ค้ น ห า

เนื้อเรื่องที่จะเขียนต่อไปนี้ ได้คัดลอกมาจาก หนังสือเรื่อง "ค้นหา" ของ ดร.นวลศิริ เปาโรหิตย์ ขออนุญาตินะที่นี้ด้วยนะคะ

ที่ดิฉันคัดลอกมาเพราะว่า เนื้อหาของเรื่องนี้สามารถสะท้อนมุมมองของมนุษย์สังคมและความเป็นไปต่างๆได้อย่างดี
ในหลายๆเรื่องที่เรามักนึกไม่ถึงแต่กลับรู้สึกได้จากข้อความสั้นๆไม่กี่บรรทัด 

..............................................................

  การเวลาผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป
แต่ฉันแทบไม่รู้จักเธอเพิ่มขึ้น
คล้อยไปตามกาลเวลาเลยแม้แต่น้อย
ฉันปราถนาที่จะเข้าไปรู้จักโลกของเธอให้มากขึ้น
แต่เธอไม่เปิดโอกาส
มันทำให้ฉันนึกถึงตัวไหม..
ที่ชักใยล้อมกรอบตัวเอง
รอบแล้ว รอบเล่า
ปิดกั้นตัวเองออกจากโลกภายนอก
อยู่ภายในโลกแคบๆ เงียบๆ
แล้วเธอจะมีโอกาสเป็นผีเสื้อแสนสวยได้อย่างไรหนอ..
ถ้าเธอไม่ยอมเจาะเกราะออกมา
สัมผัสกับโลกกว้างอันสดใสภายนอก... 

...............

เพียงสายตาที่เราได้สบกันแวบหนึ่ง
ช่างมีอนุภาพ ก่อให้เกิดความอุ่นซ่าน
ขึ้นมาในความรู้สึกฉัน จนสามารถหลอมละลาย
ความรู้สีกดั่งเดิมออกจนหมดสิ้น
ทั้งที่ฉันได้ปกป้องมันอย่างแน่นหนา
ดุจมือที่กำไว้แน่น ด้วยความกลัว
ด้วยความหวาดระแวง
แต่เธอสามารถ
คลี่มันออกทีละนิ้ว..ทีละนิ้ว
ด้วยความรักและกำลังใจ
ฉันจึงกล้าที่จะงอกงาม เบ่งบาน
ขยายกลีบ ดุจดังดอกไม้ในยามรุ่งอรุณ