ พลางเดินต่อไปห้องทำงาน
"เอ่อ วันนี้เราจะเลิกชุดในทัวร์ล่ะ เธอว่าฉันเหมาะกับลุคไหนล่ะ"เขาถาม
"แบบที่เป็นนายไง"ฉันพูดพลางชี้นิ้วไปตรงหน้าเขา
แล้วเขาก็ ยื่นหน้ามาจนจมูกติดนิ้วฉัน ฉันทำอะไรไม่ถูก จนเขาถอยหน้าหนี
"เธอนี่เก่งจัง"เค้ายิ้มกริ่ม แววตาดูสดใส แล้วเราก็ขว้างเป้แล้วเดินไปทางห้องแต่งตัว
"เจอกันในห้องแต่งตัวนะ"เขาโบกมือลา
กว่าจะรู้ตัวฉันก็โบกมือเบาๆคนเดียว ส่วนอีกมือ มือที่แตะจมูกเขาก็ทาบอยู่บนอกตัวเอง
พอทุกคนมาครบ ฉันก็เดินไปในห้องแต่งตัว ได้เพื่อนใหม่แล้วล่ะ ชื่ออีดิธ หรือแคล ที่มาจากแคลรอไลน์ซึ่งเป็นชื่อกลางเธอ เธอไม่ชอบให้เรียกอีดิธเท่าไหร่ ฉันชอบเธอนะเธอตัวเท่ห์ดี ผมดำ(ที่เธอบอกว่าจริงๆแล้วสีบลอนด์แต่เธอย้อม)ที่ตัดบ็อบก็รับกับหน้าเธอ พอเดินคู่กันฉันดูเฉิ่มไปถนัดตา
ลูอิสกำลังลองกางเกงยีนส์ที่ขาดๆ เซนกำลังใส่เสื้อยืม ส่วนแฮร์รี่เดินหาเสื้อไปมาพร้อมกับบ็อกเซอร์ตัวเดียว ฉันยังขัดๆเขินๆที่อยู่ท่ามกลางผู้ชายที่กึ่งๆจะโป๊ แต่ แคล รุ่นพี่เจน กับพี่ลูว ก็ดูปกติดี
"(ชื่อคุณ)ช่วยหยิบเสื้อสีแดงตัวนั้นให้ผมหน่อยสิ"แฮร์รี่พูดพลางชี้ไปที่เสื้อที่วางอยู่ข้างๆพี่เจนซึ่งกำลังช่วยเลียมถอดกางเกงยีนส์ที่ดูแน่นไปสำหรับเขา
"จ้ะๆ แปปนึงนะ"ฉันกำลังเดินไป แต่ไนออลเดินแซงมาหยิบแล้วโยนไปให้แฮร์รี่ก่อน
"เออขอบใจๆ"แฮร์รี่ตะโกนบอกไนออลอย่างไม่ใส่ใจนัก
"เอ่อ เธอช่วยดึงซิปที่แจ็กเก็ทให้หน่อยสิ มันติดๆหน่ะ"ไนออลพูดขัดๆ
"อ๋อ ได้ๆ"ฉันรีบเดินไปหาเขาแล้วดึงซิปขึ้นมา ไม่เห๋นจะติดนิ ฉันเงยหน้าขึ้น
จมูกของเราชนกัน เขาจ้องหน้าฉันสักพัก แล้วฉันก็รีบถอยออกมา หน้าแดงระเรื่อ ไนออลเกาหลังคอเขิน พลางหันหลังไปหาเสื้อต่อ แต่ฉันก็กดสังเกตุไม่ได้ว่าเขาแอบยิ้มนิดๆ
ผมตั้งใจล่ะ ฮ่าๆ แต่มันมากกว่าคิดไว้นิดหน่อยนะ กะจะแค่หัวโขกกัน แต่ดันเป็นจมูก ก็เขินแย่สิ ตอนเธออายนี่น่ารักชะมัดเลยแก้มแดงๆ ตาตกใจๆ
ลูอิสสังเกตุอาการสองคนนั่นอย่างงงๆมาสักพัก คนหนึ่งยิ้มกริ่มคนเดียว อีกคนหน้าแดงแถมสบัดหน้าแรงๆ
คงไม่มีไรหรอกมั้ง ลูอิสยักไหล่ แล้วหันไปปล่อยมุกกับแฮรืรี่แทน
มันคงไม่มีอะไรนั่นแหละ
แต่ลูอิสคิดผิด
.
.
มิสเตอน์แครอทผิดเอามากๆเลยหล่ะ B B
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น